Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 11 Οκτωβρίου 2010

Άνθρωπος όχι...

Επηρεασμένος απ'το 'Νησί', το βιβλίο που δεν διάβασα και έγινε σειρά που μόλις έκανε πρεμιέρα και είδα, τη Σπιναλόγκα, το νησί των καταραμένων, θυμήθηκα τα τεχνάσματα που καταφεύγουμε εμείς οι άνθρωποι για να ξεχάσουμε. Να ξεχάσουμε τον πόνο, τη φτώχεια, τη θλίψη, τη δυστυχία, την αδικία, τη βία, την ασθένεια, το θάνατο, που υπάρχει γύρω μας. Που υπάρχει στο διπλανό διαμέρισμα, στο διπλανό σπίτι, στο διπλανό τετράγωνο, στη διπλανή συνοικία, στη διπλανή πόλη, στη διπλανή χώρα, στη διπλανή ήπειρο, στο διπλανό πλανήτη, στο διπλανό γαλαξία... Φτάνει που υπάρχει δίπλα μας κι'όχι μέσα μας. Ζηλεύουμε την ευτυχία που βρίσκεται δίπλα μας, την αγάπη, τον έρωτα, τα πλούτη, τη δόξα, όλα τα καλά που υπάρχουν δίπλα μας, και ευαισθητοποιούμαστε για τα κακά όταν φοβόμαστε πως η επόμενη πόρτα που θα κτυπήσουν είναι η δικιά μας. Ή όταν μπουν μέσα μας από μια χαραμάδα. Κλαίμε και πονάμε για ψευδαισθήσεις χαμένων πατρίδων που ποτέ δεν είχαμε, χαμένων ερώτων που ποτέ δεν ζήσαμε, χαμένων πλούτων που ποτέ δεν κερδίσαμε... Ακούμε το κακό, κάποιοι αδιάφορα, κάποιοι με στιγμιαία απώλεια της ευθυμίας μας, κάποιοι με ένα μικρό δάκρυ, ένα σφίξιμο στο στήθος και συνεχίζουμε τη συζήτηση, τη σκέψη, το σχέδιο για το τι θα φάμε απόψε, που θα βγούμε απόψε, ποιαν θα πηδήξουμε, αν θα πηδήξουμε, απόψε, πως θα εκδικηθούμε το μαλάκα που μας γέλασε, να κατηγορήσουμε αυτούς που ψήφισαν οι άλλοι, όχι εμείς, να καταραστούμε αυτούς που μας έφεραν σ'αυτό το χάλι, να γελάσουμε με κάποιο χαζό, να ξαναπηδήξουμε... Οι επαναστάσεις ξεκινάνε από έναν άνθρωπο, έναν ηγέτη, που με το παράδειγμά του και κυρίως με το αίμα του, δείχνει το δρόμο προς τη λύτρωση... Μου φαίνεται πως έχω ξεχάσει το κυριότερο πράγμα που θά'πρεπε να είναι φάρος στη ζωή μου. Πως είμαι άνθρωπος, κοινωνικό λογικό ον, με αισθήματα και ευθύνη στον συνάνθρωπό μου. Εσύ? Καλύτερα μη μ'απαντήσεις... Μόλις σκέφτηκα μια ενδιαφέρουσα περίπτωση γκόμενας. Δεν είναι ακόμα καιρός να γίνω άνθρωπος...

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

άνθρωπος ναι .

από τώρα , από πάντα ...

όλοι είμαστε ικανοί για το καλό και το κακό , στην αναγκη μαθαίνει κανείς ποια είναι τα όριά του και πόσο μπορεί να αλλοιωθεί η ψυχή του.

όμως εκεί στο σκοτάδι της κόλασης είναι που φαίνεται το φως το άγιο..

στο σκοτάδι η απεξάρτηση από την ψυχή που λερώθηκε από τον πόνο κι έγινε κάτι λιγοτερο .

όλοι έχουμε τον άγγελο μέσα μας ..

και όπως στο αβατάρ σου , είσαι σε ένα δρόμο σκοτεινό που σε οδηγεί στο απόλυτο φως ...

συνέχισε το ξεγύμνωμα για να βρεις τον άγγελο μέσα σου...που δεν θα χρειαζεται πια τη μάσκα του έκπτωτου για προστασία .