Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Δύο και...

Δύο και είκοσι πέντε... Κάποιοι αναστενάζουν απ'την ηδονή, κάποιοι απ'τον πόθο, κάποιοι απ'το πάθος. Κάποιοι αναστενάζουν για ανεκπλήρωτους έρωτες, κάποιοι για χαμένες αγάπες, κάποιοι γι'αυτήν που αγαπούν και τους λείπει, κάποιοι γι'αυτήν που αγαπούν και πονά... Ίσως για κάποιον άλλο. Κάποιοι αναστενάζουν απ'τον πόνο της ψυχής τους, κάποιοι του κορμιού τους, κάποιοι για το μέλλον, κάποιοι για το παρελθόν. Κάποιοι δουλεύουν, κάποιοι γεννιούνται, κάποιοι διασκεδάζουν, κάποιοι πεθαίνουν, κάποιοι φεύγουν, κάποιοι φτάνουν, κάποιοι ακόμα ταξιδεύουν, κάποιοι ξυπνούν, κάποιοι πάνε για ύπνο, κάποιοι πάνε για σεξ, κάποιοι είναι μόνοι, κάποιοι όχι. Δύο και τριάντα. Άλλαξε κάτι? Μάλλον όχι. Ακούω τα ίδια γέλια και τους ίδιους αναστεναγμούς. Βλέπω τα ίδια δάκρυα και τα ίδια μάτια. Και συ... Κάτι απ'όλα... Ή λίγο απ'όλα... Εγώ? Απλά περιμένω... Εδώ...

2 σχόλια:

Anael είπε...

οι αποστάσεις μικραίνουν όταν ξέρεις να περιμένεις..

Emperor είπε...

Σωστή για άλλη μια φορά Anael... Καλησπέρα...