Αυτοκτονώντας (το γήρας ουκ έρχεται μόνον)...

Κάθομαι στο γραφείο μου με μια μέση που δε μ'αφήνει να κάνω και πολλά πράγματα, λίγο πριν πάω για θεραπεία, ή ακόμα και στο γιατρό. Τώρα στα 45 μου είναι πιο εύκολο να αναγνωρίσω τα λάθη του παρελθόντος, αλλά και πιο δύσκολο να κάνω κάτι για να τα διορθώσω, όχι μόνο γιατί λίγα διορθώνονται, αλλά κυρίως επειδή δεν είναι εύκολο ν'αλλάξεις συνήθειες τόσων ετών. Όπως λέει κι'ο Jim Rohn, το να κάνεις κάτι είναι το ίδιο εύκολο με το να μην κάνεις, απλά αν δεν το κάνεις δεν έχεις τον κόπο και το μόχθο και τον πόνο. Αλλά στο μέλλον, ο πόνος και η απογοήτευση απ'τον εαυτό σου που ενώ μπορούσε να το κάνει δεν το έκανε, είναι τεράστια.

Είμαι απ'τους ανθρώπους που δίνω δικές μου ερμηνείες στα πάντα. Κι'είμαι απ'τους ανθρώπους που, τουλάχιστο έτσι θέλω να πιστεύω, έχω την ικανότητα να διαβάζω και ν'ακούω πέρα απ'τις λέξεις. Το γήρας ουκ έρχεται μόνον λοιπόν. Όπως ακριβώς το παν μέτρον άριστον. Δυο ρητά με ερμηνείες κλασσικές και αποδεκτές απ'το σύνολο. Εκτός από μένα. Όπως το δεύτερο δε σημαίνει 'να πηγαίνεις με μέτρο' ή 'τα πάντα με μέτρο', αλλά 'ότι μέτρο κι'αν εφαρμόζεις οπουδήποτε να φροντίσεις νά'ναι το καλύτερο και να το εφαρμόσεις όσο καλύτερα μπορείς' έτσι και το πρώτο, ενώ για το σύνολο σημαίνει πως το γήρας φέρνει πολλά άλλα μαζί του, για μένα σημαίνει ακριβώς το αντίθετο. Πως ένα σωρό πράγματα φέρνουν το γήρας.

Το ότι η ιστορία έχει καταχωρημένους Μαθουσάλες κι'άλλους δεν είναι τυχαίο. Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει χίλια χρόνια. Κι'αυτό δεν το λέω εγώ μόνο. Το λένε και κάποιοι ειδικοί. Το πρόβλημα είναι πως δεν έχουμε υπομονή, είμαστε αδαείς, αφελείς και αμαθείς. Οι γονείς μας δεν φροντίζουν μόνο για τις βασικές μας ανάγκες όταν είμαστε μικροί, φαγητό, ύπνο, ασφάλεια, αλλά χωρίς να το θέλεουν μας μαθαίνουν κι'ένα σωρό πράγματα, κάποια χρήσιμα αλλά αρκετά άχρηστα κι'επικίνδυνα, που σε συνδυασμό με όσα μας μαθαίνει το περιβάλλον τα φέρνουμε μαζί μας και δε μπαίνουμε ποτέ στον κόπο να τα σκεφτούμε και να τ'αλλάξουμε, μ'αποτέλεσμα να γερνάμε απ'τα 30, να πεθαίνουμε στα 80, ν'αρρωστάμε συνέχεια και να μη βλέπουμε μια άσπρη μερά.

Πολλές αρρώστειες είναι αυτοάνοσες. Αλλά ο οργανισμός μας, ένας καλός οργανισμός, είναι κι'αυτοϊάσιμος. Το μόνο που χρειάζεται είναι σωστή κι'υγιεινή διατροφή και διαβίωση. Τι σημαίνει αυτό? Απλά να τρώμε απ'όλα στον καιρό τους, να πίνουμε πολύ νερό, να κοιμόμαστε καλά αλλά και τις ώρες που πρέπει, να μην αλλάζουμε τόσο πολύ τις κλιματολογικές συνθήκες διαβίωσής μας, να ασκούμαστε καθημερινά, ακόμα και με απλό περπάτημα και λίγες ασκήσεις απ'εκείνες που κάναμε στο σχολείο και βαριόμασταν, και το κυριότερο να μη μπλοκάρουμε το μυαλό και το σώμα και τη ψυχή.

Αυτό ίσως είναι και το πιο δύσκολο. Το συνεχές κυνήγι της καλής ζωής κι'άλλων ουτοπιών προσπαθώντας να γεμίσουμε τα κενά μας, η κακή διαχείρηση των βασικών μας ενστίκτων, επιβίωση κι'αναπαραγωγή, η φιλαυτία, η φιλαργυρία και η φιλοδοξία μας, μας γεμίζει με άγχος, αρνητικές σκέψεις, αρνητικά συναισθήματα, εχθρική ή καταθλιπτική συμπεριφορά, μ'αποτέλεσμα ο οργανισμός μας, μυαλό, σώμα, ψυχή, νά'ναι μονίμως γεμάτος τοξίνες θανατηφόρες. Τοξίνες που τις ενισχύουμε καθημερινά με τοξικά απόβλητα από δηλητηριώδης ουσίες που καταναλώνουμε για να ζούμε την καλή  ζωή, όπως αλκοόλ, καπνό, τροφές, επικαιρότητα, τραγούδια, συγγράματα κλπ. Δεν έχει σημασία αν κάποια απ'αυτά δεν βλάπτουν. Σημασία έχει πως δε μπορούμε ή δεν θέλουμε να τα ξεχωρίσουμε. Όπως ακριβώς τα μανιτάρια, που άλλα είναι θρεπτικά κι'άλλα θανατηφόρα. Δεν έχει σημασία το ποσοστό που θα καταναλώσουμε απ'τα δυο είδη. Ο θάνατος θα επέλθει.

Δηλητηριάζουμε εκούσια τον εαυτό μας λοιπόν καθημερινά. Αυτοκτονούμε λίγο λίγο κατηγορώντας γι'αυτό την τρύπα του όζοντος, τους πλούσιους βιομήχανους, τους ρύπους, τις φαρμακοβιομηχανίες που αντί να βρουν φάρμακα για ίαση βρίσκουν φάρμακα για συντήρηση, τις βιομηχανίες ζάχαρης, τις βιομηχανίες όπλως, κατηγορούμε τη φτώχεια, κατηγορούμε τον Θεό αλλά ποτέ εμάς. Και γερνάμε και πεθαίνουμε γιατί απλά πράγματα όπως το να τρώμε και να διαβιούμε υγιεινά, να κοιμόμαστε καλά, να πίνουμε νερό και να χαμογελάμε χωρίς νά'χουμε κακία στο μυαλό και στην ψυχή αρνιόμαστε να τα κάνουμε γιατί δεν είναι μέρος της καλής ζωής και της σημερινής κοινωνίας. Ασχολούμαστε μ'όλους και μ'όλα εκτός από μας. Κι'όσες φορές ασχοληθούμε με μας απλά ωραιοποιούμε την καταστροφή μας, χρυσώνουμε το χάπι, γλυκαίνουμε το δηλητήριο που μας σκοτώνει.

Εύκολο να τα λες, δύσκολο να τα κάνεις. Και συμφωνώ. Αλλά ευτυχώς το ανθρώπινο γένος είναι προικισμένο μ'ανυπέρβλητες δυνάμεις. Για τον άνθρωπο τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο, αν το κάνει με αγάπη και σύνεση. Και ποτέ δεν είναι αργά ενόσω ζει σ'αυτόν τον κόσμο. Και είναι ίσως ο μόνος οργανισμός στη φύση που μπορεί να ζήσει πάρα πολύ καιρό με πολλές μή αναστρέψιμες καταστάσεις. Και είμαστε και το μόνο δημιούργημα που έχει τη βοήθεια του Δημιουργού του αν την ζητήσει με καθαρή καρδιά. Η φύση τιμωρεί κι'είμαστε μέρος της φύσης. Κι'ο εαυτός μας μας τιμωρεί, και μάλιστα πολύ αυστηρά. Καθόλου τυχαίο που αν αναρωτηθούμε γιατί κάτι μας πάει τόσο στραβά θ'ανακαλύψουμε πως το πιο πιθανόν είναι τιμωρία για λάθη του παρελθόντος. Το μόνο πού'χουμε να κάνουμε είναι να πούμε 'Ήμαρτον' και να προσπαθήσουμε να τα διορθώσουμε. Μπορούμε. Φτάνει να το θέλουμε.