Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Βροχή μου...

Βροχή... Το πολυτιμότερο αγαθό στη γη... Νερό για το σώμα, το πνεύμα, τη ψυχή... Γεμίζουν οι πηγές, τα ποτάμια, οι λίμνες, οι ψυχές ανδρώνονται, το πνεύμα γαληνεύει... Αιτεία πολιτισμών, πολέμων, καταστροφών, ζωής και θανάτου... Διαφύλαξη του κεκτημένου ή κατάκτηση του ποθημένου. Η ζωή και η γαλήνη. Ότι ψάχνει ένα σώμα, ένα πνεύμα, μια ψυχή. Η ψυχή την πηγή, το πνεύμα τον ποταμό, το σώμα τη λίμνη. Εύκολο κι'άφθονο. Να λουστεί, να λάμψει, να ξεδιψάσει... Αλλά το πνεύμα δεν αρκείται. Θέλει να σιγουρευτεί πως γεμίζει πάντα η λίμνη. Πως δεν θα ξεραθεί. Ψάχνει να βρει το ποτάμι. Το μεγάλο ποτάμι. Το βρίσκει. Ησυχάζει. Ακούει το νερό να τρέχει, τα ψάρια και τα ζώα να ζουν απ'αυτό μυστικά, χωρίς να βγαίνουν θήραμα στα θεριά της ανοικτοσύνης της λίμνης. Και όμως, η ψυχή πάλι δεν ησυχάζει. Θέλει να δει το θαύμα. Ανεβαίνει το βουνό. Το κορμί δυσανασχετεί. Καλά ηδονιζόταν συνουσιαζόμενο με τ'άλλα άγρια θηρία στη λίμνη, δροσερό και άνετο. Δεν θέλει την ταλαιπωρία. Το πνεύμα διερωτάται γιατί πέταξε τη γαλήνη του για να βρει μια μικρή τρύπα. Αλλά η ψυχή επιμένει. Θέλει να δει το θαύμα. Και τη βρίσκει. Και αναπαύεται. Μέχρι που η πηγή στερεύει... Μια πέτρα τη φράσει. Ψάχνει λύσεις. Κουράζεται. Υποκύπτει στο πνεύμα. Κατηφορίζει προς το μεγάλο ποτάμι. Το σώμα τους παρασέρνει στη λίμνη. Ο κατήφορος μεγάλος κι'εύκολος. Περιχαρίζει για λίγο. Μέχρι που η λίμνη στερεύει. Τα θηρία διψάνε για αίμα πλέον. Και γίνεται το θαύμα. Βρέχει. Κοιτάνε προς τον ουρανό. Θέση τους εκεί... Θέση μας εκεί... Η βροχή κι'η καταιγίδα... Δώσ'μου το χέρι σου...

Δεν υπάρχουν σχόλια: