Ψύχρα...

Στην παλιά μου δουλειά μου τα είχαν πρήξει με τον επαγγελματισμό θεωρώντας υποθέτω πως το να βοηθάς τους πελάτες σου ή και τους μη πελάτες σου για το σωστό και το συμφέρον τους κι'όχι δουλεύοντας εναντίον τους, απ'τη στιγμή μάλιστα που δεν ζήμιωνες την εταιρεία σου, ήταν αντιεπαγγελματικό. Υποθέτω πως το ίδιο συμβαίνει και σε όλες τις υπόλοιπες εταιρείες, μιας και σήμερα έπεσα για ακόμα μια φορά θύμα του ίδιου επαγγελματισμού που εγώ δεν τηρούσα, θυμίζοντάς μου παλιές καλές εποχές. Ναι, ο υπάλληλος που με εξυπηρέτησε συμπεριφέρθηκε άψογα μεν, ψυχρά επαγγελματικά δε, αφήνοντας κατά μέρος τις ανθρώπινες ή/και φιλικές ευαισθησίες. Κι'ήταν ο δεύτερος υπάλληλος της ίδιας εταιρείας μέσα σε λίγες μέρες που μου συμπεριφέρθηκε το ίδιο άψογα μεν, ψυχρά επαγγελματικά δε. Από μικρός έχω μάθει να πληρώνω τα λάθη μου, κάποτε και πιο ακριβά απ'όσο αξίζουν, αλλά μ'αρέσει γιατί τουλάχιστο νοιώθω ωραία με μένα, αν και κάποιες φορές θυμώνω άγρια με μένα για κάποια ηλίθια λάθη που κάνω. Και σήμερα πλήρωσα μέσω του ψυχρού επαγγελματισμού του υπαλλήλου ακόμα μια ηλιθιότητά μου. Όμως ταυτόχρονα με έκανε να νοιώσω ακόμα πιο όμορφα μιας και αυτό που μου συνέβη είναι κάτι που ποτέ δεν θα έκανα εγώ σε πελάτη, γνωστό ή άγνωστό μου, αν βρισκόμουνα στη θέση του, όπως και ποτέ δεν το έχω κάνει ευρισκόμενος σε παρόμοια θέση τόσα χρόνια πριν. Αν μη τι άλλο, τα ηλίθια λάθη μου (για τα υπόλοιπα δεν το συζητώ, σπανιότατα δεν τα απολαμβάνω) με κάνουν να χαμογελώ κοιτάζοντας στον καθρέφτη και να λέω στον εαυτό μου 'Άχ ρε μαλάκα, ποτέ δεν θ'αλλάξεις... Ευτυχώς...'. :)