Πακέτα...

'You can make more friends in two months by becoming interested in other people than you can in two years by trying to get other people interested in you.' Dale Carnegie

Πάνε δυόμισυ μήνες και που μπήκα στην ανεργία. Μια επιδιωκόμενη ανεργία. Μια επιθυμητή παραίτηση με προϊστορία 3μισυ χρόνων σχεδόν που τυχαία ξεκίνησε από ένα δυστύχημα που είχα με τη μηχανή ανήμερα του Σταυρού το 12. Κάποτε ίσως γράψω για όλα αυτά τα χρόνια, είτε σαν αυτοτελή ιστορία είτε σαν μέρος μιας μεγαλύτερης ιστορίας. Εν πάσει περιπτώσει, αυτές τις μέρες νοιώθω πιο έντονα τη 'φυγή' μου. Ίσως επειδή το επεδίωξα κι'όλας. Ίσως επειδή προσπάθησα να 'ρίξω μαύρη πέτρα πίσω μου' όπως λένε. Σημασία έχει πως 21 χρόνια σχεδόν στην ίδια δουλειά, έστω κι'αν 'κατάφερα' να μην αποκτήσω ποτέ τη νοοτροπία του τραπεζικού αλλά απλά να δουλεύω σε μια τράπεζα, φτιάχτηκε ένα πακέτο που άρχισε σιγά σιγά να με 'χαλάει' (αν την αποκτούσα σίγουρα θά'μενα αλλά θά'μουνα ένας άλλος εγώ, θά'μουνα ένα άλλο πακέτο) κι'αυτό έπρεπε να σταματήσει.

Πάντα έλεγα πως τα πάντα στη ζωή είναι ένα πακέτο. Ακόμα κι'η ίδια η ζωή. Και κανείς δε μπορεί να παίρνει ότι θέλει από ένα πακέτο και ν'αφήνει ότι δεν θέλει. Ούτε να παίρνει από δυο πακέτα ή περισσότερα και να κάνει ένα. Πολλά πράγματα έχω πει. Κι'έχω επιβεβαιωθεί σ'αρκετά. Όπως έχω επιβεβαιωθεί τελικά και στα πακέτα. Γιατί βλέπεις, αφού τα πάντα είναι ένα πακέτο, που συνήθως αποτελείται από άλλα μικρότερα πακέτα κι'αυτά από άλλα μικρότερα, όποτε αποφασίσεις ν'αλλάξεις λίγο ή πολύ το πακέτο που λέγεται ζωή ή εαυτός ή καθημερινότητα κλπ, πάντα υποχρεώνεσαι να πετάξεις, αντικαθιστώντας τα ή όχι δεν έχει σημασία, μικρότερα πακέτα που περιλαμβάνονται στο μεγάλο. Αποτέλεσμα? Τίποτα δεν είναι το ίδιο πλέον.

Η δουλειά μου ήταν ένα απ'τα πακέτα που αποτελούσαν το μεγαλύτερο πακέτο της ζωής μου και το ακόμα μεγαλύτερο πακέτο του είναι μου. Αποφασίζοντας λοιπόν να το αφαιρέσω, με καμία πρόθεση να το αντικαταστήσω σύντομα, μαζί του αφαιρέθηκαν κι'ένα σωρό άλλα πακέτα που ενόσω υπήρχε αυτό δεν ήταν ξεκάθαρο το κατά πόσο αυτά τα πακέτα ήταν μέρος αυτού ή μέρος του μεγαλύτερου. Πακετάκια όπως 'φίλοι', 'γνωστοί', 'συνεργάτες' κλπ, έχουν σχεδόν εξαφανιστεί. Όπως εξαφανίζονται συνήθως οι πρώην. Δεν είναι κάτι που δεν περίμενα. Απλά δεν το περίμενα τόσο έντονα και τόσο σύντομα. Εννοείτε πως κανείς δεν είναι αμέτοχος σε αλλαγές και σε πακέτα της ζωής του, αφού το είδος και το μέγεθος αυτών εξαρτώνται απ'τον ίδιο, τον χαρακτήρα του, την προσωπικότητά του, το είναι του. Και κάθε φορά που συμβαίνει μια 'αποπακετοποίηση' ο καθένας μπορεί ν'ανακαλύψει πτυχές του χαρακτήρα του που ίσως δεν ήξερε, ή έστω να θυμηθεί πτυχές που είχε ξεχάσει πως υπάρχουν.

Το σίγουρο είναι πως μόλις συνειδητοποιήσει κάποιος την 'έλλειψη' του πακέτου που αποφάσισε ν'αφήσει πίσω, μ'όλα τα παρελκόμενά του, είτε το είχε καταλάβει είτε όχι (πώς περιλαμβάνονται σ'αυτό), ξεκινά αμέσως και η νέα του ζωή. Ξεκινά η νέα πορεία, με νέες εμπειρίες, και νέα πακέτα. Το σημαντικό είναι να μην προσπαθήσει να γεμίσει το κενό του προηγούμενου πακέτου μόνο και μόνο για να είναι 'πλήρης' είτε απέναντι στον εαυτό του είτε απέναντι στους άλλους και δη στους οικείους του. Γιατί σε τελική ανάλυση κι'αυτοί όλοι πακέτα είναι. Και κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να τα διατηρεί εφ'όρου ζωής αν εναντιώνονται στο πακέτο του είναι του. Ειδικά όταν είσαι άτομο που ποτέ δε μπόρεσες να καλουπωθείς στο τεράστιο πακέτο που λέγεται κοινωνία και σύγχρονη ζωή, όταν είσαι άτομο που νοιώθεις μέρος του σύμπαντος. Και το σύμπαν δεν έχει όρια ορατά. Ούτε η ψυχή. Γι'αυτήν κάθε επιβαλλόμενο όριο είναι φυλακή. Κι'εσύ γεννήθηκες για νά'σαι ελεύθερος...