Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Εσύ...


Αυτιά κουφά... Γλώσσα δυσνόητη... Μυαλό σαλεμένο, ταξιδεμένο σε χαμένους ορίζοντες κυνηγώντας χείμαιρες που σαν οπτασία εξαφανίζονται μόλις τις πλησιάσει... Ανεμόμυλους ιππότες σα νέος Δον Κιχώτης... Μια παράλογη λογική, μια παρανοϊκή ευφυία... Λεξιλόγιο νταλικιέρη, συμπεριφορά λάγνου διεφθαρμένου αστυνομικού... Χαμένος στους δυσνόητους στίχους των ποιητών της αγάπης, στις ακαταλαβίστικες φράσεις των συγγραφέων της ζωής, του πάθους, του πόθου, του έρωτα...
Αγάπη... Πόσο πιο απλά μπορείς να περιγράψεις Αυτήν? Μια ψυχή. Καμιά μορφή, κανένα κορμί. Μια ψυχή που χαρίζεται ολόκληρη σε μια άλλη ψυχή. Χέρι χέρι ν'ανέβουν τα σκοτεινά μονοπάτια του ερέβους προς το φως. Να κλαίνε μαζί, να γελάνε μαζί, να πονάνε μαζί, να ονειρεύονται μαζί, να απαλύνουν τον πόνο η μια της άλλης, να ελπίζουν μαζί, να ζουν μαζί, να πεθαίνουν μαζί. Κι'αν η μια δεν ακολουθεί, η άλλη να κρύβεται ακόμα πιο βαθειά στο σκότος, προσέχοντας μην κατρακυλήσει η αγάπη της και δε μπορεί να σταματήσει, να σταθεί στα πόδια της. Να φεύγεις για να μην την πονέσεις. Να δέχεσαι τον τρίτο επειδή είσαι μακρυά και μπορεί να την κάνει να νοιώσει καλά. Να πονάς επειδή δεν είσαι εκεί να την κάνεις ευτυχισμένη, να της χαρίσεις τα πάντα... Εσένα... Με χαμόγελο... Ανιδιοτελώς... Για τη δική της σωτηρία... Για το δικό της παράδεισο...
Έρωτας... Φωτιές στα μάτια, αστραπές στα χέρια, καταιγίδα στην καρδιά... Στόχος το τέλειο. Πόθος, πάθος, εσύ και το αντικείμενό σου. Ένας πίνακας, ένα τραγούδι, ένα γλυπτό, μια σελίδα, ένα κορμί... Όλα ποτισμένα με τη ζωή σου, το μεράκι σου... Η δική σου ικανοποίηση, η δική τους απόλαυση. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο...
Λόγια... Λέξεις... Γραμμένες εδώ κι'αιώνες στην άμμο, στ'αστέρια, στη θάλασσα. Γραμμένες εδώ και χρόνια σε βιβλία, δίσκους, κορμιά, μυαλά, κάθε τι που χαράζεται, δίνοντας ζωή σε άψυχες μαύρες κηλίδες... Δίνοντας νόημα σ'αυτό που σε καίει ανάμεσα στα σκέλια, σ'αυτό που σε δηλητηριάζει ή ανασταίνει βαθειά στα σωθικά. Υπάρχουν. Μόνο οι ερμηνείες αλλάζουν. Κατά το δοκούν... Κατά το συμφέρον... Λέξεις που χαρακτηρίζουν συμπεριφορές, μυαλά, κορμιά αλλά όχι ψυχές. Όχι. Ψυχές αγνές. Μόνο Αγάπη. Και συ... Εσύ παίρνεις τη ψυχή και την κάνεις κομμάτια για να εξαγνίσεις το κορμί, το μυαλό, την πράξη... Δώσε μου ένα κομμάτι για φυλακτό... Ίσως κάποτε νά'μαι ο μόνος που θα θυμάμαι αυτή την ψυχή που αγάπησα... Αυτή την ψυχή που μ'αγάπησε... Εσένα... Αγάπη... Δεν υπάρχει πια αυτή η λέξη... Υπάρχει άλλη στη θέση της... Εσύ...

Δεν υπάρχουν σχόλια: