Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Απλά κι'όμορφα...


Μια βόλτα, ένα χαμόγελο, μια καλημέρα, μια αγκαλιά, ένα φιλί... Έστω κι'από απόσταση... Όλα είναι στο μυαλό... Αφήνεσαι, νοιώθεις το χάδι, το φιλί, την αγκαλιά, αισθάνεσαι την αύρα, την ανάσα, τον αναστεναγμό, βλέπεις τα μάτια, τη ματιά, την καρδιά, μυρίζεις το σώμα, το άρωμα, γεύεσαι το φιλί... Έτσι απλά... Όπως κι'η ευτυχία... Καλημέρα...

Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2010

Ο παράδεισος δεν φτιάχτηκε για μένα...

Από μικρό με έμαθαν να ζητιανεύω την αγάπη. Να είμαι φρόνιμος για να μ'αγαπάνε, αλλά δεν ήμουνα πληρώνοντας κάθε λάθος, κάθε αταξία, κάθε σκανδαλιά, να παρακαλάω για μια αγκαλιά, ένα φιλί, ένα χάδι της μαμάς, του μπαμπά, της γιαγιάς, του παππού... Να είμαι καλός αλλά άτακτος μαθητής κι'η αγάπη των δασκάλων νά'ναι περισσότερο προβληματισμός ή συμπόνοια... Μέχρι που έγινα καλό παιδί. Κι'όλοι μ'αγαπούσαν. Και συνέχισα να είμαι καλό παιδί. Και συνέχισαν να μ'αγαπάνε μέχρι το πρώτο λάθος. Κάποτε το δεύτερο. Κι'ανακάλυψα πως μ'αγαπούσαν επειδή έπαιρναν από μένα. Και μου έδιναν για να πάρουν. Κι'αγάπησα. Και μια, και δυο, και τρεις... Όπως μ'έμαθαν ν'αγαπάω. Δίνοντας για να πάρω. Δε ζητούσα και πολλά. Μόνο αγάπη. Αλλά δε βρήκα. Τουλάχιστο όπως την ήθελα. Μ'αγάπησαν επειδή τους γέμιζα τη μοναξιά, τους έκαιγα το κορμί, τους ταξίδευα το μυαλό, τους φώτιζα την καρδιά... Μ'αγάπησαν επειδή μπορούσαν να βασιστούν πάνω μου για τα δύσκολα, τα περίεργα, τα απίθανα, επειδή ήμουνα κάτι περισσότερο απ'αυτούς και μπορούσαν να φανούν αυτοί αντί εγώ... Μέχρι που έμαθα τι είναι η αληθινή αγάπη. Με το δύσκολο τρόπο. Και συνέχισα να προσπαθώ να βρω την αγάπη, απλά αγαπώντας, απλά δίνοντας, μη ζητώντας. Και θέλησαν να με φυλακίσουν για να μ'έχουν για πάντα. Και θέλησαν να με αλλάξουν για να μ'αγαπήσουν, για νά'μαι όπως αυτός στο μυαλό τους, και θέλησαν να με κάνουν καλύτερο και δε γινόμουνα. Και η αγάπη γίνεται πόνος, θυμός, οργή, βία, δάκρυ... Κι'ας μ'αγάπησαν όλοι, ο καθένας με τον τρόπο του, μ'όλο του το είναι που τελικά υπήρχε επειδή υπήρχα και έπαψε να μ'αγαπά όταν έπαψα να υπάρχω όπως μ'ήθελε... Κάποτε σκέφτομαι πως απλά έχω λάθος αντίληψη, πως εγώ είμαι αυτός που δεν ξέρω ν'αγαπάω, που δεν ξέρω να εκτιμάω την αγάπη. Και προσπαθώ να δω ποιος μ'αγάπησε για το ότι είμαι, χωρίς να περιμένει τίποτα από μένα, χωρίς να θέλει να τον αγαπήσω. Και καταλήγω στο σκύλο μου, το γάτο μου και το Θεό... Βρίσκω διέξοδο στη φιλία, στο φλερτ, στο σεξ, χαρίζοντας γέλιο, ικανοποίηση, και παίρνοντας, χωρίς αξιώσεις. Μια απογοήτευση απλά σ'οδηγεί σ'άλλο κορμί, σ'άλλο χαμόγελο, όχι όμως σ'άλλο δάκρυ, όχι σ'άλλο πόνο. Θες να σ'αγαπήσω. Βλέπεις, ακόμα και συ απλά με θες να κάνω κάτι για σένα, κάτι περισσότερο. Λυπάμαι. Μάλλον δεν είμαι ικανός ν'αγαπήσω... Ο παράδεισος δεν φτιάχτηκε για μένα...

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Μάταια...


Παιδί τα βράδυα κοίταζα τον ουρανό. Τ'αστέρια, το φεγγάρι, κάποια μικρά σύννεφα να μου χαλάνε τη θέα. Πολύ αργότερα είχα διαβάσει το 'Ένα παιδί μετράει τ'άστρα'. Ποτέ μου δεν τα μέτρησα. Αλλά πάντα κάτι με τραβούσε εκεί ψηλά. Όνειρο που ποτέ δεν θα πραγματοποιηθεί πιλότος πολεμικού. Αστροναύτης ακόμα καλύτερα. Εκεί ψηλά, μέσα στ'αστέρια, εγώ κι'ο Θεός. Απόλυτη σιωπή, να ακούω τα πάντα και τίποτα, να μιλάω με την ψυχή μου και το Θεό. Πολλές φορές μου λείπει αυτή η επαφή. Η επαφή με τη ψυχή μου και το Θεό. Άλλοτε τη βρίσκω καταφεύγοντας στη φύση, άλλοτε σε μια εκκλησιά σε ώρα που δεν έχει κόσμο, συνήθως απλά περιμένω να νυχτώσει και να κοιτάξω και πάλι τ'αστέρια, το φεγγάρι, τα μικρά σύννεφα που μου χαλάνε τη θέα, όπως τότε. Κάποτε η ίδια η ψυχή μου με αναζητά. Με φέρνει με το δύσκολο τρόπο σ'επαφή μαζί της. Πρώτα οργή, μετά θλίψη και μετά ηρεμία. Ήσυχος να της μιλήσω. Αυτής και του Θεού. Ή μάλλον να μου μιλήσουν και να τους ακούσω... Και τους ακούω... Μέσα από μελωδίες που συντονίζουν το είναι μου μαζί τους. Δεν έχουν σημασία τα λόγια, οι στίχοι, οι εικόνες. Το μυαλό μου βρίσκει στ'αρχείο του εικόνες που δένει με τη μουσική και τη σιωπή, δημιουργώντας το μέλλον, με θολές μορφές που περιμένουν να ξεθαμπώσουν όπως τα τζάμια του χειμώνα και να φανεί το λευκό χιόνι στην ηλιόλουστη μέρα. Ίσως νά'σαι εσύ που προσπαθείς να φανταστείς πως μ'έχεις στην αγκαλιά σου και σε νοιώθω αυτή τη στιγμή, κι'ας μην το νοιώθεις εσύ. Ίσως νά'σαι εσύ που προσπαθείς να καταλάβεις τι έχω και απόψε δεν είμαι αυτός που σου πήρε τα μυαλά. Ίσως νά'σαι εσύ που αφήνεσαι αυτή τη στιγμή σε χέρια να μαγέψουν το κορμί σου φτάνοντας στην ηδονή, όσο κι'αν δεν είναι τα χέρια που θα σε φέρουν εκεί αλλά η δική σου θέληση και φαντασία να φτάσεις, παραμερίζοντας την καρδιά για λίγο, κερδίζοντας χρόνο απ'το να τη νοιώσεις ν'ανοίγει διάπλατα για να ξαναγαπήσει. Ίσως νά'σαι εσύ που φοβάσαι την αλήθεια και φοβάσαι να με δεις. Πάντα λέω πως ο έρωτας είναι στην καρδιά μας μέσα και απλά περιμένει το αντικείμενο του πόθου του να τον ξυπνήσει. Και στέλνω μηνύματα στο σύμπαν μέσα απ'τις μουσικές μου, τα λόγια μου, το βλέμμα μου, τ'άγγιγμά μου. Σαν ξυπνητήρι, εγερτήριο στο στρατό, συναγερμός σε έκτακτη ανάγκη ξυπνώ τον έρωτα στις καρδιές και τον πόθο στα κορμιά που βρίσκω μπροστά μου. Προσπαθούν να με αρπάξουν με το δίκτυ και να με φυλακίσουν... Μάταια... Ακόμα και όταν προσπάθησα να σχεδιάσω τη μορφή που πίστεψα πως ανήκει στο θολό όνειρο. Μάταια... Από παιδί τα βράδυα κοιτάω τον ουρανό. Τ'αστέρια, το φεγγάρι, κάποτε κάποια μικρά σύννεφα να μου χαλάνε τη θέα, τη ψυχή μου. Γιατί εκεί είναι τελικά. Με θες? Ακολούθησέ με. Ή μείνε εδώ περιμένοντάς με να τελειώσω το παιχνίδι μου με τις πυγολαμπίδες, με τ'αστέρια, να συναντήσω τη ψυχή μου, το Θεό και να επιστρέψω κοντά σου. Τίποτ'απ'τα δυο έ? Μάταια... Δεν πειράζει. Μ'αρκεί να είμαι εκεί ψηλά, ανάμεσα στ'αστέρια, το φεγγάρι, τη ψυχή μου, το Θεό, στην απόλυτη σιωπή, ν'ακούω τα πάντα και τίποτα, τους αναστεναγμούς σου, τα βογγητά σου, το βουβό κλάμα σου, τη ψυχή σου, να σε νοιώθω, να σ'αγγίζω σαν θαλασσινή αύρα, να σε φιλώ σαν δροσοσταλιά της αυγής κι'εσύ να κοιτάζεις χαμηλά να με ψάχνεις. Δεν θα με βρεις... Μάταια... Είμαι ήδη μέσα σου...

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Με πιάνεις?


Τα πάντα τελικά είναι θέμα αντίληψης. Άρα ευφυίας. Όχι προσωπικότητας. Αυτή έχει ήδη δημιουργηθεί απ'τα 9 σου. Δε μπορείς να κάνεις και πολλά πράγματα. Σίγουρα όχι να την αλλάξεις. Οι ευαισθησίες σου, οι αλλοδοξίες σου, όλα είναι εκεί. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να την ανακαλύψεις. Και να προβλέπεις αντιδράσεις και συμπεριφορές σου για να ή για να μην τις κάνεις. Να γίνεις καλύτερος άνθρωπος? Μα αυτό είναι. Να ξέρεις πότε θα συμπεριφερθείς κακώς και να το προλάβεις. Να μην αφεθείς. Να λες το 'Σ'αγαπώ' όταν το εννοείς, όπως το εννοείς, όταν είσαι έτοιμος να αναλάβεις την ευθύνη της έκφρασης που ξεστόμισες. Αλλοιώς το κρατάς. Μέσα σου. Βλέποντας κι'υποφέροντας μακρυά της. Αφήνοντάς την να ζήσει όπως μπορεί καλύτερα, ακόμα κι'αν κοντά σου θα ζούσε τέλεια, απ'τη τη στιγμή που δε μπορείς να είσαι συνέχεια εκεί, να της προσφέρεις εμπράκτως την αγάπη σου. Αλλά δεν είναι αρκετό. Η γνώση συνδέεται με την εμπειρία. Και οι εμπειρίες σου είναι περιορισμένες. Όσο έμπειρος κι'αν είσαι. Και εδώ υπεισέρχεται η αντίληψη. Και η ευφυία. Να μπορείς να αντιληφθείς πως βλέπει κάτι ο απέναντί σου. Ποιες μπορεί να είναι οι εμπειρίες του. Κι'ας μην τις έζησες. Πώς τις ερμηνεύει. Κι'ας είναι λάθος. Αλλά ακόμα κι'αν το πετύχεις, χρειάζεσαι δύναμη. Δύναμη να μπορείς να σταματήσεις. Τη συζήτηση, την αντιπαράθεση. Έτσι κι'αλλοιώς το ξέρεις. Κάποτε θα το μάθει με το δύσκολο, τον σκληρό τρόπο. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι εκεί. Όσο για την αγάπη? Μα αυτό είναι η αγάπη. Να προσφέρεις όταν σ'έχει ανάγκη όχι μόνο ο δικός σου αλλά κι'ο εχθρός σου, κι'ο άγνωστός σου. Θα σ'ακούσει? Μάλλον όχι. Αν ήταν θα σ'άκουγε απ'την αρχή. Αλλά θα κάνεις το καθήκον σου για να χαμογελάει η ψυχή σου. Όχι με τον πόνο του άλλου. Όχι. Με τον πόνο το δικό σου. Να τον κοροϊδεύει για να τον νικήσει. Σ'αγαπάνε. Ίσως ναι, ίσως όχι. Όσο περισσότερο τ'ακούς τόσο περισσότερο δεν το πιστεύεις. Αγαπάς. Σίγουρα. Κάποιους πολύ, κάποιους λιγότερο πολύ, κάποιους λίγο αλλά αρκετά για να πονάς με τη θλίψη τους και να προσπαθείς να τους βοηθήσεις. Βλέπεις, η ζωή είναι ένα παιχνίδι. Ο καθ'ένας θέλει να το παίξει με τους κανόνες του. Αλλά έχει τους δικούς της. Και μόνο τότε κερδίζουν κι'οι δυο. Όταν παίξουν χωρίς κανόνες. Η αγάπη έχει τους δικούς της απλούς κανόνες. Το εγώ γίνεται εμείς. Όταν γίνει εσύ κάτι χαλά. Όταν γίνει εγώ τίποτα δε μένει όρθιο. Πάλι δε με πιάνεις? Δεν πειράζει. Τα πάντα είναι θέμα αντίληψης. Και ευφυίας. Και μάλλον έπαψες ν'αντιλαμβάνεσαι. Γιατί έγινες ότι κατηγορείς. Εγώ...

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Τρυφερά...


Κάθε μέρα είναι μια ευκαιρεία να ζήσουμε όπως θέλουμε, να γίνουμε καλύτεροι, να πετύχουμε τα όνειρά μας, να διορθώσουμε τα λάθη μας, να αγαπήσουμε, να χαρούμε, να γίνουμε ευτυχισμένοι... Το χθες πέρασε, κι'ας ήταν όμορφο. Το αύριο καραδοκεί κι'ελπίζει στο σήμερα. Κι'εμείς απλά συνεχίζουμε στον ουρανό της δικής μας ζωής το δρόμο μας. Τι κι'αν έρθουν σκοτάδια και πάλι? Τι κι'αν στις λάσπες και στα βρωμόνερα. Πάντα θά'ρχεται το βράδυ να ξεκουραστούμε, να ξαναπάρουμε δυνάμεις, να μετανοιώσουμε, να ζητήσουμε συγγνώμη, να κλάψουμε. Και μετά η νέα μέρα, το νέο σήμερα, το φως, να μας ξανανεβάσει στον ουρανό να ξαναλάμψουμε, να ξαναζήσουμε. Ένας θάνατος και μια ανάσταση κάθε μέρα. Όχημά μας η αγάπη μας. Για τους άλλους, για τον κόσμο, για σένα, για μένα, για μας. Ξημέρωσε και πάλι. Ας ζήσουμε όπως μας αρέσει. Ας το προσπαθήσουμε. Και τότε τα σκοτάδια θά'ναι πιο φωτεινά. Κι'οι μέρες πιο χαρούμενες. Βάλε με μέσα σου. Όπως σ'έχω και γω. Τρυφερά... Καλημέρα...

Φίλε...


Μπορεί ότι πω να παρεξηγείται. Έτσι κι'αλλοιώς δεν περιμένω όλους να με καταλάβουν, ειδικά τώρα που ξέρω έγκυρα πως δε μπορούν. Ακόμα κι'αν μιλήσω ωμά, χυδαία, σταράτα. Μπορεί να σοκάρω. Αλλά ξέρω. Θα ακουστώ. Θα μπω στην καρδιά τους, στη ψυχή τους. Θα με νοιώσουν. Μπορεί να μη μου ξαναμιλήσουν, μπορεί να γίνουν εχθροί μου. Ρίσκο που παίρνει όποιος θέλει να λογάται άνθρωπος. Μπορεί και να μ'αγαπήσουν, να με νοιώσουν σαν τον καλύτερό τους φίλο, τον άγγελό τους. Δε μ'ενδιαφέρει καν αν θα μου πουν ευχαριστώ. Φτάνει να νοιώσω καλά. Το ίδιο κάνω και με τις γυναίκες. Προσπαθώ να αγγίξω το είναι τους. Σαν καταιγίδα σπάω κάθε φραγμό και τρυπώνω στα άδυτα. Γιατί ο κόσμος δεν ακούει με το μυαλό αλλά με τη ψυχή. Ειδικά οι γυναίκες. Και για μένα το μόνο καλύτερο πράγμα από μια γυναίκα να σφαδάζει από οργασμό στα χέρια μου και να ακούω την ηδονή της είναι ένα χαμογελαστό προσωπάκι απ'την ανακούφιση που ένοιωσε η ψυχή του μ'αυτά που είπα, με το φως που είδε, που ήταν πάντα εκεί και νόμιζε πως ήταν τυφλή ενώ είχε τα μάτια κλειστά και το μόνο που χρειαζόταν ήταν να της πει κάποιος 'Άνοιξε τα μάτια'. Κι'αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ. Ναι, μ'αρέσει να νικάω σαν άντρας. Αλλά πάνω απ'όλα μ'αρέσει να νοιώθω πως ακόμα είμαι άνθρωπος. Ένας απλός φίλος...

Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

Καθρέφτης...


Περιμένοντας το φως να σκοτώσει τη νύχτα πλημμυρίζοντας με το αίμα της τους λόφους της ανατολής κοιτάς στον καθρέφτη της πανσελήνου κατάμματα... Τυφλώνεσαι... Είναι ωραίο να διαλέγεις, κι'ας μπορείς να τα έχεις όλα αν το θελήσεις. Κάποια πράγματα απλά τ'αφήνεις λίγο πιο μακρυά απ'το κοντά σου. Αν σ'αξίζουν θα'τάχεις χωρίς κόπο. Είναι δύσκολο να είσαι πολύς. Καλημέρα...

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Στιγμιαία ηδονή...


Τι να σου πω ρε μωρό μου? Δεν είμαι και το καλύτερο παιδί. Ποτέ δεν ήμουνα. Με ξέρεις. Απ'την πρώτη στιγμή με ήξερες. Κι'όσα δεν ήξερες στά'πα, είτε άμεσα, είτε έμμεσα πλην σαφώς. Είμαι άνδρας και μ'αρέσουν σχεδόν όλα τα θηλυκά. Η κιθάρα, η γυναίκα (ονόματα μη ρωτάς), η ηδονή, η καύλα, η μηχανή, η καλοπέραση, η διασκέδαση, η μουσική, η γυροπιτα (καθόλου τυχαίο να λείπει ο τόνος), η τούρτα, η μπύρα, Guinness φυσικά, η Coca Cola, η ταχύτητα, η μάχη, η αλήθεια, η ελευθερία (και η Αρβανιτάκη, εννοείται), η ζωή, η στιγμή, η καταιγίδα... Ενίοτε η μοναξιά. Σωτήρια για μένα, καταστρεπτική συνδυαζόμενη με καύλα για σας τις γυναίκες. Όλεθρος να βρίσκετε κάποιον που τ'αρέσουν τα πιο πάνω όταν έχετε καταστρεπτικό συνδυασμό, ή όταν σας τον δημιουργεί. Αλλά ρε γαμώτο και σεις οι γυναίκες με το ζόρι να κάνετε τη στιγμή να κρατήσει αιώνια φυλακίζοντας τον όλεθρο στη μοναξιά σας. Μα η στιγμή δε μπορεί να κρατήσει αιώνια. Η ανάμνησή της μόνο μπορεί. Και μόνο αν το θέλετε. Κι'αν δεν το χαλάσατε. Και η μοναξιά σας είναι στο μυαλό σας, όχι στο σώμα σας, ούτε στην καρδιά σας. Και φεύγει όταν την αντικαταστήσετε με την ευχάριστη ανάμνηση της στιγμή. Η καύλα? Αυτή παίζει κρυφτούλι μαζί σας. Κάποιες την έχουν μονίμως. Δυσλειτουργία μωρό μου. Η σωστή καύλα ξυπνά με τον κατάλληλο άνδρα για σας. Όχι το σωστό. Οι σωστοί άνδρες είναι για να τους παντρεύεστε, όχι για να σας καυλώνουν. Οι κατάλληλοι το κάνουν αυτό. Το ξέρεις. Και δε μπορείς να τον έχεις για πάντα. Είπαμε. Δυσλειτουργία. Αυτό κάνει η υπερέκκριση και η υπερλειτουργία της ... βρύσης σας. Ένα, δυο, άντε τρία χρόνια. Αλλά θέλει θυσίες μωρό μου. Όχι αγάπη. Εμείς οι άνδρες αγαπάμε τη μάνα μας, και την κόρη μας. Εσείς τα παιδιά σας. Όχι εμάς. Εμείς απλώς σας καυλώνουμε, ή σας συγκινούμε. Δε μας αγαπάτε. Κι'όσοι αγαπήσαμε παράφορα, παραφρονήσαμε. Για ένα απλό λόγο. Δεν θέλετε να σας αγαπάμε. Μόνο να σας καυλώνουμε, να σας κάνουμε να νοιώθετε αυτό που είστε. Γυναίκες, ποθητές κι'αρεστές. Ναι, θέλετε και το ψέμα σας. Ζήσε το. Φτιάξε το και ζήσε το. Μην το περιμένεις από μένα. Παραμύθια λένε στα παιδιά. Ψέματα? Ίσως άλλοι, με δυο τρία ονόματα, δυο τρεις συμπεριφορές, με σκοπό τον εαυτό τους και μόνο. Σόρρυ. Δε μπορώ. Ναι, και γω αγαπώ. Εσύ θα πεις όλες. Ναι. Κι'εσένα, τον κόσμο, τη φύση, τους αδύναμους, τη δικαιοσύνη... Εμένα... Και είμαι ερωτευμένος. Εσύ θα'πεις μ'όλες. Ναι. Και με σένα και μ'ότι κάνω όταν το κάνω. Με την κιθάρα μου, τη μηχανή μου, τη μουσική, αυτό που γράφω τώρα. Βάζω το πάθος μου, την ψυχή μου, το είναι μου, εκείνη τη στιγμή. Εκείνη τη στιγμή είναι τα πάντα. Για να κρατήσει για πάντα. Μέχρι την επόμενη φορά. Κι'ας μην υπάρξει. Πάλι θά'ναι για πάντα. Το ξέρεις. Επιτυχία για μένα είναι η ηδονή. Και ηδονή για μένα είναι η ευτυχία αυτού που κάνω. Μόνο έτσι καταλαμβαίνω πως έδωσα το είναι μου εκείνη τη στιγμή. Μόνο έτσι ξέρω πως εκείνη η στιγμή θα κρατήσει για πάντα. Η στιγμή που παίζω ή που ακούω κιθάρα και μ'αγγίζει γιατί τη χειρίζομαι ή την χειρίζονται όπως της αξίζει. Η στιγμή που η Guinness αγγίζει τον ουρανίσκο μου, πίνοντάς την όπως της αξίζει, αφού σερβιρίστηκε όπως της αξίζει. Η στιγμή που ακούω τον οργασμό της γυναίκας, που τον νοιώθω στο κορμί μου, που τρέμει στα χέρια μου, γιατί της συμπεριφέρθηκα όπως της αρέσει. Μετά? Μετά είναι η ανάμνηση. Για πάντα. Γιατί η ευτυχία κρατάει για πάντα. Όπως η ανάμνηση της στιγμής. Ακόμη κι'αν δεν το θες. Σ'έχει ήδη σημαδέψει. Με την ευτυχία. Με την ηδονή...

Τρίτη 21 Σεπτεμβρίου 2010

Μέσα σου...


Φθινοπώριασε. Η πανσέληνος πλησιάζει. Θέλω να γράψω. Μα πάλι διστάζω. Θέλω να γράψω για πολλά. Μα για όλα σχεδόν έχω γράψει. Για την αγάπη, τον έρωτα, τα πάθη, τους πόθους, τα ένστικτα, τη λογική, το σεξ, το βρώμικο πήδημα... Το μυαλό μου δουλεύει ακατάπαυστα. Σκέφτεται γράφοντας σε σένα παρά μιλώντας σε μένα. Ποια είσαι? Τι σημασία έχει? Ίσως όλες, ίσως κάποιες, ίσως καμία, ίσως μία. Γονίδια? Πιθανόν. Μπαμπάς, παππούς και πάει λέγοντας. Τρέλλα? Ακόμα πιο πιθανόν. Ουδέν καλόν αμιγές κακού. Ανωριμότητα? Πες μου κάτι καινούριο. Παιχνίδι? Ζωή δεν το λένε αυτό? Αίσθημα? Όχι πια. Ή καλύτερα, όχι τόσο έντονο πια. Συναίσθημα? Δεδομένο. Τίποτα δε γίνεται χωρίς συναισθηματική σύνδεση κι'επαφή. Όχι όπως το θες. Δεν είμαι ότι θες. Είμαι ότι θά'θελες, όχι ότι θες, ότι θα επιθυμούσες, όχι ότι επιθυμείς. Σκοπός? Μα το δήλωσα επανειλημμένα. Δεν ακούς. Ποτέ δεν ακούς. Πάντα θες όλα όπως τα θες. Να περνάμε καλά. Εσύ λόγω εμένα, και γω λόγω εσένα λόγω εμένα. Όχι λόγω εσένα. Όχι πάντα τουλάχιστο. Λόγω εσένα λόγω εμένα. Δύσκολο? Τι είναι εύκολο? Παιχνίδι είναι, όχι γλειφιντζούρι. Νικητές κι'οι δυο. Δε μ'ακούς. Δε φταις. Την καταιγίδα δεν την ακούς. Ούτε την προβλέπεις. Ξαφνικά είσαι μέσα στη βροχή. Δροσίζεσαι, ποτίζεσαι, ζωντανεύεις, βλαστάς, ανθίζεις, λάμπεις, μοσχοβολάς... Θα φύγει. Κράτησε τη ζωή που σού'δωσε. Κράτησε τη χαρά, την ηδονή. Ο ήχος, η γεύση, η αφή, οι αισθήσεις στο μυαλό αποτυπωμένες, ζωντανές. Μια κιθάρα που σ'αγγίζει. Ηδονή για τρεις. Κιθαρίστας, κιθάρα, ακροατής. Έρωτας. Θα με θυμάσαι. Ευχάριστα ή δυσάρεστα, όνειρο ή εφιάλτης. Το πως τ'αποφασίζεις εσύ. Εγώ? Απλά υπάρχω. Όπως η ηδονή απ'τον ήχο μιας κιθάρας μέσα στην καταιγίδα, μέσα μου... Μέσα σου...

Ισημερία...


Ισημερία σήμερα. 12 ώρες βράδυ, 12 ώρες μέρα. 12 ώρες φως, 12 ώρες σκοτάδι. Όπως τη ζωή, την καρδιά, το μυαλό. Εναλλαγές φωτός και σκότους, σα σκοτσέζικο ντους, χαραμίζοντας το φως σε σκοτεινούς πόθους και αναλύοντας το σκότος σε ηδονιστικές θλίψεις. Στην Τσίτσιεν Ίτσκα περιμένουν τον ήλιο να παίξει με τη σκιά και να κατεβάσει το θεό φίδι στα σκαλιά της. Και η ψυχή μας κυνηγά το δικό της θεό, σ'ένα χαμόγελο, δυο μάτια, ένα κορμί, μια ηδονή, περιμένοντας αιώνια στη σκιά, μη αντέχοντας το φως, μ'ανοικτά τα χέρια, και τα πόδια, να εγκλωβίσει το θεό που θα περνά, φυλακίζοντάς τον για πάντα στο δικό της εγωϊσμό, να φωτίζει τα απέραντα σκοτάδια της αβύσσου της. Όλος ο πόνος, όλη η θλίψη, όλη η ζωή, εγκλωβισμένη σ'ένα ξυρισμένο υγρό μουνί και μια καυλωμένη πούτσα, με διαλείμματα διανοητικής διαύγειας και δημιουργικής έκρηξης στο χαρτί, στον κανβά, στο χώμα, στον ουρανό, στο νερό. Αλοίμονο. Θα περάσει κι'αυτή η μέρα αφήνοντας στο στόμα τη γεύση του φιλιού και στο μυαλό τη χαρά ή τη λύπη ενός χαμένου έρωτα, ενός φευγάτου κορμιού, μιας προσδοκίας και μιας καύλας. Ναι, η λεπτομέρεια έγινε ουσία, και η ουσία απλά χάθηκε. Και το μυαλό ναυαγός σ'απέραντα πελάγη αναζήτησης με τις σειρήνες, κι'αυτές ναυαγούς του δικού τους ταξιδιού, να τον ελκύουν στις μαύρες δίνες της απώλειας, και τ'αστέρια στον ουρανό να τον βλέπουν θλιμμένα αναζητώντας τη ψυχή που της φύλαξαν τη θέση κοντά τους και μένει άδεια. Πόσα μπορεί τελικά να πληρώσει κάποιος για να βρει μια συντροφιά στη μοναξιά του. Αλί και τρισαλί σ'αυτούς που ξέρουν, νοιώθουν, βλέπουν, υπάρχουν... Αβάσταχτος ο θάνατος όταν έχει υπόσταση κι'ερμηνεία. Ευτυχώς υπάρχει η Ανάσταση. Ευτυχώς υπάρχεις κι'εσύ...

Να προσέχεις ψυχή μου...


Το κορμί χαμένο, αφημένο, δοσμένο, μοιρασμένο επιλεκτικά, να χαρίσει στιγμές ηδονής και καυτή πλημύρα στα σκέλια και στο μυαλό, προσωρινή ευτυχία σε ψυχές π'αναζητούν τη λύτρωση, τη χαρά, τη ζωή, το παραμύθι, τη γυναίκα που κοιμάται φυλακισμένη στο μπουντρούμι της λήθης περιμένοντας το λυτρωτή, το σπαρτάρισμα του κορμιού, το φτερούγισμα της καρδιάς... Προσπαθώντας μετά να τον φυλακίσουν για πάντα, υποχρεώνοντάς τον σε όρκους αιώνιας αγάπης, πίστης κι'αφοσίωσης, σ'ένα κόσμο που κορμιά αλλάζουν χέρια, ματιές αλλάζουν μάτια, κυνηγώντας ηδονή, απαγορευμένη και μη, δυο κορμιά ή και περισσότερα, δυο φύλα, ένα φύλο, ίδιο φύλο. Η καρδιά μάλλον δοσμένη. Αφιερωμένη σιωπηλά σε μια άλλη ψυχή, μακρυνή, φοβούμενη να την πλησιάσει μήπως τη μολύνει, μήπως την πληγώσει, μήπως την σπάσει, μήπως την σκοτώσει... Και τότε που θα την χαρίσει πεθαίνοντας ο ίδιος για να ζήσει μέσα της... Ίσως δεν τ'αξίζει ούτε αυτό... Να προσέχεις ψυχή μου... Να προσέχεις...

Δευτέρα 20 Σεπτεμβρίου 2010

Και πάλι...


Νυχτώνει και πάλι... Για κάποιους θά'ναι πολύ δύσκολη η νύχτα αυτή. Όπως και η ψεσινή. Μόνο και μόνο γιατί ήθελαν περισσότερα απ'όσα είχαν, ήθελαν τα πάντα. Και καλά έκαναν. Απλά τα ζήτησαν σε λάθος τόπο, λάθος χρόνο, λάθος άτομο. Δεν τους αρκούσε η ειλικρίνεια, δεν τους αρκούσε η ηδονή, δεν τους αρκούσε ο σταθμός. Αύριο ακόμα χειρότερα. Γιατί ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Τόσο ίδια, τόσο μαύρη, τόσο ... Φαντάσου να γιορτάζεις κι'όλας...

Μπορούσες...


Υπάρχουν στιγμές που θες να φύγεις. Όχι γιατί απογοητεύτηκες. Απλά γιατί δεν ταιριάζεις. Ποτέ δεν ταίριαζες. Ποτέ δεν ανήκες στο σύνολο. Ταίριαζες με κομμάτια ψυχής απ'εδώ, κορμιά απ'εκεί, μυαλά πάραπέρα, σκέψεις λίγο πιο κάτω, συναισθήματα ακόμα πιο μακρυά, αλλά ποτέ σα σύνολο στο σύνολο. Κι'όμως μένεις. Από συνήθεια, από αλαζωνεία, από αδυναμία, από λαγνεία, από απόκρυφες επιθυμίες, ποιος ξέρει. Ίσως για να λυτρωθείς. Ίσως για να τη λυτρώσεις. Μάλλον απίθανο φαντάζει. Ο δρόμος χαράχτηκε. Αποφασίστηκε η οικοιοθελής ελεύθερη πτώση. Εσύ? Ποτέ δεν θα λυτρωθείς, παρά το ότι ξεκίνησες το ταξίδι σου στο φως. Πάντα θα υπάρχουν κομμάτια στην καρδιά σου που θα πονάνε και θα λένε 'Γιατί, αφού μπορούσες, γιατί δεν προσπάθησες κι'άλλο?'. Και δυστυχώς θά'χουν μορφή κι'όνομα. Το δικό της...

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Μακρύς ο δρόμος...



Με δυόμισυ χρόνια 'συγγραφική' πείρα κάνωντας blogging στα 'yupi', 'Athens Voice' και 'Blogspot', με λίγους μήνες 'Καληνύχτες' και ενίοτε 'Καλημέρες', είδος γραφής άμεσης αποτύπωσης συναισθημάτων που μου 'επέβαλε' το 'Facebook', με 3 διαγωνισμούς που δήλωσα συμμετοχή περισσότερο για να καταφέρω να μπω σε πλαίσιο παρά για να κερδίσω (πάντα μια αποτυχία σε κάνει πιο σοφό και πιο δυνατό), με γκόμενες να πηγαίνουν και νά'ρχονται, σ'όλα τα sites και τη ζωή, βλέποντας πόσο ίδιες είναι η πραγματικότητα με την εικονική πραγματικότητα και τη φαντασία (ακόμα και ζωντανά να γαμάς μια πούτσα χωρίς τη διέγερση του μυαλού είναι νεκρή), χωρίς ίχνος συγγραφικού ή ποιητικού ταλέντου αλλά με ταλέντο εμφύτευσης και έγερσης συναισθημάτων, με τις πιο συχνές φράσεις που ακούω τελευταία να είναι 'λατρεύω το μυαλό σου' λες και το κρατάω σε τσάντα και πατάω κουμπάκι κόκκινο για τα λάγνα σεξουαλικά θέματα, πράσινα για τα οικολογικά, κίτρινα για τα κοινωνικά και μπλε για τα ανθρωπιστικά, ενίοτε μαύρα για τα συναισθηματικά και τα κενά μου(ή μήπως τα μαύρα είναι τα δεύτερα σε συχνότητα), 'μου γαμάς το μυαλό' και 'απ'ότι φαίνεται ξέρεις πολύ καλά τις γυναίκες', βλέποντας όλο τον κόσμο να είναι λίγο πιο εγωιστής από μένα, κι'αυτό σημαίνει πάρα πολύ, θέλοντας τα πάντα για πάρτυ του και θέλοντας να σε/με αλλάξει για να σε/με έχει για πάντα κοντά του όπως σε/με θέλει κι'όχι όπως είσαι/είμαι, με ελάχιστες εξαιρέσεις να αποδέχονται ότι τους προσφέρω αφού είναι ωραίο και αρέσει και στους δυο κάνοντας παραχωρήσεις σ'αυτό που μέχρι τώρα ήταν κατοχυρωμένο στο δικό τους μυαλό σαν 'σχέση αγάπης και έρωτα', ανακαλύπτω και πάλι πως για να υπάρξεις πρέπει να μπορείς να χρησιμοποιήσεις το ίδιο εύκολα το 'ναι' και το 'όχι', το 'θέλω' και το 'δεν θέλω', το 'καλωσόρισες' και το 'στο καλό', επιβάλλοντας την ελευθερία σου αφήνοντας τον άλλο ελεύθερο, ξεκαθαρίζοντας τη θέση που κατέχει ο καθένας στην καρδιά σου κι'όχι δίνοντάς την εξ'ολοκλήρου, όντας αρκετά ευαίσθητος για να κλάψεις χωρίς δάκρυα για τον πόνο του άλλου και αρκετά σκληρός για να αντέξεις τον πόνο που σου προκαλεί χωρίς παυσίπονα, βλέποντας μακρυά, πέρα απ'τις στροφές και τα εμπόδια, πως ο δρόμος είναι ακόμα πολύς μακρύς σ'αυτό που λένε 'ολοκληρωμένος άνθρωπος', ένας στόχος δυσκολότερος απ'την κατάκτηση του Έβερεστ, του Άρη, του Άλφα Κενταύρου, με μεγαλύτερη θλίψη σου τη χαρά του να είσαι τα πάντα για κάποιον και συνάμα να προσπαθείς να αποφύγεις τον πόνο των ανθρώπων, δικό σου και των άλλων, αγγίζοντας τη ψυχή από λάθος μεριά, με την ηδονή των κορμιών μας και απλώνοντας το χέρι να σ'ακολουθήσουν στο δικό σου μακρύ δρόμο για συντροφιά και των δυο, τριών, όλων... Είμαι πάντα εδώ... Στο δικό μου δρόμο... Κι'είναι πολύ μακρύς...

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

The wonder of you...


Πάντα το λέω. Η καλή μέρα απ'το προηγούμενο βράδυ φαίνεται. Ξύπνησα με ωτίτιδα. Κι'όμως, είναι τόσο όμορφη η μέρα μετά από ένα υπέροχο απόγευμα και μια υπέροχη βραδυά στη συναυλία (όπως υπέροχη ήταν κι'η Κυριακή για διαφορετικούς λόγους, όπως υπέροχες προσπαθώ να είναι οι νύκτες μου, κι'ας με χαλάσουν λίγο οι μέρες). Τι κι'αν θα πάω στη δουλειά, τι κι'αν χαλάσει λιγάκι η μέρα ή πολύ. Πάντα οι ωραίες αναμνήσεις βοηθάνε να ξαναφτιάξει το κέφι, να ξαναρθεί το χαμόγελο. Πάντα η σκέψη σου ηρεμεί, αναζωογονεί, ερεθίζει μυαλό, καρδιά, κορμί. Τι άλλο θέλει ένας άντρας απ'το να κάνει μια γυναίκα να γελάει, να είναι ευτυχισμένη, να είναι ζωντανή, να είναι γυναίκα, να γίνεται φωτιά, βροχή, να παίρνει ο αέρας την ανάσα της, τη φωνή της και να την ταξιδεύει? Ίσως τελικά ο παράδεισος να είναι εδώ. Ίσως και όχι. Αλλά τι σημασία έχει? Εδώ είμαστε εσύ και γω. Και το μέλλον δικό μας, όσο λίγο κι'αν φαντάζει. Γιατί το παρόν κρατάει μια στιγμή, κι'η σκέψη του μια αιωνιότητα... Καλημέρα...

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Υπάρχω...


Δεν θυμάμαι... Αλλά νομίζω ποτέ μου δεν πίστευα στις συμπτώσεις. Επειδή πάντα πίστευα πως τα πάντα γίνονται ή δε γίνονται για ένα σκοπό. Ακόμα και τα κακά, και οι ήττες. Απίστευτο το πόσο μπορεί να σε συνταρράξει ένα τηλεφώνημα από μια άγνωστη, ένα μήνυμα από μια άγνωστη, μια σκέψη ή μια απόφαση σε στιγμή που δεν περιμένεις, ένα χαμόγελο, μια διαγραφή, ένας καυγάς, μια άγνωστη που της χάρισες το γέλιο, την ηδονή, τη ζωή. Απίστευτο το πόσο μπορεί να σε δυναμώσει ότι σκοτώνει τους άλλους, να σε σκοτώσει ότι δίνει ζωή στους άλλους. Απίστευτο? Τίποτα δεν είναι απίστευτο απ'τη στιγμή που πιστεύεις στα όνειρα, πιστεύεις στα θαύματα, πιστεύεις σε σένα... Πιστεύω σε μένα... Πιστεύω... Είμαι σίγουρος... Είμαι δυνατός... Ζω... Υπάρχω...

Θέλω να ζήσεις...


Γιατί να σταματήσεις πριν το τέλος απ'τη στιγμή που άρχισες? Ακόμα κι'αν το τέλος είναι άσχημο? Και γιατί να είναι άσχημο? Κι'αν το ασχημίζουν άλλοι, γιατί να τους έχεις μαζί σου μέχρι το τέλος? Η αρχή είναι δική σου απόφαση. Και το τέλος είναι δική σου νίκη ή ήττα. Αν θες να είσαι μαζί μου θα είσαι όπως το θέλω εγώ. Αν θες να είμαι μαζί σου πρέπει να με ρωτήσεις αν το θέλω. Και θέλω να είμαι μαζί σου για να νικήσουμε, έστω κι'αν ηττηθούμε. Όχι για να ηττηθώ. Τολμώ. Τολμάς? Δώσε μου το χέρι σου. Πιάσε το χέρι μου. Έλα. Αλλοιώς φύγε. Δεν θέλω η έννοια σου να με σκοτώσει. Αρκεί που θα πεθάνεις εσύ. Κάποιος πρέπει να ζήσει. Και δε με πειράζει αν θα πεθάνω για να ζήσεις. Με ενοχλεί που θες να πεθάνεις και να με πάρεις μαζί σου. Με ενοχλεί που δεν θες να παλέψεις για τη νίκη. Και η αγάπη ξέρει μόνο να νικά. Κι'ας πεθαίνει. Πάντα ζει. Θέλω να ζήσω. Θέλω να ζήσεις. Ζήσε. Είμαι εδώ. Ζωντανός και δυνατός. Για σένα. Για μένα. Για μας... Καληνύχτα...

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Κυριακή 5 Σεπτεμβρίου 2010

Μέσα σ'όλους...


Όλα αλλάζουν και τίποτα... Από καταβαλής κόσμου... Και μιλάνε για αγάπη άνθρωποι που δεν ξέρουν τι είναι, για έρωτα άνθρωποι που δεν τον έζησαν ποτέ, για συναισθήματα, φιλίες, το φεγγάρι, τ'άστρα, τα ζώα, τους ανθρώπους... Έρχεται στιγμή που θες να ανατινάξεις τον κόσμο... Και στιγμή που χαμογελάς και τους αφήνεις να είναι ευτυχισμένοι στην άγνοιά τους, στον κόσμο τους, στη χαζομάρα τους... Δε μπορείς να μοιράσεις εξυπνάδα, ούτε ομορφιά σ'αυτόν τον κόσμο. Απλά κάθεσαι και τους παρακολουθείς να προσπαθούν να ξεγελάσουν εσένα και μετά τον εαυτό τους και τους κοντά τους, τους ανθρώπους που αγαπάνε, που έχουν φίλους, που είναι ερωτευμένοι... Ευτυχώς μέσα σ'όλα αυτά υπάρχουν άνθρωποι διαφορετικοί, άνθρωποι ξεχωριστοί. Άνθρωποι που χαμογελάνε αληθινά, γιατί πονάνε αληθινά. Άνθρωποι που χαίρονται πραγματικά γιατί λυπούνται πραγματικά. Και μέσα σ'όλους εσύ... Καληνύχτα...

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010

Χαμογέλασέ μου...


Λατρεύω τις γυναίκες. Τόσο που το δήλωσα επανειλημμένα πως αν γεννιόμουνα γυναίκα σίγουρα θα ήμουνα λεσβία. Κι'ας θυμώνω κάποτε με τις γυναίκες. Κι'ας τ'ακούνε κάποτε από μένα. Και τις λατρεύω περισσότερο σε δύο περιπτώσεις. Η μια είναι όταν χαμογελάνε, ακόμα κι'όταν γελάνε δυνατά. Γι'αυτό πάντα φροντίζω να μιλάω και να είμαι με γυναίκες που χαμογελάνε. Και χαίρομαι όταν χαμογελάνε ακόμα περισσότερο επειδή μιλάνε μαζί μου, επειδή είναι μαζί μου, επειδή είμαι εγώ. Γνωστές, άγνωστες, φίλες, γκόμενες, απλά να μου χαμογελάνε. Και κάθε πρωί κοιτάω τις γυναίκες μέσα στ'αυτοκίνητα, στα πεζοδρόμια, παντού. Το χαμογελαστό πρόσωπο φαίνεται, ακόμα κι'αν δε χαμογελάει. Λάμπουν τα μάτια. Κι'απ'το τηλέφωνο νοιώθω τη χαρά τους όταν μιλάνε και χαμογελάνε, κι'ας είναι επειδή τους το μεταδίδω εγώ. Και χαίρομαι όταν τη στιγμή που δε μπορώ να τις δω, δε χαμογελάω, είμαι κάπως, το διαισθάνονται και μου χαρίζουν γλυκύτητα και χαμόγελα για να νοιώσω καλύτερα. Όπως σήμερα... Τελικά ίσως αυτή να είναι η αιώνια ευτυχία. Μια γυναίκα, ένα χαμόγελο, ένα τραγούδι, ένα τριαντάφυλλο... Ή μια χαμογελαστή γυναίκα μ'ένα τριαντάφυλλο να τραγουδάει... Ψιθυριστά... Στην αγκαλιά μου... Καληνύχτα...

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Ευτυχώς...


Όταν το μυαλό μαγκώνει κι'η καρδιά κλειδώνει, όταν οι παλιοί δεν πιστεύουν στις ευαισθησίες σου και οι νέοι δεν ξέρουν τις χυδαιότητές σου, όταν δεν ξέρεις αν θα γράψεις για το εκκρεμές της ζωής ή για τις πίπες, καπνίσματος και πηδήματος, όταν κρέμεσαι από μια κλωστή για το αν θα κοιμάσαι για 5 χρόνια ή θα διαλύσεις τον κόσμο σε 5 χρόνια, όταν δεν ξέρεις αν σου τελείωσε η υπομονή και η ανεκτικότητα ή η σωφροσύνη και η λογική, όταν βλέπεις τους πάντες και τα πάντα να επιστρέφουν και να επαναλαμβάνονται λες και όλα είναι ένας κύκλος με διάμετρο 1 μέτρο και τα πάντα ζουν εκεί μέσα, τότε απλά πας για ύπνο. Έκανες και σήμερα το καθήκον σου για την ανθρωπότητα και για σένα. Έζησες όπως εσύ ήθελες, όπως σ'άρεσε, όπως αξίζεις. Κι'αν δεν πήρες σήμερα ότι ήθελες ή ότι σ'άξιζε δεν φταίει κανείς. Μόνο εσύ που έψαξες πάλι σε λάθος μέρος, σκοτεινό. Ευτυχώς δε σε χωράει ο κύκλος. Ευτυχώς τα πλαίσια είναι για τους άλλους. Ευτυχώς, πάνω απ'όλα, δεν είσαι μόνος. Ευτυχώς ακόμα υπάρχεις... Καληνύχτα...

Καλό ... ότι θες...


Ξημέρωσε... Εδώ και ώρα... Ο κόσμος ξαναμπήκε στη ρουτίνα του... 'Καλημέρα! Καλό μήνα! Καλό Φθινόπωρο!'. Κάποιοι γιορτάζουν ονομαστήρια, κάποιοι γενέθλια, κάποιοι παντρεύονται, κάποιοι γεννιούνται... Κάποιοι πεθαίνουν, κάποιοι χωρίζουν, κάποιοι κλαίνε, κάποιοι γελάνε... Το εκκρεμές της ζωής μας συνεχίζει ακάθεκτο. Με την ελπίδα να φουντώνει για κάτι καλύτερο από σήμερα κι'όλας. Τη βροχή να ξεπλύνει τον πόνο, τη δυστυχία, το κακό, να δροσίσει τις ψυχές μας, το μυαλό μας, το κορμί μας... Τον έρωτα της ζωής μας, γιατρειά στην ασθένειά μας, επιτυχία στη δουλειά μας, φούσκωμα της τσέπης μας, επιτυχία στους δικούς μας, κακοτυχία στους εχθρούς μας... Κάποιοι θα παρατείνουν όσο μπορούν τις ευχάριστες αναμνήσεις του καλοκαιριού, κάποιοι θα προσπαθήσουν μάταια να διαγράψουν τις δυσάρεστες αναμνήσεις τους παρελθόντος. Κάθε αρχή προσφέρεται για νέο ξεκίνημα, για νέες ελπίδες, για σχέδια, όνειρα, στόχους. Και μεις συνεχίζουμε να επαναλαμβάνουμε ότι κάναμε χθες, πριν 2 μήνες, πέρυσι. Αναζητώντας την ευτυχία, την αγάπη, την ευμάρεια, την ηδονή. Παρακαλώντας Θεό και άστρα να αλλάξουν όλα προς το καλύτερο χωρίς ανταλλάγματα, ή ακόμα και να μείνουν ως έχουν, λες και η ζωή μας χρωστάει τα πάντα και μεις είμαστε το τιμώμενο πρόσωπο σ'αυτόν τον πλανήτη. Ή μήπως είμαστε? Κοιτάζω τον κόσμο να συνεχίζει να κάνει αυτό που έμαθε καλύτερα. Να ελπίζει περιμένοντας. Αν μη τι άλλο αυτά του χαρίζουν το πιο όμορφο χαμόγελο, το πιο λαμπερό πρόσωπο. Ίσως ξεγελαστεί κι'η καρδιά και χαμογελάσει, χωρίς τη βοήθεια των σαρκικών απολαύσεων, χωρίς τον αποκλεισμό των ανθρωπιστικών συναισθημάτων. Χαμογελάω και γω. Μ'αρέσει που ο κόσμος προσπαθεί να είναι ευτυχισμένος. Σημαίνει πως η αγάπη ακόμα ζει και την ψάχνει. Ναι, ελπίδα υπάρχει ακόμα. Γιατί ακόμα υπάρχουν άνθρωποι. Στον κόσμο, εδώ, στην καρδιά μου. Όπως εσύ... Καλό μήνα... Καλό Φθινόπωρο... Καλημέρα...