Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 12 Μαρτίου 2012

Απόρριψη (Ρεζίλεμα)...

Στα 44 δεν κυνηγάς όνειρα. Τουλάχιστο όχι τόσο έντονα όσο παλιά, και σίγουρα όχι τα ίδια. Βάζεις στόχους, φτιάχνεις καινούρια, πιο προσγειωμένα, πιο προσιτά, και ξορκίζεις αποθημένα. Γιατί τα όνειρα του παρελθόντος που ποτέ δεν κυνήγησες ή ποτέ δεν πέτυχες έχουν γίνει αποθημένα. Και τα ξορκίζεις εκτιθέμενος, έτοιμος για όλα. Πάντα με ρωτούσαν 'Καλά δεν ντρέπεσαι, δε φοβάσαι το ρεζίλεμα?' κι'η απάντησή μου ήταν πάντα η ίδια. 'Αν δε ντρέπομαι το Θεό που με βλέπει, γιατί ντραπώ τους ανθρώπους?'. Και είναι η ίδια... Εμείς οι άνθρωποι φοβόμαστε την απόρριψη, φοβόμαστε την ήττα. Άλλοι λόγω εγωισμού, άλλοι λόγω της ανάγκης μας για αγάπη. Και η απόρριψη σημαίνει πάνω απ'όλα 'Δεν σ'αγαπώ, δεν σε θέλω, δε μου κάνεις'. Κι'αυτός ο φόβος της απόρριψης καθορίζει, όπως όλοι οι φόβοι μας κι'οι ανάγκες μας, ολόκληρη τη ζωή μας και τη συμπεριφορά μας. Κι'ο φόβος γεννάται απ'την άγνοια κι'απ'την αδυναμία. Και όμως, δυναμώνεις και μαθαίνεις μόνο αντιμετωπίζοντας κατάματα το φόβο, την αποτυχία, την απόρριψη... Πήγα, απορρίφθηκα και δε με πείραξε. Μ'άρεσε αυτό. Όχι ότι δε θα μ'άρεσε αν συνέχισα, αλλά δικαιολογημένα δεν έπρεπε. Γέμισα εμπειρίες, γνώσεις, συναισθήματα. Είδα την αγωνία του κόσμου, την ανάγκη για αποδοχή, για αγάπη, είδα την εκμετάλλευση των αναγκών, των ονείρων, των αποθημένων που όμως δε σημαίνει τίποτα περισσότερο από ένα δούναι και λαβείν με σκοπό να κερδίσουν κι'οι δυο, άλλος περισσότερα, άλλος λιγότερα... Η Αθήνα γι'άλλη μια φορά με καταγοήτευσε. Κι'ας έτρεχε ο κόσμος να βρει καταφύγιο ή να κατεβάσει ρολά σε μια πορεία. Κι'ας ήταν άδειοι οι δρόμοι τα βράδυα και τις καθημερινές, εκτός απ'το Σάββατο το μεσημέρι, που και πάλι δεν ήταν όπως παλιά, με κόσμο ίσως πιο φοβισμένο, ίσως πιο μαζεμένο, αλλά πιο χαμογελαστό και πιο ευγενικό. Μου έδωσε την ευκαιρεία να ξαναρθώ κοντά στο μέσα μου, να διαπιστώσω πως τα ωραία λόγια δεν είναι μόνο λόγια, να γνωρίσω καινούρια πράγματα, να κτίσω ακόμα κάτι πάνω μου, μέσα μου, γύρω μου. Ξαναείδα την ομορφιά της απλότητας, επαναβεβαίωσα απόψεις, συναισθήματα, στάση ζωής. Σαν ερωμένη που κάθε φορά απολαμβάνεται κι'οι δυο τον έρωτά σας, δείχνοντας πόσο σημαντικός είναι ο ένας για τον άλλο, πόσο γεμάτες είναι οι στιγμές που ζείτε, που γίνονται αναμνήσεις γεμίζοντάς σας ενέργεια, ελπίδα κι'αποφασιστικότητα, ανανεώνοντας το ραντεβού σας για την επόμενη φορά... Η Αγάπη είναι ζωντανή... Και δυνατή... Γιατί είναι σημαντικό να σ'αγαπούν, με όλα σου τα καλά και τα κακά, ειδικά όταν είσαι ότι σημαντικότερο τους έχει συμβεί, αλλά είναι πιο σημαντικό το ότι ξέρεις ν'αγαπάς, να δίνεις αγάπη και ν'αγαπάς εσένα... Απ'εδώ αρχίζουν όλα...

Δεν υπάρχουν σχόλια: