Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

Σκοτεινιά...

Πάντα έρχεται η νύκτα. Νύκτα στη ψυχή, νύκτα στο μυαλό, νύκτα στο κορμί. Νύκτα στον κόσμο. Το μισό κόσμο. Για κάποιους άλλους είναι μέρα. Αλλά θα'ρθεί και σ'αυτούς σε λίγο. Άλλοι θα ξεκουραστούν, άλλοι θ'αγαπήσουν και θ'αγαπηθούν, άλλοι θ'αφεθούν στην ηδονή, άλλοι δεν θα κοιμηθούν, άλλοι θα κλάψουν, άλλοι απλά δεν θα κάνουν τίποτα. Θα περιμένουν. Μ'ένα βλέμμα απλανές, μια ψυχή νεκρή, ένα σώμα κατάκοιτο, ένα μυαλό σκοτεινό. Θα περιμένουν απλά να ξημερώσει. Ίσως αύριο, ίσως ποτέ. Αλλά θα περιμένουν. Δεν έχουν, δε μπορούν να κάνουν και κάτι άλλο. Ότι είχαν να κάνουν τό'καναν. Κατέστρεψαν, έδιωξαν, έφυγαν, πόνεσαν, θύμωσαν, πέθαναν. Τώρα απλά περιμένουν κενοί στο κενό τον ήλιο. Μέσα στα άγρια μεσάνυκτα. Μεσάνυκτα που κρατάν χρόνια, και ίσως θα κρατάνε για πάντα. Με λάμψεις από βεγγαλικά να τους ξεγελάνε για λίγο, να γελάνε, να προσπαθούν να κάνουν ότι όλοι και ξαφνικά να σβήνουν οι λάμψεις και να μένουν μετέωροι και πάλι στο σκοτάδι. Ευτυχώς ακόμα αντέχουν να περιμένουν. Και δεν έχουν τη δύναμη ούτε καν να πάψουν να αντέχουν να περιμένουν. Απλά περιμένουν. Να ξαναγεμίσει το κενό τους μ'ένα άλλο κενό, να ξαναφωτιστεί η νύκτα με ψεύτικες λάμψεις πυροτεχνημάτων, να ξαναζήσουν για λίγο το παραμύθι τους, το ψέμα τους, γιατί ξέρουν. Ξέρουν ότι απλά περιμένουν το κενό να γίνει απόλυτο, το 0 να γίνει απόλυτο, το τίποτα να αποκτήσει νόημα. Γιατί, όσες ψευδαισθήσεις κι'αν έχουν, όσο κι'αν παραμυθιάζονται, ξέρουν πως ο ήλιος δεν υπάρχει γι'αυτούς. Γιατί δεν έχουν μάτια να τον δουν και δε μπορούν πλέον να αισθανθούν τη ζεστασιά του. Γι'αυτούς το απόλυτο σκοτάδι. Κι'ας περιμένουν. Για πάντα. Μέσα στη νύκτα. Τη δικιά τους απόλυτη νύκτα... Κάποιο ν'ανάψει ένα κερί παρακαλώ. Για μια στιγμή. Για ένα λεπτό. Απλά γι'αυτή τη ψευδαίσθηση. Γι'αυτό που λέγεται ζωή...

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Απ'ότι βλέπω και από δω και από την άλλη γειτονιά είσαι πάλι σε μέρος σκοτεινό.Εκείνο που δε βλέπω είναι να κάνεις κάτι γι'αυτό. Ναι, ωραία τα ξέρεις όλα αυτά, τα έχεις ζήσει και ξαναζήσει και πάει λέγοντας. Κι όμως δε μαθαίνεις. Δεν προσπαθείς. Δεν κάνεις κάτι για να αλλάξεις τη ζωή σου. Μόνο περιμένεις. Τίποτα δε βγαίνει ποτέ αν απλώς κάθεσαι και περιμένεις. Ειδικά όταν το έργο το έχεις δει τόσες φορές και πάντα επιλέγεις την ίδια ταινία ξανά και ξανά. Και ακόμα περισσότερο όταν κάθε αναμονή σε βυθίζει λίγο περισσότερο στην αυτολύπηση. Η οποία πρέπει να σου πω οτι δε σου πάει. Καθόλου. Βάλε μπρος emp. Μόνος σου είσαι, μόνο εσύ μπορείς να κάνεις κάτι για σένα. Το ξέρεις ήδη. Άντε, γιατί έχω αρχίσει να νευριάζω με τόσο πεσιμισμό. Φιλιά

xxx
fenya

Emperor είπε...

XAXAXAXAXAXA!!!!! Καλησπέρα γλυκειά μου! Φιλιά! :-)