Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

Κυριακή 29 Μαΐου 2011

Ακόμα αργεί...



Κοινωνικές επαναστάσεις... Η Γαλλική επανάσταση, η Ρωσσική επανάσταση, η Αμερικανική επανάσταση, η Κουβανική επανάσταση, η Ισπανική επανάσταση, η Γερμανική επανάσταση, του 3ου Ράϊχ... Λίγο πιο πριν η Αναγέννηση, αιτεία για τη Γαλλική κυρίως.

Ο κόσμος ξεσηκώνεται όταν πεινά κι'όταν απαγορεύεται να εκφραστεί. Αλλά ξεσηκώνεται όταν πεινάνε όλοι και δεν έχουν να μοιραστούν τίποτα, κι'όχι όταν πεινάνε μερικοί ή αρκετοί και δεν τους δίνουν τίποτα οι άλλοι που έχουν. Ξεσηκώνεται όταν απαγορεύεται να εκφραστεί και πνίγεται όχι όταν αφήνεται να ξεθυμάνει και μετά τον κυνηγάνε με τα γκλομπς. Ξεσηκώνεται όταν ενδιαφέρεται για το σύνολο κι'όχι για το τομάρι του. Ξεσηκώνεται όταν ζητά μόνο ψωμί, παιδεία, υγεία, ελευθερία και το δικαίωμα να υπάρχει σαν άνθρωπος... Το δικαίωμα να ελπίζει, να ονειρεύεται, να ερωτεύεται... Τίποτα παραπάνω...

Ο κόσμος ξεσηκώνεται όταν το ήθος του είναι πιο δυνατό απ'τα πάθη του, η παιδεία του πιο μεγάλη απ'τις γνώσεις του, οι αρχές του πιο σημαντικές απ'τη ζωή του...

Και πάνω απ'όλα ξεσηκώνεται όταν υπάρχει αυτός που θα τον ξεσηκώσει, που θα τον εμπνεύσει, που θα τον οδηγήσει, που θα ηγηθεί...

Ακόμα αργεί...

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

Και πάλι...



Συμβαίνουν πολλά γύρω μου... Τα παρακολουθώ, τα νοιώθω, τα καταγράφω και συνεχίζω... Τα πιο ωραία πράγματα είναι αυτά που δεν περιμένεις να συμβούν κι'αυτά που κυνηγάς και πετυχαίνεις. Και για τα δυο όμως έχεις κάνει πολύ δουλειά πριν, κι'ας μην το κατάλαβες. Ίσως να χάθηκες στις αποτυχίες, στις αναμονές, στις απογοητεύσεις, κι'όμως, δούλευες συνέχεια γι'αυτές τις στιγμές που ήρθαν...

Είναι ωραίο ν'αγαπάς. Κι'είναι ωραίο ν'αγαπιέσαι. Κι'αν δεν αγαπήσεις δεν θ'αγαπηθείς. Αλλά για να συμβούν πρέπει να είσαι σε διάθεση και κατάσταση αγάπης. Κι'αν είσαι δεν χρειάζεται να περιμένεις ή να προσδοκείς. Θά'ρθει. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερη η διάθεση απ'τις ενδείξεις. Πιστεύω πως ναι. Έτσι κι'αλλοιώς, αν δεν είσαι σε διάθεση, δεν θα δεις τις ενδείξεις...

Αρκετές φορές αυτό που ζητάμε είναι εδώ. Απλά εμείς δεν το βλέπουμε, δεν είμαστε σε διάθεση τέτοια που να μπορούμε να τ'αναγνωρίσουμε. Και η διαφορά είναι στις λεπτομέρειες...

Πάντα καταφέρνεις να με πλανέψεις, να με μαγέψεις. Όπως και τώρα. Κι'ας μην είμαι εκεί ακόμη... Μια βδομάδα έμεινε...

Αθήνα σού'ρχομαι... Και πάλι...

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

Το ταξίδι συνεχίζεται...



Ξυπνάς ένα πρωινό και νοιώθεις να πετάς. Νοιώθεις όχι άλλος άνθρωπος αλλά ο ίδιος, πιο κοντά όμως σ'αυτό που θες νά'σαι, σ'αυτόν που θες νά'σαι, σ'αυτά που θες να κάνεις, έτοιμος σχεδόν για όλα, όσα έρθουν κι'όσα πάνε, καλά ή κακά...

Ξυπνάς ένα πρωινό και ξαναβλέπεις τον κόσμο όπως είναι, όμως βλέπεις τον εαυτό σου επιτέλους όρθιο ανάμεσα στο πλήθος, μπροστά απ'το πλήθος, να παρακολουθεί και να χαμογελά, λέγοντας 'Ξέρω ποιοι και τι είστε και τι δεν θα γίνετε όσο κι'αν φωνάζετε πως θέλετε να γίνετε αλλά θά'μαστε πάντα μαζί στο όνειρό μας'...

Ξυπνάς ένα πρωινό και καταλαβαίνεις επιτέλους τι σημαίνει 'Για να αλλάξεις το κατεστημένο πρέπει πρώτα να επιβιώσεις σ'αυτό'. Καταλαβαίνεις επιτέλους πως ο κόσμος είναι έτσι γιατί έτσι τ'αρέσει να είναι ή επειδή φοβάται ν'αλλάξει. Καταλαβαίνεις επιτέλους πως μπορείς να είσαι ανάμεσά τους χωρίς να είσαι ίδιος, αλλά να τους αγαπάς και να σ'αγαπάνε. Καταλαβαίνεις επιτέλους όλα αυτά τα λόγια που ακούς και λες συνέχεια, για την αγάπη, τον κόσμο, την ομορφιά...

Ξυπνάς ένα πρωινό και ξέρεις πως ότι κι'όποιος είσαι οφείλεται και σ'αυτούς και σε θέλουν ακριβώς όπως κι'όποιος είσαι γιατί απ'τους υπόλοιπους υπάρχουν πολλοί. Νοιώθεις και πάλι δυνατός, ανίκητος, αεικίνητος, ήρεμος, γαλήνιος. Σκέφτεσαι να ψάξεις μήπως όλοι οι πλανήτες στήθηκαν γύρω σου, μήπως τελικά το σύμπαν συνομότησε για σένα και μόνο. Αλλά ξέρεις πως όλα αυτά ήταν ήδη εκεί. Απλά περίμεναν εσένα...

Έμεινες πολύ πίσω. Φτάνει όμως που ξαναξεκίνησες. Κι'ότι αφήνεις πίσω δεν είναι παρά σημάδι πως προχωράς. Αρκετά περίμενες κι'εσύ. Οι άλλοι πολλοί και σε περιμένουν πολύ περισσότεροι απ'όσους αφήνεις πίσω. Εσύ ένας. Κι'είσαι εδώ. Και πάλι όρθιος βλέποντας μπροστά. Το ταξίδι συνεχίζεται... Ήσυχα, ήρεμα, αποφασιστικά... Όπως τον παλιό καλό καιρό...

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

Έλα...



Πανσέληνος... Η πυκνή σκόνη που αιωρείται περιορίζει τη σκέψη στη γη, αφήνοντας το σύμπαν μια φαντασίωση που έχει τη μορφή σου, το κορμί σου... Σκόνη... Όπως στη ζωή μας που κάθεται και διαλύει τα πάντα, παίρνοντας ονόματα όπως συνήθεια, ρουτίνα, αδιαφορία... Κι'όμως, πίσω απ'τη σκόνη το φως δείχνει το δρόμο στη ψυχή, στο πνεύμα, στη ζωή... Όπως η πανσέληνος απόψε... Όπως ο ήλιος αύριο... Κι'ένα απαλό αεράκι, μια αύρα έρωτα, αγάπης, πάθους, πόθου... Έλα...

Τρίτη 17 Μαΐου 2011

Ένα ωραίο επιτυχημένο λάθος...



Ανοιξιάτικο βράδυ... Το φεγγάρι μας προειδοποιεί για την αυριανή πανσέληνο... Στο νησί απονέμεται δικαιοσύνη... Ο Γκαραβέλας μιλάει για το γάμο, τις μαμάδες, τα παιδιά... Όλα μιλάνε για σχέσεις... Σχέσεις αγάπης, έρωτα, πάθους, μίσους, σεξ, γάμο, χωρισμό, θάνατο... Σχέσεις που ριχτήκαμε πριν ετοιμαστούμε κατάλληλα γι'αυτές. Χωρίς παραδείγματα σωστά, χωρίς παιδεία, χωρίς ανατροφή. Χωρίς να μάθουμε ν'αγαπάμε, να δίνουμε, να διεκδικούμε και να θυσιάζουμε. Και ποιος θα μας τα μάθαινε αυτά, ποιος τα ήξερε για να μας τα πει... Η κοινωνία πάσχει από ελλείψεις. Έλλειψη μανάδων που αντικαταστάθηκαν από σεξουλιάρες γυναίκες με δουλειά και διπλώματα και παιδιά που γέννησαν αφήνοντας άλλους να τα μεγαλώσουν προσπαθώντας να διατηρήσουν τη σιλουέτα τους για να ρίχνουν επιβήτορες και τεκνά. Έλλειψη πατεράδων που αντικαταστάθηκαν από μηχανές φυσικής σεξουαλικής ηδονής (και αρκετές φορές ελαττωματικές) και δότες σπέρματος, φροντίζοντας περισσότερο να γεμίζει η τσέπη τους και το ρεζερβουάρ τους και να φετάρουν οι κοιλιακοί τους παρά την οικογένειά τους προσπαθώντας να ρίξουν κάθε πιπίνι και κάθε θηλυκό που περνά σε απόσταση αγγίγματος από κοντά τους. Άνθρωποι με φουσκωμένο εγωισμό και εξαθλιωτική κατάθλιψη, που έμαθαν να θέλουν και να παίρνουν, λεφτά, γυναίκες, ηδονή, προσπαθώντας να γεμίσουν την άπατη ματαιοδοξία τους. Κανείς δε σκέφτηκε πως αυτή η κοινωνία είναι ανώριμη και θα μείνει έτσι. Κανείς δε σκέφτηκε πως μας αρέσει να είμαστε όπως είμαστε, μια χάλια κοινωνία με χάλια κυβερνήσεις, χάλια ηγετίσκους και χάλια ανθρώπους. Στο κάτω κάτω έτσι μπορείς να είσαι καλύτερος ανάμεσα σε όμοιους. Διαφορετικός θα πει απορριπτέος απ'το σύνολο. Καθόλου τυχαίο που μας συγκρίνουν με τους πιθήκους. Είμαστε καλύτεροι μιμητές... Τι κι'αν τα λέω αυτά. Η επόμενη γυναίκα που θα πέσει θα με κάνει χαρούμενο και περήφανο. Θα ξέρω ότι έχω πετύχει. Κι'είναι ωραίο να είσαι πετυχημένος ακόμα και στην αποτυχία σου. Είναι το μόνο πράγμα που δε σε κάνει να νοιώθεις λάθος. Ή καλύτερα να νοιώθεις πως είσαι ένα ωραίο επιτυχημένο λάθος...

Δευτέρα 16 Μαΐου 2011

Σε μένα για μένα...



Διέγραψα ήδη τις πρώτες 6 γραμμές που έγραψα απόψε. Μυαλό, καρδιά, ψυχή, κορμί, ένστικτα, ορμόνες, συναισθήματα, άνθρωποι, σκέψεις, σχέσεις...

Τα πάντα μπορείς να τ'αναλύσεις με το μυαλό. Σαν απλή ή περίπλοκη μαθηματική εξίσωση, μ'ένα ή πολλούς αγνώστους. Ή σαν χημική εξίσωση. Εύκολα ή δύσκολα μπορείς να βγάλεις συμπέρασμα. Αρκετοί καταφέρνουν να βρουν και τη λύση, να μάθουν το μυστικό. Απ'εκεί και πέρα?

Να μιλήσω και πάλι για σχέσεις? Και πάλι για αγάπη και έρωτα? Και πάλι για σεξ, ηδονή, εξουσία, επιτυχία? Θα το κάνω. Άλλη φορά. Έτσι κι'αλλοιώς τίποτα δεν θ'αλλάξει μέχρι την επόμενη φορά. Ούτε στις σχέσεις, ούτε στα μυαλά...

Πόσοι κατέβηκαν βαθειά μέσα τους και μετά ανέβηκαν πάνω απ'αυτούς? Ελάχιστοι. Και μεις που το κάναμε τι κερδίσαμε? Πόσοι ξέρουν τι τους γίνεται και τι συμβαίνει γύρω τους? Ελάχιστοι. Και μεις που ξέρουμε τι καταλάβαμε? Πόσοι ξέρουν τι είναι, ποιοι είναι, που πάνε, που μπορούν να φτάσουν? Ελάχιστοι. Κι'αν εμείς είμαστε ανάμεσα σ'αυτούς και τί έγινε? Αλήθεια, πόσοι από μας κάνουμε και ζούμε ότι ξέρουμε με βάση το τι και ποιοι είμαστε, και μάλιστα χωρίς να εκμεταλλευόμαστε τους υπόλοιπους?

Δίνεις ευκαιρείες. Στον εαυτό σου. Χαρίζεις ηδονή. Στον εαυτό σου. Θυμώνεις. Με τον εαυτό σου. Χαίρεσαι. Με τον εαυτό σου. Αν συνειδητοποιήσεις πως ότι, μα ότι κάνεις, ειδικά για τους άλλους, το κάνεις για τον εαυτό σου, τότε ίσως δεις διαφορετικά αρκετά πράγματα και κυρίως τον εαυτό σου...

Σχέσεις κατάκτησης και εξουσίας. Κόμπλεξ, ανάγκες, στόχοι, πόθοι, πάθη, αδυναμίες, ανεξαρτήτως φύλου, φυλής, ηλικίας. Είμαστε κοινωνικά όντα μόνο και μόνο για να μπορούμε να εκμεταλλευτούμε τους δυνατούς και τις αδυναμίες τους και έτσι να επιβιώσουμε και να ηδονιστούμε και μεις. Όσοι δεν είναι δυνατοί, είναι έξυπνοι. Όσοι δεν είναι δυνατοί και έξυπνοι, είναι πονηροί. Όσοι δεν ανήκουν πιο πάνω είναι τα παράσιτα των πιο πάνω, χρησιμοποιώντας την πανουργία ή το φόβο για να μείνουν κοντά τους...

Πολλοί θα πούνε δεν είναι έτσι. Και δεν είναι έτσι απλά. Και δεν θα διαφωνήσω μαζί τους. Όχι επειδή συμφωνώ. Απλά επειδή έτσι είναι στο μυαλό τους. Σκέψου πόσο αρέσει αυτό που λες ή κάνεις σ'αυτούς που το έχουν στο μυαλό τους όπως το λες και το κάνεις κι'όπως περιμένουν να το ακούσουν ή να το δεχθούν και πόσο διαφωνούν και δεν τους αρέσει ακριβώς το ίδιο πράγμα που λες ή κάνεις αν στο μυαλό τους τό'χουν διαφορετικά. Αλλά σκέψου και τον εαυτό σου πόσο διαφορετικά συμπεριφέρεται ανάλογα με την περίπτωση, το άτομο που έχεις απέναντί σου, πώς το ίδιο πράγμα απ'άλλους το απαιτείς, άλλους παρακαλάς και το κυριότερο, άλλοι το απαιτούν από σένα και το κάνεις κι'άλλοι σε παρακαλάνε και δεν το κάνεις...

Απόψε δεν θα μιλήσω για γυναίκες, έρωτες, σεξ. Θα μείνω εδώ, στο είναι μας. Αυτό που τόσο απλά και περίπλοκα συνάμα εξελίχθηκε μέσα από την οικογένεια, τους φίλους, το περιβάλλον, την κοινωνία σ'αυτό που λέμε 'Εγώ', χωρίς καν να το πάρουμε χαμπάρι, διαγράφωντας απ'το μυαλό μας το μηχανισμό συσχέτισης και σύγκρισης των πράξεών μας μ'αυτές των άλλων που τις κατακρίνουμε. Θα μείνω εδώ λοιπόν. Κι'αύριο, ίσως απλά συνεχίσω απ'εκεί που σταμάτησα εδώ και λίγο καιρό. Να είμαι κοινωνικό αξιαγάπητο ον χαρίζοντας ότι μπορώ, και κυρίως ευχάριστες στιγμές και ηδονές, στους συνανθρώπους μου. Δηλαδή σε μένα...

Σάββατο 14 Μαΐου 2011

Λίγο απ'όλα για λίγο ή πολύ...



Το φάντασμα είναι πάντα εκεί... Μέσα μας... Περιμένει να το ξορκίσουμε φοβίζοντάς μας...

Συνάντηση υψηλής διανόησης... Αλήθεια, τι σχέση μπορεί να έχει μια διάνοια με ένα ένστικτο?

Η θάλασσα είναι πάντα ωραία... Όπως το φεγγάρι, η καταιγίδα, ο έρωτας...

Είναι ωραία να προσπαθείς να κρατήσεις ότι σου λείπει μόνο και μόνο γιατί ξέρεις πως αν τ'αφήσεις να φύγει ή το διώξεις θα πάψει να σου λείπει...

Τα φαινόμενα ποτέ δεν απατούν. Φτάνει να δεις ότι υπάρχει, όχι ότι νομίζεις ότι υπάρχει...

Κανείς δεν ταιριάζει με τον άλλο. Εκτός αν θέλει να ταιριάξει...

Τους φίλους συνήθως τους αφήνουμε πρώτοι όταν ασχοληθούμε έντονα με κάποιον άλλο. Το ότι δεν είναι εκεί μετά δεν είναι κάτι που φταίνε αυτοί αλλά η πλάτη που τους γυρίσαμε...

Αν τα πάντα τα καθορίζει η ανάγκη μας, θά'ρθει στιγμή που η ανάγκη μας θα καθορίζεται απ'όλα. Τότε δεν θά'χουμε κανένα να στηρικτούμε απλά επειδή όλοι ήταν για μας άνθρωποι ανάγκης...

Δε φταίμε για τίποτα παρά για τις εμπειρίες μας όταν επαναλαμβάνονται εξ'υπαιτιότητάς μας...

Ξέρεις, το ότι δεν σ'αγάπησα ήταν υπέρ σου. Σου στέρησε την ευκαιρεία να με προδώσεις...

Τελικά το πως σε βλέπω είναι κάτι που εξαρτάται από σένα. Βασικά απ'το ποιος είσαι. Και είσαι ότι είδα και ξέρω...

Περαστικός? Μάλλον ο ένας ήταν ανεπαρκής και κατώτερος των περιστάσεων σε σχέση με τον άλλο. Γιατί τελικά θυμάται ο ένας τον άλλο. Ενίοτε νοιώθει σα νά'ναι εδώ όταν τον σκέφτεται. Έμειναν σημάδια...

Φεύγω. Θες να ξανάρθω? Θα ξανάρθω. Για να μπορώ να ξαναφύγω, νά'ρχομαι και να φεύγω. Μόνο έτσι θά'μαι πάντα εδώ...

Ακαταλαβίστικα? Νοιώσε τα. Ανεπαίσθητα? Αδιαφορείς. Δεν αξίζει? Ξέρεις τότε γιατί έφυγα...

Θες ένα φίλο? Αν εσύ δεν αντέχεις εσένα πώς θα σ'αντέξει άλλος?

Το φάντασμα του Αυτοκράτορα περιπλανιέται ασκόπως. Ο κόσμος έχει γεννηθεί για να υπακούει. Η ελευθερία είναι κάτι που δε μπορεί να διαχειριστεί. Και η πραγματική αγάπη είναι ελευθερία...

Τρίτη 10 Μαΐου 2011

Σ'αξίζει...



Η μέρα ξεκίνησε. Εδώ ο ήλιος λάμπει. Αλλού βρέχει. Αλλού ακόμα είναι νύχτα, αλλού νυχτώνει. Σήμερα με κάποιους θ'αγαπηθείς, με κάποιους θα τσακωθείς, θα θυμώσεις, θα γελάσεις, θα σεξάρεις, θα γλεντήσεις, θα λυπηθείς. Κάποια άτομα θα επιστρέψουν, κάποια θα φύγουν. Εσύ σπάνια επιστρέφεις άρα δεν σε πολυαπασχολεί το θέμα. Ετοιμάζεσαι, βλέπεις το δρόμο, βλέπεις το δρόμο σου και ξεκινάς. Κι'αν έκανες στάσεις που σου βγήκαν σε καλό ή σε κακό, κι'αν έκανες στάσεις σε σταθμούς που φάνταζαν παλάτια και μέσα ήταν τρώγλες, κι'αν έκανες στάσεις σε παλάτια κι'έζησες για λίγο τ'όνειρο, κι'αν έκανες στάσεις σε τρώγλες κι'έγινες για λίγο άνθρωπος, ο δρόμος είναι εκεί. Κι'εσύ τον βλέπεις και τον ακούεις. Σε καλεί. Η στασιμότητα είναι θάνατος για σένα. Προχωράς. Γιατί άλλο ο σταθμός κι'άλλο ο προορισμός. Κι'έχεις πολύ δρόμο ακόμα. Πολύ κόπο και μόχθο για να αναλώνεσαι σε θλίψεις γι'άτομα που δεν σου άξιζαν. Στο κάτω κάτω, δεν θα σώσεις και τον κόσμο όλο. Ούτε εσένα μπορεί να σε σώσει ο κόσμος. Αλλά εσύ δεν χρειάζεσαι σωτηρία. Έχεις το δρόμο που σε περιμένει. Κι'άμα σε στήνουν, άμα σε γράφουν, άμα σε θυμώνουν και σε αναγκάζουν να τους διαγράψεις απ'τη ζωή σου και τα δευτέρια σου, είναι απλά για να σε θυμίζουν πως η καρδιά σου είναι στο στήθος σου κι'εκεί πρέπει να μείνει. Αλλοιώς ο δρόμος θα συνεχίσει να σε καλεί κι'εσύ θα συνεχίσεις να τον βλέπεις ανίκανος να προχωρήσεις. Χαμογέλασε. Ξεκίνησες ξανά την πορεία σου. Έχεις ήδη ξεπληρώσει τη μέρα που άρχισε. Η ζωή σου κλείνει το μάτι. Είναι η καλύτερη γκόμενα που είχες ποτέ. Απόλαυσέ την και χάρισέ της τους οργασμούς που χάρισες σ'άλλες. Είναι η μόνη που θά'ναι για πάντα κοντά σου, για πάντα δική σου, για πάντα για σένα και μόνο. Και της αξίζει. Γιατί σ'αξίζει...

Καληνύχτα... ;)

Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Περαστικός...




Το ξέρεις... Δεν έχει σημασία τι λες ή τι λέω. Είναι τι νοιώθεις και τι νοιώθω το σημαντικό. Τι σημασία έχει αν μου λες την αλήθεια όταν νοιώθω πως μου λες ψέματα. Τι σημασία έχει αν μου λες πως με νοιάζεσαι και με νοιάζεσαι όταν νοιώθω πως μ'έχεις ανάγκη. Τι σημασία έχει αν μ'αγαπάς όταν νοιώθω πως με πνίγεις. Τι σημασία έχει αν σε θέλω, σε ποθώ, όταν νοιώθω πως παίζεις μαζί μου. Τι σημασία έχει αν σ'απογειώνω όταν τ'αποφεύγεις. Τι σημασία έχει αν θέλεις να με γνωρίσεις όσο κι'εγώ όταν είσαι και συ όπως κι'εμένα. Τι σημασία έχει τι νοιώθω για σένα όταν εσύ νοιώθεις πως γίναμε δυο ξένοι. Τι σημασία έχει αν πονάς όταν εγώ πεθαίνω. Τι σημασία έχει το τι θέλαμε και τι νοιώθαμε όταν το χαλάσαμε. Τι σημασία έχει για ποιαν γράφτηκε αυτό. Σκέψου. Ίσως νά'ναι για σένα από μένα ή κάποιον άλλο, ίσως για κάποια άλλη και άγγιξε και σένα. Σημασία έχει εσύ τι νοιώθεις και γιατί. Εγώ ή ο άλλος είμαστε περαστικοί. Όπως τα σύννεφα και τις καταιγίδες. Δεν υπάρχει κοιλάδα ή βουνό να μας σταματήσει. Μόνο ο ουρανός...

Κυριακή 8 Μαΐου 2011

Μάνα (συνέχεια)...



-Λέγεται...
-Καλημέρα...
-Γιε μου... Τό'ξερα και σε περίμενα...

Μέσα σ'ένα λεπτό όλα όσα μας ενώνουν και μας χωρίζουν... Όλα αυτά που έπρεπε ή δεν έπρεπε να συμβούν... Όλα αυτά που με γεμίζουν αγάπη, θαυμασμό, λύπη, πίκρα, απογοήτευση, θυμό, ευγνωμοσύνη...

Πολλά ίσως θά'πρεπε να ήταν διαφορετικά. Αλλά τότε δεν θά'ταν αυτά που είναι τώρα. Άρα θά'ταν κάτι άλλο. Θά'μουν κάποιος άλλος...

Ευχαριστώ... Ακόμα και γι'αυτά που με χαλούν... Εσύ ήδη πλήρωσες για τα λάθη σου... Και ο πατέρας μου... Στο κάτω κάτω αυτός φταίει κυρίως για σένα, άρα και για μένα... Όπως όλες οι μανάδες για τα παιδιά τους κι'όλοι οι πατεράδες για τις συζύγους τους και τα παιδιά τους... Μένει να πληρώσω εγώ... Έστω κι'αν τελικά δεν θά'θελα νά'μουν τίποτ'άλλο, κανείς άλλος απ'ότι κι'όποιος είμαι... Και τώρα που ξέρω τι και ποιος είμαι, έμεινε να βρω το γιατί, τον σκοπό. Ποιος ξέρει, ίσως προλάβω...

Μάνα...
































Σάββατο 7 Μαΐου 2011

I'll stand by you - The Pretenders (with lyrics)

Κάποτε οι άνθρωποι που θέλουμε να μας στηρίξουν δεν το κάνουν... Ίσως δεν ξέρουν πως, ίσως δε μπορούν, ίσως δεν θέλουν... Αλλά αρκετές φορές υπάρχουν άνθρωποι που μας στηρίζουν, που μπορούν, που ξέρουν, που θέλουν, και εμείς απλά δεν το βλέπουμε, επειδή κοιτάμε αλλού... Και κάποτε απλά κανείς δεν είναι εκεί να μας στηρίξει, να μας αγκαλιάσει, να κλάψουμε στον ώμο του... Κάποιοι έχουν τα άτομα που θέλουν πάντα κοντά τους, και στις χαρές και στις λύπες. Κι'αυτό είναι αγάπη. Κάποιοι όμως όχι... Για όλους αυτούς λοιπόν...

Παρασκευή 6 Μαΐου 2011

Guns N' Roses - November Rain



Πόσο ίδιοι και πόσο διαφορετικοί είναι πλέον οι μήνες και οι άνθρωποι... Τα λέμε... Φιλιά...

Patience



Κάθε μέρα έρχεται η ώρα. Η ώρα να ξυπνήσεις, η ώρα να πας δουλειά, η ώρα να φας, η ώρα να παίξεις, η ώρα να κοιμηθείς. Κάποιες φορές έρχονται κάποια αναπάντεχα πράγματα, άλλοτε ευχάριστα, άλλοτε δυσάρεστα, που αφήνουν πίσω την ώρα που ήρθε. Η ώρα έρχεται και για διάφορες εκκρεμότητές μας, είτε για να τις τακτοποιήσουμε είτε για να πληρώσουμε για την αναβλητικότητά μας. Και κάποιες άλλες φορές έρχεται η ώρα για μεγάλες αποφάσεις ή μεγάλα βήματα, για μεγάλες αλλαγές...

Σ'αρκετούς από μας η ώρα έρχεται για μικρά τετριμμένα πράγματα, όπως το να φάμε, να κοιμηθούμε, να πάμε δουλειά, έστω να πάμε διακοπές αν φυσικά έχουμε λεφτά (παραδόξως οι πλείστοι βρίσκουμε πάντα λεφτά για διακοπές) ενώ για μεγάλα και σημαντικά την ώρα μας την φέρνουν άλλοι. Και κει ανατρέπεται όλη η ζωή μας εκτός απ'τα μικρά συνηθισμένα...

Κάποιοι τέλος έχουν την ικανότητα ή το θράσος ή τη δύναμη να μην αφήνουν τίποτα να έρχεται ή να τους το φέρνουν, τουλάχιστο όχι χωρίς να το θέλουν. Κάτι που θα μπορούσαμε όλοι μας να κάνουμε αν απλώς καθορίζαμε τις ανάγκες μας με βάση την αξία τους και βάζοντας πρωταιρεότητες και στόχους, ένα απλό πρόγραμμα που θα μας επέτρεπε κάποιες αποκλείσεις ενίοτε, και πάνω απ'όλα υπομονή...

Το να βιάζεσαι είναι καλό αν είναι για να μη σπαταλάς χρόνο άδικα, άρα ζωή. Εκτός αν βιάζεσαι για να τον χαραμίσεις αλλού. Τότε η βιασύνη μόνο να σε βλάψει μπορεί. Όμως σκέψου πως το καλό πράγμα αργεί νά'ρθει, οπότε αν δεν πέσεις με τα μούτρα σε κάτι θα το απολαύσεις και περισσότερο και θα είσαι πιο σίγουρος πως είναι αυτό που τόσο καιρό δούλευες για νά'ρθει...

Όμως να θυμάσαι πως κάποια πράγματα δεν χρειάζονται υπομονή, αλλά βιασύνη. Για παράδειγμα ο έρωτας, όπως είχε πει κάποτε και η Δημουλά (απ'αυτά που είπε και μ'άρεσαν). Πώς θα τα ξεχωρίσεις? Σιγά σιγά, με την πείρα. Όπου βλέπεις πως η βιασύνη δεν πιάνει και συ μετά νοιώθεις χάλια τότε χρειάζεται υπομονή. Το αντίθετο? Αντίθετα...

Η ζωή? Εδώ είναι τα δύσκολα. Δεν ξέρεις ποτέ. Έκανε τόσους αιώνες ο κόσμος υπομονή για να σε δεκτεί και θέλει μέσα σε ένα αιώνα το πολύ να του δώσεις και να πάρεις τα πάντα εντός των δυνατοτήτων σου. Το μόνο που σίγουρα δεν θέλει η ζωή είναι σπατάλη. Χρόνου, συναισθημάτων, ενέργειας. Αν και εμείς συνήθως αυτό κάνουμε.

Υπομονή λοιπόν. Υπομονή το βράδυ για να ξημερώσει, τη μέρα για να νυχτώσει, στη βροχή για να'ρθει λιακάδα, στη ζέστη να δροσίσει... Κάποια πράγματα ευτυχώς κανείς δε μπορεί να τ'αλλάξει. Τα υπόλοιπα είναι στο χέρι σου, στο μυαλό σου, στην καρδιά σου...

Just my imagination...



'Η ζωή θέλει φαντασία' διάβασα στην Αφροδίτη για καληνύχτα... Μετά διάβασα δυο τρία ποστ, Νεφελοκοκκυγία και Έλσα... Η ζωή θέλει φαντασία... Η ζωή θέλει παραμύθι... Η ζωή είναι παραμύθι... Το συναίσθημα, οι σχέσεις, οι πράξεις...

Νοιώθω να επαναλαμβάνομαι... Να λέω κάθε φορά ένα παραμύθι και μετά, όταν τελειώσει το βιβλίο, ν'αρχίζω απ'την αρχή, αλλάζοντας λίγο, πολύ ή καθόλου τα λόγια, αφήνοντας την ιστορία ίδια, μόνο και μόνο για να αποκοιμηθεί το μωράκι. Ή έστω να γλυκάνει. Ή να αποπλανηθεί απ'τον παραμυθά Αυτοκράτορά της...

Το όνειρο, το παραμύθι, η φαντασία... Το συναίσθημα το ίδιο, κάποτε και καλύτερο. Τι σημασία έχει αν αυτό που λες το έζησες, θες να το ζήσεις, το έζησε άλλος. Μεγάλο χάρισμα να ξέρεις φτιάχνεις παραμύθια. Ακόμα μεγαλύτερο να ξέρεις να λες παραμύθια. Και το μεγαλύτερο απ'όλα να καταφέρνεις να το πιστεύει ο άλλος, να το ζει...

Όχι μωρό μου, άλλο το ψέμα, άλλο το παραμύθι. Το ψέμα είναι έγκλημα, είναι θάνατος. Λες ψέματα για κάτι που έκανες και δεν θες να το πεις ή για κάτι που δεν θα κάνεις και δεν θες να το πεις. Όχι. Το παραμύθι είναι ζωή. Είναι αυτό που έκανες με πιο έντονη, ενδιαφέρουσα περιγραφή, αλλά κυρίως αυτό που θες να κάνεις, αυτό που κάνεις, το όνειρο στο μέλλον, το όνειρο στο παρόν. Τι δουλειά έχει η φαντασία με το παρόν? Μα αυτή έκανε το παρελθόν παρόν. Και αυτή κάνει το όνειρο πραγματικότητα. Σε φιλώ όπως φαντάστηκα να σε φιλώ, σε αγκαλιάζω όπως φαντάστηκα να σ'αγκαλιάζω, σε χαϊδεύω όπως φαντάστηκα να σε χαϊδεύω. Και συ ανταποκρίνεσαι όπως φαντάστηκα, ανάβοντας ακόμα περισσότερο τον πόθο μου, κεντρίζοντας ακόμα περισσότερο τη δημιουργικότητά μου, φτιάχνοντας στα γρήγορα το παραμύθι μας για την επόμενη μια ώρα, για τις επόμενες δυο ώρες, και ζώντας το ταυτόχρονα, αλλ'αυτή τη φορά με σένα μαζί μου, να βάζεις τις δικές σου πινελιές στον πίνακα του μυαλού μου. Σε έβαλα στα όνειρά μου και τώρα σε ζω όπως ακριβώς σε ονειρεύτηκα, βάζοντας και μένα στο δικό σου όνειρο, στη δική σου φαντασία, στη δική σου ζωή...

Ασυνάρτητο παραμύθι... Δε με ενοχλεί... Το παραμύθι μου εσύ... Η φαντασία μου εσύ... Τ'όνειρο αληθινό... Εσύ? Αληθινή? Ελπίζω. Αν όχι πάλι δεν πειράζει. Έζησα αυτό που ούτε εσύ μπορείς. Το τέλειο όνειρο. Το τέλειο παραμύθι. Εσύ κι'εγώ... Εμείς...

Τα ιδρωμένα κουρασμένα ευτυχισμένα σώματά μας μια αγκαλιά... Σε φιλώ γλυκά κι'απαλά στα χείλη... Κι'αν τέλειωσε απόψε το παραμύθι, αύριο θα το ξαναπώ... Καληνύχτα...

Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα...



Συζητήσεις για το έθνος, την αγάπη, τον έρωτα, το φόβο, τη γυναίκα, τη μοναξιά, την αλήθεια, το παραμύθι, τα πιστεύω και τα μη... Σκέφτομαι το πόσο διαφορετικοί είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Και τι μας ενώνει σε τελική ανάλυση. Ναι, ανάγκες, φυσικές, πνευματικές, ψυχικές. Μουσική, πιστεύω, ότι αγαπάμε, ότι μισούμε, το σεξ... Το ότι είμαστε άνθρωποι θα πει κάποιος. Όχι κατ'ανάγκη. Πόσοι έχουν φίλους μόνο ζώα? Και στο κάτω κάτω, όπως επαναλαμβάνομαι αρκετές φορές, όλοι είμαστε περαστικοί απ'τη ζωή των άλλων, κι'όλοι απ'τη δική μας. Όμως ξέρεις, ακόμα και αυτά που μας αρέσουν ή μισούμε, ακόμα και οι μουσικές, ακόμα και οι ανάγκες, ακόμα και το σεξ, βασικό κι'ανίκητο ένστικτο, μας ενώνουν υπό προϋποθέσεις. Βασική το να κοινοποιηθούν. Αν δε μάθουν κάποιοι τι ακούμε, πώς θα ξέρουν πως ακούμε τις ίδιες μουσικές? Αν δε μάθουν τι πιστεύουμε, αν δε μάθουν τι αγαπάμε, τι μισούμε, αν δεν δείξω σε μια γυναίκα πως τη γουστάρω (ατυχές παράδειγμα φυσικά για μένα γιατί γουστάρω σχεδόν όλες και το δείχνω σχεδόν σ'όλες) πώς θα αφεθεί σε μένα, αν φυσικά της αρέσω ή έστω είναι σ'απελπιστική κατάσταση? Ή, ακόμα καλύτερα, αν δεν την 'κυνηγήσω' πώς θα τη ρίξω? Αν δεν πω τον πόνο μου πώς θα κλάψει μαζί μου ο συμπάσχων? Αν δεν γελάσω πώς θα χαμογελάσει μαζί μου ο συνάνθρωπός μου? Αν δεν υπάρξω, πώς θα με γνωρίσει ο άλλος? Κι'αν δεν ξέρω πως δεν είμαι μόνος, πώς θα αναζητήσω ένα φίλο, ένα όμοιο, το έταιρον ήμισυ, έστω και μιας βραδυάς, το πλευρό που μου λείπει για μια ζωή, σύντομη ή μεγάλη?

Έχω κατηγορηθεί αρκετές φορές για το απόλυτό μου. Όπως και για τις απόψεις μου. Και χαίρομαι γι'αυτό. Γιατί κατηγορείς κάποιον όταν δε μπορείς να του αποδείξεις εμπράκτως ότι έχει λάθος, ή έστω ότι εσύ διαφέρεις. Γι'αυτό χαίρομαι διπλά όταν βρίσκω άτομα που είναι εξαιρέσεις στους κανόντες του μυαλού μου. Και λυπάμαι ακόμα περισσότερο όταν οι εξαιρέσεις ήταν απλώς για να μου αρέσουν. Όμως ξέρω πως σ'αυτόν τον κόσμο υπάρχουν άτομα που διαφέρουν. Μπορεί το γεγονός ότι συμπεριφέρομαι σαν όλους ενώ ξέρω πως επιζητώ αυτούς που διαφέρουν να με πληγώνει κάποτε, να με ρίχνει στο πάτωμα. Το κρύο έδαφος όμως με ξυπνά, κι'αυτό μ'αρέσει. Στο κάτω κάτω έχω και εγώ ανάγκες, κόμπλεξ, πάθη που χρίζουν άμεσης εκτόνωσης...

Τι χρειάζεται λοιπόν? Απλά να θες. Ανεξάρτητα με το τι έχεις στο μυαλό, στην καρδιά, στο σώμα, αυτό που χρειάζεται είναι να θες. Να θες να το μοιραστείς, να θες να μοιραστείς, να θες να μιλήσεις, να θες ν'ακούσεις, να θες να μοιάσεις, να θες να υπάρξεις. Ίσως να το παρακάνεις, υπερτιμώντας κάποιες φορές αυτά που ακούς ή βλέπεις, ή παραβλέποντας ότι θα σε απομάκρυνε αφού περνάς καλά, κάτι που δεν θα συμβαίνει για πολύ, όμως θά'ρθει η στιγμή της σωστής εκτίμησης, των σωστών ατόμων για σένα, του σωστού δοσίματος. Πώς θα το ονομάσεις? Με την καρδιά ίσως έρωτα, με το κορμί ίσως πάθος (και μην το ντύνεις επίτηδες με λάθος λέξεις όπως ο έρωτας για να απενεχοποιηθείς), με το μυαλό απλά επι-κοινωνία, απλά ύπαρξη, απλά ανθρωπισμό. Σ'αυτό τον κόσμο είμαστε μόνοι. Αλλά ακόμα κι'η μοναξιά μοιράζεται. Φτάνει ν'αγαπάς και να σέβεσαι κατ'αρχήν εσένα και μετά τους άλλους. Φτάνει να θες και νά'σαι αληθινός. Αλλοιώς? Απλά παράτα μας. Εγώ σε παράτησα ήδη...

Τετάρτη 4 Μαΐου 2011

Τρίτη 3 Μαΐου 2011

Λάθος...



Οι άνθρωποι τα λάθη τους τα θεωρούν δίκαια και σωστά υπό τις περιστάσεις. Τι κι'αν εσύ αναγνωρίζεις τα λάθη σου? Τι κι'αν δεν επιρρίπτεις ευθύνες σε άλλους, ή έστω προσπαθείς? Τι κι'αν εσύ δε βρίσκεις σα δικαιολογία πως κι'άλλοι κάνουν τα ίδια και χειρότερα? Οι άνθρωποι θέλουν να τους λες μπράβο για τα λάθη τους. Και να τους βλέπεις και να τους συμπεριφέρεσαι σα να μην τα έκαναν ποτέ. Θέλουν να τους συγχωρείς έστω κι'αν τα επαναλαμβάνουν. Θέλουν να συνεργάζεσται και να συνεννοείστε έστω κι'αν αυτό σημαίνει να συμφωνείς πάντα μαζί τους. Τουλάχιστο εσύ ξέρεις. Και οι λάθος επιλογές σου σε βοηθούν, όταν ξανασηκωστείς απ'την σπρωξιά, να πάψεις να κάνεις τα λάθη σου. Ή τουλάχιστο να προσπαθήσεις. Και ν'αλλάξεις τις επιλογές σου. Γιατί και οι επιλογές σου είναι με βάση τα λάθη σου. Και τα λάθη σου είναι με βάση τα πάθη σου και τις ανάγκες σου. Αλλά περισσότερο είναι με βάση το πόση ευθύνη αναλαμβάνεις και πόση διαμοιράζεις στους άλλους. Αυτούς που σε έσπρωξαν στα λάθη και αυτούς που κάνουν τα ίδια. Είναι ωραίο να ξέρεις πως κι'άλλοι κάνουν το ίδιο λάθος. Σ'απενεχοποιεί στον καθρέφτη. Αλλά η φθορά δεν κάνει διακρίσεις. Και εκείνη όπως και συ ξέρει. Για όλα, και τα λάθη σου και τις επιλογές σου, φταις εσύ...

Τέλμα ή τέρμα?

Δευτέρα 2 Μαΐου 2011

Το είναι του...



Τους ανθρώπους δεν τους διαλέγουμε με το πόσο ταιριάζουμε. Ούτε με το πόσο μας αρέσουν. Ούτε με το πόσο ικανοποιούν τις ανάγκες μας. Ούτε με το πόσο συνεννοούμαστε. Όλα, μα όλα τα πιο πάνω εύκολα τ' αλλάζουμε στο μυαλό μας. Τους διαλέγουμε με το πόσο ωραία νοιώθουμε κι'οι δυο. Με το πόσο άνετα, το πόσο χαλαρά. Τους διαλέγουμε αν δε μας δημιουργούν νέες ανάγκες, αν δε μας ξυπνούν αρνητικά συναισθήματα, όπως πόνο, θυμό, αδιαφορία, τους διαλέγουμε αν συνεχίζουμε ενώ είμαστε δυο να είμαστε και ένας, να νοιώθουμε ελεύθεροι, χαρούμενοι, να θέλουμε να γίνουμε καλύτεροι, να μας κάνουν να νοιώθουμε ότι αξίζουμε εμείς και αξίζουμε γι'αυτούς, να τους θέλουμε και να μας θέλουν κι'όχι να τους ανεχόμαστε και να μας ανέχονται. Οτιδήποτε άλλο δε μας χρειάζεται. Ούτε χρόνο έχουμε να σπαταλάμε για ν'αρέσουμε, ούτε ενέργεια για να λυπούμαστε ή να θυμώνουμε, ούτε δύναμη για να προσπαθούμε κάθε λίγο να απεξαρτικοποιηθούμε από κάτι, κάποιον που μας χαλά. Στο κάτω κάτω δεν αρέσουμε σ'όλους, δεν ταιριάζουμε μ'όλους. Κι'αν νοιώθεις μόνος, μην ανησυχείς. Γιατί ακόμα κι'αν σε λατρέψουν, κι'αν σε δοξάσουν, κι'αν σ'αγαπήσουν, κι'αν σε ποθήσουν, κι'αν σε μισήσουν, στο τέλος μόνος είσαι. Μη ξεχνάς πως ο μόνος άνθρωπος που είσαι μαζί του συνέχεια, ολόκληρο 24ωρο, όλα τα χρόνια της ζωής σου, είσαι εσύ. Κι'αν επιτρέπεις σ'άλλους να σε πονάνε, να σε θυμώνουν, να σε κάνουν να πλήττεις, ν'αδιαφορείς, ν'ανέχεσαι, να εξαρτάσαι, τότε το μόνο που κάνεις είναι ν'αφήνεις εσένα για τους άλλους. Αν λοιπόν εσύ αφήνεις εσένα, γιατί οι άλλοι ν'ασχοληθούν με σένα? Μη ξεχνάς πως πολλοί σε θέλουν για να καλύψουν ανάγκες τους. Και συ τις κάνεις δικές σου. Εύκολα τα λόγια, πολλοί τα είπαν, θα πεις. Και όμως. Το πρώτο βήμα είναι να τα κάνεις δικά σου. Το δεύτερο είναι να 'πονέσεις' αφήνοντας κάποιους απ'έξω. Το τρίτο? Είναι η ζωή, η αγάπη, το πάθος, εσύ. Οι άλλοι? Μην ανησυχείς. Αν δεν αξίζουν για σένα, δεν αξίζουν για κανένα. Φτάνει εσύ ν'αξίζεις για σένα. Και όλοι αναγνωρίζουν κάποιον που αξίζει. Ακόμα και μισώντας τον. Και αν αξίζεις πραγματικά, είσαι έτοιμος για όλα. Και κυρίως για τη μοναξιά σου. Και πίστεψέ με είναι η καλύτερος σύντροφος για κάποιον που αξίζει. Γιατί είναι η μόνη που τον αφήνει να μιλά μ'αυτόν που ζει και αλληλοφροντίζονται μια ζωή. Το είναι του...

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Parios - Perasan




Το σήμερα αξίζει μόνο όταν μπορεί να γίνει χθες σ'ένα καλύτερο αύριο...

Carlos Santana et Buddy Guy - Montreux Jazz Festival



Καληνύχτα... Καλή Πρωτομαγιά... Καλό μήνα...