Παλλακίδες...

Ανεξάρτητα απ’τις σκέψεις και τα συναισθήματα που φέρνουν στον καθ’ένα μας διάφορα γεγονότα, είτε προσωπικά είτε που απλώς παρακολουθούμε, κι’ανεξάρτητα απ’τη διάθεση που μπορεί να μας προκαλούν διάφορες επαφές ή/και σχέσεις, ανεξαρτήτως επιπέδου ή πλαισίου, μένουμε αναλλοίωτοι σε αντιλήψεις, ιδέες, πιστεύω, επιθυμίες, πάθη και πόθους, τα οποία έτσι κι’αλλοιώς καθορίζουν την κρίση μας και τα συναισθήματά μας απέναντι στα γεγονότα και τις σχέσεις. Και σίγουρα στο μυαλό του άνδρα πάντα βρίσκουν θέση οι γυναίκες. Ενίοτε και στην καρδιά του, σίγουρα υπάρχουν και στη ζωή του σε διάφορους ρόλους. Αλλά, εκτός απ'τη μητέρα του, τις αδελφές του αν έχει και την Παναγιά για μας τους χριστιανούς, τη ζωή του επηρεάζουν οι γυναίκα του, ακόμη κι’αυτή που ποτέ δεν παντρεύτηκε, οι κόρες του, αν αποκτήσει, και οι γκόμενές του. Τις κάλυψα όλες έ? Όχι. Απλά οι υπόλοιπες, συναδέλφισσες, συγγενείς, φίλες, σύζυγοι φίλων, γκόμενες φίλων, γκόμενες γκόμενας κλπ, είναι δευτερευούσης σημασίας και εξαρτούνται απ’τη σχέση του με τη γυναίκα του και τις γκόμενές του βασικά. Σχέσεις που είναι υγιής ή όχι ανάλογα με τις σχέσεις των γονιών του μεταξύ τους και μαζί του… Και το αγόρι μεγαλώνει, γνωρίζει τον έρωτα, μετά το πήδημα (είμαι λίγο αναχρονιστικός, το καταλάβατε), μετά το γάμο, τον κόπο, το μόχθο, τον πόνο, τον πόλεμο. Όχι κατ’ανάγκη τον γνωστό πόλεμο. Τον πόλεμο της καθημερινότητας. Και ξαφνικά ανακαλύπτει πως κάτι του λείπει. Όχι οι φίλοι, με τους οποίους βγαίνει για φαγητό, ποτό, ποδόσφαιρο, μπιλιάρδο, όχι η γυναίκα, όχι η οικογένεια, αλλά κάτι του λείπει. Κάτι που είχε πριν, ανέμελος εργένης, και τώρα όχι. Και ξαφνικά μια γυναίκα τον ζωντανεύει, τον γεμίζει. Ξαναβρίσκει το πάθος του, τον πόθο, τη χαρά του, τη λίμπιτο που έχασε, τη ζωντάνια του, την αρσενικότητά του, την αυτοπεποίθησή του. Πιστεύει πως βρήκε αυτό που του έλειπε. Και μετά ερωτεύεται. Και μετά χάνει τον εαυτό του. Τη γη κάτω απ’τα πόδια του, τον ουρανό του. Και πλέον είναι χειρότερα απ’ότι ήταν… Όχι, ο άνδρας δεν θέλει νέους έρωτες, νέα πάθη. Είναι ερωτευμένος με τη ζωή κι’ότι περιλαμβάνει αυτή. Είναι ερωτευμένος με την τέχνη του , τη δουλειά του, τα χόμπυς του, την οικογένειά του, με κάθε ωραία γυναίκα, κάθε λουλούδι, κάθε πουλί, κάθε επιτυχία, κάθε νέο τόλμημα. Δε μπορεί να τα θυσιάσει όλα και να τα αντικαταστήσει με μια γυναίκα. Δεν είναι έφηβος, κι’αυτά είναι εφηβικά γνωρίσματα. Αυτό που θέλει, είναι αυτό που τον έταξε η φύση να κάνει μετά τους κόπους, τους μόχθους, τις μάχες. Να γλεντήσει… Για το γάμο δεν θα μιλήσω απόψε. Ούτε για τα εξωσυζυγικά. Αλλά όπως και να το κάνουμε, δυστυχώς κανένα απ’τα δυο μέρη δε φροντίζει να είναι η ζωή τους όπως πριν, ούτε καν να μοιάζει. Μοιράζονται τα πάντα, και ειδικά τα προβλήματα. Και ειδικά οι γυναίκες, είναι όντα που όσες πρωτοβουλίες κι’αν πάρουν, και καθοδήγηση θέλουν απ’το σύζυγό τους, και επίλυση όλων των προβλημάτων τους. Και τα φορτώνεται όλα στους ώμους και τραβά γομάρι και δεν ξαποσταίνει. Και πέφτουν οι αντιστάσεις του και ξαφνικά ερωτεύεται δυο μάτια λάγνα, ένα κορμί φιδίσιο, ή και αρκετές φορές τίποτα απ’τα δυο, απλά μια γυναίκα που τον ξένοιασε για λίγο. Και τότε έχουμε δράματα. Κολλάει και δε μαζεύεται. Ο άνδρας πέθανε. Ή σχεδόν… Εδώ λοιπόν έρχονται οι παλλακίδες. Όχι αυτό καθ’εαυτό. Απλά, σαν έννοια. Κάνοντας τα ίδια που έκαναν στην αυλή του Αυτοκράτορα οι παλλακίδες του, δηλαδή ξεκουράζοντάς τον απ’όλα και χαρίζοντάς του κέφια και γλέντια, όπως και οι χανούμισες στους πασάδες και στους χαλίφηδες, βρίσκει μια γυναίκα ο άνδρας για να τον ξεκουράσει απ’όλα. Μια γυναίκα λογική, έξυπνη, όμορφη, που δε ρωτά, δε μουρμουράει, δεν παραπονιέται, δε ζητάει, απλά γελάει και γλεντάει μαζί του. Ξέρουν κι’οι δυο πως είναι περιστασιακή η σχέση. Βασικά δεν είναι καν σχέση. Είναι στιγμές ευχάριστες μεταξύ τους που θα τελειώσουν ίσως κάποτε αφήνοντάς τους πλέον απλούς καλούς φίλους, ίσως ποτέ, αν η γυναίκα είναι τόσο ξεχωριστή που δέχεται τον άντρα της ζωής της να το μοιράζεται και ποτέ να μην τον έχει εξ’ολοκλήρου και για πολύ καιρό παρά μόνο για κάποιες ώρες. Εγωιστικό? Φαλλοκρατικό? Σεξιστικό? Κι’όμως, αν το σκεφτείτε καλύτερα, θα καταλάβετε γιατί ένα ζευγάρι είναι ευτυχισμένο πριν παντρευτεί και μετά κάτι του λείπει. Και θα καταλάβετε γιατί μια γυναίκα είναι πράγματι ευτυχισμένη όταν κάνει έναν άντρα ευτυχισμένο, και γιατί ένας άντρας είναι ευτυχισμένος και αποτελεσματικός όταν έχει μια γυναίκα παλλακίδα (και ευτυχώς κάποιες φορές σύζυγο, άρα μπορεί να δουλέψει και στο γάμο αυτό). Η γυναίκα πλάστηκε για συντροφιά του άνδρα κι’όχι το ανάποδο. Κι’ο άντρας πλάστηκε για να κατακτά γυναίκες κι’όχι το ανάποδο. Και δεν είναι το πήδημα το ζητούμενο. Ο άντρας πηδά, τουλάχιστο έτσι θα’πρεπε, τη γυναίκα του, μπορεί να πηδήξει και επί πληρωμή άμα θέλει, και όπως είναι σήμερα τα πράγματα όσο συχνά θέλει και σχεδόν όποια θέλει αφού πολλές το βγάζουν σεριάνι και επαιτούν, αλλά αυτό δεν τον κάνει πιο άνδρα, ούτε πιο ασφαλή, ούτε πιο ευτυχισμένο. Θέλει γαλήνη μετά τις φουρτούνες και τις μάχες της ζωής, και θα την πάρει από όποια ή όποιες του την χαρίζουν, είτε στη πραγματική ζωή, είτε ιντερνετικά, είτε τηλεφωνικά είτε μ’οποιοδήποτε τρόπο. Και θα δείτε και σεις πως ενώ μπορεί να περηφανευτεί ή ακόμα και να μιλήσει απαξιωτικά για κάποια που γάμησε, ποτέ δεν θα μιλήσει με τον ίδιο τρόπο για την παλλακίδα του, τη γυναίκα που του χάρισε ηρεμία, γαλήνη, δύναμη και τον έκανε χαρούμενο κι’ευτυχισμένο. Τη σέβεται και την τιμά όπως τη μητέρα του, τη γυναίκα του, τις αδελφές του, τις κόρες του. Δύσκολο πράγμα να είσαι άντρας σήμερα. Βλέπεις, κανείς δε σου μαθαίνει τι να κάνεις και πως. Και όπως λένε ‘Η ζωή είναι ο πιο αυστηρός δάσκαλος, γιατί πρώτα δίνεις το τεστ και μετά σου παραδίδει το μάθημα’. Και στο μυαλό μας, σ’αυτή τη συγχυσμένη κοινωνία, που δεν ξέρει τι θέλει, που πάει και πώς πάει, και τα πάντα έχουν τιμή κι’όχι αξία, και στόχος μας είναι να γίνουμε καλύτεροι απ’το γείτονα, οι ένοιες έχουν καταρρεύσει και οι πράξεις έχουν ατιμωθεί. Ούτε τα λάθη μας δεν τα κάνουμε σωστά. Κι’αυτό είναι το κρίμα σήμερα. Πως βολευτήκαμε ακόμα και στα λάθη μας. Κι’ένας άντρας ποτέ δε βολεύεται. Ποτέ…