Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Πέταξε...


Γεννιόμαστε με πόδια για να πατάμε στη γη και φτερά στη ψυχή για να πετάμε στους ουρανούς. Σαν άγγελοι του φωτός με το χαμόγελο μόνιμα στο πρόσωπό μας και τη ψυχή μας. Και μεγαλώνουμε μαθαίνοντας ένα σωρό πράγματα για το πως θα πατάμε γερά στη γη ξεχνώντας πως η ψυχή μας πετάει. Μόνος σύντροφός της η αγάπη. Αλλά αυτήν την κρύβουν. Μας μαθαίνουν δήθεν τι είναι η μοναξιά, η θλίψη, ο πόνος, η φτώχεια, η δυστυχία και μας παρουσιάζουν την αγάπη να τα γιατρεύει με πράγματα απ'αυτόν τον κόσμο. Και μας μαθαίνουν να αγαπάμε κορμιά, στιγμές, όνειρα, κρατώντας τη ψυχή φυλακισμένη στα έγκατα του κορμιού μας. Και λατρεύουμε ένα χάδι, μια αγκαλιά, ένα πρόσωπο που μας χαρίζει ξανά το γέλιο, τη χαρά, τον οργασμό. Και θέλουμε να τον φυλακίσουμε κοντά μας, μέσα μας, μη καταλαμβαίνοντας πως η συντροφιά της φυλακής δεν είναι ευτυχία. Κι'ακόμα χειρότερα, μόλις κάποιοι νοιώσουν τηνκαρδιά τους να είναι έτοιμη και πάλι να σπάσει τα δεσμά της και να πετάξει, παίρνουν τα πόδια τους, κλειδώνουν το μυαλό τους και φεύγουν. Η φυλακή δεν έχει πόνο. Είναι μια συνήθεια ηρεμίας στο σκοτάδι. Το κορμί δεν θέλει αγάπη για να τρέμει, να φλέγεται, να ζει μέσα στην ηδονή. Και έχει ότι χρειάζεται σε σημείο προσιτό ανάμεσα στα σκέλια, λίγο πιο χαμηλά απ'τη φυλακή της ψυχής... Αλλά υπάρχουν ψυχές με φτερά δυνατά, που περνούν σαν καταιγίδες συμπαρασύροντας μαζί τους βροχές κι'ανέμους, μη αφήνοντας ασυγκίνητες ψυχές και κορμιά, νιώθοντας την αύρα τους στα πιο βαθειά έγκατα... Δύσκολη η μάχη μεταξύ μυαλού και ψυχής, μεταξύ συνήθειας και καινούριου, μεταξύ χαράς και λύπης. Και ο άνθρωπος θέλει να ελέγχει τα πάντα, κι'ας λέει πως θέλει να παρασυρθεί... Κι'οι φυλακές γίνονται πιο ασφαλείς. Δύσκολο να βλέπεις από ψηλά, να σου κτυπά ο αγέρας στο πρόσωπο, να χαμογελάς απο ευτυχία... Περισσότερο φοβάσαι... Το μυαλό στο υπενθυμίζει συνέχεια. Το κορμί είναι δικό σου, το δανείζεις για τη δική σου ηδονή. Τη ψυχή την χαρίζεις. Και φοβάσαι. Όχι μήπως την κλέψει και φύγει. Μήπως ανακαλύψεις πως είναι καλύτερα να είσαι ευτυχισμένη με τη ψυχή παρά με το κορμί. Και πως θα πετάξεις? Έμαθες να πατάς γερά στη γη, και να σέρνεσαι στο έδαφος στις θλίψεις σου. Η ευτυχία της ψυχής βρίσκεται τόσο ψηλά. Και δεν έμαθες να πετάς. Μόνο να πονάς και να σέρνεσαι... Δώσε μου το χέρι σου... Οι ουρανοί μας περιμένουν...

Δεν υπάρχουν σχόλια: