Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

Χαμογέλασε... Ξημερώνει...


Περασμένα μεσάνυχτα... Σα μάτι μεγάλου αδελφού βλέπω τους ανθρώπους να ζούνε τις ζωές τους όπως αποφάσισαν, έστω κι'αν παραπονιούνται γι'αυτές. Βλέπω τον καθένα μας να νοιάζεται για τον εαυτό του, να υποστηρίζει τα πιστεύω του, να εναντιώνεται σ'ότι δεν τ'αρέσει, να ενδιαφέρεται περισσότερο για το τι κάνουν και λεν οι άλλοι, για το πως θ'αρέσει, για το πως θα περάσει καλά. Κοιτάζω στον καθρέφτη και βλέπω όλο τον κόσμο μέσα να κάνει όλα αυτά που κατηγορεί και τον χαλούν. Κι'εκεί στην άκρη βλέπω μια οπτασία. Το προσωπάκι σου να μου χαμογελάει. Όχι, αυτό δεν το ξέρω. Ούτε το χαμόγελό σου. Αλλά σ' ακούω και σε βλέπω με τα μάτια της ψυχής μου και τη φαντασία μου. Και είσαι τόσο ωραία. Ναι, τόσο ωραία που κάθε βράδυ η σκέψη μου τρέχει σε σένα, μαζί μ'ένα σωρό άλλους που θα κλάψουν, θα γελάσουν, θα χλευάσουν, θα συγκινηθούν, θα αδιαφορήσουν, μόνο και μόνο για να σ'ευχαριστήσω γι'αυτό το χαμόγελο με ένα δικό μου και μια απλή ταπεινή συνηθισμένη λέξη απ'την καρδιά μου κι'ένα φιλί... Καληνύχτα...

Δεν υπάρχουν σχόλια: