Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Μήπως τελικά δεν είναι έτσι...

Ξέρω... Πως κάποιοι, κάποιες, περιμένουν να δουν τι έχω γράψει σήμερα. Κάθε μέρα. Κάθε βράδυ. Κάποιες φορές θέλω και γω να γράψω. Πάρα πολύ. Αλλά νοιώθω την ψυχή μου βαριά και το μυαλό μου άδειο. Όπως μια μουντή, συννεφιασμένη, ζεστή μέρα. Σα να νοιώθεις αυτούς που σ'αγαπούν, έτσι λένε τουλάχιστο, να σε σκοτώνουν. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Σα να νοιώθεις τους ανθρώπους να σε θέλουν για να τους κάνεις να περνάν καλά, κι'ας μην το λένε. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Σα να νοιώθεις αυτούς π'αγάπησες να σού'χουν δείξει μόνο την πλευρά που ήξεραν πως θ'αγαπήσεις κι'όχι την άλλη που σιχαίνεσαι έτσι κι'αλλοιώς. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Σα να νοιώθεις πως την αποτυχία σου στη ζωή, στην κοινωνία, σαν άνθρωπος, σε κάθε ρόλο που διάλεξες να ερμηνεύσεις, την ντύνεις με όμορφες λέξεις όπως 'ανωτερότητα', 'διαφορετικότητα', 'ευαισθησία'. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Σα να νοιώθεις πως οι ευχές κι'οι κατάρες που σε φόρτωσαν από μικρό κάνουν πάρτυ μέσα σου κάθε φορά που αποφασίζουν να παλαίψουν μέχρι το θάνατο που ποτέ δεν έρχεται. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Σα να θες ν'αυτοκτονήσεις αλλά τ'αποφεύγεις γιατί ξέρεις πως θα το μετανοιώσεις μετά, όπως μετανοιώνεις πάντα, για κάθε τι που έκανες και για κάθε τι που δεν έκανες, μη μπορώντας ποτέ να κατανοήσεις ακριβώς τη σημασία της λέξης 'μετανοιώνω' ή 'μετανοώ'. Ή μήπως είναι έτσι τελικά? Σα να βλέπεις μόνο διέξοδο τη φυγή, απ'όλους, όλα, ειδικά τις μικρές νοθείες από παραισθήσεις ευμάρειας και ευφορίας που παίρνεις από φίλους εξ'αποστάσεως, για να βρεις τον εαυτό σου, τις δυνάμεις σου, το δρόμο σου, αλλά μένεις κατηγορώντας τους δεσμούς σου μ'ανθρώπους κι'όχι τη δειλία σου και την αδυναμία σου σα χαρακτήρας. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Λες και χρησιμοποιείς την αλήθεια και την ωμότητα για να αποποιηθείς ευθυνών απ'τις σχέσεις σου με τους ανθρώπους και τη θέση σου και τη στάση σου προς αυτούς. Ή μήπως τελικά έτσι είναι τελικά? Σα να νοιώθεις ένα τεράστιο τίποτα γεμάτο τεράστια κενά που προσπαθούν να γίνουν κάτι, έστω και ένα τεράστιο μηδέν, αφού δε μπορείς να γίνεις κάποιος. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Σα να δηλώνεις καλλιτέχνης μόνο και μόνο επειδή όλοι οι καλλιτέχνες είναι φευγάτοι, με διαταραγμένες προσωπικότητες, αλλοπρόσαλλα μυαλά και ανισόρροπους συναισθηματισμούς κι'όχι επειδή έχεις ποικίλα ταλέντα. Ή μήπως έτσι είναι τελικά? Λες και καταφέρνω να αγγίζω όλες τις καρδιές που είναι μαύρες και χαμένες όπως τη δικιά μου κι'όχι όλες όσες μέσα στο κάρβουνο κρύβουν διαμάντια που περιμένουν κάποιον να τα βρει, για να λάμψουν και τα δικά του διαμάντια που κρύβονται στης καρδιάς του το κάρβουνο... Μήπως τελικά δεν είναι έτσι...

Δεν υπάρχουν σχόλια: