Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Δυο βήματα μακρυά...

Ακούγοντας Χριστόπουλο πριν και Κότσιρα μετά, προσπαθώ να συντάξω τις σκέψεις μου να γράψω κάτι βρε παιδί μου. Κάτι για την αγάπη. 'Πάλι?' θα πουν κάποιοι... 'Πάλι' λέω εγώ. Και ξεκινώ να ξαναγράψω για την αγάπη. Και σταματώ. Τι να γράψω? Για την αγάπη που τη νοιώθεις μονόπλευρα, χωρίς ανταπόκριση? Για την αγάπη με μερική ανταπόκριση? Για την αγάπη που φοβάσαι να ομολογήσεις? Για την αγάπη που φοβάσαι μήπως χάσεις? Για την αγάπη που φοβάσαι μήπως στην κλέψουν? Για την αγάπη που νοιώθεις να φεύγει? Για την αγάπη που νοιώθεις πως έρχεται στο πρόσωπό της και πάντα κοντοστέκεται δυο βήματα μακρυά? Για την αγάπη που ζεις έντονα, αμφότεροι? Μα αυτή δε χρειάζεται τίποτα. Μιλάει μόνη της, γελάει μόνης της, ζει μόνη της. Χαμογελάω. Σ'όποια μορφή κι'αν την δεις, υπάρχει. Κι'απ'τη στιγμή που υπάρχει θα ζήσει έντονα. Μ'όλο το πάθος, τον πόθο, τον πόνο, την ηδονή, τη χαρά, την ευτυχία που την ακολουθούν. Πιστοί στη φωτιά της, στο μέλλον της, στη ματιά της, στη φωνή της, στο αίμα της...

Δεν υπάρχουν σχόλια: