Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010

Λυπητερό παραμύθι...



Υπάρχουν και λυπητερά παραμύθια... Χωρίς τέλος λυπητερά παραμύθια...

Σκέψου λοιπόν μια γυναίκα που ξαναβρίσκει τον έρωτα μετά από πολλά χρόνια ηρεμίας κι'ησυχίας. Και νοιώθει πως όχι μόνο δεν την αγαπά, αυτό το ξέρει άλλωστε, αλλά και την πετάει για άλλες. Και λυπάται που δε μπορεί να γίνει άκαρδη, απλά να απολαμβάνει το κορμί του που της χαρίζει ατέλειωτη ηδονή χωρίς να τον πιέζει ψυχολογικά να την αγαπήσει. Και νοιώθει και ένοχη όποτε του παραπονεθεί. Κι'αυτήν την γυναίκα την θέλει κάποιος άλλος που κάποτε την παίρνει και κλαίει, της εξομολογείται τον έρωτά του αλλά αυτή του λέει συνέχεια πως είναι αλλού...

Σκέψου τώρα άλλη γυναίκα που κι'αυτή βρήκε ένα ξεχωριστό άνθρωπο, ευαίσθητο αλλά και παράξενο, που νοιώθει ωραία όταν μιλάνε και όταν κάνουν έρωτα φτάνει στους 7 ουρανούς. Αλλά κι'αυτή νοιώθει κάπως απομονωμένη κάποιες φορές. Είναι πολύ ξεχωριστή, όπως πιστεύει πως είναι κι'αυτός, και την λυπεί που ίσως ξοδεύει το χρόνο του σε υποδεέστερα υποκατάστατα...

Σκέψου τώρα μια τρίτη γυναίκα. Γυναίκα που μπορεί να έχει όποιον θέλει, στα πόδια της, αλλά να ζει με τη νύχτα στη σκέψη και τη στάχτη στην καρδιά. Στάχτη από μια προηγούμενη αγάπη, νύχτα παιδί των φόβων και της φοβίας Και ξαφνικά άλλαξε. Όχι, δεν έγινε κάτι άλλο, δεν έγινε κάποια άλλη. Απλά ξαφνικά μαλάκωσε η καρδιά της και φαντάζει από χίλια μίλια πως είναι ερωτευμένη. Ίσως είναι ερωτευμένη μ'αυτόν που της άνοιξε ξανά την καρδιά. Ίσως πάλι όχι. Σίγουρα αυτός την αγαπά. Αλλή αυτή δεν του ξανοίγεται. Φοβάται μην τον χάσει? Φοβάται μην τον πληγώσει? Φοβάται μήπως πληγωθεί πάλι? Παίζει? Ποιος ξέρει. Αυτός την αγαπά...

Όχι και να τελειώσουμε στις τρεις. Σκέψου ακόμα μια. Στην ηλικία που θά'πρεπε να απολαμβάνει το σεξ, τη ζωή, τα παιδιά της, χωρίς ιδιαίτερες σκοτούρες. Και όμως έχει μια μεγάλη σκοτούρα, ένα αβέβαιο μέλλον. Κάποιος θέλει να της τα στερήσει όλα. Και πήγε και τρύπωσε σ'αυτό που όλοι οι άντρες βλέπουν και τους αρέσει. Στο στήθος της. Μόνη της παρηγοριά ένας άγνωστός που είναι πιο δικός της κι'απ'τους δικούς της. Αυτός, που δεν θέλει καν να του μιλήσει μήπως δεν καταφέρει να τον κάνει να νοιώσει καλά, μήπως τον κάνει να λυπηθεί, μήπως του χαλάσει τη διάθεση, λες και τον αγαπά παράφορα και θέλει να έχει στο μυαλό της μια ευχάριστη ανάμνηση συντροφιά στη μάχη που δίνει και πάρα πέρα. Κι'εκείνος να περιμένει με αγωνία νέα της, ένα μήνυμα, ένα γράμμα, ένα τηλεφώνημα, απλά για να δει ότι είναι καλά και για να μην ανησυχεί...

Κουράστηκες να σκέφτεσαι? Χμ. Σκέψου όμως μιι άλλη. Μια άλλη που έχει λογικά ότι θά'θελε νά'χει μια γυναίκα. Υγεία, ηρεμία, λεφτά, σεξ, φίλους... Όμως της λείπει ο έρωτας. Υποκατάστατο? Μια ... ιδιαίτερη φιλία. Μια φιλία που τη γεμίζει, εμπιστεύεται, αφήνεται, επιθυμεί, νοσταλγεί, της λείπει όταν δεν είναι εκεί... Υποκατάστατο? Ή βρήκε αυτό που ήθελε?

Και τέλος, πάρε την κάθε μια από τις πιο πάνω γυναίκες ξεχωριστά και κάνε συνδυασμούς με το τί έχει και τί λείπει στην κάθε μια... Με τους συνδυασμούς κάνεις ακόμα καμιά δεκαριά τουλάχιστο έ? Και όταν τελειώσεις διερωτάσαι: 'Καλά ρε πούστη μου, τι κοινό μπορούν να έχουν αυτές οι γυναίκες όλες?'

Θεωρητικά εδώ τελειώνει η πραγματικότητα. Εδώ αρχίζει το παραμύθι, η ψευδαίσθηση, η φαντασία. Τι κοινό μπορεί να έχουν αυτές οι γυναίκες? Ίσως τίποτα. Ίσως πολλά. Κάτι περισσότερο απ'την θλίψη και την ελπίδα που έχουν. Λες τελικά να μην είναι παραμύθι?

3 σχόλια:

nefelokokkugia είπε...

Μ΄αρέσει που γράφεις για τις γυναίκες.
Τις αγαπάς τόσο πολύ τελικά εεεε?

Emperor είπε...

Λες? Ίσως. Αν και κάποιοι και κάποιες με χαρακτηριζουν και μισογύνη. Απ'την άλλη ίσως απλά να τις έχω μάθει καλά. Και απ'την καλή και απ'την ανάποδη. Αν διαβάσεις κι'άλλα ποστ μου θα δεις πως αρκετές φορές σας κατηγορώ. Ίσως δε να είναι απωθημένα μου, επειδή πιθανόν να έχω απορριφθεί από σας. Το μόνο σίγουρο είναι πως ότι γράφω είναι συμπεράσματα τα οποία έχω εξαγάγει από δικές μου κυρίως εμπειρίες και παρατηρήσεις. Κάποτε ξέρεις πως δεν αρέσει σε μια γυναίκα να την ξέρεις... Όπως και νά'χει, φτάνει που σ'αρέσουν αυτά που γράφω. Σ'ευχαριστώ... :-)

nefelokokkugia είπε...

Μου αρέσουν γιατί με αναγνωρίζω μέσα τους. Και κατά περίεργο τρόπο, με βοηθούν. Με κάνουν και σκέφτομαι. Κάτι που αποφεύγω συστηματικά τα τελευταία χρόνια. χιχι