'Η ζωή θέλει φαντασία' διάβασα στην Αφροδίτη για καληνύχτα... Μετά διάβασα δυο τρία ποστ, Νεφελοκοκκυγία και Έλσα... Η ζωή θέλει φαντασία... Η ζωή θέλει παραμύθι... Η ζωή είναι παραμύθι... Το συναίσθημα, οι σχέσεις, οι πράξεις...
Νοιώθω να επαναλαμβάνομαι... Να λέω κάθε φορά ένα παραμύθι και μετά, όταν τελειώσει το βιβλίο, ν'αρχίζω απ'την αρχή, αλλάζοντας λίγο, πολύ ή καθόλου τα λόγια, αφήνοντας την ιστορία ίδια, μόνο και μόνο για να αποκοιμηθεί το μωράκι. Ή έστω να γλυκάνει. Ή να αποπλανηθεί απ'τον παραμυθά Αυτοκράτορά της...
Το όνειρο, το παραμύθι, η φαντασία... Το συναίσθημα το ίδιο, κάποτε και καλύτερο. Τι σημασία έχει αν αυτό που λες το έζησες, θες να το ζήσεις, το έζησε άλλος. Μεγάλο χάρισμα να ξέρεις φτιάχνεις παραμύθια. Ακόμα μεγαλύτερο να ξέρεις να λες παραμύθια. Και το μεγαλύτερο απ'όλα να καταφέρνεις να το πιστεύει ο άλλος, να το ζει...
Όχι μωρό μου, άλλο το ψέμα, άλλο το παραμύθι. Το ψέμα είναι έγκλημα, είναι θάνατος. Λες ψέματα για κάτι που έκανες και δεν θες να το πεις ή για κάτι που δεν θα κάνεις και δεν θες να το πεις. Όχι. Το παραμύθι είναι ζωή. Είναι αυτό που έκανες με πιο έντονη, ενδιαφέρουσα περιγραφή, αλλά κυρίως αυτό που θες να κάνεις, αυτό που κάνεις, το όνειρο στο μέλλον, το όνειρο στο παρόν. Τι δουλειά έχει η φαντασία με το παρόν? Μα αυτή έκανε το παρελθόν παρόν. Και αυτή κάνει το όνειρο πραγματικότητα. Σε φιλώ όπως φαντάστηκα να σε φιλώ, σε αγκαλιάζω όπως φαντάστηκα να σ'αγκαλιάζω, σε χαϊδεύω όπως φαντάστηκα να σε χαϊδεύω. Και συ ανταποκρίνεσαι όπως φαντάστηκα, ανάβοντας ακόμα περισσότερο τον πόθο μου, κεντρίζοντας ακόμα περισσότερο τη δημιουργικότητά μου, φτιάχνοντας στα γρήγορα το παραμύθι μας για την επόμενη μια ώρα, για τις επόμενες δυο ώρες, και ζώντας το ταυτόχρονα, αλλ'αυτή τη φορά με σένα μαζί μου, να βάζεις τις δικές σου πινελιές στον πίνακα του μυαλού μου. Σε έβαλα στα όνειρά μου και τώρα σε ζω όπως ακριβώς σε ονειρεύτηκα, βάζοντας και μένα στο δικό σου όνειρο, στη δική σου φαντασία, στη δική σου ζωή...
Ασυνάρτητο παραμύθι... Δε με ενοχλεί... Το παραμύθι μου εσύ... Η φαντασία μου εσύ... Τ'όνειρο αληθινό... Εσύ? Αληθινή? Ελπίζω. Αν όχι πάλι δεν πειράζει. Έζησα αυτό που ούτε εσύ μπορείς. Το τέλειο όνειρο. Το τέλειο παραμύθι. Εσύ κι'εγώ... Εμείς...
Τα ιδρωμένα κουρασμένα ευτυχισμένα σώματά μας μια αγκαλιά... Σε φιλώ γλυκά κι'απαλά στα χείλη... Κι'αν τέλειωσε απόψε το παραμύθι, αύριο θα το ξαναπώ... Καληνύχτα...
Νοιώθω να επαναλαμβάνομαι... Να λέω κάθε φορά ένα παραμύθι και μετά, όταν τελειώσει το βιβλίο, ν'αρχίζω απ'την αρχή, αλλάζοντας λίγο, πολύ ή καθόλου τα λόγια, αφήνοντας την ιστορία ίδια, μόνο και μόνο για να αποκοιμηθεί το μωράκι. Ή έστω να γλυκάνει. Ή να αποπλανηθεί απ'τον παραμυθά Αυτοκράτορά της...
Το όνειρο, το παραμύθι, η φαντασία... Το συναίσθημα το ίδιο, κάποτε και καλύτερο. Τι σημασία έχει αν αυτό που λες το έζησες, θες να το ζήσεις, το έζησε άλλος. Μεγάλο χάρισμα να ξέρεις φτιάχνεις παραμύθια. Ακόμα μεγαλύτερο να ξέρεις να λες παραμύθια. Και το μεγαλύτερο απ'όλα να καταφέρνεις να το πιστεύει ο άλλος, να το ζει...
Όχι μωρό μου, άλλο το ψέμα, άλλο το παραμύθι. Το ψέμα είναι έγκλημα, είναι θάνατος. Λες ψέματα για κάτι που έκανες και δεν θες να το πεις ή για κάτι που δεν θα κάνεις και δεν θες να το πεις. Όχι. Το παραμύθι είναι ζωή. Είναι αυτό που έκανες με πιο έντονη, ενδιαφέρουσα περιγραφή, αλλά κυρίως αυτό που θες να κάνεις, αυτό που κάνεις, το όνειρο στο μέλλον, το όνειρο στο παρόν. Τι δουλειά έχει η φαντασία με το παρόν? Μα αυτή έκανε το παρελθόν παρόν. Και αυτή κάνει το όνειρο πραγματικότητα. Σε φιλώ όπως φαντάστηκα να σε φιλώ, σε αγκαλιάζω όπως φαντάστηκα να σ'αγκαλιάζω, σε χαϊδεύω όπως φαντάστηκα να σε χαϊδεύω. Και συ ανταποκρίνεσαι όπως φαντάστηκα, ανάβοντας ακόμα περισσότερο τον πόθο μου, κεντρίζοντας ακόμα περισσότερο τη δημιουργικότητά μου, φτιάχνοντας στα γρήγορα το παραμύθι μας για την επόμενη μια ώρα, για τις επόμενες δυο ώρες, και ζώντας το ταυτόχρονα, αλλ'αυτή τη φορά με σένα μαζί μου, να βάζεις τις δικές σου πινελιές στον πίνακα του μυαλού μου. Σε έβαλα στα όνειρά μου και τώρα σε ζω όπως ακριβώς σε ονειρεύτηκα, βάζοντας και μένα στο δικό σου όνειρο, στη δική σου φαντασία, στη δική σου ζωή...
Ασυνάρτητο παραμύθι... Δε με ενοχλεί... Το παραμύθι μου εσύ... Η φαντασία μου εσύ... Τ'όνειρο αληθινό... Εσύ? Αληθινή? Ελπίζω. Αν όχι πάλι δεν πειράζει. Έζησα αυτό που ούτε εσύ μπορείς. Το τέλειο όνειρο. Το τέλειο παραμύθι. Εσύ κι'εγώ... Εμείς...
Τα ιδρωμένα κουρασμένα ευτυχισμένα σώματά μας μια αγκαλιά... Σε φιλώ γλυκά κι'απαλά στα χείλη... Κι'αν τέλειωσε απόψε το παραμύθι, αύριο θα το ξαναπώ... Καληνύχτα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου