Υπάρχουν στιγμές...

... που βλέπω τους ανθρώπους από μια οθόνη, από ένα παγκάκι, απ'το αυτοκίνητο, στην τηλεόραση, τους ακούω στο τηλέφωνο, στο ραδιόφωνο, στο δρόμο και νοιώθω ακριβώς όπως εκείνον τον εξωγήινο που μας βλέπει από ψηλά, μας ακούει, μας νοιώθει και γελάει. Κι'ύστερα σοβαρεύεται και προσπαθεί να κρατήσει ένα δάκρυ που κυλά απ'το μάτι του στο μάγουλό του. Χαμογελάει πικραμένος, γυρίζει 180 μοίρες το όχημά του κι'απομακρύνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Κι'αφού φύγει απ'τον γαλαξία μας, τότε επικοινωνεί με τον πλανήτη του και λέει απλά, με φωνή λυπητερή, απογοητεύμενος αλλά με μια μικρή ελπίδα ακόμα στην καρδιά... 'Ούτε και σήμερα. Επιστρέφω'...