Στιγμιαία ηδονή...

Τι να σου πω ρε μωρό μου? Δεν είμαι και το καλύτερο παιδί. Ποτέ δεν ήμουνα. Με ξέρεις. Απ'την πρώτη στιγμή με ήξερες. Κι'όσα δεν ήξερες στά'πα, είτε άμεσα, είτε έμμεσα πλην σαφώς. Είμαι άνδρας και μ'αρέσουν σχεδόν όλα τα θηλυκά. Η κιθάρα, η γυναίκα (ονόματα μη ρωτάς), η ηδονή, η καύλα, η μηχανή, η καλοπέραση, η διασκέδαση, η μουσική, η γυροπιτα (καθόλου τυχαίο να λείπει ο τόνος), η τούρτα, η μπύρα, Guinness φυσικά, η Coca Cola, η ταχύτητα, η μάχη, η αλήθεια, η ελευθερία (και η Αρβανιτάκη, εννοείται), η ζωή, η στιγμή, η καταιγίδα... Ενίοτε η μοναξιά. Σωτήρια για μένα, καταστρεπτική συνδυαζόμενη με καύλα για σας τις γυναίκες. Όλεθρος να βρίσκετε κάποιον που τ'αρέσουν τα πιο πάνω όταν έχετε καταστρεπτικό συνδυασμό, ή όταν σας τον δημιουργεί. Αλλά ρε γαμώτο και σεις οι γυναίκες με το ζόρι να κάνετε τη στιγμή να κρατήσει αιώνια φυλακίζοντας τον όλεθρο στη μοναξιά σας. Μα η στιγμή δε μπορεί να κρατήσει αιώνια. Η ανάμνησή της μόνο μπορεί. Και μόνο αν το θέλετε. Κι'αν δεν το χαλάσατε. Και η μοναξιά σας είναι στο μυαλό σας, όχι στο σώμα σας, ούτε στην καρδιά σας. Και φεύγει όταν την αντικαταστήσετε με την ευχάριστη ανάμνηση της στιγμή. Η καύλα? Αυτή παίζει κρυφτούλι μαζί σας. Κάποιες την έχουν μονίμως. Δυσλειτουργία μωρό μου. Η σωστή καύλα ξυπνά με τον κατάλληλο άνδρα για σας. Όχι το σωστό. Οι σωστοί άνδρες είναι για να τους παντρεύεστε, όχι για να σας καυλώνουν. Οι κατάλληλοι το κάνουν αυτό. Το ξέρεις. Και δε μπορείς να τον έχεις για πάντα. Είπαμε. Δυσλειτουργία. Αυτό κάνει η υπερέκκριση και η υπερλειτουργία της ... βρύσης σας. Ένα, δυο, άντε τρία χρόνια. Αλλά θέλει θυσίες μωρό μου. Όχι αγάπη. Εμείς οι άνδρες αγαπάμε τη μάνα μας, και την κόρη μας. Εσείς τα παιδιά σας. Όχι εμάς. Εμείς απλώς σας καυλώνουμε, ή σας συγκινούμε. Δε μας αγαπάτε. Κι'όσοι αγαπήσαμε παράφορα, παραφρονήσαμε. Για ένα απλό λόγο. Δεν θέλετε να σας αγαπάμε. Μόνο να σας καυλώνουμε, να σας κάνουμε να νοιώθετε αυτό που είστε. Γυναίκες, ποθητές κι'αρεστές. Ναι, θέλετε και το ψέμα σας. Ζήσε το. Φτιάξε το και ζήσε το. Μην το περιμένεις από μένα. Παραμύθια λένε στα παιδιά. Ψέματα? Ίσως άλλοι, με δυο τρία ονόματα, δυο τρεις συμπεριφορές, με σκοπό τον εαυτό τους και μόνο. Σόρρυ. Δε μπορώ. Ναι, και γω αγαπώ. Εσύ θα πεις όλες. Ναι. Κι'εσένα, τον κόσμο, τη φύση, τους αδύναμους, τη δικαιοσύνη... Εμένα... Και είμαι ερωτευμένος. Εσύ θα'πεις μ'όλες. Ναι. Και με σένα και μ'ότι κάνω όταν το κάνω. Με την κιθάρα μου, τη μηχανή μου, τη μουσική, αυτό που γράφω τώρα. Βάζω το πάθος μου, την ψυχή μου, το είναι μου, εκείνη τη στιγμή. Εκείνη τη στιγμή είναι τα πάντα. Για να κρατήσει για πάντα. Μέχρι την επόμενη φορά. Κι'ας μην υπάρξει. Πάλι θά'ναι για πάντα. Το ξέρεις. Επιτυχία για μένα είναι η ηδονή. Και ηδονή για μένα είναι η ευτυχία αυτού που κάνω. Μόνο έτσι καταλαμβαίνω πως έδωσα το είναι μου εκείνη τη στιγμή. Μόνο έτσι ξέρω πως εκείνη η στιγμή θα κρατήσει για πάντα. Η στιγμή που παίζω ή που ακούω κιθάρα και μ'αγγίζει γιατί τη χειρίζομαι ή την χειρίζονται όπως της αξίζει. Η στιγμή που η Guinness αγγίζει τον ουρανίσκο μου, πίνοντάς την όπως της αξίζει, αφού σερβιρίστηκε όπως της αξίζει. Η στιγμή που ακούω τον οργασμό της γυναίκας, που τον νοιώθω στο κορμί μου, που τρέμει στα χέρια μου, γιατί της συμπεριφέρθηκα όπως της αρέσει. Μετά? Μετά είναι η ανάμνηση. Για πάντα. Γιατί η ευτυχία κρατάει για πάντα. Όπως η ανάμνηση της στιγμής. Ακόμη κι'αν δεν το θες. Σ'έχει ήδη σημαδέψει. Με την ευτυχία. Με την ηδονή...