Ες αύριον τα σπουδαία...

Επέστρεψα απ'την συνεστίαση αποφοίτων της χρονιάς μου του Παγκυπρίου Γυμνασίου (Κεντρικού), του 1986 δηλαδή. 30 χρόνια μετά. Έχω πολλά στο μυαλό και στην καρδιά που αποφάσισα να εκθέσω και καταθέσω στο blog αυτό και κατ'επέκταση στο αναγνωστικό κοινό του Αυτοκράτορα και στους φίλους και εχθρούς του ίδιου και του Βασίλη στο facebook. Όμως στις 2 τα ξημερώματα, εγώ τουλάχιστο, έχω όρεξη για άλλα πράγματα, αναλόγως της βραδυάς. Απόψε ας πούμε έχω πολύ μεγάλη όρεξη για ύπνο. Τώρα θα μου πείτε πως οι μεγάλοι καλλιτέχνες, συγγραφείς κλπ, δεν έχουν ώρες δημιουργίας. Μόλις έχουν την έμπνευση την καταθέτουν - καταγράφουν στην περίπτωσή μου και γενικά την αποθανατίζουν. Οι μεγάλοι όμως. Εγώ δεν είμαι (ακόμη). Οπότε πάω για ύπνο κι'αύριο με το καλό πάλι εδώ θά'μαστε, πρώτα ο Θεός. Κι'αύριο δεν θα βάλω ούτε ξυπνητήρι. Κι'ας έλεγα πως θ'αρχίσω / συνεχίσω την επανάσταση της ζωής μου εναντίον μου. Η επανάσταση μπορεί να περιμένει ακόμα μια μέρα. Ή και περισσότερες. Καληνύχτα λοιπόν... Σ'όλους εσάς που με διαβάζετε, φανερά και μυστικά (και καλά κάνετε που δεν φανερώνεσται, ειδικά οι πρώην συνάδελφοί μου μιας και με παρακολουθούν ανελλειπώς και άτομα που μπορούν να σας δημιουργήσουν προβλήματα) και σ'όλο τον κόσμο. Αύριο είναι μια καινούρια μέρα. Αν θά'ναι ίδια ή διαφορετική εξαρτάται από σένα. Αλλά αυτά άλλη φορά... Καλό ξημέρωμα...