Αναμονή...

Ήμουνα σίγουρος... Έχω ξαναγράψει για τις αναμονές. Αναμονές σε αίθουσες, στις γραμμές, στο παντού και πουθενά, στο όλα και τίποτα, για κάποιον, για κάτι, για όλα και τίποτα, για θαύματα και μη, για εκπλήρωση ευχών και κατάρων... Αναμονές με το κορμί, με το μυαλό, με τη ψυχή. Απλά περιμένοντας. Ή περιμένοντας ενώ συνεχίζεις το δρόμο σου, το έργο σου, το τίποτά σου. Περιμένοντας την επιστροφή, την αναχώρηση, το τέρμα, το διάλειμμα, το σταθμό. Για αναμονές μ'ανοιχτές αγκάλες για ανθρώπους που πάνε δίπλα, που δεν έρχονται ποτέ, που έρχονται και φεύγουν. Για αναμονές με κλειστά μάτια και παγερή ψυχή γι'ανθρώπους που ξέρεις τόσο καλά που ποτέ δεν ήθελες να μάθεις, για ανθρώπους που δεν ξέρεις καθόλου και δεν θα μάθεις ποτέ όσο κι'αν το θες...

Περιμένεις μετρώντας πλακάκια, κολώνες, δεντράκια, παρατηρώντας φατσούλες, συμπεριφορές, ρούχα, διαβάζοντας, ακούγοντας μουσική, τρώγοντας τα νύχια σου, κλαίοντας, κλείνοντας τα μάτια να ονειρευτείς, ανοίγοντάς τα γιατί φοβάσαι τους εφιάλτες, αφήνοντας το μυαλό να ταξιδεύσει σ'ότι δεν έχεις κι'όπου θά'θελες νά'σαι ξεγελώντας σε πηγαίνοντάς σε στα σκοτάδια και στην κόλασή σου, κι'ελπίζοντας. Ελπίζοντας πως το θαύμα θα γίνει, όλα θα πάνε καλά, όλα θα είναι καλύτερα από πριν, όλα θα είναι όπως τα ονειρεύτηκες, όπως τα περίμενες, πως άξιζε η αναμονή... Και έρχεται το θαύμα και συ το προσπερνάς. Γιατί δεν περίμενες αυτό που ήρθε. Δεν έλπιζες σ'αυτό που ήρθε. Έκτισες όλα τα όνειρά σου με βάση την αναμονή σου και περίμενες με βάση τα όνειρά σου. Περίμενες το θαύμα γι'αυτά που θες κι'όχι γι'αυτά που δεν ξέρεις. Και συνεχίζεις να ονειρεύεσαι, να αναμένεις και να ελπίζεις. Κάτι, κάποιον που πάντα ήθελες και ποτέ δεν ήρθε. Αφήνοντας ότι κι'όποιον έρθει να σε προσπεράσει. Χωρίς να πέσεις στις ανοικτές αγκάλες. Χωρίς να το αγκαλιάσεις με χαρά κι'ανακούφιση...

Δε μ'αρέσει να περιμένω. Γι'αυτό και πάντα αργώ. Για να μη φύγω πριν έρθει ότι περιμένω. Κι'αν πάψει να με περιμένει απλά δεν έπρεπε, δεν είν'αυτό. Κι'αν με περιμένει τουλάχιστο είναι κάτι. Το θαύμα? Όχι. Αυτό θ'αργήσει το ξέρω. Γιατί απλά δεν έρχεται. Περιμένει να το βρω. Και να το διαλέξω ανάμεσα σε οπτασίες και λάθη. Ένα διαμάντι στο σωρό με τα κάρβουνα καλυμένο με βρωμιές και λάσπες. Τίποτα δεν χαρίζεται. Τίποτα δεν έρχεται. Όλα κερδίζονται. Όλα τα ψάχνεις και κοπιάζεις να τα βρεις. Όλα. Ακόμα και σένα...