Όμορφα...

Έχω πολλά στο μυαλό. Σαν πυρηνικός αντιδραστήρας που ξεκίνησε να λειτουργεί και δεν σταματά μέχρι να εκραγεί ή να τελειώσει και ο τελευταίος πυρήνας. Πράγματα που αφήνονται ελεύθερα στη φύση, με λέξεις διά στόματος ή της πέννας και του πληκτρολογίου. Με έντονο άμεσο συναισθηματισμό για τις καληνύχτες μου και ενίοτε κάποιες καλημέρες μου ή έμμεσο πλέον συναισθηματισμό και οργανωμένη γραφή για τα ποστ μου. Ο κόσμος αλλάζει, νομίζει, το σύμπαν φθείρεται, η ύλη και η ενέργεια αλλάζουν μορφές αλλά διατηρούνται αιώνια. Για μας τίποτα δεν αλλάζει. Το φεγγάρι είναι πάντα ίδιο, εδώ και τόσα χρόνια που το βλέπουμε, ο ήλιος το ίδιο, η φύση περίπου το ίδιο... Εκείνο που σίγουρα είναι διαφορετικό είναι η ματιά μας. Επειδή αλλάζει η καρδιά μας και το συναίσθημά μας. Ο λόγος? Οι άνθρωποι που μπήκαν στη ζωή μας. Κάποιοι είναι ο λόγος που η πανσέληνος τ'Αυγούστου θά'ναι διαφορετική φέτος. Ίσως πιο ωραία, ίσως μοναδική, σίγουρα ξεχωριστή. Όπως και η βροχή που περιμένουμε να ποτίσει τη γη και τη ψυχή μας. Όπως κι'ο κόσμος. Ξαφνικά, ακόμα και με την ασκήμια που υπάρχει, είναι πιο όμορφος. Τόσο όμορφος όσο κι'εσύ... Καλημέρα...