Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Last Call for 2011...



Η ζωή μια στιγμή. Το μέλλον δεν υπάρχει παρά σαν έννοια. Η ζωή είναι μόνο παρελθόν. Μια στιγμή κι'αλλάζουν τόσα πολλά. Μια μέρα, μια βδομάδα, ένας μήνας, ένας χρόνος, μια ζωή. Μια στιγμή κι'ο δείκτης θα πάει στο '0'. Ή στο '12' για άλλους. Κι'είναι ήδη 2012. Καινούριος χρόνος. Αλλά όχι κάτι ξεκάρφωτο, όχι κάτι εντελώς διαφορετικό. Απλά η συνέχεια της προηγούμενης στιγμής, της προηγούμενης χρονιάς, της προηγούμενης ζωής...

Αλήθεια τι πραγματικά γιορτάζουμε, την έλευση του καινούριου ή τη φυγή του παλιού? Για πιο πράγμα χαιρόμαστε περισσότερο? Για ότι άγνωστο έρχεται, που κακά τα ψέματα μπορεί ποτέ να μην προλάβουμε να δούμε ολοκληρωμένο ή για ότι έφυγε, γνωστό και τετριμμένο, καλό ή κακό? Κι'αν ήταν καλό γιατί γλεντάμε που φεύγει? Κι'αν ήταν κακό τι κάναμε για να διορθωθεί τώρα?

Πάρα πολλοί βάζουν στόχους για τη νέα χρονιά. Και καλά κάνουν. Το πρόβλημα είναι πως οι περισσότεροι δεν ξέρουν καν τι είναι στόχος. Απλά λένε τις επιθυμίες τους και τα όνειρά τους. Και περιμένουν κάποιο μάγο, κάποιο θαύμα να τους πραγματοποιήσει. Λες και τους χρωστά κάποιος όλα τα καλά. Άσε που ελάχιστοι κάνουν απολογισμό της χρονιάς, άρα και της ζωής που φεύγει...

Ναι. Πολύ σημαντικός ο απολογισμός. Αν δεν τον κάνεις πώς θα δεις πού βρίσκεσαι για να βάλεις τους νέους στόχους? Ή για να συνεχίσεις τους στόχους που δεν επιτεύχθησαν πέρυσι, πριν, μια ζωή? Και απολογισμός δε σημαίνει μόνο επιτυχίες. Ναι, περισσότερο σημαίνει αποτυχίες. Αυτές είναι πιο σημαντικές. Γιατί αν τις αναλύσεις σωστά τότε ξέρεις τα λάθη σου, τις δυνάμεις σου, τις δυνατότητές σου και προχωράς...

Αλλά απολογισμός και στόχοι δεν είναι το τι έκανες ή όχι, ή το τι θες να κάνεις και πώς. Είναι το τι έγινες ή όχι, και το τι θες να γίνεις. Σαν άνθρωπος. Κι'ότι θες να πετύχεις σε συνδυασμό με το τι θα γίνεις πετυχαίνοντάς το και γιατί θες να πετύχεις. Δεν είναι αρκετό το ότι θες να κερδίσεις 100 χιλιάδες ευρώ δουλεύοντας ή να γίνεις καλύτερος εραστής, ούτε το ότι χώρισες ή απάτησες ή έριξες 5 νέες γκόμενες πέρυσι και φέτος πάς για άλλες 10. Το σημαντικό είναι το γιατί έκανες ή θες να κάνεις αυτά και ακόμα πιο σημαντικό το αν έγινες καλύτερος άνθρωπος ή όχι πετυχαίνοντας αυτά ή αν θα γίνεις. Κι'αν απότυχες επειδή δεν είχες τα προσόντα ή επειδή δεν ήσουνα αρκετά καλός σ'αυτά, ή τα λάθη που έκανες, που πιθανόν να συνεχίσεις να κάνεις και φέτος...

Τα πάντα συμβαίνουν σ'όλους μας. Εμπειρία, άρα και ζωή, δεν είναι το τι μας συμβαίνει ούτε το τι κάνουμε να μας συμβεί αλλά το γιατί και φυσικά το πώς το αντιμετωπίζουμε. Και πώς προχωράμε μετά απ'αυτό. Πώς προχωράμε μέσα στην κρίση, χωρίς δουλειά, στο γάμο μας, στη σχέση μας, στα κοινωνικά μας, τα γκομενικά μας, τα οικονομικά μας, πώς προχωράμε με μας τους ίδιους. Να μας αρέσουμε είναι βασικό αλλά δεν είναι αρκετό. Η ζωή προχωρά και όσο καλός κι'αν είσαι αν δεν βελτιωθείς θα γίνεσαι όλο και λιγότερο καλός στις προκλήσεις του μέλλοντος, του αύριο, του τώρα...

Τα δώρα σου απ'τη φύση και το Θεό τα ξέρεις. Και όλα είναι δανεικά σ'αυτόν τον κόσμο. Όλα τα τάλαντα είναι δανεικά. Θα τα επιστρέψεις. Σ'εσένα θα μείνει ότι απ'αυτά αξιοποίησες και αύξησες. Το μυαλό, την καρδιά, το σώμα, την αγάπη. Και όλα αξιοποιούνται μόνο αν τα μοιράζεσαι σωστά, μ'αυτούς που τα χρειάζονται περισσότερο από σένα και τ'αξίζουν. Η δική σου αξία βρίσκεται στην αξία  που δίνεις στους άλλους και οι άλλοι αξίζουν όσο αξίζεις εσύ...

Σκεφτόμουνα τις προάλλες πως είμαστε προικισμένοι με το χάρισμα της κρίσης, το οποίο γίνεται ευλογία με τις γνώσεις και κατάρα αν γίνει κατάκριση. Ο Θεός μας έδωσε την ικανότητα να συγχωρούμε αλλ'όχι το δικαίωμα της καταδίκης. Αλλά σκεφτόμουνα πως όλα ξεκινούν από εμάς. Κι'όλα καταλήγουν σ'εμάς. Και το μόνο που χρειαζόμαστε είναι λίγη αυτοπειθαρχία, λίγη υπευθυνότητα και λίγη αγάπη από μας σε μας. Και παραδόξως, αυτό συμβαίνει μόνο αν χαρίσουμε την αγάπη μας και τα ταλέντα μας στον κόσμο...

Πόσοι από μας λέμε πως κάποιοι μας λείπουν. Είτε επειδή έφυγαν, είτε επειδή πέθαναν, είτε επειδή δεν είναι τώρα εδώ. Κι'όμως, αν ήταν πράγματι στην καρδιά μας και στο μυαλό μας ποτέ δεν θα μας έλειπαν. Αν μας λείπουν απλά σημαίνει πως η ζωή μας ήταν ή είναι αυτοί, ή πως δεν τους αγαπάμε πραγματικά, απλά τους θέλουμε για δική μας χρήση, για να γεμίσουμε τα κενά μας. Προσωπικά ποτέ δεν θά'θελα να λείπω σε κάποιον μ'αυτό τον τρόπο...

Δεν ξέρω τι αποτέλεσμα έβγαλε ο απολογισμός σας για τη χρονιά που φεύγει. Ούτε τι στόχους βάλατε για αύριο. Δεν ξέρω τα όνειρά σας, τις επιθυμίες σας, ποιοι είστε, τι είστε, τι θέλετε, τι κάνετε. Εκείνο που ξέρω είναι πως ότι κι'αν συμβαίνει γύρω μας, αν είμαστε σωστοί κι'ακέραιοι δε μας αγγίζει. Γιατί απλά κρατά μια στιγμή και μετά γίνεται παρελθόν, εμπειρία, ζωή. Κι'αυτή είναι δική μας. Του κάθ'ενός ξεχωριστά. Κι'αν φταιν οι άλλοι για τα κακά μας 2 πράγματα σημαίνει. Ή δεν είμαστε αρκετά υπεύθυνοι για ν'αναλάβουμε τις ευθύνες μας ή τη ζωή μας τη χαραμίσαμε στα χέρια των άλλων περιμένοντας αυτούς να ζήσουν για μας. Ας γίνει λοιπόν στόχος μας αυτό. Απλά να ζήσουμε. Και μαζί με μας κι'όποιοι πραγματικά μας έχουν ανάγκη. Ας χαρίσουμε λίγη αγάπη σε μας χαρίζοντάς την πρώτα στους άλλους. Κι'ας το 2012, ακόμα κι'αν η προφητεία των Μάγιας είναι σωστή, ας μην είναι λοιπόν μια απλή συνέχεια της προηγούμενης ζωής μας. Ας είναι η ζωή που πάντα θέλαμε, ας είναι η ζωή που θα θυμούμαστε όλοι με χαμόγελο και θα λέμε: Μπράβο μας. Τα καταφέραμε. Γίναμε αυτό που πάντα ονειρευόμαστε και θέλαμε. Γίναμε Ευτυχισμένοι, Σοφοί και Χρηστοί. Γίναμε Άνθρωποι...

Καλή Χρονιά... Καλή Συνέχεια... Καλή Ζωή...

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

I'll play the blues for you...



Ποιος παίζει και ποιος χορεύει? Ο άνδρας δίνει το ρυθμό. Η γυναίκα ακολουθεί. Η φύση χαράζει το δρόμο. Το μυαλό απλά μεταδίδει τις πληροφορίες που χρειάζεται. Η ψυχή πάντα μένει παιδί. Το σώμα πάντα διψά για πάθος, γεμάτο πόθο, αναζητώντας την ηδονή. Και μετά αυτή η αγκαλιά, αυτό το χάδι, αυτή η παιδική ψυχή που χαμογελάει πλέον ευτυχισμένη. Είσαι στον παράδεισο...

Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2011

So cruel...



Παρακολουθώντας facebook και tweeter, όπως λέμε ειδήσεις, και ακούοντας συνομιλίες εντός και εκτός διαδικτύου, τα περιοδικά που διαβάζονται, τι σχολιάζεται και ποιοι σχολιάζονται, τις κατηγορίες, τις κατακρίσεις και φυσικά και το αγαπημένο όλων των Ελλήνων θέμα, το σεξ, τις εκφράσεις, τις λέξεις και όλα αυτά που κρύβονται πίσω, τη χρήση του μυαλού ή την αχρησία αν θες, ένα είναι το συμπέρασμά μου... Αυτός ο λαός (Ελλάδα και Κύπρος) δεν σώζεται με τίποτα γιατί απλούστατα δεν θέλει να σωθεί... Τουλάχιστο να γαμούσε όπως λέει ότι κάνει...

Δευτέρα 26 Δεκεμβρίου 2011

Chill out...



Ξέρετε τους στίχους του τραγουδιού? Εγώ όχι. Και δε μ'ενδιαφέρουν. Σχεδόν ποτέ δε μ'ενδιαφέρουν. Μ'αρκεί η μελωδία κι'ο ρυθμός. Μ'αρκεί το συναίσθημα. Ερωτισμός, αισθησιασμός, αγαπησιάρης. Μπορώ να τους μάθω. Και πιστεύω πως όταν το κάνω δεν θα μ'αλλάξουν το συναίσθημα. Όπως συνέβει όταν έμαθα τι είναι η αγάπη, τι είναι ο έρωτας. Δε μ'άλλαξε το συναίσθημα. Αντίθετα, έμαθα ν'αποφεύγω τα λάθη. Ακολουθώ το ένστικτό μου. Ωμό βασικό ένστικτο. Στα μονοπάτια του αισθησιασμού, του ερωτισμού, της μουσικής, του ρυθμού, των ορμονών, της λίμπιντου. Οι αισθήσεις στο φουλ. Η φαντασία σ'εγρήγορση. Όπως λέμε ζω... Και συ μαζί μου...

Το τανγκό των Χριστουγέννων...



Δεν χόρεψα ποτέ μου ταγκό. Δεν ξέρω τα βήματα. Όμως κάνω όλα αυτά που θά'πρεπε να κάνω πριν το χορό κι'όλα αυτά που θά'πρεπε μετά. Και ο ρυθμός κυριαρχεί, μέσα μου, μέσα μας. Έτσι κι'αλλοιώς αυτό είναι και το 'ατού' μου. Το ότι καταφέρνω να μεταδώσω το μέσα μου μέσα σου, μέσα της, μέσα σας, μέσα τους...

Χριστούγεννα... Ο Θεός, ο Χριστός εγεννήθη, σε μια φάτνη. Οι γονείς του, τα ζώα, οι μάγοι, τ'αστέρι, ο Ηρώδης, οι βοσκοί. Κάποιοι το κατάλαβαν, το έμαθαν, το ήξεραν. Άλλοι χάρηκαν, άλλοι θύμωσαν, άλλοι ζήλεψαν, άλλοι απλά έμειναν αδιάφοροι. Οι πλείστοι απλώς δε χαμπάριασαν...

Όπως ένα ταγκό... Από μόνο του έχει σημασία. Όχι όμως τόσο μεγάλη όσο το πριν και κυρίως το μετά. Και σήμερα, μια μέρα μετά τα Χριστούγεννα, όλα μου φαίνονται ίδια. Πιθανόν να μην έχω νοιώσει τα Χριστούγεννα, να μην έχω χορέψει το ταγκό. Πιθανόν όμως όλοι κι'όλα απλά να χόρεψαν ένα ταγκό και μετά τίποτα. Ένα μετά τόσο σημαντικό να το μηδένισαν. Νά'δωσαν σημασία στο χορό, στα βήματα κι'όχι στο συναίσθημα, όχι στη συνέχεια...

Πιθανόν απλά να μην χαμπαριάσαμε. Το στόμα μας και το σώμα μας ήταν πολύ απασχολημένα φαίνεται για να χαμπαριάσουμε. Το μυαλό μας ήταν απασχολημένο με τα βήματα αντί με την παρτεναίρ μας. Και μετά όλα ίδια. Μέχρι το επόμενο ταγκό. Μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα. Σαν αχάπαροι...

Κυριακή 25 Δεκεμβρίου 2011

Ελληνικά Κάλαντα (Άλκης Μπαλτάς)


Μαντέψτε... Ναι, τραγουδάει κι'ο Αυτοκράτορας...

Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Παραμονή Χριστουγέννων...



Παραμονή Χριστουγέννων. Είθε απόψε να γίνουμε τόσο φτωχοί κι'αγνοί ώστε αύριο να καταφέρουμε να γίνουμε πλούσιοι. Καληνύχτα... Καλό ξημέρωμα... Καλά Χριστούγεννα...

Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

ENIGMA - INVISIBLE LOVE



Η νύχτα τελειώνει όμορφα... Ας συνεχίσει το ίδιο όμορφα η μέρα αύριο... Καληνύχτα... Καλό ξημέρωμα...

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

ONE MAN'S DREAM...



Καληνύχτα... Αύριο είναι καινούρια μέρα... Καινούρια ζωή...


http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_18/12/2011_466572

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

I Had a Dream - Gary Moore



Είναι τόσο ωραίο που θά'θελα να το ακούσετε κι'εσείς... Άντε καληνύχτα μας... Όνειρα γλυκά...

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Παλιό καλό τραγούδι...



Ο ανώτερος αξιωματούχος του κράτους είναι μια χαρά αφού προχθές είχαν απεργία στις 3, γύρω στις 2 διέκοψαν για φαγητό και στις 2 και τέταρτο που πήγα είχαν εξαφανιστεί απ'τα γραφεία. Οι πρόβες πάνε καλά, εγώ πάω καλά, από βδομάδας 2 μέρες πρόβες και 3 συναυλίες. Προς το παρόν αυτά. Για αύριο βλέπουμε. Φιλιά...

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Σήμερα είναι δύσκολη μέρα...



Δύσκολη μέρα σήμερα. Έχω να 'πείσω' ένα δημόσιο υπάλληλο να εκδώσει διάταγμα να μου πληρώσει το κράτος γύρω στις 30 χιλιάδες ευρώ που μου χρωστά, ξέρετε, απ'αυτούς τους δημόσιους υπαλλήλους που ανέβηκαν με μέσο και δουλεύουν με λαδώματα, ενώ θά'θελα να μπορούσα να τον κρατήσω απ'το παράθυρο του ορόφου που εργάζεται ανάποδα με δύο επιλογές μόνο, μετά δουλειά, μετά συναυλία και μετά φαγητό με τον πατέρα μου. Και μετά ύπνο και μετά ξύπνημα χαράματα και μετά δουλειά...

Είναι δύσκολο όπως και να το κάνουμε να μην ασχολείσαι. Κι'αν μπορείς να το κάνεις με τους πλείστους δε μπορείς να το κάνεις με αυτούς και αυτά που σ'αφορούν άμεσα. Βλέπεις το να είσαι ευγενικός κι'υπομονετικός κάποιες φορές μετρά σαν αδυναμία και χαζομάρα. Κι'αν δείξεις το που μέχρι μπορείς να φτάσεις τότε σε θεωρούν άγριο και όλα τα συναφή. Και φυσικά σπάνια μπορείς να βρεις το δίκηό σου. Ακόμα και ο τύπος δε μπορεί να βοηθήσει, μιας και ο κόσμος ενδιαφέρεται για φόνους, βιασμούς, όργια κι'άλλα κους κους και σίγουρα δεν κάνει κάτι να βοηθήσει μιας και τίθεται σ'ασφάλεια το βόλεμά του. Αλλά πάνω απ'όλα πρέπει να είσαι εσύ έτοιμος να ξεβολευτείς χάνοντας αρκετά πράγματα για να πετύχεις. Καθόλου τυχαίο που αποτύχαμε αρκετά σαν λαός και έθνος στη σύγχρονη εποχή...

Κάποτε με ρώτησαν αν με βοήθησε το ότι πέρασα το τεστ MENSA και επιβεβαιώθηκε πως ανήκω στο εκλεκτό 1 τοις εκατό του πληθυσμού. Κι'είπα πως όχι μόνο δε με βοήθησε αλλά μπορώ να πω μ'έβλαψε. Εκτός του ότι αύξησε την υπεροψία μου με κάνει μίζερο όταν έχω να συναναστραφώ, να συνεννοηθώ και να συνεργαστώ μ'ανθρώπους με λειψές διανοητικές ικανότητες συνδυασμένες με εξουσία, κόμπλεξ και πάθη. Αλλά αυτή είναι η ζωή δυστυχώς. Και δε μπορώ να κρατώ το σπαθί και να κόβω κεφάλια κάθε μέρα για να κάνω τον κόσμο καλύτερο. Εκτός αυτού αφού αποδεικνύεται κάθε μέρα πως ο κόσμος δεν θέλει ν'αλλάξει. Είπα παλιά πως το σεξ είναι το όπιον του λαού και φαίνεται πως είμαστε εδώ και καιρό σε μεγάλη μαστούρα. Είτε κάνοντας σεξ είτε κυνηγώντας να κάνουμε σεξ. Αν και πολύ πετυχημένα κάποιος μπορεί να πει πως λίγοι είναι μαστουρωμένοι. Οι περισσότεροι μάλλον έχουν στερητικό σύνδρομο, δηλαδή αγάμητοι. Δε βαριέσαι...

Ναι, τελικά εκείνο που με κάνει να νοιώθω ωραία είναι τα χόμπυς μου. Μουσική, φαγητό με φίλους (το παράχεσα τελαυταία), οι γυναίκες (χόμπυ το θεωρώ αλλά και λειτούργημα μιας και είναι αμοιβαία η ... χαρά). Απλά βρε παιδί μου κάποτε νοιώθω λύπη για το ανθρώπινο γένος αφού ενώ μπορεί να ταξιδέψει, να πετάξει, να δημιουργήσει εντούτοις προτιμά να είναι συνέχεια καθιστό ή ξαπλωμένο ή στα 4...

Ναι, μια χαρά είμαι. Και έτοιμος να ρίξω κάποιον απ'το παράθυρο. Και μάλιστα χαμογελώντας. Δεν είναι το ίδιο όπως ένα οργασμό αλλά για αλλαγή είναι μια χαρά. Φιλιά. :)

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

Άλλα γι'αλλού τα ίδια πάντα...



http://thelastemperor-emperor.blogspot.com/2010/10/pavarotti-e-lucevan-le-stelle.html

Έψαχνα το πιο πάνω ποστ μου. Μου είχε κάνει εντύπωση πως όταν τ'ανέβασα 5-6 άτομα έπαψαν να με διαβάζουν εδώ κι'άλλα καμιά 10αριά με είχαν διαγράψει στο facebook. Γιατί το έψαχνα? Απλά γιατί μου ξανάρθε στο μυαλό αυτό. Πως η ζωή μας αξίζει σε χοντρές γραμμές όσο ένας οργασμός. Γι'αυτό και τον κυνηγάμε 'ασυναίσθητα'. Και ψάχνοντάς το, πέρασα πάνω από παλιά μου κείμενα. Και μου τόνισαν πόσο παλιός και ίδιος είμαι. Πόσο επαναλαμβάνομαι. Απ'τη μια καλό γιατί φαίνεται πως δεν άλλαξα καθόλου, άρα σταθερός σ'απόψεις και συναισθήματα και χαρακτήρα κι'αξίες, απ'την άλλη πόσο 'κολλημένος' είμαι. Δε λέω, αρκετοί μου λένε πως άλλαξα στη συμπεριφορά. Ίσως επειδή γέρασα όμως, λέω εγώ...

Όλοι θα παίξατε ηλεκτρονικά παιχνίδια. Όπως το farmville, το cityville, ακόμα και παιχνίδια που φτιάχνεις πόλεις και κάνεις πολέμους όπως το Ikariam. Περνά ευχάριστα η ώρα, δεν είναι? Λοιπόν περίπου έτσι περνά κι'η ζωή μας. Σα ρομποτάκια όπως έγραψα πάλι σε παλαιότερό μου ποστ, δουλεύουμε για να παίρνουμε λεφτά να τα ξοδεύουμε όπως μας επιβάλλει η σημερινή κοινωνία, κι'όχι για να ζούμε, κι'αυτό μπορείς να το δεις κι'απ'τις διαφημίσεις. Και τη 'ρουτίνα' αυτή τη διαταράζει δυσάρεστα κάποια ασθένεια ή κάποια αποτυχημένη σχέση, και τώρα και η ανεργία ή οι περικοπές, χωρίς όμως να την αλλάζει. Κάποιοι έχουν και λίγες περισσότερες έννοιες για τα παιδιά τους. Και ευχάριστα τη διαταράζει, αυτή τη 'ρουτίνα', μια αύξηση ή μια δουλειά αν βρούμε, κάτι καινούριο π'αγοράσαμε ή μας έκαναν δώρο, μια επιτυχία είτε σε τυχερά παιχνίδια είτε σε κάτι που περιμέναμε ή ακόμα περισσότερο μια επιτυχία των παιδιών αυτών που έχουν, και φυσικά μια επιτυχία σε μια σχέση, είτε εφήμερη, είτε μόνιμη. Και αυτό που μας κρατά σε καλή διάθεση είναι κυρίως το φλερτ και το 'ρίξιμο' μιας καινούριας γκόμενας (και για τις γυναίκες να τις ρίξει αυτός που θέλουν) και ενίοτε μια ψυχική ανάταση σε μια φίλη, ένα φίλο, ένα πονεμένο. Κάτι που θά'πρεπε νά'ναι το συνηθισμένο κι'όχι το σπάνιο. Έλα όμως που η λύπη κι'ο πόνος είναι συναισθήματα και τα συναισθήματα αλλάζουν ευκολότερα αν τα επηρεάσει το ένστικτό μας παρά η λογική μας. Κι'έλα που το ένστικτο του ζευγαρώματος είναι το κυρίαρχο απ'τη στιγμή που είμαστε χορτάτοι άρα δεν τίθεται θέμα επιβίωσης...

