Ακόμα μια Κυριακή ξημέρωσε. Λίγο μουντή, λίγο λυπημένη. Οι γειτονιές μου κοιμούνται. Οι άνθρωποι χουζουρεύουν, ξεκουράζονται απ'τη νυκτερινή έξοδο, το νυκτερινό έρωτα με σεξ και άγριο πάθος, το νυκτερινό πόνο της μοναξιάς. Κάποιοι ξυπνούν νωχελικά, έτοιμοι για να πάνε δουλειά, έτοιμοι για εκδρομή, έτοιμοι να αντιμετωπίσουν και πάλι τους φόβους τους, τον πόνο τους, τη μοναξιά τους, την ανάγκη τους για ένα χαμόγελο, ένα πέταγμα της καρδιάς τους, τους ανεκλπήρωτους έρωτες, τους απαγορευμένους έρωτες, τους ξενιτεμένους έρωτες. Κυριακή, καλώς μας ήλθες και πάλι. Κι'ας είσαι ίδια όπως τις καθημερινές. Ξέρω πως κάπου ένα χαμόγελο θα φανεί. Ίσως και δύο. Ίσως περισσότερα. Αλλά θα φανεί κι'αυτό έχει σημασία. Και θά'ναι για μένα! Καλημέρα! :-)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου