Τα πιο μεγάλα λάθη φανερώνονται τις νύκτες. Σα φαντάσματα τριγυρνούν στο μυαλό μας και η καρδιά μας γίνεται σαν κόκκος άμμου να ξεφύγει απ'τον πόνο. Μάταια. Τα βράδυα μεταμορφωνόμαστε, σε μάγισσες, σε καβαλάρηδες, σε ιππότες, σε παλλακίδες, σε άγιους κι'αμαρτωλούς. Μια καλησπέρα που δεν είπαμε, ένα ευχαριστώ που δεν είπαμε. Και πάντα, μα πάντα ένα Σ'αγαπώ που δεν ακούσαμε ή που είπαμε μάταια. Κι'όμως, το μεγαλύτερο μας βάσανο είναι οι συγγνώμες. Αυτές που μας είπαν και δεν πιστέψαμε, αυτές που δε μας είπαν και πονέσαμε, μα πάνω απ'όλα, αυτές που δεν είπαμε και πεθάναμε. Και γίναμαι φαντάσματα του ίδιου μας του εαυτού. Γιατί τα πιο μεγάλα συγγνώμη που δεν είπαμε είναι στον εαυτό μας. Καληνύκτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου