Φίλε...

Μπορεί ότι πω να παρεξηγείται. Έτσι κι'αλλοιώς δεν περιμένω όλους να με καταλάβουν, ειδικά τώρα που ξέρω έγκυρα πως δε μπορούν. Ακόμα κι'αν μιλήσω ωμά, χυδαία, σταράτα. Μπορεί να σοκάρω. Αλλά ξέρω. Θα ακουστώ. Θα μπω στην καρδιά τους, στη ψυχή τους. Θα με νοιώσουν. Μπορεί να μη μου ξαναμιλήσουν, μπορεί να γίνουν εχθροί μου. Ρίσκο που παίρνει όποιος θέλει να λογάται άνθρωπος. Μπορεί και να μ'αγαπήσουν, να με νοιώσουν σαν τον καλύτερό τους φίλο, τον άγγελό τους. Δε μ'ενδιαφέρει καν αν θα μου πουν ευχαριστώ. Φτάνει να νοιώσω καλά. Το ίδιο κάνω και με τις γυναίκες. Προσπαθώ να αγγίξω το είναι τους. Σαν καταιγίδα σπάω κάθε φραγμό και τρυπώνω στα άδυτα. Γιατί ο κόσμος δεν ακούει με το μυαλό αλλά με τη ψυχή. Ειδικά οι γυναίκες. Και για μένα το μόνο καλύτερο πράγμα από μια γυναίκα να σφαδάζει από οργασμό στα χέρια μου και να ακούω την ηδονή της είναι ένα χαμογελαστό προσωπάκι απ'την ανακούφιση που ένοιωσε η ψυχή του μ'αυτά που είπα, με το φως που είδε, που ήταν πάντα εκεί και νόμιζε πως ήταν τυφλή ενώ είχε τα μάτια κλειστά και το μόνο που χρειαζόταν ήταν να της πει κάποιος 'Άνοιξε τα μάτια'. Κι'αυτός ο κάποιος ήμουν εγώ. Ναι, μ'αρέσει να νικάω σαν άντρας. Αλλά πάνω απ'όλα μ'αρέσει να νοιώθω πως ακόμα είμαι άνθρωπος. Ένας απλός φίλος...