Με ρωτάνε τι έχω τώρα τελευταία. Κάποιοι λένε για καινούριο έρωτα, κάποιοι λένε για γκομενικές αποτυχίες. Στην ουσία, ακόμα κι'αυτά αν συμβαίνουν, είναι μέσα στο παιχνίδι. Άρα βασικά τίποτα δε μ'απασχολεί απ'αυτά. Και αυτό ίσως είναι το πρόβλημα. Πως τώρα που ηρέμησα αρκετά, μη δίνοντας σημασία σ'ότι με χαλά ή με φτιάχνει, ή τουλάχιστο ότι τόσο πολύ σημασία όπως παλιά, και αποδεχόμενος κάποιες πραγματικότητες, όπως το ότι τίποτα δεν αλλάζει ποτέ, κανείς δεν αλλάζει ποτέ, πάντα θα διοικούν και θα κυβερνούν όσοι εκμεταλλεύονται τις συγκυρίες άρα οι πιο άξιοι στο περιβάλλον που ζούμε όπου άξιος όχι ο φέροντας αξίαν αλλά ο σωστά εκμεταλλευόμενος την αξία του όποια κι'αν είναι, τις ευκαιρείες και τις συγκυρίες, το ότι κανείς δεν καταλαμβαίνει τι συμβαίνει γύρω του αλλά ούτε και μέσα του και πάντα φταίνε οι άλλοι γι'αυτό που του συμβαίνει, ακόμα και τ'άστρα κι'ο Θεός, έχω χάσει το ενδιαφέρον μου ακόμα και για φλερτ. Όχι τη συνήθεια του φλερτ. Το ενδιαφέρον για την έκβαση του αποτελέσματος. Ίσως επειδή είμαι απελπιστικά ήρεμος ή απελπιστικά πλήρης σε κάποιους τομείς, αυτούς που μου δημιουργούσαν το ενδιαφέρον για κάποια πράγματα, παρά την κενότητα σ'άλλους. Ίσως πάλι επειδή πλέον δεν περιμένω τίποτα και απλά 'σπαταλώ' τα χρόνια μου, όσα έχουν μείνει. Ίσως... Ποιος ξέρει... Ίσως τελικά είμαστε όλοι θύματα του εγώ μας. Ένα εγώ που το δημιουργήσαμε με τη 'σωστή' καθοδήγηση όλων αυτών που ήθελαν πάντα το καλό μας. Γονείς, δάσκαλοι, καθηγητές, εργοδότες, κοινωνία... Κι'έρχονται και Χριστούγεννα για κάποιους. Ναι, και για μας, αλλά για μας πάντα έρχονται. Για κάποιους όμως θά'ναι διαφορετικά. Και για κάποιους ίσως τελευταία. Έρχονται όμως... Έστω και με λάθος προσμονές και προσδοκίες. Ευτυχώς για κάποιους θά'ναι όμορφα. Ίσως επειδή κάποιος τους είπες 'Σ'αγαπώ', ίσως επειδή είπαν σε κάποιον 'Σ'αγαπώ', ίσως και για τα δυο. Παρ'όλα τα προβλήματα. Αλήθεια, για σένα?

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Άκου...



Όταν η αγάπη μιλά τα πάντα γύρω σωπαίνουν. Γιατί η αγάπη μιλά με όλα γύρω σου. Όλα σου μιλούν γι'αγάπη. Τα λόγια, οι στίχοι, η μουσική, η βροχή, το θρόισμα των φύλλων, τα πουλιά, η σιωπή... Φτάνει να μπορείς, να ξέρεις ν'ακούς... Καληνύχτα...

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Με πρώτη ευκαιρεία...


Αρκετές φορές σκέφτομαι να ασχοληθώ με πιο 'σοβαρά' θέματα απ'το σεξ, τον έρωτα και τα ψυχοπλακώματα. Να γράψω για τους παιδεραστές και τους άλλους εγκληματίες, τους κατά λάθος ήρωες και τη γενιά του πολυτεχνείου, την αντίσταση κατά της χούντας απ'το Παρίσι, την κρίση στις τσέπες των άλλων και την 'υποστήριξή' μας προς αυτούς, τη 'λάθος' διακυβέρνηση από 'λάθος' πολιτικούς ενός κατά τα άλλα 'σωστού' λαού και άλλα πολλά. Όμως κάτι με κρατάει πίσω. Ίσως επειδή ότι κι'αν πω, που είναι έτσι κι'αλλοιώς η άποψή μου δηλαδή, κανένα δε βολεύει γιατί απλά βολευτήκαμε. Στο κάτω κάτω ο καθ'ένας την πάρτη του, έτσι δεν είναι? Και το μόνο που μας ενδιαφέρει, εκτός απ'τα λεφτά, είναι το σεξ. Αν και ακόμα και σ'αυτό βάζουν μανδύες όπως 'έρωτας', 'αγάπη', 'σχέση'. Τελικά είναι πιο εύκολο να κατανοήσεις τους ανθρώπους με το συναίσθημα και το ένστικτο παρά με τη λογική. Κι'είναι πιο εύκολο να φλερτάρεις παρά να συζητήσεις λογικά. Γιατί τελικά πάνω απ'όλα είναι η φύση...

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Παρατεταμένο Jet Lug (Κατάθλιψη)...



Η 'ξεκούραση' είχε αρχίσει τέλη Σεπτέμβρη. Με το ταξίδι στο Άγιο Όρος. Χαλάρωση από συνήθειες, διατροφή, ρουτίνα, σκέψεις, συναισθήματα. Μέχρι να συνέλθω έφυγα για άλλες δυο βδομάδες για Ινδία. Με λίγα λόγια η χαλάρωση συνεχίστηκε. Τελικά μ'έβλαψε. Τόσο οι προβληματισμοί που είχα απ'το Άγιο Όρος και μετά, όπως και η συνεχής 'τεμπελιά', ειδικά επειδή είμαι και τεμπέλης εκ γενετής (όλα τα κακά των γονιών μου τα κληρονόμησα). Βγήκα απ'τη ρουτίνα κι'ακόμα δε μπήκα. Και απ'την 1η του Δεκέμβρη μέχρι σήμερα είμαι και σπίτι με άδεια. Μια άδεια που όταν την έβαζα στο μυαλό μου είχα την Αθήνα. Λίγο δύσκολο όμως να είμαι Θεσσαλονίκη αρχές Οκτωβρίου, να επιστρέφω από Ινδίες αρχές Νοεμβρίου και να ξαναφεύγω για Αθήνα αρχές Δεκεμβρίου. Υπάρχει και κρίση. Άσε που θα πήγαινα μόνος, κι'αυτό θα είχε πολλές συνέπειες, και ευχάριστες και δυσάρεστες, και στην Αθήνα και εδώ.

Είναι αποδεδειγμένο λοιπόν πως η παρατεταμένη αργία μπορεί να μην είναι μήτηρ πάσης κακίας αλλά σίγουρα σε βλάπτει σοβαρά. Ειδικά αν η ζωή σου είναι γεμάτη από προβληματισμούς και προβλήματα, παρελθοντικά και παροντικά. Και κάθε παρατεταμένη χαλάρωση επιβαρύνει αυτά. Όταν ας πούμε κάθεσαι 15 ώρες τη μέρα και ξαπλώνεις άλλες 8, αυτό φέρνει στην επιφάνεια πόνους μέσης, αυχένα, κοίλης, τενόντων, αρθρώσεων κλπ. Όπως επίσης φέρνει στο μυαλό σκέψεις δυσάρεστες απ'το παρελθόν και φόβους για το μέλλον. Και αυτά οδηγούν σε κατάθλιψη. Κι'εδώ θα φανεί πόσο δυνατός είσαι τόσο στη σκέψη όσο και στην υπομονή. Και τώρα, στα 43 μου, ευτυχώς άρχισα να δυναμώνω. Ξέρω πως θα περάσει. Ακόμα κι'αν δεν κάνω τίποτα. Γιατί αυτό συμβαίνει πάντα. Σπουδαίο πράγμα η γνώση του εαυτού σου, ειδικά το να ξέρεις τα κακά σου. Και πέρασε.

Οι προβληματισμοί συνεχίζονται. Και τα προβλήματα, κυρίως τα της υγείας. Όχι τίποτα ασυνήθιστο αλλά ξέρεις, εμείς οι άνθρωποι ανησυχούμε για πράγματα που δε χρειάζεται και δε μπορούμε να κάνουμε και τίποτα. Και αντιδρούμε πάντα με λάθος τρόπο. Όπως στην οικονομική κρίση. Κανείς δεν σκέφτηκε πως η κρίση απλά τώρα φάνηκε έντονα, αλλά κτύπησε αυτούς που στην ουσία την δημιούργησαν. Παράξενο δεν είναι πως ενώ υπάρχουν τόσοι άνεργοι και χωρίς λεφτά, εντούτοις ακόμα υπάρχουν διαφημίσεις, ακόμα παράγονται και πωλούνται προϊόντα, ακόμα ψωνίζουμε ακριβά ρούχα και παπούτσια, ακόμα βγαίνουμε και τα σπάμε, ακόμα κάνουμε σεξ (καλά, όσοι κάνουν)?. Λες και η κρίση δεν είναι για μας. Μέχρι τον επόμενο μήνα, ή τον επόμενο χρόνο. Και έχουμε και κάτι ν'ασχολούμαστε. Αυτούς που κτύπησε η κρίση κι'αυτούς που δεν έκαναν κάτι για την κρίση. Εμείς, όπως πάντα απ'έξω. Ακριβώς όπως το πλήθος που δηλητηρίασε το Σωκράτη που τόσο πιπιλάμε σήμερα σαν 'Αρχαίο ημών πρόγονο που δεν ακολουθούν οι υπόλοιποι' και το πλήθος που σταύρωσε το Χριστό και αθώωσε το Βαρραβά. Πάρτε το χαμπάρι. Εμείς είμαστε το πλήθος κι'η ιστορία επαναλαμβάνεται. Αλλά είπαμε. Άρτον και θεάματα, φαγητό και σεξ και όλα καλά. Και ναι, ανήκω και γω στο πλήθος.

Θα επανέλθω για θέματα υγείας και κατάθλιψης (μάλλον) στο ποστ για το φίλο μου το Νάκο. Όπως επίσης και θα γράψω το ποστ που υποσχέθηκα για το κατά πόσο το μέγεθος μετράει ή όχι. Ευτυχώς, εκτός απ'τις εκκρεμότητες που πάντα αφήνω, έχω γεμίσει το πρόγραμμά μου με εξόδους με φίλους για φαγητό (εδώ και 2 βδομάδες επανεκκίνησα και ακόμη δεν τέλειωσα, μάλλον πρέπει να τις αυξήσω από 2 σε 3 φορές τη βδομάδα), με πρόβες με τη χορωδία (με πήραν σήμερα για ενίσχυση για 2 συναυλίες που έχουμε με τη χορωδία της ΕΡΤ στην Κύπρο - έτσι, για να με πιστεύετε όταν σας λέω πως έχω και καλή φωνή και αισθησιακή) και στις 19 έρχεται η ανηψιά της γυναίκας μου που σπουδάζει στη Ναύπακτο και θέλει να τη βοηθήσω στη φυσική -ηλεκτροστατική κι'ηλεκτροδυναμική νομίζω μου είπε - (κι'αν ένας καθηγητής γυμνασίου που ζήτησα τη βοήθειά του δεν θυμάται και πρέπει να διαβάσει, πώς θα θυμάμαι εγώ που πέρασαν 25 χρόνια από τότε...). Γεμάτο πρόγραμμα? Δε λέει τίποτα. Ναι. Ξέρω. Κάποιες θα κλαίνε, κάποιες θα χαίρονται. Γιατί θα χαίρονται? Επειδή μάλλον δεν θά'χω χρόνο να φλερτάρω ή να επιμείνω για να πετύχω. Ναι, εδώ γελάτε γιατί και γω χαμογελώ. Γυναίκες. Αχ...

Το σίγουρο λοιπόν ένα είναι. Η ρουτίνα σώζει. Ακόμα και μας που δε μας αρέσει. Γιατί μόνο έτσι οι αλλαγές κι'οι αποδράσεις δε γίνονται ρουτίνα. Μόνο έτσι υπάρχουν και μας δίνουν ζωή κι'ενδιαφέρον. Πάω να βάλω πρόγραμμα και να κάνω και καμιά δουλίτσα (και πάλι)...

Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2011

Little Wing...



Είχα διαβάσει κάπου τελευταία το εξής: 'Ότι εξωτερικό σε γεμίζει θα σ'αδειάσει'. Ή κάτι παρόμοιο. Ότι ακριβώς συμβαίνει στα όνειρα που δίνεσαι εξ'ολοκλήρου, στις σχέσεις που δίνεσαι εξ'ολοκλήρου, στον σκοπό που δίνεσαι εξ'ολοκλήρου, στον πόνο και τη χαρά που δίνεσαι εξ'ολοκλήρου. Αν είσαι άδειος εσωτερικά, εννοείται. Αν δεν είσαι κανένα πρόβλημα. Αν είσαι όμως και ψάχνεις κάτι, κάποιον να σε γεμίσει? Τότε δεν έχεις και πολλές επιλογές. Ή δίνεσαι εξ'ολοκλήρου, έτοιμος ή μη για να αδειάσεις κάποτε, ή δε δίνεσαι καθόλου, ή μοιράζεσαι. Στην ουσία όμως απλά διαχειρίζεσαι το ποσοστό κενότητάς σου ή πληρότητάς σου με ημίμετρα. Τελείως, πολύ, λίγο, συνέχεια, περιστασιακά. Και απλά επαναλαμβάνεις ότι σε χαλά, βελτιώνοντας τη συνταγή, ελπίζοντας πως κάποτε θα πάψει να σε χαλά και ξεχνόντας το δηλητήριο κρατώντας τη γλυκειά γεύση. Ξέρεις πως το δηλητήριο σε μικρές δόσεις γίνεται ένα με τον οργανισμό σου και αντέχεις. Κι'ας ξέρεις επίσης πως σε σκοτώνει σιγά σιγά. Αργός γλυκός θάνατος. Αν μη τι άλλο είναι ενδιαφέρον...