Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Εκπομπή...

Μικρός μού'λειψε το φιλί, το χάδι, η αγκαλιά, η καληνύχτα, το 'Σ'αγαπώ'... Και η αγάπη όπως την ήθελα... Και πολλά άλλα, άσχετα με το ότι είχα πολύ περισσότερα από άλλα παιδιά. Αλλά αυτό το έμαθα αφού μεγάλωσα. Τότε δεν το ήξερα. Ούτε καταλάμβαινα πόσο μου έλειπαν. Μεγαλώνοντας λοιπόν πρώτα έψαξα να τα βρω για μένα. Μετά ανακάλυψα πως σε πολλούς λείπουν. Και αυτά είναι που μένουν σ'ένα γάμο, σε μια σχέση, σ'ένα άνθρωπο. Ειδικά στα γηρατειά. Κι'αν δεν τα έχεις σ'ένα γάμο, σε μια σχέση, τότε ή η αγάπη είναι από απόσταση οπότε είναι τόσο δυνατή που τά'χει πάντα, ή δεν υφίσταται πλέον. Στο νοσοκομείο που δούλευα σαν φοιτητής νοσηλευτής, έβλεπα τους ασθενείς που μαράζωναν όταν έφευγαν οι επισκέψεις. Κι'ας ήταν τόσοι πολλοί, σ'ένα δωμάτιο και στο θάλαμο. Ένα χαμόγελο και μια καληνύχτα πριν σβήσουμε τα φώτα, και μια καλημέρα κι'ένα χαμόγελο το πρωί, έβλεπα πόσο καλό τους έκαναν. Και πόσο περισσότερο καλό έκαναν σε μένα. Κι'όλες εκείνες οι ευχές που μου έδιναν οι γιαγιούδες... Θεέ μου...

Πριν 15 χρόνια είχα κάνει απόπειρα να δουλέψω σε ραδιόφωνο. Μου έδωσαν ευκαιρεία αλλά δεν προλάμβαινα να πάω. Δε μου ξανάδωσαν. Πρόσφατα μια συνάδελφός μου μου είπε πως θα έκανα καριέρα απ'το ραδιόφωνο, λόγω φωνής. Κάτι που νοιώθω κι'εγώ απ'τις αντιδράσεις άλλων όταν μιλώ μαζί τους στο τηλέφωνο... Υπερβολές? Μπορεί. Αλλά θα μ'άρεσε να κάνω νυχτερινή εκπομπή. Όπως ο Γκαραβέλας που ακούω τώρα. Είτε με ερωτική διάθεση, είτε με τρυφερή συναισθηματική διάθεση, πιστεύω πως θα προσέφερνα πολλά. Γιατί κακά τα ψέματα, όταν αγαπάς γίνεσαι πιο τρυφερός, πιο αισθηματίας. Γι'αυτό άλλωστε και τ'αποφεύγω, αφού και η ερωτική διάθεση έχει το ίδιο αποτέλεσμα, κι'ας την παθαίνω άγρια όποτε συμβεί...

Με φαντάζομαι λοιπόν ν'ανεβάζω τραγούδια ερωτικά, της αγάπης, του πόνου, της θλίψης και να μιλώ. Να λέω ασυναρτησίες, όπως τώρα. Χωρίς ωραία επίθετα και παρομοιώσεις, χωρίς ποιητικές απόπειρες, απλές λέξεις, με συναίσθημα. Να φέρνω στο μυαλό την αγαπημένη μου, τη μορφή της ή τη μορφή που της έδωσα, να κλείνω τα μάτια, και να μιλώ. Και να επαναλαμβάνομαι, όπως εδώ, όπως στα ποστ μου. Να μιλώ για την αγάπη, τη δύναμη, την ψυχή, τον έρωτα, τον Άγιο Βασίλη, όλα αυτά που ονειρευόμασταν όταν ήμασταν μικροί και που μεγαλώνοντας κατάφεραν να μας πείσουν πως μόνο στα παραμύθια υπάρχουν και στα όνειρα. Να ονειρεύομαι λοιπόν και να ξέρω πως στην άλλη άκρη, μέσω ραδιοφώνου ή ίντερνετ, κάποιος ακούει γιατί είναι μόνος. Κάποια ακούει γιατί πονάει. Κάποιοι ακούν γιατί αγαπιούνται κι'είναι μακρυά, και ξαπλώνουν ακούγοντας το ίδιο τραγούδι, νοιώθοντας πως είναι μαζί, αγκαλιασμένοι. Κάποιες περιμένουν να'ρθει η ώρα να μ'ακούσουν, για να ονειρευτούν μαζί μου, να νοιώσουν ότι τους στέρησε η ζωή, τους στέρησαν κάποιοι, το στερήθηκαν από λάθη δικά τους. Είναι ωραίο να μοιράζεσαι τ'όνειρο, όπως μοιράζεσαι την αγάπη. Και η αγάπη πλάθει όνειρα. Και είναι τα μόνα όνειρα που ποτέ δεν είσαι μόνος, ποτέ δεν είσαι νικητής ή ηττημένος, ποτέ δεν έχουν τέλος. Και πάντα ονειρεύεσαι ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα χάδι, ένα φιλί, μια καλημέρα, μια καληνύχτα, ένα βλέμμα, ένα Σ'αγαπώ... Και μετά γυρίζεις στο σύντροφό σου, ή την παίρνεις τηλέφωνο, ή της στέλνεις μήνυμα στο κινητό, στο facebook, στον τοίχο, ή απλά κλείνεις τα μάτια, χαμογελάς, της δίνεις ή της στέλνεις ένα φιλί και ψιθυρίζεις... Καληνύχτα αγαπημένη... Να προσέχεις... Σ'αγαπώ... Φιλί...

Δεν υπάρχουν σχόλια: