Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

Απόψε ίσως όχι...


Είναι πολύ νωρίς για την καληνύχτα μου... Απ'την άλλη ίσως απόψε δεν την πούμε. Ε και τί έγινε? Ίσως τίποτα, ίσως πολλά. Κάποιοι θα χαρούν, κάποιοι θα λυπηθούν, κάποιοι θα το περάσουν αδιάφορα. Για μένα? Θα ξέρω απόψε αργά όταν επιστρέψω απ'την έξοδό μου, αν ο πειρασμός ή η ανάγκη με ωθήσουν εδώ ή αν η αυτοπειθαρχία, που δεν έχω, αποφασίσει να με δοκιμάσει, αφήνοντάς με μακρυά απ'την πιο αγαπημένη μου συνήθεια των τελευταίων μηνών. Ότι και να γίνει, απλά, όπως έλεγε κι'ένας παλιός μου φίλος και παλιός ραδιοφωνοπαραγωγός, νά'στε καλοί και νά'στε καλά. Σας φιλώ...

Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Έτσι απλά...

Όπως ένα τραγούδι... Όπως η νύχτα... Όπως η ζωή... Καληνύχτα...

Έλα...


Η εξήγηση με την παρεξήγηση πολύ κοντά... Όπως κι'η ερμηνεία με την παρερμήνευση. Η κρίση θολή απ'τα θέλω. Οι σχέσεις ρηχές και εφήμερες. Όσο κρατάει ένα αστείο, μια καύλα, ένας πόθος, ένα πάθος. Κι'ας κρατά η αγάπη για πάντα. Λες και αποφασίζουμε να την κρατήσουμε απ'έξω μην τη μαγαρίσουμε. Έτσι κι'αλλοιώς ο χρόνος λίγος. Γεμάτος απ'τα θέλω μας και τα γιατί μας. Κενό μόνο στην καρδιά μας. Τι κι'αν φύγεις, τι κι'αν φύγω? Δεν θα σου λείψω, δεν θα μου λείψεις. Θα μας λείψει ένα θέλω, μια ηδονή. Μέχρι να ρθει άλλη. Τα κενά πολλά. Ενώνονται για να γεμίσουν. Πως μπορείς να γεμίσεις ένα κενό με το τίποτα? Ξαφνικά το τίποτα αξίζει όσο και το όλο. Θέλω ... να είμαι τα πάντα. Θες ... να είμαι τα πάντα. Τα πάντα σ'ένα κενό, σε μια μαύρη τρύπα. Ο ήλιος λάμπει. Ταξίδι στο φως. Έλα... Καλημέρα...

Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Μούσα...


Με ρωτάνε ποια είν'αυτή η μούσα που με μάγεψε ... Με ρωτάνε τελικά τι είμαι, άγριος και έκφυλος ή ευαίσθητος και παλαβιάρης... Κοιτάζω τα νομίσματα, τη μέρα, τη νύκτα, το φεγγάρι, τη ζωή. Όλα έχουν δυο όψεις, αναπόσπαστο μέρος της αξίας τους, της ύπαρξής τους, χωρίς η μια να αναιρεί την άλλη. Και την όψη που θα δεις τη διαλέγεις εσύ. Κοιτάζω μέσα μου. Βλέπω τη μαγεία, τον έρωτα, το όνειρο, το συναίσθημα. Εκεί, περιμένοντας κάτι, κάποια, ένα γεγονός, μια μορφή, ένα χάδι, ένα φιλί, ένα βλέμμα, μια λέξη, να δουν, ν'ακούσουν, να νοιώσουν, να τα πάρει απ'το χέρι και να τα αγκαλιάσει ξεσηκώνοντάς τα απ'τον ύπνο τους στέλνοντάς τα στο μυαλό κι'εκείνο στον κόσμο όλο. Το συναίσθημα δεν ξέρει λόγια, δεν ξέρει στίχους. Απλά υπάρχει, μέσα απ'τις 5 αισθήσεις, και περιμένει να ρθεις να νοιώσει το δικό σου. Κι'αν δεν έρθεις, θα'ρθει αυτό, εγώ. Μούσα μου εσύ, κι'αυτή, κι'η άλλη, κάθε ήχος, κάθε πόνος, κάθε χαρά, το φως και το σκοτάδι, το δικό μου, το δικό τους. Κι'η καληνύχτα μου το δάκρυ μου, το χάδι μου, το φιλί μου, το κορμί μου δίπλα στο κορμί σου, η καρδιά μου δίπλα στην καρδιά σου, εγώ κι'εσύ, μαζί, ένα... Καληνύχτα...

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Clapton - Knopfler - Same old blues

Εσύ...


Πολλά μπορούν να συμβούν σ'ένα χρόνο, μια μέρα, μια στιγμή... Τόσα πολλά και τόσο δυνατά που να σ'αλλάξουν τη ζωή... Σχεδόν σ'όλα τα παραμύθια ζήσαν αυτοί καλά και μεις καλύτερα. Κι'όμως ακόμα θυμούμαστε τα υπόλοιπα. Όπως και τις ταινείες. Το τέλος που πονά... Χαίρομαι όταν βλέπω γύρω μου κόσμο χαρούμενο, ευτυχισμένο. Πόσο αλλάζει όποιος είναι ερωτευμένος, όποιος αγαπά, όποιος αγαπιέται. Λες και ποτέ δεν ένοιωσε πόνο, λες και οι ουλές στην καρδιά είναι στολίδια και λαμπιόνια χριστουγεννιάτικου δέντρου, λες και οι μέρες θά'ναι όλες ηλιόλουστες κι'οι νύκτες έναστρες με πανσέληνο. Κι'η βροχή θα πέφτει ανάλαφρη να ποτίζει τη γη, να χαϊδεύει το σώμα, να δροσίζει τη ψυχή. Μυαλό, ψυχή, ένστικτο. Μια διαρκής μάχη για επικράτηση. Μέχρι ν'αγαπήσεις, ν'αγαπηθείς, να ισορροπήσουν κάτω απ'την ομπρέλλα της ευτυχίας του σήμερα. Αύριο? Δεν υπάρχει. Απλά είναι ένα διαρκές σήμερα. Μια αιώνια στιγμή. Η αιώνια αγάπη. Εσύ. Καληνύχτα...

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Το δικό σου αύριο...


Σαν παιδί όλα είναι ένα παιχνίδι με τους φίλους σου. Κι'η ζωή είναι ένα όμορφο όνειρο. Που πάντα νικάς, πάντα είσαι καλά, ευτυχισμένος, γεμάτος αγάπη, εσύ κι'ο κόσμος γύρω σου. Και μεγαλώνεις. Και όλα συνεχίζουν να είναι ένα παιχνίδι. Με πραγματικούς αντιπάλους όμως. Και η ζωή συνεχίζει να είναι ένα όμορφο όνειρο. Αλλά πολύ σύντομο. Που εναλλάσεται πλέον με εφιάλτες. Κι'οι γύρω σου είναι ευτυχισμένοι ενόσω τους κάνεις. Και συ είσαι καλά κι'ευτυχισμένος ενόσω είσαι μόνος ή ενόσω κάνεις τους δυστυχείς να νοιώθουν καλά μαζί σου. Και νικάς πάντα ενόσω καταλαμβαίνεις πως πλέον η ήττα δεν είναι μέρος της διασκέδασης. Και είσαι γεμάτος αγάπη όταν βλέπεις τον κόσμο σαν παιδί. Αλλά πάντα κάτι ή κάποιος σε επαναφέρει στο τώρα. Και ξέρεις πλέον πως το αύριό σου εξαρτάται απ'το μη αύριο των άλλων, και το αύριο των άλλων απ'το αύριο το δικό σου. Προσπαθώντας να μπεις στη θέση τους και να τους κατανοήσεις, κρατάς απόσταση και τους παρακολουθείς. Και τότε σιγουρεύεσαι. Ποτέ δεν ήσουν παιδί. Ποτέ δεν μεγάλωσαν. Ή μήπως το αντίθετο? Καληνύχτα...

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Αύριο πάλι...


Μια ζωή πολλές μέρες... Και νύκτες... Κάθε μέρα μια ζωή... Μόνο μια ζωή... Αρχίζει, κορυφώνεται, τελειώνει... Αύριο μια νέα ζωή, αλλά ταυτόχρονα συνέχεια της ίδιας. Με καινούριες ευκαιρείες, καινούριες γνωριμίες, καινούρια λάθη... Όχι, όχι τα ίδια, να χαρείς μή... Ίδιο λάθος, ίδια μέρα, ίδια ζωή, χωρίς συνέχεια, χωρίς αύριο, μόνο απόψε, μόνο νύχτα... Σήμερα νίκησες, ηττήθηκες, αγάπησες, γέλασες, έκλαψες... Αύριο? Ποιος ξέρεις εκτός από σένα? Κανείς. Αν θες θα κλάψεις, αν θες θα γελάσεις, αν θες θα νικήσεις... Η ζωή δικιά σου. Εγώ απλός επισκέπτης. Στο μυαλό σου, στο κορμί σου, στην καρδιά σου... Κι'αν με θες συγκάτοικος. Ποιητής χαράς, λύπης, ηδονής.Της δικιάς σου. Της δικιάς μας... Σήμερα έζησες. Όπως ήθελες. Ξεκουράσου. Αύριο πάλι. Η ζωή, μια καινούρια ζωή, μια καινούρια, μέρα σε περιμένει... Όπως και μένα... Όπως και γω... Αγκαλιά... Φιλί... Καληνύχτα...

Διαχρονικά...


Διαχρονικά, αιώνια, παντοτεινά... Λέξεις που προσδίδουν την αθανασία σε αντικείμενα και συναισθήματα μ'αξία. Όπως η αγάπη, ο έρωτας, τα τραγούδια, η ψυχή... Υπεράνω χρόνου, χώρου, αδιάφθορα, άφθαρτα, αεικίνητα... Παραδόξως όλα αυτά συνδέονται. Ερωτικά τραγούδια για την αγάπη κάτω απ'το σεληνόφως μιας πανσελήνου, που αγγίζουν τη ψυχή και παρασέρνουν το κορμί στον παράδεισο. Αξίες που πάλι παραδόξως διαρκούν φαινομενικά μια στιγμή. Όσο κι'η αιωνιότητα. Όσο ένα βλέμμα, ένα φιλί, ένα χάδι, μια καληνύχτα... Καληνύχτα αγαπημένη...

The Waterboys - The Whole Of The Moon (HQ)


Στο χαρίζω... Μην το χάσεις ποτέ... Κράτα το φυλακτό στα στήθια, πάνω απ'την καρδιά... Αυτήν άφησέ την για μένα...

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Παλλακίδες...


Ανεξάρτητα απ’τις σκέψεις και τα συναισθήματα που φέρνουν στον καθ’ένα μας διάφορα γεγονότα, είτε προσωπικά είτε που απλώς παρακολουθούμε, κι’ανεξάρτητα απ’τη διάθεση που μπορεί να μας προκαλούν διάφορες επαφές ή/και σχέσεις, ανεξαρτήτως επιπέδου ή πλαισίου, μένουμε αναλλοίωτοι σε αντιλήψεις, ιδέες, πιστεύω, επιθυμίες, πάθη και πόθους, τα οποία έτσι κι’αλλοιώς καθορίζουν την κρίση μας και τα συναισθήματά μας απέναντι στα γεγονότα και τις σχέσεις. Και σίγουρα στο μυαλό του άνδρα πάντα βρίσκουν θέση οι γυναίκες. Ενίοτε και στην καρδιά του, σίγουρα υπάρχουν και στη ζωή του σε διάφορους ρόλους. Αλλά, εκτός απ'τη μητέρα του, τις αδελφές του αν έχει και την Παναγιά για μας τους χριστιανούς, τη ζωή του επηρεάζουν οι γυναίκα του, ακόμη κι’αυτή που ποτέ δεν παντρεύτηκε, οι κόρες του, αν αποκτήσει, και οι γκόμενές του. Τις κάλυψα όλες έ? Όχι. Απλά οι υπόλοιπες, συναδέλφισσες, συγγενείς, φίλες, σύζυγοι φίλων, γκόμενες φίλων, γκόμενες γκόμενας κλπ, είναι δευτερευούσης σημασίας και εξαρτούνται απ’τη σχέση του με τη γυναίκα του και τις γκόμενές του βασικά. Σχέσεις που είναι υγιής ή όχι ανάλογα με τις σχέσεις των γονιών του μεταξύ τους και μαζί του… Και το αγόρι μεγαλώνει, γνωρίζει τον έρωτα, μετά το πήδημα (είμαι λίγο αναχρονιστικός, το καταλάβατε), μετά το γάμο, τον κόπο, το μόχθο, τον πόνο, τον πόλεμο. Όχι κατ’ανάγκη τον γνωστό πόλεμο. Τον πόλεμο της καθημερινότητας. Και ξαφνικά ανακαλύπτει πως κάτι του λείπει. Όχι οι φίλοι, με τους οποίους βγαίνει για φαγητό, ποτό, ποδόσφαιρο, μπιλιάρδο, όχι η γυναίκα, όχι η οικογένεια, αλλά κάτι του λείπει. Κάτι που είχε πριν, ανέμελος εργένης, και τώρα όχι. Και ξαφνικά μια γυναίκα τον ζωντανεύει, τον γεμίζει. Ξαναβρίσκει το πάθος του, τον πόθο, τη χαρά του, τη λίμπιτο που έχασε, τη ζωντάνια του, την αρσενικότητά του, την αυτοπεποίθησή του. Πιστεύει πως βρήκε αυτό που του έλειπε. Και μετά ερωτεύεται. Και μετά χάνει τον εαυτό του. Τη γη κάτω απ’τα πόδια του, τον ουρανό του. Και πλέον είναι χειρότερα απ’ότι ήταν… Όχι, ο άνδρας δεν θέλει νέους έρωτες, νέα πάθη. Είναι ερωτευμένος με τη ζωή κι’ότι περιλαμβάνει αυτή. Είναι ερωτευμένος με την τέχνη του , τη δουλειά του, τα χόμπυς του, την οικογένειά του, με κάθε ωραία γυναίκα, κάθε λουλούδι, κάθε πουλί, κάθε επιτυχία, κάθε νέο τόλμημα. Δε μπορεί να τα θυσιάσει όλα και να τα αντικαταστήσει με μια γυναίκα. Δεν είναι έφηβος, κι’αυτά είναι εφηβικά γνωρίσματα. Αυτό που θέλει, είναι αυτό που τον έταξε η φύση να κάνει μετά τους κόπους, τους μόχθους, τις μάχες. Να γλεντήσει… Για το γάμο δεν θα μιλήσω απόψε. Ούτε για τα εξωσυζυγικά. Αλλά όπως και να το κάνουμε, δυστυχώς κανένα απ’τα δυο μέρη δε φροντίζει να είναι η ζωή τους όπως πριν, ούτε καν να μοιάζει. Μοιράζονται τα πάντα, και ειδικά τα προβλήματα. Και ειδικά οι γυναίκες, είναι όντα που όσες πρωτοβουλίες κι’αν πάρουν, και καθοδήγηση θέλουν απ’το σύζυγό τους, και επίλυση όλων των προβλημάτων τους. Και τα φορτώνεται όλα στους ώμους και τραβά γομάρι και δεν ξαποσταίνει. Και πέφτουν οι αντιστάσεις του και ξαφνικά ερωτεύεται δυο μάτια λάγνα, ένα κορμί φιδίσιο, ή και αρκετές φορές τίποτα απ’τα δυο, απλά μια γυναίκα που τον ξένοιασε για λίγο. Και τότε έχουμε δράματα. Κολλάει και δε μαζεύεται. Ο άνδρας πέθανε. Ή σχεδόν… Εδώ λοιπόν έρχονται οι παλλακίδες. Όχι αυτό καθ’εαυτό. Απλά, σαν έννοια. Κάνοντας τα ίδια που έκαναν στην αυλή του Αυτοκράτορα οι παλλακίδες του, δηλαδή ξεκουράζοντάς τον απ’όλα και χαρίζοντάς του κέφια και γλέντια, όπως και οι χανούμισες στους πασάδες και στους χαλίφηδες, βρίσκει μια γυναίκα ο άνδρας για να τον ξεκουράσει απ’όλα. Μια γυναίκα λογική, έξυπνη, όμορφη, που δε ρωτά, δε μουρμουράει, δεν παραπονιέται, δε ζητάει, απλά γελάει και γλεντάει μαζί του. Ξέρουν κι’οι δυο πως είναι περιστασιακή η σχέση. Βασικά δεν είναι καν σχέση. Είναι στιγμές ευχάριστες μεταξύ τους που θα τελειώσουν ίσως κάποτε αφήνοντάς τους πλέον απλούς καλούς φίλους, ίσως ποτέ, αν η γυναίκα είναι τόσο ξεχωριστή που δέχεται τον άντρα της ζωής της να το μοιράζεται και ποτέ να μην τον έχει εξ’ολοκλήρου και για πολύ καιρό παρά μόνο για κάποιες ώρες. Εγωιστικό? Φαλλοκρατικό? Σεξιστικό? Κι’όμως, αν το σκεφτείτε καλύτερα, θα καταλάβετε γιατί ένα ζευγάρι είναι ευτυχισμένο πριν παντρευτεί και μετά κάτι του λείπει. Και θα καταλάβετε γιατί μια γυναίκα είναι πράγματι ευτυχισμένη όταν κάνει έναν άντρα ευτυχισμένο, και γιατί ένας άντρας είναι ευτυχισμένος και αποτελεσματικός όταν έχει μια γυναίκα παλλακίδα (και ευτυχώς κάποιες φορές σύζυγο, άρα μπορεί να δουλέψει και στο γάμο αυτό). Η γυναίκα πλάστηκε για συντροφιά του άνδρα κι’όχι το ανάποδο. Κι’ο άντρας πλάστηκε για να κατακτά γυναίκες κι’όχι το ανάποδο. Και δεν είναι το πήδημα το ζητούμενο. Ο άντρας πηδά, τουλάχιστο έτσι θα’πρεπε, τη γυναίκα του, μπορεί να πηδήξει και επί πληρωμή άμα θέλει, και όπως είναι σήμερα τα πράγματα όσο συχνά θέλει και σχεδόν όποια θέλει αφού πολλές το βγάζουν σεριάνι και επαιτούν, αλλά αυτό δεν τον κάνει πιο άνδρα, ούτε πιο ασφαλή, ούτε πιο ευτυχισμένο. Θέλει γαλήνη μετά τις φουρτούνες και τις μάχες της ζωής, και θα την πάρει από όποια ή όποιες του την χαρίζουν, είτε στη πραγματική ζωή, είτε ιντερνετικά, είτε τηλεφωνικά είτε μ’οποιοδήποτε τρόπο. Και θα δείτε και σεις πως ενώ μπορεί να περηφανευτεί ή ακόμα και να μιλήσει απαξιωτικά για κάποια που γάμησε, ποτέ δεν θα μιλήσει με τον ίδιο τρόπο για την παλλακίδα του, τη γυναίκα που του χάρισε ηρεμία, γαλήνη, δύναμη και τον έκανε χαρούμενο κι’ευτυχισμένο. Τη σέβεται και την τιμά όπως τη μητέρα του, τη γυναίκα του, τις αδελφές του, τις κόρες του. Δύσκολο πράγμα να είσαι άντρας σήμερα. Βλέπεις, κανείς δε σου μαθαίνει τι να κάνεις και πως. Και όπως λένε ‘Η ζωή είναι ο πιο αυστηρός δάσκαλος, γιατί πρώτα δίνεις το τεστ και μετά σου παραδίδει το μάθημα’. Και στο μυαλό μας, σ’αυτή τη συγχυσμένη κοινωνία, που δεν ξέρει τι θέλει, που πάει και πώς πάει, και τα πάντα έχουν τιμή κι’όχι αξία, και στόχος μας είναι να γίνουμε καλύτεροι απ’το γείτονα, οι ένοιες έχουν καταρρεύσει και οι πράξεις έχουν ατιμωθεί. Ούτε τα λάθη μας δεν τα κάνουμε σωστά. Κι’αυτό είναι το κρίμα σήμερα. Πως βολευτήκαμε ακόμα και στα λάθη μας. Κι’ένας άντρας ποτέ δε βολεύεται. Ποτέ…

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Η δουλειά-Αλ.Πρωτοψάλτη&Στ.Κορκολής(Στ.Κραουνάκη)


Ο πιο ύπουλος εχθρός ο εαυτός μας. 'Καλά τρως, καλά γαμάς, τι θες τους αγώνες για αξίες και πνεύμα?' Σκλάβοι στην ίδια μας τη φυλακή. Και ξέρει πολύ καλά πώς να μας γονατίσει. Το κακό άλλαξε μορφή. Είναι τόσο γλυκό πλέον που δύσκολα τ'απαρνιέσαι. Γλυκό σαν αμαρτία. Η αμαρτία μου... Καλημέρα...

Καμπύλη τροχιά...


Στη φυσική έμαθα πως υπάρχουν δυο καμπύλες τροχιές για να βρεις τον ίδιο στόχο, η σύντομη και η αργή. Αυτή που το βέλος πάει πιο ψηλά, βλέπει τον ουρανό, τ'αστέρια, θαυμάζει τον κόσμο από ψηλά και κατεβαίνει σφυρίζοντας χαρούμενο γι'αυτά που είδε πριν φτάσει εκεί για όπου ξεκίνησε... Παραδόξως συνήθως διαλέγω αυτή την τροχιά για να φτάσω στο σκοπό μου. Έστω κι'αν μ'ένα πήδημα είμαι εκεί. Μ'ένα ναι ή ένα όχι. Από παιδί. Όπως κι'άλλα πράγματα. Να ρωτάω ακόμα πάντα 'γιατί', να εναντιώνομαι επιχειρηματολογώντας για να επιχειρηματολογήσει ο 'αντίπαλος' συνομιλητής, να είμαι σχετικά των άκρων, κλπ. Μέγα σφάλμα, μιας και έτσι μπορεί να χάσεις θαυμαστές, αναγνώστες, φίλους, συνεργάτες, ακόμα κι'αντιπάλους. Απ'την άλλη όμως σκέφτομαι την αγάπη και τον έρωτα. Εδώ και αιώνες ακολουθούν τον ίδιο μακρύ δρόμο, περνώντας απ'όλα τα όργανα του κορμιού, μάτια, αυτιά, μύτη, στόμα, σώμα, για να φτάσουν χρησιμοποιώντας τις αντίστοιχες αισθήσεις, διά μέσου του μυαλού, στην καρδιά. Μετά παίρνουν τον ήλιο της χαράς και τη βροχή των δακρύων για να ποτιστούν και να λιαστούν. Κι'αν το έδαφος της καρδιάς είναι πρόσφορο, τότε στεριώνουν. Και όταν καρποφορήσουν μοιράζουν απλόχερα καρπούς. Εκφράζονται με λέξεις όπως 'Σ'αγαπώ', με στίχους, κείμενα, μελωδίες, μ'ένα χάδι, ένα φιλί, ένα χαμόγελο, με το κορμί, το σεξ, την αγκαλιά, με μια καληνύχτα... Ναι, θα πρέπει να πλέον να χρησιμοποιώ τις απλές σύντομες τροχιές για τους απλούς στόχους για να μένει χρόνος στην αγάπη και στον έρωτα να παίρνουν τροχιά 90 μοιρών. Τροχιά στον ουρανό, για περισσότερη απόλαυση, χαρά, γαλήνη, για να διαρκούν περισσότερο μέχρι να πέσουν στη γη και να περιμένουν το επόμενο τόξο που θα τα ξαναστείλει εκεί π'ανήκουν... Καληνύχτα...

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Μωσαϊκό...


Δύο χαράματα... Σκέφτομαι τα λόγια φίλων... 'Μια καληνύχτα σου διαβάζω...'. Μια νύχτα π'αρχίζει στις 8, τελειώνει στις 6, αλλά η ευχή δίνεται λίγο πριν τον αποχωρισμό, λίγο πριν τον ύπνο, το μικρό θάνατο... Χωρισμός και θάνατος... Περνούν απ'το μυαλό μου φωτός, προφίλς και άβαταρς... Μικρογραφία του κόσμου μας... Ξέρουμε ότι μάθαμε... 'Τα μικρά ελάφια δε φοβούνται τις τίγρεις' λέει ένα κινέζικο ρητό. Αλήθεια, αν δε μας μάθαινε κάποιος το φόβο, θα φοβόμασταν? Αν δε μας μάθαινε κάποιος την ανάγκη, θα είχαμε ανάγκη οτιδήποτε ή οποιονδήποτε? Αν δε μας μάθαινε κάποιος τη λύπη θα λυπούμασταν ποτέ? Αν δε μας μάθαινε κάποιος τη χαρά θα χαιρόμασταν? Κι'αφού αυτά τα μάθαμε, πόσο δύσκολο είναι να τ'αφήσουμε πίσω μας, όπως ένα σωρό τηλέφωνα που δεν παίρνουμε πλέον, ένα σωρό ονόματα που δε λέμε πλέον? Φαίνεται τελικά πως τα συναισθήματα δεν ξεχνιούνται με τίποτα. Απλά αλλάζουν αντικείμενο έκφρασης, αλλάζουν στόχο. Κι'αν δε μας τα έμαθαν σωστά, δεν τα ξέρουμε σωστά. Αν δε μας έμαθαν ν'αγαπάμε, δεν ξέρουμε ν'αγαπάμε, αν μας έμαθαν να φοβόμαστε τη σκιά μας, φοβόμαστε τη σκιά μας. Μα εμείς δεν είμαστε ελάφια, είμαστε άνθρωποι. Και ξέρουμε πότε κάνουμε λάθος, κι'ας μην ξέρουμε το γιατί. Αν η αγάπη πονά τότε δε μπορεί να φταίει ο άλλος. Εμείς αγαπάμε. Τι κι'αν δε μας αγαπά? Δεν είναι γι'αυτό που όλοι ξεφεύγουμε σε υποκατάστατα? Πάρτυς, ποτά, ξενύκτια, άγριο σεξ, πολλοί σύντροφοι, λεφτά, ισχύς... Ο κόσμος ένα μωσαϊκό. Και μ'αρέσει. Αλλά ψάχνω τα μάτια που καθρεφτίζουν τη ψυχή... Δεν τα βρίσκω... Ψάχνω τα χείλη να δω το χαμόγελο της καρδιάς... Δεν τα βρίσκω... Κάπου κάνω λάθος. Εκτός αν πάλι έκανε λάθος ο καλλιτέχνης. Αν κανείς δεν τον έμαθε να χαμογελά, να χαίρεται, να ανοίγει τη ψυχή του... Ή πάλι, αν τα μάτια κρύφτηκαν από ντροπή, τα χείλη κλείστηκαν απ'τη θλίψη... Ο καλλιτέχνης μάλλον τά'βαλε. Γιατί το μωσαϊκό είναι πολύ όμορφο. Μα ναι. Τα μάτια φώτιζαν το σκοτάδι. Τα χείλη τραγούδαγαν χαμογελαστά. Κάποιος τα μαύρισε. Και τώρα όλοι μάθαμε να κλείνουμε τα μάτια και να σφίγγουμε τα χείλη. Λυπάμαι. Αυτό το μωσαϊκό είμαι εγώ. Αυτός ο κόσμος είναι ο καθρέφτης μου. Κάποιος προσπαθεί να τον σπάσει. Αυτό του έμαθαν. Κρίμα. Ευτυχώς σε λίγο ξημερώνει. Καληνύχτα...

Σάββατο 21 Αυγούστου 2010

Όμορφα...


Έχω πολλά στο μυαλό. Σαν πυρηνικός αντιδραστήρας που ξεκίνησε να λειτουργεί και δεν σταματά μέχρι να εκραγεί ή να τελειώσει και ο τελευταίος πυρήνας. Πράγματα που αφήνονται ελεύθερα στη φύση, με λέξεις διά στόματος ή της πέννας και του πληκτρολογίου. Με έντονο άμεσο συναισθηματισμό για τις καληνύχτες μου και ενίοτε κάποιες καλημέρες μου ή έμμεσο πλέον συναισθηματισμό και οργανωμένη γραφή για τα ποστ μου. Ο κόσμος αλλάζει, νομίζει, το σύμπαν φθείρεται, η ύλη και η ενέργεια αλλάζουν μορφές αλλά διατηρούνται αιώνια. Για μας τίποτα δεν αλλάζει. Το φεγγάρι είναι πάντα ίδιο, εδώ και τόσα χρόνια που το βλέπουμε, ο ήλιος το ίδιο, η φύση περίπου το ίδιο... Εκείνο που σίγουρα είναι διαφορετικό είναι η ματιά μας. Επειδή αλλάζει η καρδιά μας και το συναίσθημά μας. Ο λόγος? Οι άνθρωποι που μπήκαν στη ζωή μας. Κάποιοι είναι ο λόγος που η πανσέληνος τ'Αυγούστου θά'ναι διαφορετική φέτος. Ίσως πιο ωραία, ίσως μοναδική, σίγουρα ξεχωριστή. Όπως και η βροχή που περιμένουμε να ποτίσει τη γη και τη ψυχή μας. Όπως κι'ο κόσμος. Ξαφνικά, ακόμα και με την ασκήμια που υπάρχει, είναι πιο όμορφος. Τόσο όμορφος όσο κι'εσύ... Καλημέρα...

Κουρασμένος...


Όταν είχα επιστρέψει απ'τις διακοπές μου και έγραφα για τις επιστροφές γενικά μια μικρή μ'είχε ρωτήσει 'Εσύ σε τί επέστρεψες?'. 'Προς το παρών σε σας' ήταν η απάντηση. Σήμερα είναι άλλη. 'Σχεδόν σ'όλα π'ασχημίζουν αυτόν τον κόσμο, δηλαδή στην ασχήμια των ανθρώπων'. Διερωτούμαι αν με πλύση εγκεφάλου αλλάζει τους ρυθμούς που κτυπά κι'η καρδιά και τότε μπορείς να λες ψέματα, να εκμεταλλεύεσαι τον άλλο, να τον καταπιέζεις, να είσαι ύπουλος, απατεώνας, κλπ, ή έστω απλά ν'ανέχεσαι όλη αυτήν την ασκήμια. Ψες μια άγνωστη γνωστή μου είπε πως της τη δίνουν οι σοβαροφανείς. Και γέμισε ο κόσμος τέτοιους. Τυχαίο που διοικούν, κυβερνούν, ελέγχουν γενικά βλάκες, κομπλεξικοί, υποκριτές κλπ? Τώρα τι να πιστέψω, πως η ψυχή τους δεν υπάρχει, ή πως με τον προγραμματισμό του μυαλού τους ακόμα κι'εκεινη κρύφτηκε απ'τη ντροπή? Κι'όλα αυτά για να καταφέρουν να γίνουν κάτι, αφού κάπιοι δεν θα γίνουν ποτέ, και μόλις βγουν στη σύνταξη να είναι πρώην κάτι, και όταν πεθάνουν ένα τίποτα? Δεν ξέρω. Το μόνο που ξέρω είναι πως ακόμα κι'εγώ, μπροστά τους, φαίνομαι τρομερά ηθικός άνθρωπος. Σε σημείο που είμαι σίγουρος πως εξασφάλισα θέση στον Παράδεισο. Το σίγουρο είναι πως νοιώθω κουρασμένος. Όχι για αυτά που μου συνέβησαν σήμερα, ή τα τελευταία 42 χρόνια της ζωής μου. Γι'αυτά, δηλαδή τα ίδια, που θα επαναλαμβάνονται σε όλες τις δυνατές παραλαγές τους τα επόμενα τόσα χρόνια που θα ζήσω. Καταφύγιό μου? Η μουσική, η γραφή, ένα χαμόγελο, δυο μάτια λάγνα, ένα φιλί, ένα κορμί, μια ηδονή... Ελπίζω εσύ... Καληνύχτα...

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Ισορροπία...


Σ'αυτή τη συμπαντική προσπάθεια ισορροπίας, μετά τη διάλυση της ολικής αρμονίας λόγως της αλαζονείας και της απληστίας του ανήσυχου φαινομενικά πνεύματος και του ατίθασου ανεξέλεγκτου ενστίκτου, δικαιολογίες εκ των ουκ άνευ, έρχονται στιγμές που νοιώθεις το σύμπαν να σ'εγκαταλείπει. Ξέρεις πως είναι εκεί και σε παρακολουθεί, έτοιμο να παρέμβει. Ξέρεις πως οι δυνάμεις σου είναι απυρόβλητες κι'ανυπέρβλητες. Ξέρεις πως αυτό γίνεται για να επαναδραστηριοποιηθείς, ελπίζοντας πως αυτή τη φορά θα επιβληθείς στα βασικά σου ένστικτα, διοχετεύοντας την άπειρη ενέργειά σου σε δημιουργικές σκέψεις και πράξεις, στοχεύοντας στην διαχρονική οικουμενικότητά τους εξυπηρετώντας πλήρως τον σκοπό της ύπαρξής σου, την ανιδιοτελή προσφορά της απόλυτης αγάπης σε κάθε υλικό, ή άυλο, ζωντανό ή μη κύτταρο του σύμπαντός σου. Και όμως, πάντα κάτι σε κρατάει πίσω. Αυτό που σε κάνει να υποφέρεις, να θλίβεσαι, να θυμώνεις, να πεισμώνεις, να τα παρατάς για λίγο αλλά στο τέλος να ξαναρχίζεις. Γιατί ξέρεις, πως τίποτα δεν είναι τυχαίο σ'αυτό τον κόσμο. Όλα έχουν ένα σκοπό. Και η ευτυχία είναι η αναγνώριση και υλοποίηση του σκοπού της ύπαρξής σου. Και εκεί που νοιώθεις να χάνεις τα πάντα κάτω απ'τα πόδια σου, εκεί που νοιώθεις να ξανακαταβαραθρώνεσαι στα ίδια τετριμένα, βλέπεις δυο μάτια να σου χαμογελάνε, σαν όαση στη μοναχική έρημο των σωθικών σου. Αυτό το παραμύθι, αυτό το όνειρο, το μοιράζεσαι. Σ'αυτό το ταξίδι δεν είσαι μόνος... Καληνύχτα...

Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010

Καινούρια μέρα...


Λίγο μετά τα μεσάνυχτα, λίγο πριν πάω για ύπνο, λίγο μετά το τέλος της ταινείας, λίγο πριν την ετυμηγορία του δικαστηρίου του υποσυνείδητού μου κατά πόσο απόψε θα αφήσει για λίγο τα όνειρα να μ'επισκεφθούν ή όχι, σεριανίζω σε διαδικτυακές γειτονιές να ρίξω μια τελευταία ματιά αν όλα είναι εντάξει, ποιοι έφυγαν, ποιοι επέστρεψαν, ποιοι είναι εδώ, τη διάθεσή τους, τις νέες συνήθειες ή τις παλιές αν επανήλθαν... Όπως ένα μικρό παιδί που πριν πάει για ύπνο πηγαίνει να ξαναδεί το καινούριο του τραινάκι, ή που ανάβει το φανάρι κάτω απ'το σεντόνι για να ξαναδεί τα καινούρια του παπούτσια... Ή όπως κοιτάς, πάλι, πριν πας για ύπνο, το πρώτο αμάξι που αγόρασες ολοκαίνουριο με τα δικά σου λεφτά, ή την καινούρια μηχανή σου... Όπως ο μπαμπάς και η μαμά ρίχνουν μια τελευταία ματιά στο δωμάτιο των παιδιών να βεβαιωθούν πως κοιμούνται ήρεμα μετά την εξαντλητική αλλά ευχάριστη μέρα στη θάλασσα... Όπως κοιτάει ο νέος για τελευταία φορά πριν κλείσει τα μάτια το πρόσωπο της καλής του που κοιμάται αγγελικά δίπλα του... Όπως ο Αυτοκράτορας κοιτάει απ'το μπαλκόνι της κάμαράς του την πόλη που κοιμήθηκε και χαμογελάει ευτυχισμένος πως και σήμερα αξιώθηκε να ζήσει το λαό του και να του χαρίσει ακόμα μια ειρηνική νύχτα, νοιώθοντας ήρεμος και γαληνεμένος... Μια τελευταία ματιά στον ουρανό, ένα τελευταίο 'Ευχαριστώ' γι'απόψε, ένα τελευταίο φιλί... Αύριο είναι ακόμα μια απλή συνηθισμένη μέρα... Ίσως... Σίγουρα μια ολόκληρη ζωή... Η δική σου... Η δική μου... Η δική μας... Καληνύχτα...

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Ελπίζω να είσαι εντάξει...


Κάποιος είπε πως μεταξύ άνδρα και γυναίκας υπάρχει φιλία μόνο αν υπάρχει ερωτική έλξη. Σκεφτόμουνα τις φίλες μου. Η μια αγωνιά επαγγελματικά, η άλλη οικονομικά, η άλλη οικογενειακά, η άλλη ερωτευμένη (νομίζει), η άλλη θέλει να ερωτευτεί, η άλλη έχει πρόβημα υγείας, η άλλη παντρεύεται, η άλλη ωριμάζει... Όλες τις γνώρισα λόγω ερωτικής έλξης. Όπως και ένα σωρό άλλες. Κάποιες μόνο απ'τη μεριά μου, κάποιες αμοιβαία. Με κάποιες σταμάτησε αυτή η έλξη, είτε απ'τη μια μεριά είτε εκατέρωθεν. Με άλλες συνεχίζει. Φίλες τελικά έγιναν αυτές που μας ένωνε κάτι περισσότερο από μια ερωτική έλξη, μια καύλα. Οι υπόλοιπες απλά εξαφανίστηκαν. Ή τις εξαφάνισα, όταν είδα ότι δεν είχαν τίποτε άλλο αξιόλογο. Ή με εξαφάνισαν όταν είδαν ότι δεν έχω κάτι αξιόλογο σαν άνθρωπος. Ή εξαφανίστηκαν όταν η καύλα ήταν πολύ περισσότερο από ένα σωματικό φαινόμενο αναζήτησης ηδονής. Όταν δηλαδή υπήρξαν συναισθηματικοί δεσμοί δυνατοί που έπρεπε να κοπούν. Εν πάσει περιπτώσει, για τις φίλες μου ανησυχώ. Όπως χαίρομαι όταν χαίρονται, λυπάμαι ή θυμώνω όταν λυπούνται, αναλόγως του λόγου ή της διάρκειας της θλίψης τους (συνήθως συνδυασμός), ανησυχώ. Ανησυχώ ξέροντας ότι όλοι εμείς οι άνθρωποι είμαστε ρομποτάκια, προγραμματισμένοι σε μια ζωή γεμάτη ωράρια κα συνήθειες. Κι'ανησυχώ όταν βλέπω αλλαγές στη συμπεριφορά, στις συνήθειες, έκτακτες άδειες, ταξίδια κλπ. Και μου αρκεί ν'ακούσω για λίγο τη φωνή τους, να δω το χαμόγελό τους, ένα μήνυμά τους, απλά για να βεβαιωθώ πως είναι εντάξει. Ελπίζω λοιπόν οι φίλες μου να είναι εντάξει. Οι φίλοι μου? Αν είναι άντρες, είναι εντάξει. Αν είναι παιδιά ας μάθουν να είναι εντάξει. Εγώ? Είμαι εντάξει. Εσύ? Που τελικά είσαι κάτι περισσότερο από φίλη? Ελπίζω νά'σαι τόσο εντάξει όσο φαίνεσαι. Και τώρα ακόμα περισσότερο. Καληνύχτα...

Τρίτη 17 Αυγούστου 2010

Συνέχεια...

Κάθε τέλος μια αρχή ή κάθε τέλος και πάλι απ'την αρχή? Τολμούμε ν'αλλάξουμε επίπεδο ή προτιμούμε να συνεχίσουμε στο ίδιο κάνοντας κύκλους γύρω απ'αυτά που μας κρατάνε πίσω, δέσμιους του παρελθόντος, αποστασιοποιημένους απ'το μέλλον, καρφωμένους στο παρόν. Θέλει αρετήν και τόλμη η ελευθερία. Αλλά κυρίως θυσίες. Και πόνο. Και μόχθο. Η επιλογή είναι πάντα δική μας. Καλημέρα...

Μού'λειψες...

Λένε πως αν δε χάσεις κάτι δε μπορείς να καταλάβεις πόσο πολύτιμο είναι. Λένε πως δε μπορεί να σου λείψει κάτι αν δεν το είχες ποτέ. Λένε πως θέλουμε ότι δεν έχουμε. Λένε... Σου λείπει κάτι ποτέ? Όχι. Σου λείπει κάποιος ποτέ? Όχι. Σου λείπει όμως η ιδέα του, η αύρα του, το συναίσθημα που σου δημιουργεί όταν είναι κοντά σου, όσο μακρυά κι'αν είναι αυτό το κοντά. Ένα μοναδικό συναίσθημα, που κανείς άλλος δε μπορεί να σου δημιουργήσει, να σε κάνει να νοιώσεις... Που θα ξυπνά κάθε φορά που έρχεται αυτή στο μυαλό σου. Αυτή, η μορφή της, η γεύση της, τ'άρωμά της, το χαμόγελό της, η φωνή της, ο ψίθυρός της, η ανάσα της, ο αναστεναγμός της. Αυτή η μούσα που σ'εμπνέει να γράψεις, να ζωγραφίσεις, να τραγουδήσεις, να δημιουργήσεις. Αυτή που μπορεί να είναι δικιά σου μόνο στο μυαλό σου και στα όνειρά σου, ευαίσθητη, εύθραυστη, μαγική, μοναδική. Αυτή που μπορείς να ζήσεις χωρίς αλλά θες να είσαι μαζί. Αυτή... Μού'λειψες... Καληνύχτα...

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

Are you lonesome tonight...


Καθισμένος για ακόμα μια φορά ενώ με βρίσκουν τα μεσάνυχτα μπροστά στο λάπτοπ που κολλά όλο και πιο συχνά τελευταία, σερφάροντας στο ίντερνετ και παίζοντας στο facebook, λίγο πριν ξαπλώσω για να απολαύσω τον ύπνο του δικαίου και το μικρό μου θάνατο, περιμένοντας το αυριανό θαύμα της δικιάς μου μικρής Ανάστασης, ακούοντας και πάλι το θλιμμένο παραγωγό και τα ερωτικά του τραγούδια, και διαβάζοντας λίγα ποστ ενδιάμεσα των πειραγμάτων των κοριτσιών στο facebook, συγκινούμαι για άλλη μια φορά από μια δεκαεννιάχρονη γυναίκα. Όχι απ’τα σεξουαλικά της προσόντα, κι’ας τά’χει άπλετα, αλλά απ’την απλή ωμή κατάθεση της ψυχής της…



Έτσι ξεκίνησα πριν κανά μήνα, ίσως και περισσότερο, το ποστ αυτό. Και σήμερα περίπου το ίδιο. Ακόμα ένα ποστ με συγκίνησε, λίγο μεγαλύτερης αυτή τη φορά αλλά πάλι μ’άπλετα σεξουαλικά και πνευματικά προσόντα, πάλι ακούω θλιμμένα τραγούδια στον σταθμό της αγάπης, που όμως εναλλάσονται αυτή τη φορά με ευχάριστα ερωτικά, σεξουαλικά θα’λεγα, μιας και είναι ο αυτόματος παραγωγός, πάλι πλησιάζουν τα μεσάνυκτα, απλά πήρα καινούριο λάπτοπ, και με κάμερα πλέον, και δεν κολλά (νομίζω δηλαδή γιατί άρχισε κι’αυτό τα καμώματα όπως τις γκόμενες).


Μια άλλη φίλη μόλις ανέβασε ένα ακόμη βίντεο για κάτι που θα μπορούσες άνετα να πεις πως είναι ανεκπλήρωτος έρωτας ή χαμένη αγάπη. Στο facebook υπάρχει υπηρεσία friend finder, την οποίαν χρησιμοποίησαν ακόμα και γυναίκες που θα έδινες μια περιουσία για να σου δώσουν σημασία. Σταμάτησα ν’ακούσω λαβ και το γύρισα στο youtube. Κιθάρα ηλεκτρική σόλο προς το παρών. Επανειλλημένα δήλωσα πόσο μ’αρέσει η ηλεκτρική κιθάρα. Όπως και το τσέλο. Έχουν μια θλίψη διεγερτική, μια δημιουργική αυτοπεποίθηση.


Αύγουστος και ακόμα είναι περίοδος διακοπών. Αυτό είναι εμφανές και στα μπλογκοσάϊτς και στο facebook. Είτε οικογενειακώς, είτε μόνοι, ο καθείς δραπετεύει για λίγο απ’την καθημερινότητα, για λίγη πνευματική, ψυχική ή σωματική ξεκούραση, για λίγες περιπέτειες, σεξουαλικές και μη, για το κυνήγι του συντρόφου της ζωής του. Και μετά, όσο πετυχημένες κι’αν είναι οι διακοπές μας, επιστρέφουμε σαν τους φυλακισμένους που δεν άντεξαν στον κόσμο και επανάλαβαν το έγκλημά τους για να εγκλειστούν και πάλι σ’αυτό που λένε πλέον ζωή. Με ακόμα λίγες περιπετειούλες όσο το επιτρέπει ο καιρός και εκκρίνονται μπόλικες οι ορμόνες μας, μέχρι να ξαναμπούμε στη ρουτίνα, και ν’αρχίσουμε να ξανακάνουμε όνειρα για τις επόμενες διακοπές μας. Και να καταφεύγουμε συνέχεια στις προηγούμενες καλές διακοπές μας, στις προηγούμενες καλές στιγμές μας, στις προηγούμενες καλές γκόμενές μας… Και κάποιοι να προσπαθούν να καταφύγουν σε κάτι ευχάριστο αλλά να κολλάνε σε ένα έρωτα, ένα πόνο, μια θλίψη…


Σκέφτομαι τα μπαράκια γεμάτα κόσμο, τα κλαμπς το ίδιο, μ’εκκωφαντική μουσική, ποτά να ρέουν όπως το νερό στα συντριβάνια, να φτιάχνει διάθεση για γέλια, σεξ, μεταξύ γνωστών ή αγνώστων. Απώτερος σκοπός η ηδονή. Της ψυχής, του κορμιού, του πνεύματος. Ή, έστω, η αποφυγή του πόνου, της θλίψης, της θύμησης. Και οι σχέσεις, κυρίως των δύο φύλων, είναι σημαντικές γι’αυτό το λόγο. Και με φίλους να πας για μπύρες, για μπιλιάρδο, για ποδόσφαιρο, πάλι το ίδιο γίνεται. Αλλά το φλερτ και το σεξ είναι καλύτερο φάρμακο. Πιο αναγκαίο και μακρύτερου χρόνου δράσης. Μη ξεχνάς πως στο ποδόσφαιρο θα θυμώσεις κι’όλας, στο μπιλιάρδο και στις μπύρες θα μιλήσεις και για θλιμμένες καταστάσεις, και για χαμένες γκόμενες, και για τα κακά του κόσμου αυτού. Ενώ όταν φλερτάρεις, όταν πηδάς, μόνο ευχάριστα σκέφτεσαι. Κι’αν βρίζεις, κι’αν δέρνεις, είναι καθαρά για ηδονή, είναι η ευχάριστή τους πλευρά. Το σεξ είναι το όπιο των λαών. Ξεχνάς προβλήματα δικά σου και των άλλων, ξεχνάς κρίσεις, καταστάσεις, θρησκείες, θανάτους, αρρώστειες, τα πάντα…


Και κυρίως ξεχνάς τη μοναξιά. Τη δική σου, του κόσμου, του σύμπαντος. Τραγικό να είσαι μόνος μέσα σε τόσους άλλους, ειδικά όταν ξέρεις πως ο διπλανός σου μπορεί να ταιριάζει μαζί σου, να’ναι το ταίρι σου και όμως να’ναι μόνος κι’αυτός. Τραγικό να μπορείς να μην είσαι μόνος μ’ένα χαμόγελο, μια καλημέρα, μια καληνύχτα και όμως στο τέλος όλα να καταλήγουν στο σεξ. Τραγικό να μπορείς να μην είσαι μόνος γράφοντας και επικοινωνόντας μ’όλους τους μόνους, κι’όμως να κλείνεσαι σε σένα, κάνοντας κακό πρώτα σε σένα και μετά σ’όλους τους άλλους που έχουν ανάγκη ένα χαμόγελο, ένα τραγούδι, μια καλημέρα, μια καληνύχτα. Ο εγωισμός μας γέννησε τη μοναξιά. Κι’η μοναξιά μας τον συντηρεί.


Η μοναξιά μπορεί να είναι δημιουργική. Συγγραφείς, ποιητές, στιχουργοί, συνθέτες, ζωγράφοι κλπ, ξεκίνησαν να εκφράζονται μέσα απ’τα έργα τους λόγω της μοναξιάς τους. Μιας μοναξιάς που επήλθε απ’την διαφορετικότητά τους, την ευαισθησία τους, την αντίληψή τους για τον κόσμο. Ήθελαν να εκφραστούν με κάποιο τρόπο αφού κανείς δεν τους καταλάμβαινε, ή δεν είχαν κανένα να τους ακούσει όταν ήθελαν. Μπορεί όμως και να’ναι καταστροφική. Μοναξιά χωρίς αγάπη έτοιμη να δωθεί στον οποιοδήποτε σε δηλητηριάζει. Και κάποιοι απ’τους μοναχικούς ανθρώπους έχουν άπλετη αγάπη να δώσουν. Έστω κι’αν δε μιλάνε σε κανένα. Έστω κι’αν είναι ‘ακοινώνητοι’ για κάποιους. Εσύ? Η αγάπη στην καρδιά σου λάμπει σα φάρος. Χάρισέ την απλόχερα. Και θα δεις πως η μοναξιά σου δεν ήταν τίποτ’άλλο παρά ο φόβος σου μη ξαναπονέσεις. Αλλά είσαι δυνατή ήδη. Κι’ο πόνος είναι για τους αδύνατους. Και πάψε ν’αναζητάς την αγάπη όπως όλοι οι υπόλοιποι. Εσύ ξέρεις. Η αγάπη είναι μέσα σου. Καληνύχτα…

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

Η Απολογία του Αυτοκράτορα...



‘Όποιος αγαπά δεν απατά, δεν απαιτεί, δεν επαιτεί’.



Έχει καιρό ν’ασχοληθώ με το γράψιμο αυτό καθ’εαυτό. Με το blogging δηλαδή. Απ’τον καιρό που ασχολήθηκα με το facebook έντονα, ανακάλυψα τις ‘καληνύχτες’, αυτές που άλλοι περιμένουν να διαβάσουν για καληνύχτα κι’άλλοι για γέλια και τσάντισμα. Όπως και τα υπόλοιπα γραφόμενά μου. Άλλοι για να προβληματιστούν, άλλοι για ν’ανακουφιστούν κι’άλλοι για να κλάψουν απ’τα γέλια. Συμπέρασμα? Κάποιοι περιμένουν να διαβάσουν, ανεξαρτήτως λόγου, εμένα. Άρα ο σκοπός κατά το ήμισυ επιτυγχάνεται. Το υπόλοιπο μισό? Έστω και για ένα να κάνει ‘κλικ’ κάτι απ’αυτά που γράφω και να τον βοηθήσει σε κάτι.


Θυμάστε την πιο πάνω φράση μου, εσείς τουλάχιστο της AV? Μάλλον όχι. Όπως δεν θα θυμάσται και το ‘Καλύτερα να μετανοιώσεις για κάτι που έκανες παρά για κάτι που δεν έκανες’ του Μαρκ Τουέιν. Αυτή τη φράση την ξαναείδα ψες στο facebook από κάποιο παιδί άγνωστο σε μένα σαν ‘Η αγάπη δεν απατά, δεν απαιτεί, δεν επαιτεί’. Χαμογέλασα και του είπα πως πρέπει να διαβάζει πολύ … Αυτοκράτορα. Παρεξηγήθηκα (όχι απ’εκείνον αλλά σίγουρα από κάποια άλλη). Θυμήθηκα μια φίλη – ελπίζω να περνάς καλά εκεί που είσαι ‘μακρυά μας’ – που αρκετές φορές της έχουν κλέψει αναρτήσεις της και τις χρησιμοποίησαν. Όχι, δε λέω πως το συγκεκριμένο παιδί ‘έκλεψε’ την ιδέα μου. Στο κάτω κάτω, όταν είσαι ‘κανείς’ τίποτα δεν σ’ανήκει. Ακόμα κι’αν την είδε σε κείμενό μου, ‘δικαιούται’ να την χρησιμοποιήσει σαν δικιά του. Έτσι δε γίνεται και με τις ιδέες κατωτέρων? Επίσης θυμήθηκα τον καιρό που έλεγα τη φράση του Μαρκ (αυτή πιο πάνω) δικαιολογώντας και το γιατί είναι καλύτερα (επειδή σπάνια δε μπορείς να διορθώσεις κάτι που έκανες λάθος και μετάνοιωσες, ενώ ακόμα πιο σπάνια μπορείς να κάνεις κάτι που δεν έκανες στο παρελθόν), χωρίς να ξέρω πως είναι δικιά του. Εκείνη την εποχή έλεγα πως δεν διάβαζα βιβλία γιατί απ’τη μια δεν θέλω να χάσω την αυθεντικότητα της σκέψης μου κι’απ’την άλλη το διάβασμα είναι τρόπος κάλυψης της μοναξιάς και δεν είχα χρόνο. Σφάλμα. Γιατί ξαφνικά τώρα που αποφάσισα ν’ασχοληθώ με το γράψιμο, και ιδέες μου λείπουν, και έκφραση και φυσικά λέξεις. Εννοείται πως όταν έμαθα ποιος είπε τη φράση αυτή πάντα τον αναφέρνω. Ενστερνιστής και χρήστης ιδεών είμαι (εκτός φυσικά από δημιουργός) όχι κλέφτης.


Διάβασα το ποστ του κολλητού, άλλως Οκτώβρη. Αλήθεια, ποιος είναι ένοχος? Η Γερμανία που προσπαθούσε να κατασκευάσει την ατομική και θα τα κατάφερνε αν όλοι σχεδόν οι επιστήμονες δεν κατάφερναν να φυγαδευτούν στην Αμερική, η Ιαπωνία που έχοντας κατακτητικές βλέψεις μπήκε σ’ένα πόλεμο που ουσιαστικά δεν την αφορούσε και επιτέθηκε στις Η.Π.Α., η Ρωσσία που προσπαθούσε να φτάσει όσο πιο νότια γινόταν ή η Αμερική που έκανε ότι και οι άλλοι απλά καλύτερα? Κι’αν πούμε πως όποιος και αν φταίει πάντα την πληρώνει ο απλός λαός, δεν ήταν ο απλός λαός που ήταν υπέρ του Χίτλερ, του Άιζενχάουερ, του Στάλιν, του Οκτώβρη (γιαπονέζος αυτοκράτορας δεν είναι?)? Μήπως φταίει ο Καραμανλής κι’ο Παπανδρέου κι’όχι ο Ελληνικός λαός για την κατάντια του? Μήπως φταίει η Αγγλία κι’η Αμερική κι’όχι ο Κυπριακός λαός για την κατάντια μας? Κι’άντε, ας πούμε πως δεν φταίμε εμείς αλλά οι άλλοι. Τι κάνουμε γι’αυτό?


Γενικά, αν προσέξατε, αποφεύγω να γράφω για πολιτικά, εθνικά, ποδοσφαιρικά ή θρησκευτικά θέματα. Αν και σιγά σιγά θα αποφεύγω να γράφω για οτιδήποτε. Οι πεποιθήσεις μου γνωστές ή και ευκόλως αντιληπτές. Και μόνο απ’το ψευδώνυμο δεν τίθεται θέμα να μη με έχετε καταλάβει. Αλλά σα λαός είμαστε όλοι εκκεντρικοί, εγωιστές, απόλυτοι και γνώστες την αλήθειας και των πάντων, οπότε κυριαρχεί το ‘ου με πείσεις, καν με πείσεις’. Άρα, όπως με κατηγορείτε ότι δεν πείθομαι για τίποτε, ούτε οι υπόλοιποι όταν πρόκειται για τα πιστεύω τους. Και τόσος φανατισμός μόνο κακό μας έκανε. Διά μέσου των αιώνων. Δεν δεχόμαστε άλλη άποψη, ακόμα κι’αν είναι ειδικοί επί του θέματος. Ούτε καν την περίπτωση ο άλλος απλός να διάβασε άλλο βιβλίο. Ούτε καν μπαίνουμε στον κόπο να διασταυρώσουμε τις πηγές μας. Καθόλου τυχαίο που ο Σωκράτης είχε πει ‘Ν’ακούτε τη γνώμη των ειδικών κι’όχι τη γνώμη των πολλών’. Αν και σήμερα, όλοι είμαστε ειδικοί.


Τελείωσαν οι διακοπές μου. Σουηδία. Εμπειρίες αρκετά καλές, αλλά όχι πλέον συγκλονιστικές. Ένας λαός που παραδέχεται πως είναι ‘αρνιά’, που οι τουαλέτες ως επί το πλείστον είναι ‘unisex’, που περιμένει στη γραμμή μέχρι να πεθάνει, που χαμογελά μόνο με τα χείλη (γνώρισα και εξαιρέσεις), που ζωντανεύει μόνο όταν είναι πιωμένος, που οι κοντές χρυσομαλλούσες νοιώθουν κόμπλεξ απέναντι στις ψηλές ξανθιές ή και μελαχροινές των βόρειων περιοχών, και όμως ακούνε Θεοδωράκη σε Σουδικούς στίχους. Περισσότερα άλλη φορά ίσως. Ά, γνώρισα και 3 Ελλαδίτες, δυο άνδρες και μια γυναίκα.


Πολλές φορές προσπάθησα να ‘σοβαρευτώ’, να ‘ωριμάσω’. Ποτέ δεν τα κατάφερα. Είτε λόγω του ευέξαπτου του χαρακτήρα μου (που αγγίζει τα όρια της σχιζοφρένειας κάποιες φορές), είτε λόγω της επιπολαιότητας και της σοβαροφάνειας των πλείστων, μιας και πλέον περισσότερο μιλάει το χρήμα, ο εγωισμός και το σεξ σήμερα παρά η καρδιά και το μυαλό. Απ’την άλλη βλέπω συνέχεια μπροστά μου αιώνιους έφηβους, όπως ο Jean Michele Jarre, ο Carlos Santana, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, ή μαθαίνω για αιώνιους έφηβους, όπως συγγραφείς και άλλοι καλλιτέχνες, κι’ας μην είμαι καλλιτέχνης, κι’ας είμαι ένα τίποτα μέσα στα τόσα δισεκατομμύρια τίποτα, και αποφασίζω πως σοβαρός μπορείς να είσαι όποτε θες, ζωντανός όχι. Εκτός αυτού, νοιώθω και αρκετά δυνατός και δόξα τω Θεώ, μέχρι στιγμής ακόμα και τα κακά μου βγήκαν σε καλό. Οπότε, ας το παίξουν άλλοι σοβαροί. Αυτοί που θα σώσουν τον κόσμο. Αλλά εμένα τους παρακαλώ πολύ να μη με σώσουν. Δεν θέλω να χρωστάω χάρες.


Απολογία? Όχι. Δεν απολογούμαι για κάτι που κάνω και μ’αρέσει. Έχω μάθει πως τρόπος έκφρασης είναι και η αντίδραση. Αλλά μ’αρέσουν οι καληνύχτες. Όχι μόνο γιατί είναι απλός τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων και των σκέψεων, είτε της στιγμής είτε για ένα συγκεκριμένο άτομο, αλλά και επειδή ξέρω πως κάποιος, κάποια θα ψάξει να τις διαβάσει για να ακούσει, να διαβάσει, μια καληνύχτα, κι’ας μην τους αγγίξει οτιδήποτε απ’όλα τα άλλα.


Ναι, αυτό είναι ποστ, δεν είναι καληνύχτα. Αλλά είναι μιάμισυ ήδη μετά τα μεσάνυχτα. Καληνύχτα λοιπόν. Απλά... Καληνύχτα…

Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

Χαμογέλασε... Ξημερώνει...


Περασμένα μεσάνυχτα... Σα μάτι μεγάλου αδελφού βλέπω τους ανθρώπους να ζούνε τις ζωές τους όπως αποφάσισαν, έστω κι'αν παραπονιούνται γι'αυτές. Βλέπω τον καθένα μας να νοιάζεται για τον εαυτό του, να υποστηρίζει τα πιστεύω του, να εναντιώνεται σ'ότι δεν τ'αρέσει, να ενδιαφέρεται περισσότερο για το τι κάνουν και λεν οι άλλοι, για το πως θ'αρέσει, για το πως θα περάσει καλά. Κοιτάζω στον καθρέφτη και βλέπω όλο τον κόσμο μέσα να κάνει όλα αυτά που κατηγορεί και τον χαλούν. Κι'εκεί στην άκρη βλέπω μια οπτασία. Το προσωπάκι σου να μου χαμογελάει. Όχι, αυτό δεν το ξέρω. Ούτε το χαμόγελό σου. Αλλά σ' ακούω και σε βλέπω με τα μάτια της ψυχής μου και τη φαντασία μου. Και είσαι τόσο ωραία. Ναι, τόσο ωραία που κάθε βράδυ η σκέψη μου τρέχει σε σένα, μαζί μ'ένα σωρό άλλους που θα κλάψουν, θα γελάσουν, θα χλευάσουν, θα συγκινηθούν, θα αδιαφορήσουν, μόνο και μόνο για να σ'ευχαριστήσω γι'αυτό το χαμόγελο με ένα δικό μου και μια απλή ταπεινή συνηθισμένη λέξη απ'την καρδιά μου κι'ένα φιλί... Καληνύχτα...

Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

Κοιμήσου...

Ξημερώνει και πάλι... Κι'όμως κάποιοι δεν κοιμούνται, τουλάχιστο όχι ακόμα... Μού'λειψες και το ξέρεις, όπως σού'λειψα και το ξέρω, κι'ας μη βρεθήκαμε ποτέ, κι'ας μην αγαπηθήκαμε ποτέ... Ξέρουμε πως οι μοναχικές καρδιές πάντα ενώνονται κάτω απ'τ'άστρα, το φεγγάρι, τη βροχή... Ξέρουμε πως οι σκέψεις ταξιδεύουν με το φως και φτάνουν σαν αστραπή στο μυαλό, κατεβαίνουν στην καρδιά και ζουν μ'ένα αναστεναγμό... Πόσοι αναστεναγμοί βγήκαν απόψε απ'τα στήθια... Απόψε κάποιοι δεν θα κοιμηθούν καθόλου. Αυτοί οι αναστεναγμοί δεν θα αφήσουν τα μάτια να κλείσουν. Κάποιοι θα κοιμηθούν απ'την ηδονική κούραση των φιλήδονων κορμιών τους. Όμως σε λίγο ξημερώνει και το χαμόγελο της κούρασης θα φύγει, αφήνοντας και πάλι γυμνές ψυχές να αναρωτιούνται. Αλλά εσύ ξέρεις. Όπως και γω. Σε λίγο ξημερώνει... Κοιμήσου... Καληνύχτα...

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Επέστρεψα...

Όλα τα καλά τελειώνουν? Ή μήπως δεν αρχίζουν ποτέ, για να ζουν πάντα στο μυαλό μας και στην καρδιά μας? Μήπως ότι καλό ζούμε τελικά είναι στη φαντασία μας? Μήπως τελικά φεύγουμε για να ξανάρθουμε? Μήπως τελικά αυτός είναι ο στόχος μας? Να ξαναρχίσουμε συνεχίζοντας απ'εκεί που μείναμε? Μήπως το διάλειμμα κρατάει περισσότερο από δυο ζωές? Ή μήπως καθόλου? Σημασία έχει πως όλοι επιστρέφουμε. Όπως ο δολοφόνος στον τόπο του εγκλήματος. Το θύμα στον τόπο του μαρτυρίου. Τ'αποδημητικά πουλιά στις χώρες του ψύχους το καλοκαίρι. Τα ζώα στη στάνη τους. Το κορμί στα πάθη του. Το μυαλό στην πλάνη του. Η ψυχή στον πόνο της. Εμείς στα λάθη μας. Επέστρεψα...