Ισορροπία...

Σ'αυτή τη συμπαντική προσπάθεια ισορροπίας, μετά τη διάλυση της ολικής αρμονίας λόγως της αλαζονείας και της απληστίας του ανήσυχου φαινομενικά πνεύματος και του ατίθασου ανεξέλεγκτου ενστίκτου, δικαιολογίες εκ των ουκ άνευ, έρχονται στιγμές που νοιώθεις το σύμπαν να σ'εγκαταλείπει. Ξέρεις πως είναι εκεί και σε παρακολουθεί, έτοιμο να παρέμβει. Ξέρεις πως οι δυνάμεις σου είναι απυρόβλητες κι'ανυπέρβλητες. Ξέρεις πως αυτό γίνεται για να επαναδραστηριοποιηθείς, ελπίζοντας πως αυτή τη φορά θα επιβληθείς στα βασικά σου ένστικτα, διοχετεύοντας την άπειρη ενέργειά σου σε δημιουργικές σκέψεις και πράξεις, στοχεύοντας στην διαχρονική οικουμενικότητά τους εξυπηρετώντας πλήρως τον σκοπό της ύπαρξής σου, την ανιδιοτελή προσφορά της απόλυτης αγάπης σε κάθε υλικό, ή άυλο, ζωντανό ή μη κύτταρο του σύμπαντός σου. Και όμως, πάντα κάτι σε κρατάει πίσω. Αυτό που σε κάνει να υποφέρεις, να θλίβεσαι, να θυμώνεις, να πεισμώνεις, να τα παρατάς για λίγο αλλά στο τέλος να ξαναρχίζεις. Γιατί ξέρεις, πως τίποτα δεν είναι τυχαίο σ'αυτό τον κόσμο. Όλα έχουν ένα σκοπό. Και η ευτυχία είναι η αναγνώριση και υλοποίηση του σκοπού της ύπαρξής σου. Και εκεί που νοιώθεις να χάνεις τα πάντα κάτω απ'τα πόδια σου, εκεί που νοιώθεις να ξανακαταβαραθρώνεσαι στα ίδια τετριμένα, βλέπεις δυο μάτια να σου χαμογελάνε, σαν όαση στη μοναχική έρημο των σωθικών σου. Αυτό το παραμύθι, αυτό το όνειρο, το μοιράζεσαι. Σ'αυτό το ταξίδι δεν είσαι μόνος... Καληνύχτα...