Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Απλά μαθηματικά...



Κάποτε διερωτούμαι τι είναι η δυστυχία. Να χάνεις αυτά π'απέκτησες ή να μην αποκτάς αυτά που ονειρεύεσαι? Μετά σκέφτομαι πώς ξέρεις πως αυτά που ονειρεύεσαι θα σου φέρουν την ευτυχία? Ή πώς είσαι σίγουρος πως αυτά που έχασες σού'χαν φέρει την ευτυχία, την πραγματική ευτυχία, κι'όχι μια πρόσκαιρη υπέρμετρη χαρά που γέμισε προσωρινά το κενό σου? Απ'την άλλη, για να ορίσεις την δυστυχία δεν πρέπει πρώτα να ορίσεις την ευτυχία? Και τί είναι η ευτυχία τελικά? Νά'χεις ότι κι'όποιον θες νά'χεις κοντά σου ή μήπως κάτι άλλο? Η ευτυχία είναι στο μυαλό ή στην καρδιά? Κι'η δυστυχία? Σ'όλα θα μου πείτε. Μετά σκέφτομαι τις στιγμές που ένοιωσα ευτυχισμένος. Και τις στιγμές που ένοιωσα δυστυχισμένος. Αρκετές φορές βλέπω πως κάτι μ'έκανε κάποτε ευτυχισμένο, κάποτε δυστυχισμένο. Όπως ένα 'Σ'αγαπώ'. Άσε που τις πλείστες φορές όσοι φροντίζουν για το καλό μου μόνο θυμό και θλίψη μου φέρνουν. Περίεργο δεν είναι? Και μετά έρχεται ένα ρητό κάποιου να με ξυπνήσει. 'Ο άνθρωπος δεν ήρθε στη ζωή για να την καταλάβει, αλλά για να τη ζήσει'. Αλλά πάλι, μέσα στη ζωή δεν είναι κι'όλα αυτά τα συναισθήματα κι'οι προβληματισμοί? Το μόνο σίγουρο είναι πως όλα έχουν ημερομηνία λήξης που απλώς δεν την βλέπεις απ'την αρχή. Όπως κι'η ζωή σ'αυτόν τον κόσμο. Αρκετές φορές και ημερομηνία 'καλύτερο πριν από'. Και μεις απλά τις παρατείνουμε ή τις επισπεύδουμε. Τρελλό έ? Ειδικά αν λάβεις υπ'όψιν πως ελκύεις ότι κι'όποιον σου μοιάζει. Αν τα συνδιάσεις όλα αυτά τι βγαίνει? Πως η δυστυχία κι'η ευτυχία είναι απλά η επίγνωση του εαυτού σου και το κατά πόσο συμβαδίζουν η λογική σου με το συναίσθημά σου. Άρα, μ'απλά μαθηματικά, δυστυχία είναι όταν η σκέψη σου εναντιώνεται στο συναίσθημά σου και όταν σου ξυπνά αρνητικά συναισθήματα. Απουσία δυστυχίας δε σημαίνει ευτυχία αλλά σίγουρα σ'αυτό συμβάλλει το να μην εναντιώνεται η σκέψη με το συναίσθημα. Και το ένστικτο. Και ευτυχία όταν όλα συμβαδίζουν και νοιώθεις υπέροχα. Και όταν, ενώ έπαψε να υπάρχει ο λόγος, εσύ συνεχίζεις να νοιώθεις υπέροχα. Απλά μαθηματικά. Ναι, το ξέρω, δεν είναι όλοι καλοί στα μαθηματικά. Αλλά η ζωή είναι. Κι'η φύση. Κι'αν θες να είσαι ενεργό μέλος αυτών πρέπει να μάθεις. Αλλοιώς θά'σαι ένα παράσιτο. Χρήσιμο στο πλήθος αλλά χωρίς πραγματική αξία μιας και είτε είσαι είτε δεν είσαι τίποτα δεν αλλάζει. Και η μεγαλύτερη δυστυχία είναι να προσπαθείς να ζήσεις σαν παράσιτο ενώ είσαι ένας μοναχικός ελέφαντας. Είπαμε. Απλά μαθηματικά... Όπως η ζωή...

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Όταν έχω εσένα...



Δεν ξέρω αν είναι η μουσική ή οι στίχοι... Ούτε αν είναι η ψυχή των δημιουργών ή των τραγουδιστών αυτού του τραγουδιού που αγγίζει τόσο ή έστω η ψυχή αυτών που απλά τ'ακούνε... Ούτε καν αν είναι ευχάριστες αναμνήσεις ή ευχάριστες στιγμές του παρόντος ή έστω ευχάριστα όνειρα για το μέλλον... Δεν ξέρω αν είναι η εικονική πραγματικότητα ή η πραγματικότητα του μυαλού και της ψυχής... Δεν ξέρω αν είναι η αγάπη που ενώνει ή το νόημα που δίνει στη ζωή ο ένας στον άλλο... Μπορώ να μάθω αλλά τί θ'αλλάξει? Πάλι το τραγούδι αυτό θα αρέσει, θ'αγγίζει, θα δακρύζει, θ'αγαπά... Κι'εσύ εκεί, εδώ, παντού και πάντα... Γιατί το παντού και το πάντα είναι μέσα μας... Όπως κι'εσύ...

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

Qué sera sera...



Σκεφτόμουνα διάφορα παρακολουθώντας Facebook και Tweeter και διαβάζοντας εδώ και λίγο καιρό (πέραν των 400 σελίδων) ένα βιβλίο του Dale Carnegie και πριν κάποια του Jim Rohn. Ναι, πιθανόν να φαίνεται πως ο κόσμος όλος είναι ένα μεγάλο κρεββάτι. Ή πως ο κόσμος όλος έχει ένα σωρό προβλήματα και ο μόνος τρόπος να ξεφύγει αφού δε μπορεί να τα λύσει, ειδικά αυτά που εξαρτώνται από άλλους όπως η δουλειά και τα λεφτά, είναι να ασχολείται με τους άλλους ή να πηδιέται. Και πιθανόν έτσι να είναι. Στην ουσία αυτό που λείπει είναι η αγάπη. Κι'όλοι μας προσπαθούμε να τη βρούμε με λάθος τρόπο, βάζοντας στο κέντρο τον εαυτό μας. Όλοι περιμένουμε κάποιον να μας αγαπήσει, να μας δώσεις σημασία, να μας κάνει να νοιώσουμε σημαντικοί, χρήσιμοι, ζωντανοί. Φτιάχνουμε μια εικόνα του εαυτού μας στο μυαλό μας και μια εικόνα του 'σωτήρα' μας και προσπαθούμε να τις ζήσουμε. Και το χειρότερο είναι πως ενώ αφηνόμαστε σε τελική ανάλυση έρμαιο των ενστίκτων μας προσπαθώντας να ευθυμήσουμε μέσω του σεξ, μόλις βρεθεί κάποιος να μας ανάψει αρχίζουμε να βάζουμε εμπόδια στον ίδιο μας τον εαυτό. Με λίγα λόγια αφηνόμαστε σε λύσεις που η λογική δεν εγκρίνει και ή γεμίζουμε τύψεις ή χάνουμε τα λογικά μας. Στο τέλος μας μένει η κατάθλιψη...

Ο κυριότερος λόγος που πέφτει μια γυναίκα είναι ακριβώς επειδή αγγίζεις την ψυχή της, το μυαλό της και το ένστικτό της. Την καυλώνεις, την κάνεις να νοιώσει γυναίκα και την κάνεις να νοιώσει κι'άνθρωπος. Και το ότι θέλει να σ'έχει αποκλειστικά είναι κυρίως για να μη χάσει όλη αυτή τη χαρά που της δίνεις επειδή θα βρεθεί κάποια άλλη που θα της δώσεις περισσότερη σημασία. Και ο μόνος λόγος που τ'αρσενικά κυνηγάνε και ρίχνουν γυναίκες είναι επειδή στην ουσία δεν έχουν κάτι άλλο πιο σημαντικό να δωθούν, ν'αφοσιωθούν, μ'αποτέλεσμα να κάνουν την ευχαρίστηση αυτοσκοπό. Απλά τ'αρσενικά δεν αφήνονται να περιμένουν να τους αγαπήσει μια γυναίκα. Ξέρουν πως αυτοί είναι οι ρυθμιστές της σχέσης, αυτοί είναι η αιτεία της διαιώνισης του είδους. Ξέρουν? Πιθανόν. Απλά νοιώθουν και ορμούν. Και δεν τυχαίνει, πετυχαίνει...

Τι γίνεται όταν πάψει αυτό το παιχνίδι? Αν είσαι τυχερός ζεις με τις αναμνήσεις. Συνήθως όμως αυτές σε πεθαίνουν ακόμα πιο γρήγορα, μιας και νοιώθεις σε αχρηστία αν το μόνο που σου μένει είναι περασμένα μεγαλεία. Σε τελική ανάλυση οι επιτυχημένοι εραστές φαίνεται να δυστυχούν περισσότερο όταν πλέον 'αφυπηρετήσουν'. Κάτι που οι αποτυχημένοι κι'αποτυχημένες αποφεύγουν αν από γρήγορα αφοσιωθούν αλλού, στην τέχνη ή στα κατοικοίδια ας πούμε. Φυσικά η πλήρης ευτυχία είναι ν'αφοσιωθείς στον συνάνθρωπό σου, σ'αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη την αγάπη σου, το χάδι σου, την αγκαλιά σου. Δύσκολο έ?

Ότι λένε όλα τα βιβλία το είπε ο Χριστός. 'Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν'. Τριπλή εντολή. Ν'αγαπάς η μια, να μην αγαπήσεις περισσότερο απ'όσο αγαπάς εσένα η άλλη και η σημαντικότερη 'Ν'αγαπάς εσένα'. Κανείς μας δεν τον άκουσε. Κι'από δω βγαίνει ξεκάθαρα το συμπέρασμα πως αν δεν αγαπάς εσένα είτε δε μπορείς ν'αγαπήσεις κανένα είτε ότι κι'όποιον αγαπήσεις θα σε καταστρέψει. Άλλο λοιπόν η χαρά, άλλο η αγάπη...

Κυνηγάμε λοιπόν την αγάπη. Ακόμα και μέσα απ'το σεξ. Φτιάχνουμε μερίδες στο Facebook και στο Tweeter για να αγαπηθούμε. Και το πήδημα είναι ένδειξη αγάπης, είτε το θέλουμε είτε όχι. Δεν υπάρχει στο ζωικό βασίλειο κάτι πιο δυνατό σαν ένδειξη αγάπης από μια δυνατή καύλα κι'ένα γερό χύσιμο, μιας και για να πετύχει δεν αρκεί να τό'χεις, πρέπει να δώσεις σημασία, ν'αγγίξεις βαθειά. Αλλά είμαστε κι'άνθρωποι. Και στην ανθρώπινη αγάπη υπάρχει η θυσία. Του χρόνου σου, μιας απόλαυσης, μιας δωρεάς, κάποιες φορές και της ζωής σου. Και την ανθρωπιά μας τη χάνουμε όχι επειδή πηδιώμαστε (εντάξει, πλήθυναν οι αγάμητοι αλλά αυτό τ'αφήνω πίσω) αλλά επειδή στο μυαλό μας κυριαρχούν έννοιες κι'ανησυχίες υλικής υπόστασης. Τα λεφτά, το φαγητό, οι απολαύσεις μας...

Υπάρχει λύση? Ναι. Και μάλιστα λύση που μπορεί να συνδυαστεί μ'ότι κάνεις στη ζωή σου. Απλά παύεις ν'ανησυχείς για τα κακά που σε βρήκαν και ειδικά για τα κακά που θα σε βρουν κι'αρχίζεις να ενδιαφέρεσαι, χωρίς να πολεμάς, να κατηγορείς και να φταις τους άλλους και τα κακά τους κάτω απ'την ομπρέλλα της πολιτικής ή κοινωνικής ευαισθησίας σου για ότι συμβαίνει. Σκέψου πως ακόμα και λίγα ψίχουλα απ'το κουλούρι που αγόρασες με τα τελευταία λεφτά σου να ρίξεις στα περιστέρια στο σύνταγμα, ακόμα και το μισό κουλούρι να ρίξεις, θα σε γεμίσει περίσσια χαρά και θα χορτάσεις το ίδιο. Και παραδόξως, όταν μάθεις να χαμογελάς, όλα θ'αρχίσουν και να φαίνονται και να γίνονται καλύτερα. Γιατί η ευτυχία πάει σ'αυτούς που είναι έτοιμοι να την δεχτούν κι'όχι σ'αυτούς που την θέλουν. Όπως κι'οι γκόμενες. Κάθονται σ'αυτούς που είναι ικανοί να τους χαρίσουν τον οργασμό που τους αξίζει (κι'ας τον λένε 'έρωτα') κι'όχι σ'αυτούς που θέλουν απλά να γαμήσουν. Τα υπόλοιπα βγάλτα απ'τη σκέψη σου. Κι'όταν κι'αν συμβούν βλέπεις τι θα κάνεις. Άσε που συνήθως κάθε πρόβλημα έρχεται με τη λύση του, φτάνει να τη δεις και να την εφαρμόσεις.

Τα παραλέω? Λες έ? Διερωτούμαι όμως, αν όλα πάνε καλά σε σένα, γιατί με διαβάζεις, γιατί facebookάρεις, γιατί tweetάρεις, γιατί bloggάρεις? Εγώ γιατί το κάνω? Ας πούμε είναι ο δικός μου λανθασμένος τρόπος να βρω και να δώσω αγάπη (και οργασμούς). Εσύ? Σκέψου πόσους άγνωστους έκανες ευτυχισμένους και πως, και πόσους γνωστούς και πως. Και μετά τα ξαναλέμε. Κι'αν δεν είμαι εδώ δεν θά'χει σημασία. Η ευτυχία σου είναι δική σου υπόθεση. Κι'ο οργασμός σου. Απλά περνούν από άλλους (όχι, αν πέρασαν από μένα δεν έτυχε). Διόρθωσε την κατεύθυνση της πορείας τους. Τότε θά'χω προσθέσει ακόμα μια καλή πράξη στη ζυγαριά για μένα. Και θά'μαι ευτυχισμένος που δεν θα μετρώ μόνο οργασμούς για μια θέση στον παράδεισο...

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Christmas Through Your Eyes



Ας ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά... Καλημέρα...

Ήχοι και χρώματα...



Το πρόγραμμα σήμερα περιελάμβανε εγκαίνια έκθεσης ζωγραφικής και μια συναυλία πιάνο και άριες από Ρώσσους δημιουργούς. Όχι, αν και από μικρός πήγαινα σε εκθέσεις ζωγραφικής, μιας και 300 μέτρα απ'το σπίτι μου υπήρχε χώρος εκθέσεων, και είχα και για καθηγητή τέχνης στο σχολείο ζωγράφο, και πήγα σ'ένα σωρό μουσεία και εκθέσεις στις πόλεις που επισκέφτηκα (Πράδο στη Μαδρίτη, Βαρκελώνη, Λούβρο στο Παρίσι μέσα σε 3 ώρες μόνο), όπως και εκθέσεις που έγιναν στην Κύπρο, πάντα προτιμούσα τη φωτογραφία (ποτέ δεν θα ξεχάσω την έκθεση φωτογραφίας της Άννυ Λίποβιτς που είδα στην Στοκχόλμη πέρυσι λίγες ώρες πριν φύγει τ'αεροπλάνο της επιστροφής). Αλλά πάνω απ'όλα η μουσική...

Γυμνά, αφηρημένα, φύση... Στο μυαλό μου έμειναν τα χρώματα. Ούτε μορφές, ούτε σχέδια. Τα χρώματα. Εκείνα που μ'αγγιξαν, εκείνα που μ'έκαναν να 'νοιώσω' τους καλλιτέχνες (ήτανε 2), να προσπαθήσω τουλάχιστο. Να νοιώσω το θυμό και την ηρεμία τους, τη λύπη και τη χαρά τους, το φόβο και τις ορμές τους... Κι'απ'την άλλη μεριά οι ήχοι κι'οι μελωδίες. Τα κύματα της ψυχής του δημιουργού, του ερμηνευτή και του ακροατή. Ν'ακούς και να ταξιδεύεις. Όπου θες, όπως θες. Και να φέρνεις στο μυαλό σου εικόνες. Πολλές εικόνες και μορφές και πολλούς άλλους ήχους, χωρίς όμως να χάνονται οι ήχοι απ'αυτό το σμίξιμο...

Και μετά, με τους ήχους και τα χρώματα στην καρδιά και στο μυαλό να δημιουργείς ήχους, εικόνες, χρώματα, γεύσεις, αρώματα σ'άλλων μυαλό, σ'άλλων καρδιά. Να μιλάς ή να γράφεις και ν'ακούς, να νοιώθεις, την ανάσα να γίνεται αργή, την καρδιά να κτυπά πιο γρήγορα, τη φωνή να γλυκαίνει, τη χροιά να φέρνει την υγρή φωτιά και στο τέλος η ηδονή σε όλες τις αισθήσεις μ'όλες τις αισθήσεις...

Λατρεύω τους ήχους της καρδιάς, του μυαλού, του κορμιού. Λατρεύω το χρώμα της ζωής. Λατρεύω νά'μαι ο δημιουργός καλλιτέχνης κι'εσύ το έργο τέχνης μου και να σ'αρέσει. Και να μου το δείχνεις έντονα. Με ήχους και χρώματα που μ'αρέσουν... Τα δικά σου...

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Someone Like You...



Κι'επειδή τίποτα δεν θ'αλλάξει μέχρι αύριο ουσιαστικά, όπως δεν έχει αλλάξει εδώ και τόσες χιλιάδες χρόνια, μπορώ να πάω για ύπνο ήσυχος για να ξυπνήσω αύριο με ευχάριστη διάθεση. Το ίδιο να κάνετε κι'εσείς. Βοηθάει. Καληνύχτα...

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Μας...



Οι αισθήσεις στο φουλ. Τα δάκτυλα στο πληκτρολόγιο. Θες να τελειώσεις αυτό που άρχισες πριν μέρες αλλά δεν σ'αφήνουν. Η σκέψη φεύγει, το σώμα τρέμει, τα μάτια κλείνουν, τ'αυτιά ακούν ζωντανά απ'τα ηχεία και σε αναπαραγωγή απ'τη μνήμη. Ένα μιξάζ που εντείνει τη φυγή. Όλα είναι στο μυαλό δε λένε? Κλειδώνεις στο μυαλό τους ήχους, τις μυρωδιές, τις γεύσεις, τα χρώματα, τα μάτια, τις μορφές, τα κορμιά, τα φιλιά, τ'αγγίγματα που σ'αρέσουν και αυτό είναι. Η πραγματικότητα του τώρα σου. Του τώρα μας. Αύριο θα ξαναζήσουμε τη ρουτίνα και τη μιζέρια, τις δικές μας και των άλλων, ανανεμιγμένες με στιγμές χαράς, γέλιου, αλλοφροσύνης, οργής, θλίψης. Τώρα είναι η ώρα τ'ονείρου και της ευτυχίας, της ζωής που μια μέρα θα γίνει ολόκληρη κι'όχι κομμάτια και στιγμές. Και της απόλαυσης. Και της ηδονής... Μας...

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

You and I...



Καλή Κυριακή νά'χουμε... Τα λέμε... Φιλιά...

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

The Show Must Go On... Always...



Show? Ίσως. Πάντα έλεγα πως η ζωή είναι μια παράσταση. Μια παράστασή σου. Με σένα σεναριογράφο, σκηνοθέτη, πρωταγωνιστή. Με τον κόσμο θεατές, κομπάρσους, συμπρωταγωνιστές. Κάποτε αφήνεσαι στην αδυναμία σου και δίνεις τον πρωταγωνιστικό ρόλο σ'άλλον, κάποτε στην ανωτερότητα του άλλου και σου παίρνει το ρόλο. Σαν special guest star. Στο χέρι σου είναι να συνεχίσεις αυτό που αφήνει, να ξαναγίνεις πρωταγωνιστής. Και πάντα χρειάζεται διάλειμμα. Και για να ξεκουραστείς, και για να δεις τι έργο παίζεται στις διπλανές σκηνές. Ίσως γίνεις για λίγο θεατής, ίσως κομπάρσος, ίσως συμπρωταγωνιστής, ίσως πρωταγωνιστής. Σημασία έχει στο δικό σου έργο να πρωταγωνιστείς στην μεγαλύτερη διάρκεια. Και ακόμα πιο σημαντικό είναι το έργο το δικό σου να σ'αρέσει. Γι'αυτό χρειάζεται να ξεκουράζεσαι και λίγο. Γι'αυτό χρειάζεται να ξαναγράφεις κάποιες σκηνές, ν'αλλάζεις λίγο τη σκηνοθεσία. Σε κάθε παύση, σε κάθε διάλειμμα, πρέπει να χαμογελάς από ικανοποίηση, γι'αυτό που κάνεις, γι'αυτό που προσφέρεις, σε σένα και στους θεατές. Ο κόσμος απ'έξω δεν θ'αλλάξει. Ίσως δε μπει ποτέ να δει το έργο σου ή να παίξει σ'αυτό. Κάποιοι, γνωστοί κι'άγνωστοι, ίσως δυσκολεύουν τη δουλειά σου. Τι σημασία έχει. Είσαι στη σκηνή για να παίξεις. Αν δε νιώθεις καλά, αν κάτι δεν σ'αρέσει στο έργο, ξεκουράσου. Ελάχιστα ή λίγο. Και ξαναπαίξε. Γι'αυτό υπάρχεις. Το έργο δεν σταματά ποτέ. Φρόντισε να μην είσαι μόνο θεατής στο δικό σου έργο. Φρόντισε να μη λείπεις απ'τη δική σου παράσταση. Φρόντισε να πρωταγωνιστείς, να σ'αρέσει και να παίξεις καλά. The show must go on... The show always goes on... Επανήλθα...

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

She's The One...



Επειδή στη ζωή πρέπει να υπάρχουν κι'αυτά...

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Θεωρίες συνομοσίας...



Έχουμε και λέμε. Έχουμε (έχετε) νέα κυβέρνηση 'Εθνικής Ενότητας', 'Ευρείας Αποδοχής' κλπ. Σαν καλλιτεχνικό όνομα αρτίστας. Με πρωθυπουργό κοινής αποδοχής. Επειδή δεν θέλατε το Γιωργάκη που κατέστρεψε και ξεπούλησε τη χώρα. Ο νέος πρωθυπουργός όμως είναι εδώ κι'ένα χρόνο αμισθί σύμβουλος του ΓΑΠ επί της οικονομίας. Κι'η χώρα πήγε του κώλου. Και λέω εγώ τώρα. Ένα χρόνο ο Γιωργάκης τον άκουγε όταν τον συμβούλευε ή όχι? Αν ναι, σημαίνει πως φταίει κι'αυτός για την οικονομία, άρα τι θ'αλλάξει τώρα μιας και θα συνεχίσει την ίδια πολιτική, και γιατί τον αποδέχτηκαν οι υπόλοιποι, μιας και φταίει κι'αυτός για τα χάλια της οικονομίας? Αν ο ΓΑΠ τον έγραφε κανονικά τότε γιατί τον εμπιστεύτηκε τώρα για πρωθυπουργό? Του τον επέβαλαν? Άρα του επέβαλλαν τα πάντα? Άρα, αφού τον επέβαλαν, θα του επιβάλουν κι'αυτού τα πάντα? Άρα αλλάξαμε(τε) κυβέρνηση μόνο στα ονόματα των μελών? Και μάλιστα, σε καιρούς χαλεπούς, άλλαξε η κυβέρνηση και αυξήθηκαν τα μέλη κατά 7 αντί να μειωθούν?

Πάω λίγο πιο πίσω. Υπόθεση Στροσκαν πώς τον λένε. Τυχαίο που ότι έγινε έγινε μετά που έδωσε εκείνη την περιβόητη συνέντευξη στην οποία έλεγε πως τα μέτρα δεν τα επέβαλαν αυτοί στην ελληνική κυβέρνηση αλλά ήταν απόφαση της ίδιας? Και είναι τυχαίο που ο Γιωργάκης ήξερε πως υπάρχουν λεφτά? Δεν είπε που είναι, αλλά ήξερε πως τά'χει το ΔΝΤ. Μήπως επίσης είναι τυχαίο που ο Καραμανλής, όχι μόνο αποφάσισε να πάει σε εκλογές όταν ήταν σίγουρος πως θα τις έχανε αλλά και από τότε ποτέ δε μίλησε? Και μήπως είναι τυχαίο που κανείς πολιτικός δεν είπε πως θα βγάλει τη χώρα απ'το ΔΝΤ και που ο Σαμαράς δεν ήθελε να βάλει στην κυβέρνηση δικούς του ή να υπογράψει τις συμφωνίες της 26ης Οκτωβρίου?

Και σίγουρα δε μπορώ ν'αφήσω απ'έξω το γεγονός πως ξαφνικά σχεδόν όλοι οι Άραβες ξεσηκώθηκαν ενάντια στις κυβερνήσεις τους. Ξέροντας λίγο απ'την κουλτούρα τους, σπάνια νομίζω Άραβες και Μουσουλμάνοι γενικά ξεσηκώνονται ενάντια στους άρχοντές τους, και δη ομόθρησκούς τους. Κάποιος τους ξεσήκωσε για κάποιο συγκεκριμένο λόγο και συμφέρον, κι'όχι των ιδίων. Και βλέποντας σ'όλο τον κόσμο, παρατηρούμε πως σιγά σιγά την τύχη του κόσμου και του πλανήτη την αναλαμβάνουν τεχνοκράτες και εξαρτάται από τις τράπεζες. Όλα για τις τράπεζες, και δη τους μεγαλομετόχους, τους ανώτατους εκτελεστικούς διευθυντές και τις αγορές, τους τζογαδόρους δηλαδή.

Και φυσικά ο Ελληνικός λαός, όπως και οι υπόλοιποι, αποπροσανατολισμένος. Με μόνη έγνοια τις ανέσεις που χάνει, το ότι άλλοι τρώνε κι'αυτός όχι, χωρίς να ενδιαφέρεται για τον ομόεθνό του, τον ομόθνησκό του, τον συνάνθρωπό του, στην ουσία ούτε καν για την πατρίδα του, παρά μόνο γι'αυτόν, τον εαυτούλη του. Και γω μαζί. Και μιλάμε για τους αρχαίους ημών προγόνους χωρίς να εφαρμόζουμε αυτά που είπαν παρά μόνο κατηγορούμε αυτούς που δεν τα εφαρμόζουν και που τυχαίνει νά'ναι σε 'καλύτερη μοίρα' από μας, και κοινωνικά και οικονομικά.

Να ξυπνήσουμε? Δεν το νομίζω. Φτάνει να τρώμε, να πίνουμε και να γαμάμε. Όλα τ'άλλα ας διαλυθούν. Καλά να πάθουμε λοιπόν. Στην υγειά μας...

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Παρασκευή 11 Νοεμβρίου 2011

Σιγά σιγά...



Λατρεύω τα κρύα χειμωνιάτικα πρωινά με λαμπερό καυτό ήλιο... Αλλά ακόμα κι'αν έβρεχε πάλι όμορφα θά'τανε... Και η αποψινή πανσέληνος, απ'ότι φαίνεται σε πεντακάθαρο ουρανό, λαμπερή, επιβλητική, μαγευτική... Όμορφη μέρα... Πολύ...

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Local Hero...



Πολλές φορές ένας κόμπος σε πνίγει στο λαιμό... Ένας λυγμός... Τα μάτια βουρκώνουν και βλέπεις θολά... Και στ'αυτιά σου ακόμα ακούς απλές λέξεις γεμάτες νόημα και συναίσθημα... Δε μιλάς αν και θες πολύ... Χαμογελάς... Ναι... Ακόμα υπάρχεις απλά επειδή υπάρχεις για κάποιους άλλους... Γιατί απλά είσαι σημαντικός για κάποιους άλλους... Όπως κι'αυτοί για σένα... Ίσως να νοιώθεις το ίδιο μ'αυτούς, ίσως και περισσότερα αλλά σιωπάς... Τώρα είναι καλύτερα έτσι...

Κυριακή..



Κάποτε ένας μικρός blogger στην Athens Voice είχε σαν υπότιτλο στο blog του 'Τι γυρεύω εγώ στα σκοτάδια των άλλων'... Μ'άρεσε... Πόσο δίκηο είχε... Δε μας φτάνουν τα δικά μας...

Τελικά το να περιμένεις είναι ζωή... Εκτός αν περιμένεις τον θάνατο... Αλλά και πάλι κάποτε είναι κι'αυτό καλό... Τρέχεις να προλάβεις να κάνεις όσο το δυνατό περισσότερα πριν σε βρει... Το να μην περιμένεις τίποτα, να μην ελπίζεις σε τίποτα, να μην σ'ενδιαφέρει τίποτα, αυτό είναι θάνατος...

Το να κοιτάς πίσω είναι καλό αν είναι για μια στιγμή... Μόνο και μόνο για να κάνεις διορθωτικές κινήσεις σ'αυτά που βλέπεις όταν γυρίζεις και πάλι μπροστά σου... Εκτός αν όταν γυρίσεις να κοιτάξεις πίσω θες κυάλια γιατί είναι πολύ μακρυά απ'το τώρα...

Η ζωή είναι εξέταση μαθηματικών... Κάποιοι βρίσκουν το αποτέλεσμα σωστό, κάποιοι λάθος, κάποιοι το βρίσκουν χωρίς να κάνουν τις πράξεις, κάποιοι τις κάνουν χωρίς να το βρουν... Στο τέλος μπαίνει ο βαθμός... Κάποτε ξέρεις το βαθμό πριν παραδώσεις το γραπτό... Συνήθως συμβαίνει αυτό όταν έχεις αποτύχει...

Ημίμετρα, παυσίπονα, αλλαγή ρώτας, θέσης, ύψους, κατεύθυνσης, δρόμου... Στο τέλος κάθεσαι και χαζεύεις...

Λάθος τρόπος, λάθος τόπος, λάθος εποχή, λάθος λάθος... Ωραία ακούγεται...

Και η αλλαγή γίνεται ρουτίνα... Κι'η ρουτίνα γι'αλλαγή πάλι ρουτίνα γίνεται...

Το ενδιαφέρον δεν το βρίσκεις... Το κάνεις... Εκτός αν βαριέσαι να το κάνεις...

Ότι αλλάζει θα ξαναλάξει... Ότι δεν αλλάζει θα σ'αλλάξει...

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Lovesong...

Μεγάλωσα...

John Nineteen: Forty-One

Νομίζω...



... το καταλληλότερο τραγούδι για μια καλημέρα σήμερα! Καλημέρα! :)

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Τα παιδιά της Χίμαιρας...



''Στην Ελληνική μυθολογία αναφέρεται η Χίμαιρα ως ένα φοβερό τέρας που εξέπνεε φωτιά, είχε σώμα κατσίκας, κεφάλι λιονταριού, και ουρά του κατέληγε σε φίδι. Σύμφωνα με άλλες περιγραφές, είχε περισσότερα από ένα κεφάλια, συνηθέστερα τρικέφαλος (κεφαλή λέοντα, κατσίκας και δράκοντα).Kατά τον Ησίοδο η Χίμαιρα ήταν κόρη του Τυφώνα και της Έχιδνας. Η Χίμαιρα ενώθηκε με τον Όρθρο και απόγονοί τους ήταν το Λιοντάρι της Νεμέας και η Σφίγγα.Τελικά φονεύτηκε από τον Βελλερεφόντη, που ίππευε ένα ιπτάμενο άλογο, τον Πήγασο, στη Καρία, με τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς.Η δημώδης ελληνική έκφραση «κυνηγάω χίμαιρες», σημαίνει «επιδιώκω κάτι ανέφικτο». Επίσης το αυτό και η γαλλική έκφραση "ζε ρεπέτρ ντε χιμέρζ (= τρέφομαι με χίμαιρες)'' (Πηγή Wikipedia, για ευκολία)...

Υπάρχουν παιδιά που κυνηγάνε τ'άπιαστο. Ένα χάδι, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά. Τίποτ'άλλο. Κυνηγάνε ότι θεωρείτε απλό και δεδομένο. Κυνηγάνε τη στοργή, την αγάπη, το μητρικό χάδι, την πατρική προστασία. Και σχεδόν πάντα βρίσκουν την απόρριψη. Παιδιά σ'όλο τον κόσμο, ορφανά, παιδιά διαζευγμένων, παιδιά σε ιδρύματα, παιδιά που ζουν με τους γονείς τους και σπάνια τους βλέπουν ή τους έχουν κοντά τους. Παιδιά που όταν έχουν τους γονείς τους δίπλα τους θέλουν να φύγουν απ'αυτούς. Και φτιάχνουν το δικό τους κόσμο στο μυαλό και την καρδιά. Τον κόσμο που τους κάνει να νοιώθουν ζεστασιά, τους χαμογελά, τα κρατά στην αγκαλιά τους, τα φιλά, τα χαϊδεύει. Και μεγαλώνουν και συνεχίζουν να ζουν στο δικό τους κόσμο. Τον κόσμο που νοιώθουν ασφάλεια, τον κόσμο που τα θέλει και τ'αγαπά. Κι'ας ζουν και συμπεριφέρονται φυσιολογικά ή και 'παράξενα' στον 'κανονικό' κόσμο. Και μένουν πάντα παιδιά. Και πάντα κυνηγάνε τη Χίμαιρά τους. Ένα χάδι, ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, λίγη στοργή, λίγη αγάπη...

Κοίταξε γύρω σου... Ίσως δεις πολλά τέτοια παιδιά, μικρά ή μεγάλα... Κοίταξε στον καθρέφτη... Ίσως δεις ακόμη ένα...

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Ινδίες...(Εμείς οι άλλοι...)



Εμβόλια, φάρμακα, αντισηπτικά, εντομοαπωθητικά, για ένα ταξίδι στην Ινδία. Ο φόβος φέρνει κόλαση λέμε στην Κύπρο. Και μας φόβισαν όλοι. Και πήραμε τα μέτρα μας. Κι'ας μέναμε σε 5άστερα. Κι'ας πηγαίναμε επίσκεψη σε μια υπερδύναμη, σ'ένα κολοσσό της παγκόσμιας οικονομίας. Κι'ας μην ήταν η πρώτη 'τριτοκοσμική' χώρα που πήγαινα. Προηγήθηκαν Τυνησία, Θαϋλάνδη, Κούβα, Νότια Αφρική. Κι'έψαχνα να βρω όλα αυτά που μου είπαν. 'Χρώματα, αρώματα, ήχους, εικόνες, γεύσεις μοναδικές'. Και τα βρήκα. Όλα. Σ'όλο το φάσμα. Από υπέροχα μέχρι απαίσια. Και βρήκα τις Ινδίες. Απ'το 70 τοις εκατό χορτοφάγοι και 86 τοις εκατό ινδουιστές στη βόρεια Ινδία (Κεντρική θά'λεγα) μέχρι το μισοί μισοί χορτοφάγοι και 'μη χορτοφάγοι' (έτσι δηλώνονταν φαγητά και άνθρωποι, non-vegetarian) και ένα τρίτο ινδουιστές, ένα μουσουλμάνοι κι'ένα χριστιανοί στη νότια. Απ'το δουλεύει ο άνδρας για 300 δολλάρια το μήνα κι'η σύζυγος μένει στο σπίτι με τα 5 κουτσούβελα στο βορρά, μέχρι το δουλεύουν κι'οι δυο στο νότο. Απ'το κατουράνε και λούζονται στους δρόμους του βορρά μέχρι το λούζονται στη λίμνη και κατουράνε σε τουαλέτες του νότου. Απ'τους δρόμους γεμάτους πεζούς, ζώα, ποδήλατα, άμαξες, αυτοκίνητα του βορρά μέχρι τις βάρκες του νότου. Και παντού οι ίδιες συνήθειες, η ίδια νοοτροπία, η ίδια φιλοσοφία, με διαφορετική συμπεριφορά. Προσπερνώντας από παντού με όπλο την κόρνα, με 5 οχήματα σε 2 λωρίδες κυκλοφορίας, με ενδιαφέρον μόνο για την πάρτυ τους, σεβασμό καθόλου και μια απίστευτη δουλοπρέπεια συμπεριφεριολογικά (κι'όχι διανοητικά) αλλά και ηρεμία. 2μισυ χιλιάδες χρόνια γιόγκα έκανε τη διαφορά, σ'αντίθεση με μας που 2μισυ χιλιάδες χρόνια δημοκρατία δεν έκανε διαφορά. Έχοντας να επιδείξουν μνημεία που έκτισαν οι Μογγόλοι κι'οι Μουσουλμάνοι. Περήφανοι για το παρελθόν τους που το καθώρισαν άλλοι και οι πλείστοι ευτυχισμένοι στην άγνοιά τους, με όνειρα μηδαμινά. Στο νότο κομμουνιστική κυβέρνηση (αφίσες με σφυροδρέπανα και φωτογραφίες του Λένιν) που δεν ήθελε κανείς γιατί τους διέλυσε (ούτε κι'εδώ είμαστε μόνοι) και κάθε περιοχή να νοιώθει πως οι υπόλοιπες είναι υποδεέστερες, άνθρωποι και τόπος (το ένοιωσα έντονα μετά από μικρές συνομιλίες με ανθρώπους στις περιοχές που ήμουνα όπως και τουρίστες από άλλες περιοχές, για παράδειγμα με κάποια απ'τη Μουμπάη ή Βομβάη). Και παντού να λειτουργεί ότι λειτουργεί κι'εδώ. Ένα χαμόγελο, ένα διαπεραστικό βλέμμα (ναι, κι'εκεί όλα είναι ίδια σ'αυτό, ακόμα κι'οι γυναίκες) κι'ο σωστός τόνος της φωνής. Και μου μιλούσαν αγγλικά, ισπανικά, ιταλικά, ακόμα κι'ινδικά, ανάλογα με την εθνικότητα που νόμιζαν πως είμαι. Σαουδάραβας, Ινδός, Ιταλός, Ισπανός. Και τους έλεγα Έλληνας, απ'την Κύπρο. Και τους έλεγα 'Δεν υπάρχει Έλληνας που δεν είναι Χριστιανός γιατί αλλοιώς δεν είναι Έλληνας'...

Ενώ ήμουνα στις Ινδίες (γιατί είναι πολλές, το εμπεδώσαμε, όπως κι'οι Αθήνες) σκεφτόμουνα διάφορα. Όπως το τι θα βρω όταν επιστρέψω και τι μοιάζει μ'αυτές. Ο νότος ας πούμε έμοιαζε με την Ελλάδα και την Κύπρο του σήμερα, ο βορράς με την Ελλάδα και την Κύπρο του αύριο, εμείς μ'αυτούς κι'αυτοί με μας. Εγωισμός, δουλοπρέπεια συμφεροντολογικά, υπεροψία, χωρίς όμως βαρειά βιομηχανία και οικονομικούς πόρους, δηλαδή με μια τεράστια διαφορά. Ελλάδα και Κύπρος είναι φτωχές χώρες με πλούσιους κατοίκους, αρκετούς προς το παρών, ενώ οι Ινδίες είναι πλούσια χώρα με μεγάλο ποσοστό φτωχών, που όμως αρκούνται σ'αυτά που έχουν...

Και έμενε να επιστρέψω για να δω τι θα βρω. Λογικά ότι είχα αφήσει πίσω. Πάντα έτσι δεν συμβαίνει? Ναι. Έλα όμως που ποτέ δεν είναι ίδια. Μα ποτέ. Ούτε αυτή τη φορά. Κάποια ήταν χειρότερα, κάποια, ελάχιστα, καλύτερα. Τα οικονομικά προβλήματα αυξήθηκαν. Κάποιες φίλες μου έχασαν τη δουλειά τους, κάποιες δεν βγάζουν το νοίκι εδώ και καιρό, κάποιες είναι απλήρωτες εδώ και καιρό, κάποιες αρρώστησαν, ελπίζω όχι σοβαρά, κάποιες ακόμα πονάνε, κάποιες έφυγαν από ένα έρωτα δυνατό, οι οικογένειές μας όπως τις αφήσαμε, με τα προβλήματά τους, τη χαρά τους, τη χαζομάρα τους. Και οι υπόλοιποι? Τα ίδια. Ακούνε τη φωνή τους, τη φωνή του λαού τουτέστιν πρωθυπουργό και λοιπούς και τα βάζουν με τη φωνή τους. Όχι με τον εαυτό τους, με τους άλλους. Με τον καθρέφτη τους. Με το είδωλό τους. Να φταίνε πάντα οι άλλοι που εμείς βάλαμε εκεί για να μη βγουν στη θέση τους οι άλλοι. Επανάληψη της ίδιας σαπουνόπερας με διαφορετικό σκηνικό, διαφορετική σκηνοθεσία και διαφορετικούς πρωταγωνιστές. Μιας σαπουνόπερας που παίζεται εδώ και δυόμισυ χιλιάδες χρόνια και συνεχίζει να έχει πολύ ψηλά ποσοστά τηλεθέασης και πάρα πολλούς να θέλουν να είναι έστω και κομπάρσοι. Και μετά τους καυγάδες, την ανάλυση, την κρίση και την κατάκριση επιστροφή στο καφεδάκι, στο ποτάκι, στο σεξάκι. Όσοι μπορούν ακόμα δηλαδή. Άρτον και θεάματα. Σε τελική ανάλυση ποτέ δε μας ενδιέφερε αν μπορούσαμε να ονειρευτούμε όλοι κι'αν μπορούσαμε να τα κάνουμε πραγματικότητα. Καθόλου τυχαίο που οι περισσότεροι περιμένουν τους άλλους ακόμα και να ονειρευτούν γι'αυτούς. Και ασχολούμαστε με τους άλλους φιλολογικά. Και μιλάμε γι'αυτούς που πεινάνε την ώρα που τρώμε. Και μιλάμε γι'αυτούς που πονάνε την ώρα που γελάμε. Και σκεφτόμαστε όσους είναι μόνοι μετά την ηδονή μας. Και όλοι γινόμαστε Ινδοί. Ή είμαστε Ινδοί. Ή Κουβανοί. Ή Νοτιοαφρικάνοι. Ο καθ'ένας για πάρτυ του. Και τα πάντα διαγράφονται μπροστά στη δική μας ηδονή, σαρκική, ψυχική, διανοητική. Και μας λέμε μπράβο. Ή μπροστά στο δικό μας πόνο. Και φταίνε όλοι οι άλλοι για την κατάντια μας, ποτέ εμείς...

Ναι... Για άλλη μια φορά επέστρεψα... Για άλλη μια φορά επανήλθα... Σ'ότι μ'αρέσει ή με χαλά. Σ'ότι θέλω ή δεν θέλω, σ'ότι με θέλει και δε με θέλει. Ίδιος και διαφορετικός. Αλλά πάντα εγώ...

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011