Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Στην πρίζα...



Ανέκαθεν ήμουνα εναντίον του βολέματος. Ειδικά επειδή βολεύτηκα εγώ προσωπικά. Μπορεί να γλύτωσα απ'το κατεστημένο του μέσου αλλά απ'αυτό δεν γλύτωσα. Βολεύτηκα σ'ένα γάμο, σε μια δουλειά, σε μια κοινωνία, σ'ένα κατεστημένο. Και μετά βολεύτηκα στο blogging και τώρα στο facebook. Αλλά γαμώτο μου φαίνεται πως η φαντασία μου είναι πιο δυνατή κι'απ'τις ενοχές μου και τη συνείδησή μου. Και το μυαλό μου με φαντάζεται σε 20 χρόνια από τώρα ή και 30 να συνεχίζω το βόλεμα, κάνοντας ακριβώς τα ίδια πράγματα. Και παίρνει την εικόνα του αύριο, τη φέρνει στο σήμερα και με κάνει να νοιώθω 30 χρόνια πιο μεγάλος. Και τι σημαίνει βόλεμα? Απλά περνάς καλά, όχι χάλια, όχι τέλεια, ξεπερνάς κάποτε τα όρια, ρισκάρεις δηλαδή με ασφάλεια, και μετά στη ρουτίνα σου και πάλι μέχρι την επόμενη φορά. Αποτέλεσμα? Συνηθίζεις να είσαι ένα τίποτα ή στην καλύτερη περίπτωση μια μετριότητα. Ξεφεύγεις φτιάχνοντας όνειρα και πείθοντας κι'άλλους να τα ζήσουν μαζί σου ή μπαίνοντας στο βόλεμα και στο όνειρο μιας άλλης, αναστατώνοντάς της τη ζωή, και μετά φεύγεις ή σε διώχνει. Μέχρι την επόμενη. Συνδυασμός όλων των πιο πάνω θανατηφόρος. Ευτυχώς για λίγο καιρό μόνο. Τι γίνεται με τους γύρω σου? Μ'αυτούς που  βρίσκονται στο ίδιο βόλεμα με σένα δε σε πολυνοιάζει. Στο κάτω κάτω ας μην βολεύονταν κι'αυτοί. Ας ξεβολεύονταν, ή ας σε υποχρέωναν να ξεβολευτείς. Όχι, αν τους αγαπούσες θα φρόντιζες να ξεβολευτείς προχωρόντας είτε μαζί τους είτε μόνος για να προχωρήσουν κι'αυτοί. Ας πρόσεχαν. Αλλά τι γίνεται μ'αυτούς που βρίσκεις όταν κάνεις ασκήσεις ξεμουδιάσματος? Μ'αυτούς που αγαπάς και/ή σ'αγαπάνε? Μ'αυτούς που γύρευαν μια όαση και συ τους πρόσφερες μια τέντα βεδουίνων για λίγο καιρό? Γι'αυτούς που τους ξύπνησες απ'το λήθαργό τους, κάνοντάς τους να πιστέψουν πως επιτέλους ήρθε η ώρα να ζήσουν και τελικά τους αφήνεις μόνους? Γι'αυτούς που τους αγάπησες, κάνοντάς τους να ξανανοιώσουν άνθρωποι, ψυχές, κι'όχι μόνο κορμιά, αλλά στο τέλος είσαι πολύ δειλός για να κάνεις τα λόγια πράξεις?

Σήμερα τσακώθηκα πάρα πολύ έντονα με τη μάνα μου. Για τον πατέρα μου. Που τσακωνόμαστε πολύ έντονα συνέχεια. Γενικά φαίνεται πως είμαι άνθρωπος που δεν αντέχει, δε μπορεί να είναι ήρεμος, δε μπορεί να συγκρατηθεί. Ούτε στη χαρά, ούτε στο γέλιο, ούτε στο θυμό, ειδικά στο θυμό. Δε με έφτανε αυτό πήγα και είδα και τις ουρές από ανέργους. Αλήθεια, τι κάνω εγώ γι'αυτό? Τίποτα βασικά. Εγώ βολεύτηκα. Μετά είχα και τη δουλειά μου. Το είπα και το ξαναλέω. Στη δουλειά βολεύτηκα, μέρος του κατεστημένου, άρα απλά παραπονιέμαι χωρίς να κάνω κάτι για να τη βελτιώσω ή να τα παρατήσω. Και φυσικά, όπως το είπα ξανά, τα παίρνω εύκολα στο κρανίο με συναδέλφους, συναδέλφισσες, ανώτερους και παντός είδους άτομα που εναντιώνονται, κάνουν πως θα θυμώσουν, απειλούν, δίνουν τελεσίγραφα, νοιώθουν καλύτεροι κι'ανώτεροι επειδή ξέρουν 3 πράγματα περισσότερα από σένα κλπ. Το βρήκα πιο εύκολο να κάνω το αλλοιώς απ'το να μην προκαλώ. Και να προειδοποιώ απ'το να συγκατανεύω. Περισσότερο όμως απ'όλα μου τη δίνει απ'τη μια να αποποιούνται ευθυνών και να φταίει πάντα ο άλλος και απ'την άλλη να με αμφισβητούν, ειδικά όταν τίθεται θέμα αξιοπιστίας και αλήθειας ή ψέματος. Μπορεί να πνίξω τον άλλο. Και χθες βράδυ αυτό έγινε με μια. Της έδωσα να διαβάσει ένα κείμενό μου, όπως δίνω κείμενα κι'άλλων να τα διαβάσουν αν μ'αρέσουν, π.χ. Χριστόφορος Παπακαλιάτης ή Angelina Rain (δηλαδή σχεδόν πάντα), και ήθελε να της αποδείξω πως εγώ είμαι ο Αυτοκράτορας και πως μόνο εγώ γράφω στο blog. Το ότι ήξερα τους κωδικούς δεν την αρκούσε. Της το απέδειξα. Με έχασε παντελώς, κι'από φίλο, κι'από συνεργάτη κι'απ'οτιδήποτε. Σκασίλα της? Ίσως. Και δεν έφτανε αυτό, είχα και τη γυναίκα μου να παραπονιέται πως ήμουνα πολύ ώρα κρατημένος στο κινητό που με έπαιρνε...

Θα μ'ακούσεις πολλές φορές να παραπονιέμαι. Ειδικά για τις μαλακίες που γίνονται και τις ηλιθιότητες είτε σε μένα είτε όχι απλά διότι ο άλλος είναι χαζός ή μαλάκας. Ξέρω πότε φταίω και ποτέ δεν θα παραπονεθώ αν αυτό που παθαίνω είναι τιμωρία ή συνέπεια της μαλακίας μου. Τώρα τελευταία ακούω πολλά παράπονα για μένα. 'Γιατί δεν έρχεσαι στον τοίχο μου', 'Εγώ δεν ανήκω στο σωρό', 'Γιατί δε μου λες απλά τι έχεις, όπως σου λέω εγώ'... Απ'τη μια μου τη δίνει, απ'την άλλη μ'αρέσει. Περισσότερο όμως με προβληματίζει. Δεν φταίνε αν εγώ όρμησα σαν καταιγίδα και μετά απομακρύνθηκα το ίδιο ξαφνικά, κρατώντας μια απόσταση ασφαλείας. Ούτε θα φταίνε αν αύριο μου πούνε 'Άισηχτήρ παλιομαλάκα'. Και δεν θά'χω παράπονο. Δεν δικαιούμαι νά'χω παράπονο. Το χειρότερο δε θά'ναι όταν θά'ρθω Αθήνα. Δεν θά'μαι μόνος. Και αυτή εδώ είναι η 'μυστική' ζωή μου. Και εκεί που τον Ιούνη ένοιωθα πίκρα που δεν βρέθηκα έστω και για ένα καφέ με κάποιον, που ήμουνα και μόνος, τώρα ξαφνικά δεν ξέρω τι θα κάνω που μπορεί να θέλω, μπορεί να θέλουν αλλά δεν έχω χρόνο τόσο πολύ και δεν είμαι και μόνος... Η ψυχή μου φαίνεται να μου κρατά μούτρα επειδή αν τη δω θά'ναι για κανά δίλεπτο από απόσταση. Το χαμογελαστό βασανάκι μου θέλει να κάθεται στο διπλανό τραπέζι να πίνει καφέ κι'ας μη μιλήσουμε καθόλου...

Διαβάζω τα πιο πάνω ξανά... Σκέφτομαι πόσα βάσανα και προβλήματα έχει ο κόσμος και με τι ασχολούμαι εγώ. Πόσο λάθος είμαι. Ψάχνω τραγούδι για το τέλος. Κλείνω τα μάτια. Την σκέφτομαι... 'Θέλω... Να σε κρατήσω στην αγκαλιά μου... Να σου χαϊδέψω τα μαλλιά... Να σε φιλήσω γλυκά... Να σε δω στα μάτια... Να σου χαϊδέψω το πρόσωπο... Θέλω... Να κάνουμε έρωτα... Όχι για τον ίδιο τον έρωτα. Δε με ενδιαφέρει αν θά'ναι χάλια ή όχι. Απλά για το μετά. Εσύ, στην αγκαλιά μου να κοιμάσαι... Θέλω... Κι'ας εξαφανιστείς για πάντα το πρωί... Καληνύχτα.... Φιλί...' Να προσέχεις...

Δεν υπάρχουν σχόλια: