Καμπύλη τροχιά...

Στη φυσική έμαθα πως υπάρχουν δυο καμπύλες τροχιές για να βρεις τον ίδιο στόχο, η σύντομη και η αργή. Αυτή που το βέλος πάει πιο ψηλά, βλέπει τον ουρανό, τ'αστέρια, θαυμάζει τον κόσμο από ψηλά και κατεβαίνει σφυρίζοντας χαρούμενο γι'αυτά που είδε πριν φτάσει εκεί για όπου ξεκίνησε... Παραδόξως συνήθως διαλέγω αυτή την τροχιά για να φτάσω στο σκοπό μου. Έστω κι'αν μ'ένα πήδημα είμαι εκεί. Μ'ένα ναι ή ένα όχι. Από παιδί. Όπως κι'άλλα πράγματα. Να ρωτάω ακόμα πάντα 'γιατί', να εναντιώνομαι επιχειρηματολογώντας για να επιχειρηματολογήσει ο 'αντίπαλος' συνομιλητής, να είμαι σχετικά των άκρων, κλπ. Μέγα σφάλμα, μιας και έτσι μπορεί να χάσεις θαυμαστές, αναγνώστες, φίλους, συνεργάτες, ακόμα κι'αντιπάλους. Απ'την άλλη όμως σκέφτομαι την αγάπη και τον έρωτα. Εδώ και αιώνες ακολουθούν τον ίδιο μακρύ δρόμο, περνώντας απ'όλα τα όργανα του κορμιού, μάτια, αυτιά, μύτη, στόμα, σώμα, για να φτάσουν χρησιμοποιώντας τις αντίστοιχες αισθήσεις, διά μέσου του μυαλού, στην καρδιά. Μετά παίρνουν τον ήλιο της χαράς και τη βροχή των δακρύων για να ποτιστούν και να λιαστούν. Κι'αν το έδαφος της καρδιάς είναι πρόσφορο, τότε στεριώνουν. Και όταν καρποφορήσουν μοιράζουν απλόχερα καρπούς. Εκφράζονται με λέξεις όπως 'Σ'αγαπώ', με στίχους, κείμενα, μελωδίες, μ'ένα χάδι, ένα φιλί, ένα χαμόγελο, με το κορμί, το σεξ, την αγκαλιά, με μια καληνύχτα... Ναι, θα πρέπει να πλέον να χρησιμοποιώ τις απλές σύντομες τροχιές για τους απλούς στόχους για να μένει χρόνος στην αγάπη και στον έρωτα να παίρνουν τροχιά 90 μοιρών. Τροχιά στον ουρανό, για περισσότερη απόλαυση, χαρά, γαλήνη, για να διαρκούν περισσότερο μέχρι να πέσουν στη γη και να περιμένουν το επόμενο τόξο που θα τα ξαναστείλει εκεί π'ανήκουν... Καληνύχτα...