Η Χαρά τους/μας...

Προσωπικά πάντα δημιουργώ εχθρούς. Ή έστω αντιπάθειες. Ειδικά συζητώντας. Και στην αρχή θυμώνων και φωνάζω, μετά γελάω και μετά λυπάμαι. Όπως ψες. Για άλλη μια φορά συζήτησα με ένα υπέρμαχο του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος που κατακρίνει τους πολιτικούς που κλέβουν και τρώνε. Και μάλιστα έτυχε να είναι και άντρας της θείας μου, αδελφής του πατέρα μου, πρώην δημόσιος υπάλληλος που έφτασε στην κορυφή της μισθολογικής κλίμακας και παίρνει μια παχουλή σύνταξη τώρα και με τη θεία μου γιατρό στο δημόσιο με το ίδιο παχουλό μισθό, πάντα σε σύγκριση με τον απλό πολίτη εργαζόμενο. Και τον ρώτησα αυτό που ρωτάω πάντα 'Τι σημαίνει παν μέτρον άριστο?'. Και πήρα την ίδια απάντηση που παίρνω απ'όλους. 'Να προχωράς με μέτρο, χωρίς υπερβολές'. Μια απάντηση που ποτέ δε με ικανοποίησε απ'την στιγμή που στο μυαλό μου ήρθε η δική μου ερμηνεία. Έπαιξα ακόμα λίγο μαζί του, ρωτώντας τον 'Τι σημαίνει Δρακόντεια μέτρα' και στη συνέχεια 'Γιατί τα μέτρα εδώ να σημαίνουν κάτι άλλο και εκεί κάτι διαφορετικό' και μετά 'Ποιο είναι το ρήμα που λείπει στη φράση του Σωκράτη?'...

Μου τη σπάει που όλοι τα ξέρουμε όλα, και βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Όπως μου τη σπάει που κανείς δεν δέχεται κάτι που δεν του αρέσει, κανείς δε συζητά για να βρει την αλήθεια αλλά για να επιβάλει την άποψή του, κανείς δεν αλλάζει τα πιστεύω του ακόμα κι'αν βλέπει πως είναι λάθος, κανείς δεν παραδέχεται τα λάθη του αν είναι να πληρώσει γι'αυτά ή, ακόμα χειρότερα, αν μ'αυτό αυτόματα φαίνεται πως ο άλλος είναι καλύτερος ή ξέρει καλύτερα και όλοι βάζουν πάνω απ'όλα και όλους το εγώ τους - πήγε περίπατο το 'υπέρ βωμών και εστιών' και το 'πίστη, πατρίς, οικογένεια' - εκτός αν βρεθούν σε δύσκολη θέση πλέον, χάσουν τα πάντα ή σχεδόν, και τότε θυμούνται και χαίρονται το αθάνατο Ελληνικό πνεύμα. Και πάνω απ'όλα με ενοχλεί που όλοι με κατηγορούν όταν κάνω ακριβώς ότι κάνουν κι'αυτοί, λέγοντας πως είμαι ισχυρογνώμων κλπ, χωρίς να συνειδητοποιήσουν ότι είναι ότι ακριβώς με κατηγορούν. Κάτι σαν τη συναίνεση που ζητά ο Γιωργάκης σ'όλα αποφάσισε, δέχτηκε και υπόγραψε χωρίς να ρωτήσει κανένα και τώρα κατηγορεί τους πάντες επειδή βρίσκουν πως έκανε λάθος και δεν δέχονται να μοιραστούν την ευθύνη των δικών του πράξεων...

Όλα αυτά με κάνουν να 'απομακρύνομαι' ακόμα περισσότερο απ'τον κόσμο, μένοντας κοντά σ'ότι αφορά και μόνο ευχάριστα ή/και ηδονιστικά θέματα, όπως γλέντια, φαγοπότια, κλπ ευκόλως εννοούμενα που παραλείπονται. Αλλά χαίρομαι αφάνταστα όταν συμφέρον οικονομικό, κοινωνικό, προσωπικό, γενικό, ήθος, καρδιά, ψυχή σμίγουν για ένα κοινό σκοπό με άριστα αποτελέσματα. Όπως οι Ειδικοί Ολυμπιακοί Αγώνες. Σίγουρα κάποιοι θα φάνε πάλι, σίγουρα κάποιοι θα ξοδέψουν απ'το υστέρημά τους πάλι, αλλά η συγκίνηση και η χαρά που μας δίνουν δίνοντας χαρά σ'αυτά τα παιδιά, ελπίζοντας πως δεν θα επηρεαστούν οι αγνές ψυχές τους που τόσο ομορφαίνουν αυτόν τον κόσμο, μας κάνει να νοιώθουμε, έστω και για λίγο, τόσο μικροί και τόσο ευάλωτοι, αλλά συνάμα τόσο ανθρώπινοι κι'αληθινοί, απλοί, γνήσιοι, που τελικά μου φαίνεται πως είναι ότι έχει μείνει να μας κάνει να ελπίζουμε πως όλα θα γίνουν πιο όμορφα κάποτε, πιο αληθινά, πιο αγνά. Και εμείς...