Ξημερώνει και πάλι... Κι'όμως κάποιοι δεν κοιμούνται, τουλάχιστο όχι ακόμα... Μού'λειψες και το ξέρεις, όπως σού'λειψα και το ξέρω, κι'ας μη βρεθήκαμε ποτέ, κι'ας μην αγαπηθήκαμε ποτέ... Ξέρουμε πως οι μοναχικές καρδιές πάντα ενώνονται κάτω απ'τ'άστρα, το φεγγάρι, τη βροχή... Ξέρουμε πως οι σκέψεις ταξιδεύουν με το φως και φτάνουν σαν αστραπή στο μυαλό, κατεβαίνουν στην καρδιά και ζουν μ'ένα αναστεναγμό... Πόσοι αναστεναγμοί βγήκαν απόψε απ'τα στήθια... Απόψε κάποιοι δεν θα κοιμηθούν καθόλου. Αυτοί οι αναστεναγμοί δεν θα αφήσουν τα μάτια να κλείσουν. Κάποιοι θα κοιμηθούν απ'την ηδονική κούραση των φιλήδονων κορμιών τους. Όμως σε λίγο ξημερώνει και το χαμόγελο της κούρασης θα φύγει, αφήνοντας και πάλι γυμνές ψυχές να αναρωτιούνται. Αλλά εσύ ξέρεις. Όπως και γω. Σε λίγο ξημερώνει... Κοιμήσου... Καληνύχτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου