Το τανγκό των Χριστουγέννων...

Δεν χόρεψα ποτέ μου ταγκό. Δεν ξέρω τα βήματα. Όμως κάνω όλα αυτά που θά'πρεπε να κάνω πριν το χορό κι'όλα αυτά που θά'πρεπε μετά. Και ο ρυθμός κυριαρχεί, μέσα μου, μέσα μας. Έτσι κι'αλλοιώς αυτό είναι και το 'ατού' μου. Το ότι καταφέρνω να μεταδώσω το μέσα μου μέσα σου, μέσα της, μέσα σας, μέσα τους...

Χριστούγεννα... Ο Θεός, ο Χριστός εγεννήθη, σε μια φάτνη. Οι γονείς του, τα ζώα, οι μάγοι, τ'αστέρι, ο Ηρώδης, οι βοσκοί. Κάποιοι το κατάλαβαν, το έμαθαν, το ήξεραν. Άλλοι χάρηκαν, άλλοι θύμωσαν, άλλοι ζήλεψαν, άλλοι απλά έμειναν αδιάφοροι. Οι πλείστοι απλώς δε χαμπάριασαν...

Όπως ένα ταγκό... Από μόνο του έχει σημασία. Όχι όμως τόσο μεγάλη όσο το πριν και κυρίως το μετά. Και σήμερα, μια μέρα μετά τα Χριστούγεννα, όλα μου φαίνονται ίδια. Πιθανόν να μην έχω νοιώσει τα Χριστούγεννα, να μην έχω χορέψει το ταγκό. Πιθανόν όμως όλοι κι'όλα απλά να χόρεψαν ένα ταγκό και μετά τίποτα. Ένα μετά τόσο σημαντικό να το μηδένισαν. Νά'δωσαν σημασία στο χορό, στα βήματα κι'όχι στο συναίσθημα, όχι στη συνέχεια...

Πιθανόν απλά να μην χαμπαριάσαμε. Το στόμα μας και το σώμα μας ήταν πολύ απασχολημένα φαίνεται για να χαμπαριάσουμε. Το μυαλό μας ήταν απασχολημένο με τα βήματα αντί με την παρτεναίρ μας. Και μετά όλα ίδια. Μέχρι το επόμενο ταγκό. Μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα. Σαν αχάπαροι...