Κοιμήσου και πάλι... Για πάντα...

Τα ίδια πράγματα οδηγούν στην ίδια κατάσταση. Οι ίδιοι άνθρωποι οδηγούν στα ίδια συναισθήματα. Κανένα και τίποτα δε μπορείς να διώξεις. Κανείς και τίποτα δε σ'εμποδίζει να φύγεις. Έστω και για λίγο. Έτσι κι'αλλοιώς κανείς δεν σ'απογοητεύει στην ουσία. Εσύ απογοητεύεσαι απλά γιατί νομίζεις πως είναι κάτι άλλο, κάποιος άλλος. Πώς είναι η λύση σου, η κάλυψη της ανάγκης σου, η πραγμάτωση τ'ονείρου σου. Και περιμένεις, χωρίς να κάνεις κάτι, χωρίς να γίνεται κάτι, να κάνει κάτι για να γίνει αυτό που θες, αυτό που ονειρεύτηκες. Όπως κι'εκείνη. Όπως κι'εκείνο. Κι'αναλώνεσαι σε θυμούς που ποτέ δεν εξέφρασες κι'έγιναν θλίψη και κατάθλιψη, και σε θυμούς πυ εξέφρασες κι'έγιναν πόνος, χωρίς ν'αλλάξει τίποτα. Και αφήνεσαι σ'αυτά που λένε 'χόμπυς', ερασιτέχνης δήθεν, εραστής της μετριότητας, χαμογελώντας περήφανα για την τελειότητα της μετριότητάς σου, μιας και φοβάσαι έτσι κι'αλλοιώς να δωθείς ολοκληρωτικά σ'οτιδήποτε, σ'οποιονδήποτε. Και κανείς δε σ'αφήνει να μείνεις μόνος για λίγο γιατί απλά φεύγει οριστικά. Κι'αυτό το ερμηνεύουν σαν πάθος και πόθος που έσβησε, επειδή δεν ήσουνα εκεί να τον φουντώνεις συνέχεια. Λες κι'εσύ δεν είσαι άνθρωπος, κι'όλα μπορείς να τα κάνεις και για σένα και για τους άλλους. Αλλά και πάλι δεν φταιν αυτοί παρά εσύ, που τους πραγμάτωσες τ'όνειρο και τώρα τους σκουντάς για να ξυπνήσουν. Κατάλαβέ το φίλε. Εσύ κοιμάσαι. Εσύ ονειρεύεσαι. Αλοίμονο αν ξυπνήσεις. Θα δεις πως αξίζεις όσο οι άλλοι παίρνουν αξία από σένα. Κι'όταν φύγεις οι άλλοι παίρνουν αξία από άλλους και συ μένεις ανάξιος να διερωτάσαι τι έκανες τόσο καιρό, που ήσουνα τόσο καιρό, τι ήσουνα τόσο καιρό, ποιος ήσουνα τόσο καιρό. Τυχερός αν καταφέρεις να ξανακοιμηθείς. Γιατί το καλύτερο πράγμα που σού'τυχε κι'αυτό που έμαθες να κάνεις καλύτερα σ'όλη σου τη ζωή είναι να ξεφεύγεις από σένα μέσα σ'ένα όνειρο. Το δικό σου όνειρο. Κοιμήσου. Εκεί ποτέ δεν είσαι μόνος. Ονειρέψου. Έστω και ξύπνιος. Μόνο έτσι θα μείνεις ζωντανός ακόμα λίγο. Μέχρι να σε ξυπνήσουν και να μη μπορείς να ονειρευτείς ξανά, να ξεφύγεις ξανά. Και το ξέρεις, θα σιωπήσεις, θα υποχωρήσεις, θα ηττηθείς, θα πεθάνεις. Τουλάχιστο κάντο μ'ένα χαμόγελο. Αυτό που σ'άφησαν τα όνειρά σου. Αυτά που ποτέ δεν έγιναν πραγματικότητα, αυτά που ποτέ δεν πραγματοποίησες. Ήσουνα πολύ μικρός γι'αυτά. Ήσουνα πολύ παιδί γι'αυτά. Και ποτέ δεν φρόντισες να μεγαλώσεις. Φοβόσουνα μήπως πάψεις να ονειρεύεσαι. Και είναι τόσο όμορφο τ'όνειρο...