Υπάρχουν στιγμές που παγώνεις. Στο σώμα, στη ψυχή, στο μυαλό. Τόσο άδειος, τόσο ανύπαρκτος. Τα λόγια σ'εξαερώνουν στο υπερπέραν. Και τότε βλέπεις τα μάτια της, νοιώθεις το χάδι της, ακούς το γέλιο της και είσαι το σύμπαν ολόκληρο, ένας μικρός θεός. Κι'όμως, ένα τεράστιο τίποτα χωρίς αυτήν. Τα πάντα κρατάνε μια στιγμή. ...Μια στιγμή πάθους, πόθου, έρωτα, αγάπης, ζωής. Μετά ο θάνατος. Ένας θάνατος γλυκόπικρος. Πικρός επειδή έφυγε πάλι. Γλυκός επειδή θα ξανάρθει. Ή τουλάχιστο αυτό θες κι'ελπίζεις. Και μέχρι τότε, σαν αστερόσκονη στο υπερπέραν, ξανακλείνεις τα μάτια κι'ονειρεύεσαι. Μια μορφή που ποτέ δεν είδες, ένα σώμα που ποτέ δεν άγγιξες, μια ψυχή που αγάπησες χωρίς να υπάρξει ποτέ κοντά σου, δίπλα σου, μέσα σου, απλά επειδή ήθελες, είχες την ανάγκη να αγαπήσεις, να ερωτευτείς, να πεις.... Ένα απλό σ'αγαπώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου