Μάταια...

Παιδί τα βράδυα κοίταζα τον ουρανό. Τ'αστέρια, το φεγγάρι, κάποια μικρά σύννεφα να μου χαλάνε τη θέα. Πολύ αργότερα είχα διαβάσει το 'Ένα παιδί μετράει τ'άστρα'. Ποτέ μου δεν τα μέτρησα. Αλλά πάντα κάτι με τραβούσε εκεί ψηλά. Όνειρο που ποτέ δεν θα πραγματοποιηθεί πιλότος πολεμικού. Αστροναύτης ακόμα καλύτερα. Εκεί ψηλά, μέσα στ'αστέρια, εγώ κι'ο Θεός. Απόλυτη σιωπή, να ακούω τα πάντα και τίποτα, να μιλάω με την ψυχή μου και το Θεό. Πολλές φορές μου λείπει αυτή η επαφή. Η επαφή με τη ψυχή μου και το Θεό. Άλλοτε τη βρίσκω καταφεύγοντας στη φύση, άλλοτε σε μια εκκλησιά σε ώρα που δεν έχει κόσμο, συνήθως απλά περιμένω να νυχτώσει και να κοιτάξω και πάλι τ'αστέρια, το φεγγάρι, τα μικρά σύννεφα που μου χαλάνε τη θέα, όπως τότε. Κάποτε η ίδια η ψυχή μου με αναζητά. Με φέρνει με το δύσκολο τρόπο σ'επαφή μαζί της. Πρώτα οργή, μετά θλίψη και μετά ηρεμία. Ήσυχος να της μιλήσω. Αυτής και του Θεού. Ή μάλλον να μου μιλήσουν και να τους ακούσω... Και τους ακούω... Μέσα από μελωδίες που συντονίζουν το είναι μου μαζί τους. Δεν έχουν σημασία τα λόγια, οι στίχοι, οι εικόνες. Το μυαλό μου βρίσκει στ'αρχείο του εικόνες που δένει με τη μουσική και τη σιωπή, δημιουργώντας το μέλλον, με θολές μορφές που περιμένουν να ξεθαμπώσουν όπως τα τζάμια του χειμώνα και να φανεί το λευκό χιόνι στην ηλιόλουστη μέρα. Ίσως νά'σαι εσύ που προσπαθείς να φανταστείς πως μ'έχεις στην αγκαλιά σου και σε νοιώθω αυτή τη στιγμή, κι'ας μην το νοιώθεις εσύ. Ίσως νά'σαι εσύ που προσπαθείς να καταλάβεις τι έχω και απόψε δεν είμαι αυτός που σου πήρε τα μυαλά. Ίσως νά'σαι εσύ που αφήνεσαι αυτή τη στιγμή σε χέρια να μαγέψουν το κορμί σου φτάνοντας στην ηδονή, όσο κι'αν δεν είναι τα χέρια που θα σε φέρουν εκεί αλλά η δική σου θέληση και φαντασία να φτάσεις, παραμερίζοντας την καρδιά για λίγο, κερδίζοντας χρόνο απ'το να τη νοιώσεις ν'ανοίγει διάπλατα για να ξαναγαπήσει. Ίσως νά'σαι εσύ που φοβάσαι την αλήθεια και φοβάσαι να με δεις. Πάντα λέω πως ο έρωτας είναι στην καρδιά μας μέσα και απλά περιμένει το αντικείμενο του πόθου του να τον ξυπνήσει. Και στέλνω μηνύματα στο σύμπαν μέσα απ'τις μουσικές μου, τα λόγια μου, το βλέμμα μου, τ'άγγιγμά μου. Σαν ξυπνητήρι, εγερτήριο στο στρατό, συναγερμός σε έκτακτη ανάγκη ξυπνώ τον έρωτα στις καρδιές και τον πόθο στα κορμιά που βρίσκω μπροστά μου. Προσπαθούν να με αρπάξουν με το δίκτυ και να με φυλακίσουν... Μάταια... Ακόμα και όταν προσπάθησα να σχεδιάσω τη μορφή που πίστεψα πως ανήκει στο θολό όνειρο. Μάταια... Από παιδί τα βράδυα κοιτάω τον ουρανό. Τ'αστέρια, το φεγγάρι, κάποτε κάποια μικρά σύννεφα να μου χαλάνε τη θέα, τη ψυχή μου. Γιατί εκεί είναι τελικά. Με θες? Ακολούθησέ με. Ή μείνε εδώ περιμένοντάς με να τελειώσω το παιχνίδι μου με τις πυγολαμπίδες, με τ'αστέρια, να συναντήσω τη ψυχή μου, το Θεό και να επιστρέψω κοντά σου. Τίποτ'απ'τα δυο έ? Μάταια... Δεν πειράζει. Μ'αρκεί να είμαι εκεί ψηλά, ανάμεσα στ'αστέρια, το φεγγάρι, τη ψυχή μου, το Θεό, στην απόλυτη σιωπή, ν'ακούω τα πάντα και τίποτα, τους αναστεναγμούς σου, τα βογγητά σου, το βουβό κλάμα σου, τη ψυχή σου, να σε νοιώθω, να σ'αγγίζω σαν θαλασσινή αύρα, να σε φιλώ σαν δροσοσταλιά της αυγής κι'εσύ να κοιτάζεις χαμηλά να με ψάχνεις. Δεν θα με βρεις... Μάταια... Είμαι ήδη μέσα σου...