Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Χαμογέλασέ μου...

Γερνάει η ψυχή? Όχι. Πεθαίνει η ψυχή? Όχι. Πεθαίνει η αγάπη? Όχι. Η πραγματική αγάπη όχι. Γιατί η αγάπη είναι υπέρβαση. Πάνω απ'τα ένστικτα και τη λογική. Πάνω απ'τις απαγορεύσεις του μυαλού και τις προτροπές της κοινωνικής ηθικής. Στο κάτω κάτω τι είναι ανηθικότητα? Η επιβολή των ενστίκτων χρησιμοποιώντας τη λογική και τη δύναμη του μυαλού επί των συνανθρώπων μας. Για ένα και μόνο σκοπό. Να απαλύνει τον πόνο. Τον αβάσταχτο πόνο της ψυχής που δεν την αγάπησε κανείς. Και δεν της έδειξε κανείς τι θα πει πραγματική αγάπη. Που δεν αγάπησε ποτέ. Ή που αγάπησε και δεν χάρηκε αυτήν την αγάπη. Γιατί όταν αγαπάς δε λυπάσαι που σου λείπει η αγάπη σου. Λυπάσαι που δεν είσαι εκεί να την προσέχεις, να την φροντίζεις, να της δίνεις την αγάπη σου, τη ψυχή σου, εσένα. Ναι, πολύ λεπτή η γραμμή της θυσίας απ'την εκμετάλλευση. Αλλά είναι ένα ρίσκο που η αγάπη παίρνει. Γιατί η αγάπη είναι παντοδύναμη. Η πραγματική αγάπη. Όχι αυτή που νομίζουμε πως νοιώθουμε όταν κάποιος γεμίζει τη μοναξιά μας ή μας ξυπνά βασικά ένστικτα και την ηδονή στο σώμα. Όχι. Η πραγματική αγάπη. Αυτή που δε ζητά ποτέ αλλά πάντα δίνει. Αυτή που υπάρχει κοντά και μακρυά. Αυτή που μόνο δυο πράγματα θέλει για να υπάρχει για πάντα. Την ευτυχία αυτού που αγαπάς κι'ένα χαμόγελο. Κι'αν σ'αγαπήσει? Μεγάλη η ευθύνη. Κρατάς ακόμα μια ψυχή στα χέρια σου. Στόχος ο ουρανός. Προορισμός το φως. Αν δεν σ'αγαπήσει? Πάλι νοιώθεις ωραία. Γιατί όταν αγαπάς όλα είναι ωραία. Κι'αν χαθεί? Τότε κλαις. Μυστικά, κάτω απ'τα γέλια και τα γλέντια κλαις. Γιατί δεν την αγάπησες αρκετά για να τη βοηθήσεις να πετάξει. Πέταξε λοιπόν αγάπη μου... Και χαμογέλασέ μου... Φιλί...