Μωσαϊκό...

Δύο χαράματα... Σκέφτομαι τα λόγια φίλων... 'Μια καληνύχτα σου διαβάζω...'. Μια νύχτα π'αρχίζει στις 8, τελειώνει στις 6, αλλά η ευχή δίνεται λίγο πριν τον αποχωρισμό, λίγο πριν τον ύπνο, το μικρό θάνατο... Χωρισμός και θάνατος... Περνούν απ'το μυαλό μου φωτός, προφίλς και άβαταρς... Μικρογραφία του κόσμου μας... Ξέρουμε ότι μάθαμε... 'Τα μικρά ελάφια δε φοβούνται τις τίγρεις' λέει ένα κινέζικο ρητό. Αλήθεια, αν δε μας μάθαινε κάποιος το φόβο, θα φοβόμασταν? Αν δε μας μάθαινε κάποιος την ανάγκη, θα είχαμε ανάγκη οτιδήποτε ή οποιονδήποτε? Αν δε μας μάθαινε κάποιος τη λύπη θα λυπούμασταν ποτέ? Αν δε μας μάθαινε κάποιος τη χαρά θα χαιρόμασταν? Κι'αφού αυτά τα μάθαμε, πόσο δύσκολο είναι να τ'αφήσουμε πίσω μας, όπως ένα σωρό τηλέφωνα που δεν παίρνουμε πλέον, ένα σωρό ονόματα που δε λέμε πλέον? Φαίνεται τελικά πως τα συναισθήματα δεν ξεχνιούνται με τίποτα. Απλά αλλάζουν αντικείμενο έκφρασης, αλλάζουν στόχο. Κι'αν δε μας τα έμαθαν σωστά, δεν τα ξέρουμε σωστά. Αν δε μας έμαθαν ν'αγαπάμε, δεν ξέρουμε ν'αγαπάμε, αν μας έμαθαν να φοβόμαστε τη σκιά μας, φοβόμαστε τη σκιά μας. Μα εμείς δεν είμαστε ελάφια, είμαστε άνθρωποι. Και ξέρουμε πότε κάνουμε λάθος, κι'ας μην ξέρουμε το γιατί. Αν η αγάπη πονά τότε δε μπορεί να φταίει ο άλλος. Εμείς αγαπάμε. Τι κι'αν δε μας αγαπά? Δεν είναι γι'αυτό που όλοι ξεφεύγουμε σε υποκατάστατα? Πάρτυς, ποτά, ξενύκτια, άγριο σεξ, πολλοί σύντροφοι, λεφτά, ισχύς... Ο κόσμος ένα μωσαϊκό. Και μ'αρέσει. Αλλά ψάχνω τα μάτια που καθρεφτίζουν τη ψυχή... Δεν τα βρίσκω... Ψάχνω τα χείλη να δω το χαμόγελο της καρδιάς... Δεν τα βρίσκω... Κάπου κάνω λάθος. Εκτός αν πάλι έκανε λάθος ο καλλιτέχνης. Αν κανείς δεν τον έμαθε να χαμογελά, να χαίρεται, να ανοίγει τη ψυχή του... Ή πάλι, αν τα μάτια κρύφτηκαν από ντροπή, τα χείλη κλείστηκαν απ'τη θλίψη... Ο καλλιτέχνης μάλλον τά'βαλε. Γιατί το μωσαϊκό είναι πολύ όμορφο. Μα ναι. Τα μάτια φώτιζαν το σκοτάδι. Τα χείλη τραγούδαγαν χαμογελαστά. Κάποιος τα μαύρισε. Και τώρα όλοι μάθαμε να κλείνουμε τα μάτια και να σφίγγουμε τα χείλη. Λυπάμαι. Αυτό το μωσαϊκό είμαι εγώ. Αυτός ο κόσμος είναι ο καθρέφτης μου. Κάποιος προσπαθεί να τον σπάσει. Αυτό του έμαθαν. Κρίμα. Ευτυχώς σε λίγο ξημερώνει. Καληνύχτα...