Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Αλλοιώς...

Δύσκολες οι αποφάσεις. Δύσκολες οι συσκέψεις. Και οι τρεις δυνατοί. Ο καθείς στον τομέα του. Μυαλό, ένστικτο, συναίσθημα. Ανάλυση των δεδομένων. Παρακολούθηση των γεγονότων μέχρι σήμερα. Υποθέσεις, αποτελέσματα, πειράματα. 'Μήπως αν...'. 'Κι'αν δεν....?' Δεν έχει σημασία. Ή μήπως έχει? Μήπως κάποιος πρέπει να υποχωρήσει? Μήπως κάποιος πρέπει ν'αναλάβει. Μυαλό, ένστικτο, συναίσθημα. Μάλλον ένας πρέπει να καθοδηγεί, να ελέγχει, ν'αποφασίζει. Δεν είναι πόλεμος. Τα θύματα ένα. Οι πληγές πολλές. Τα κενά παρακολουθούν αμίλητα. Μήπως τελικά πρέπει να γεμίσουν αλλοιώς? Ή μήπως πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν ώς έχουν? Κενά. Απλά τεράστια δημιουργικά κενά. Μαύρες τρύπες στη ψυχή, στο συναίσθημα. Μήπως το λάθος είναι αυτό. Η προσπάθεια να γεμίσουν. Να γίνουν τι? Αγάπη, χαρά, μίσος, πάθος, έρωτας, φιλία, τι? Να γίνουν κάτι άλλο? Και τότε? Μήπως τελικά ο κάθε συνομιλητής πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλίες και τομείς ξεχωριστά? Και ποιος θα καθορίσει τα όρια? Μήπως ο πόνος? Μήπως το πάθος? Μήπως η λογική? Δύσκολη η απόφαση. Ακόμα πιο δύσκολη η εκτέλεση. Και μέσα σ'όλα η γυναίκα. Και μέσα σ'όλες εκείνη. Η κάθε εκείνη, κάθε φορά. Η απόφαση πάρθηκε. Η εκτέλεση σχεδιάζεται. Η Αγάπη? Αυτή πάντα ζει. Στην ψυχή. Κι'εκεί πρέπει να μείνει. Ξεχωριστά από κάθε πάθος, κάθε κορμί, κάθε συμπόνοια, κάθε κενό. Τα κενά συνεχίζουν. Να είναι κενά. Τεράστια δημιουργικά κενά. Ο δρόμος μπροστά. Η συνεδρίαση έληξε. Πάνω απ'όλα? Τίποτα. Όλα μαζί. Και ξεχωριστά. Τα λάθη συγχωρούνται όταν δεν επαναλαμβάνονται. Αρκετές επαναλήψεις. Το εμπεδώσαμε. Όλα συνεχίζονται. Όλα. Μαζί και χώρια. Αδίστακτα, αμείλικτα, σταθερά. Και τα κενά, αυθύπαρκτα συνεχίζουν ανεξάρτητα. Χωρίς να σμίγουν με κενά άλλων. Η ζωή είναι ωραία για να την αδειάζεις. Κι'η αγάπη πανέμορφη για να την ασχημίζεις. Τα δώρα δεν χαρίζονται. Κερδίζονται. Ξεκινάμε. Έστω και μόνοι. Μπροστά. Έλα. Όχι πίσω μου, όχι μπροστά μου. Δίπλα μου. Αλλοιώς...