Nῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν σου, δέσποτα, κατὰ τὸ ῥῆμά σου ἐν εἰρήνῃ, ὅτι εἶδον οἱ ὀφθαλμοί μου τὸ σωτήριόν σου,
ὃ ἡτοίμασας κατὰ πρόσωπον πάντων τῶν λαῶν, φῶς εἰς ἀποκάλυψιν ἐθνῶν καὶ δόξαν λαοῦ σου ᾿Ισραήλ.
Για κάθε λάθος που κάνουμε υπάρχει αντίτιμο. Κάποιες φορές κάποια κακά που παθαίνουμε νομίζουμε πως είναι τ'αντίτιμο για τα λάθη που κάναμε. Αλλά τελικά αποδεικνύεται πως είναι μόνο προειδοποίηση για το τι επακολουθεί. Κι'έρχεται μια μέρα που πληρώνουμε για τα πάντα, μέσα σε μια στιγμή, κι' όλη μας η ζωή ξεδιπλώνεται σαν ταινεία μπροστά μας και βλέπουμε το τέλος. Ένα τέλος που δεν ξέρουμε πότε θα έρθει αλλά ξέρουμε πώς θά'ναι. Και θά'ναι όπως το σήμερα, όπως το τώρα. Και έχουμε την ευκαιρεία τώρα να τ'αλλάξουμε κι'όμως παραδιδόμαστε. Κι'η κόλαση ανοίγει τις πύλες της και μας περιμένει, δίνοντάς μας από τώρα τις πίκρες που θα μας χαρίσει τότε, που θά'ναι ακόμα χειρότερες. Και το μόνο που μας σώζει είναι ένα θαύμα, μια ανάσταση. Κι'ας μην συμβεί τώρα. Ας συμβεί λίγο πριν το τέλος, απλά για να κλείσει τις πόρτες της κόλασης και να μας πάει σε μια γωνιά του Παραδείσου, ακόμα κι'έξω απ'την πόρτα, να παίρνουμε λίγη δροσιά απ'τον αέρα του και να χαιρόμαστε με τη χαρά των άλλων που θά'ναι μέσα, φτάνει να μας γλυτώσει απ'την κόλαση. Μια κόλαση που κτίσαμε με τα ίδια μας τα χέρια...
Ήμαρτον...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου