Κάνω χάζι...

Όλη η ζωή είναι γραμμένη σε βιβλία, είτε διηγήματα, είτε παραμύθια, ακόμη και επιστημονικής φαντασίας. Και σε ταινείες. Και στο facebook. Και στο blogging. Τό'πα πολλές φορές. Μ'αρέσει να στέκομαι σε μια γωνιά, ή ακόμα και στη μέση του δρόμου, και να παρακολουθώ τον κόσμο. Πράγμα που λατρεύω να κάνω ακόμα και στην Ερμού και στο Σύνταγμα (εντάξει, στην Αθήνα λατρεύω να κάνω κι'άλλα πράγματα αλλά αυτά μάλλον δεν σας αφορούν). Και κάνω χάζι. Όχι με τον κόσμο αυτό καθ'εαυτό. Με μένα. Γιατί εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, τις περισσότερες φορές βλέπω τι κάνω ή τι έκανα να τα κάνουν άλλοι. Και συνήθως γελάω και λέω 'Πόσο μαλάκας ήμουνα Θεέ μου'. Ειδικά όταν βλέπω άντρες να την πέφτουν σε γυναίκες που ξέρω πως ήδη είναι με άλλον απλά το κρατάνε μυστικό, για διάφορους λόγους. Και όχι επειδή τους την πέφτουν. Μπορεί να πάνε μια δυο φορές μαζί τους, ή μπορεί και να τις κερδίσουν στο τέλος απ'τον άλλο. Όχι γι'αυτό. Σπάω πλάκα όταν δίνουν όρκους αιώνιας αγάπης, εξαγοράζουν με δώρα, λουλούδια, δείπνα τη συντροφιά τους, τρελλαίνονται επειδή δεν τους λένε το σ'αγαπώ κι'άλλα τέτοια. Δηλαδή όταν συμπεριφέρονται σα γυναίκες. Εκεί σπάω πλάκα. Με μένα. Για το πώς ήμουνα. Και το πώς γίνομαι κάποιες, ευτυχώς ελάχιστες φορές. Και δε μιλώ γι'αυτές που γίνομαι επίτηδες. Για τις άλλες. Που παρασύρομαι. Από μένα...

Για το Βαλεντίνο έγραψα πέρυσι. Φέτος μάλλον θα την κάνω για τα βουνά. Με κλειστό κινητό, λαπτοπ στο σπίτι ανενεργό (όπως και σε όλες τις αποδράσεις μου άλλωστε). Άρα? Τα λέμε... Φιλιά...