Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 22 Σεπτεμβρίου 2017

Περιπέτειες ενός φοιτητόγερου (συνέχεια απ'τα προηγούμενα που δεν δημοσιεύτηκαν ακόμα)



Η βιτρίνα του γυμναστηρίου λαμπερή κι'ελκυστική, κι'ας ήταν ντάλα μεσημέρι. Μέσα απ'τη βιτρίνα κάποιοι έκαναν δρόμο. Ακόμα δεν κατάλαβα γιατί όλα τα γυμναστήρια έχουν τους δρόμους πίσω απ'τη βιτρίνα. Ίσως για να μην αναγκαστούν να βάλουν 10 τηλεοράσεις για να βλέπουν οι γυμναζόμενοι, ίσως πάλι για να βλέπουν τις χοντρές να περνούν απ'έξω και να λένε 'τρέξε μαλάκα αλλοιώς θα γίνεις έτσι' κι'οι χοντρές να λένε 'ρεζίλι γίναμε, θ'αλλάξω διαδρομή'.

Εν πάσει περιπτώση, βρίσκω την είσοδο, εισέρχομαι στον προθάλαμο και προσπαθώ να περάσω απ'τη μπάρα, αποτυχημένα φυσικά. Σε κάποια στιγμή βλέπω μέσα απ'τις τζαμαρίες του προθάλαμου μια κοπελιά όρθια πίσω από ένα πάγκο υποδοχής να μου γνέφει να περάσω. Περνώ απ'τη μπάρα, ανοίγω την πόρτα και νά'μαι μπροστά απ'την ρεσέψιονιστ. Μικρή γύρω στα 25 ή και μικρότερη, δεν τα πάω καλά με το να υπολογίζω ηλικίες, και κουκλίτσα.

-Γεια σας (μου λέει)
-Γεια σου (της λέω) θά'θελα τον υπεύθυνο. Ή μήπως εσύ είσαι η υπεύθυνη?
-Δεν είμαι εγώ υπεύθυνη αλλά...
-Μπορείς να βοηθήσεις...
-Ναι...
Πάντα χαμογελαστή η μικρή αλλά και πάντα όρθια, βλέπω και την καρέκλα πίσω της και της λέω:
-Κάθησε.
Κάθεται και συνεχίζει να χαμογελάει. Οι όροι της ευγένειας υποθέτω.
-Είμαι φοιτητής.
-Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα.....
-Βλέπεις γιατί σου είπα να καθήσεις? Εν πάσει περιπτώσει, είμαι φοιτητής.
Κάπου εκεί σα ν'άρχισε να με παίρνει στα σοβαρά.
-Που είστε φοιτητής?
-Εδώ στο Intercollege, να κι'η φοιτητική μου ταυτότητα.
-Α ωραία! Σαν φοιτητής δικαιούστε ειδικές τιμές. Αλλά η φοιτητική σας ταυτότητα έχει λήξει.
-Ναι, το ξέρω, θα πάω να κάνω εγγραφή για το δεύτερο έτος και θα μου εκδώσουν άλλη.
-Ο.Κ. Να ρθείτε τότε για να κάνετε την εγγραφή, είναι κρίμα να χάσετε τις ειδικές τιμές.
-Ναι, αυτό έχω υπ'όψιν, απλά ήρθα για να μάθω τις διαδικασίες. Έτσι κι'αλλοιώς από βδομάδας θ'αρχίσω ή την μεθεπόμενη.

Αφού μου εξήγησε ακόμα κανά δυο πραγματάκια, μεταξύ των οποίων φυσικά και το που σταθμεύουμε, αν και προς το παρών ίσως να πηγαίνω με τη μηχανή, έφυγα αφήνοντάς την χαμογελαστή και πήγα για να κάνω την εγγραφή. Αν και είχα εξηγηθεί απ'την προηγούμενη τηλεφωνικά, εντούτοις, μιας και άλλαξαν τις επιγραφές στο κτίριο και πουθενά δεν έβλεπα 'Intercollege' είπα να ρωτήσω τη ρεσέψιονιστ στο ισόγειο για να βεβαιωθώ.

-Γεια σας, εδώ είναι το Intercollege ακόμα έτσι? Ή μήπως άλλαξε κτίριο?
-Γεια σας, όχι εδώ είναι, τι ακριβώς θέλετε?
-Να κάνω εγγραφή, μου είπαν στον πρώτο όροφο.
-Όχι οι εγγραφές είναι εδώ στο ισόγειο.
-Βασικά δεν θα κάνω εγγραφή, απλά θα πληρώσω για το δεύτερο έτος και θα πάρω το πρόγραμμα.
-Σας είπαν που θα πάτε για να το πάρετε?
-Ναι αλλά ξεχνάω ονόματα, κάτι σε Μ...
-Μήπως Μ....?
-Ίσως.
-Το μικρό μήπως είναι Χ...?
-Ναι, αυτή είναι. Που τη βρίσκω?
-Μισό λεπτό να την πάρω τηλέφωνο.
Παίρνει τηλέφωνο και συνομιλεί μαζί της.
-Είναι εδώ ο κύριος ... (με κοιτάει)
-Βασίλης Ράλλης
-Βασίλης Ράλλης για να πληρώσει για το δεύτερο έτος. Α, λείπει σήμερα η κοπέλλα του λογιστηρίου. Ημερομηνία γέννησης?
-15 εβδόμου του 68 (λέω εγώ)
-15 εβδόμου του 68 (επαναλαμβάνει η κοπέλλα στο τηλέφωνο).
-Καλά άκουσε πες της (λέω εγώ). Περνάει μισό λεπτό και την ακούω να λέει στο τηλέφωνο προσπαθώντας να συγκρατήσει το χαμόγελό της.
-Καλά άκουσες λέει ο κύριος Ράλλης.
Κλείνει το τηλέφωνο και μου λέει 'περάστε στο γραφείο αρ. ...'
Ανεβαίνω τις σκάλες και ρωτώντας και την ρεσέψιονιστ του πάνω ορόφου βρίσκω το γραφείο της. Με βλέπει και με υποδέχεται χαμογελαστή λέγοντάς μου.
-Εμείς είμαστε υπέρ της διά βίου μάθησης. Δε μας ακούγεται παράξενο.
-Μην ακούς λόγια. Δεν υπάρχει διά βίου μάθηση. Όσοι μαθαίνουν στα γεράματα είναι ή τεμπερχανάδες ή αμπάλατοι (της λέω εγώ χαμογελαστός).
-Μα γιατί (συνεχίζει τη συζήτηση χαμογελαστή)? Είναι κακό να κάνεις αυτό που σ'αρέσει και σ'ευχαριστεί?
-Ναι (της απαντώ). Η ευχαρίστηση οδηγεί στην ηδονή και ότι είναι ηδονιστικό είναι αχόρταγο. Θες πάντα περισσότερο γιατί η ηδονή παύει να υπάρχει όταν το συνηθίσεις.
-Δηλαδή πρέπει να λέμε 'αυτό δε μ'αρέσει' για να μην το κάνουμε (μ'απαντά με ύφος πιο σοβαρό και λίγο προβληματισμένο).
-Δυστυχώς δε μπορείς να το κάνεις αυτό. Δε μπορείς να εξαλείψεις τη μνήμη. Και ακόμη και το κορμί έχει μνήμη. Βλέπεις για παράδειγμα ένα γλύκισμα που σ'αρέσει και αμέσως έρχεται στο στόμα σου η γεύση του και στο μυαλό σου η ηδονή που σου προσφέρει. Δε μπορείς να τ'αλλάξεις αυτό. Και το ίδιο συμβαίνει μ'όλα όσα σου προσφέρουν ηδονή.

Πήρα το πρόγραμμά μου κι'έφυγα. Έμεινε να πληρώσω και να πάρω βεβαίωση για να κάνω εγγραφή στο γυμναστήριο. Τελικά είναι πρόβλημα σε μια παραπαίουσα κοινωνία σαν την δική μας να είσαι διαφορετικός ή έστω να είσαι ίδιος αλλά να προσπαθείς να κάνεις κάτι διαφορετικά. Αλλά δυστυχώς είναι ηδονιστικό. Και στα 50 σου έχεις τόσες πολλές ηδονιστικές μνήμες που δύσκολα αλλάζεις...