Χαρακιές...

Λένε πως οι καρκίνοι είναι προσκολλημένοι στο παρελθόν. Μπορεί. Προσωπικά πιστεύω πως δεν είμαι προσκολλημένος, απλά δε μπορώ να το διαγράψω αφού ότι κι'όποιος είμαι τώρα οφείλεται σ'αυτό, με όλα τα καλά και τα κακά και λάθη, κυρίως αυτά, που έχω κάνει μέχρι τώρα, κι'ότι κι'όποιος θα είμα αύριο και του χρόνου, θα οφείλεται στο παρελθόν μέχρι σήμερα συν το μέλλον που θά'ναι παρελθόν τότε.



Τα πιο κάτω, μαζί με κάποια παλιά παιχνίδια, τετράδια του γυμνασίου και του λυκείου, και τα βιβλία εννοείται, κάποια παλιά ενδύματα αλλά και κάποια μπιχλιμπίδια είμαι σίγουρος, τα φύλαγα εδώ και χρόνια, καμιά τριανταριά, στο πατάρι του σπιτιού μου. Τώρα με την ανακαίνιση αποφάσισα, αφού ο λόγος που τα φύλαγα, δηλαδή αν κάνω παιδιά να είναι τα πρώτα παιχνίδια και αρκουδάκια που θα σπάσουν και θα σκίσουν, δεν υφίσταται, να τα βάλω στους χώρους συλλογής ενδυμάτων για να τα μοιράσουν σε κάποιους που πιθανόν να τα έχουν ανάγκη για λίγη χαρά.



Ακόμα ένας λόγος που τα φύλαγα είναι γι'αυτά που μου θύμιζαν κάποια. Αλλά όλα αυτά τα χρόνια αρκετές φορές θυμήθηκα κάποια περιστατικά χωρίς να τα βλέπω, ακόμα ένας λόγος λοιπόν που δεν χρειάζεται να συνεχίσουν νά'ναι θαμμένα. Τα πιο κάτω δε μου θυμίζουν τίποτα. Οπότε μάλλον σε κανά καζαντί θα τα κέρδισα τότε που δεν κάπνιζα και δεν έπινα (αλλοιώς θα κέρδιζα τσιγάρα) ή θά'ναι δώρο από καμιά γκομενίτσα της εφηβικής ηλικίας που δεν την θυμάμαι έτσι κι'αλλοιώς. Όλα εκτός απ'το δεύτερο απ'αριστερά, το μικρό πιθηκάκι χωρίς γλωσσίτσα που θυμίζει λιγάκι το αρκουδάκι του Mr Bean.



Ήμουνα σχεδόν επτά χρονών τότε. Πρόσφυγες εδώ και ένα χρόνο, με άνεργο πατέρα, η μάνα μου εργαζόταν 2 δουλειές τότε για να τα βγάλουμε βόλτα, μέρα και νύχτα. Είχε τελειώσει λοιπόν την νυχτερινή της βάρδια ξημερώματα Κυριακής, με ξύπνησε, αφού μ'είχε μαζί της και με πρόσεχε, μού'φτιαξε θυμάμαι ένα τοστ και ξεκινήσαμε να πάμε κανά χιλιόμετρο να πάρουμε το λεωφορείο για να μας πάει στο σπίτι μας. Τότε λεωφορεία είχε κάθε 2-3 ώρες τις Κυριακές και το σπίτι μας ήταν γύρω στα 6 με 7 χιλιόμετρα για να πάμε με τα πόδια. Οι δρόμοι νεκροί. Μόνο κάποια λίγα αυτοκίνητα, που έτσι κι'αλλοιώς ήταν λίγα εκείνη την εποχή, και κάποιοι ελάχιστοι πεζοί που πήγαιναν εκκλησία. Στις 7μισυ το πρωί Κυριακής ήταν ήδη αρκετά.



Περπατώντας λοιπόν στη Μακαρίου, κέντρο Λευκωσίας (η αλήθεια είναι πως δεν θυμάμαι αν από τότε ονομαζόταν Μακαρίου αφού ο Μακάριος ήταν ακόμη ζωντανός) ξαφνικά βλέπω στο πεζοδρόμιο εκείνο το πιθηκάκι, που είχε και γλωσσίτσα. Σίγουρα θά'πεσε απ'το μπαλκόνι κάποιου διαμερίσματος. Κοιτάω τα μπαλκόνια και δε βλέπω κάποιο άλλο μωρό να το ψάχνει ή να κλαίει. Οπότε το παίρνω και αμέσως γίνεται δικό μου. Το πρώτο μου αρκουδάκι. Το αρκουδάκι / πιθηκάκι της φτώχειας και της προσφυγιάς...



Τα χρόνια πέρασαν. Αλλά μόνο τα χρόνια. Και νομίζω πως είναι το μόνο που με κοιτάει απ'όλα, μ'αυτά τα παραπονεμένα μάτια. Ίσως επειδή δε μπορεί να μου μιλήσει αφού τού'χω βγάλει τη γλωσσίτσα. Ελπίζω να βρεθεί κάποιο άλλο φτωχό παιδί ν'αγαπηθούν το ίδιο...