Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010

Τώρα...



Έγραψα κι'έσβησα δυο φορές. Ποιος? Εγώ που μπορώ απ'το τίποτα να σου μιλάω σαν τον Φιντέλ για ώρες και για τα πάντα. Τα λόγια σου τριγυρίζουν ακόμα στο μυαλό μου. Θέλω νά'μαι εκεί. Κι'ας με τρυπάς με τ'αγκάθια σου. Κι'ας είσαι τοσοδούλα. Πάντα σ'άρεσαν τα παραμύθια. Κι'εγώ είμαι το παραμύθι σου. Το πραγματικό σου παραμύθι. Έλα στην παλάμη μου τοσοδούλα να σε κρατήσω, να σε ζεστάνω... Είμαι εδώ, το ξέρεις. Όχι για πάντα. Ποτέ δεν είμαι για πάντα. Κι'ας μένω πάντα στο μυαλό και στη ψυχή, σαν όνειρο ή εφιάλτης, σα λουλούδι ή αγκάθι, σαν καταιγίδα στα βουνά και στις ερήμους... Αλλά τώρα είμαι εκεί, είμαι εδώ, για σένα. Αυτή που αγαπώ, αυτές που μ'αγαπούν, μπορούν να περιμένουν. Εμένα, το μυαλό μου, το κορμί μου, την καρδιά μου, ότι προορίζεται για την κάθε μια. Αν όχι, τότε ποτέ δε μου άξιζαν, ποτέ δεν τους άξιζα. Τώρα υπάρχεις εσύ. Για αύριο δεν ξέρω. Το μόνο που είμαι σίγουρος είναι πως το αύριο θα είναι καλύτερο. Και για σένα και για μένα. Κι'ας ζήσει η πραγματικότητα για λίγους μήνες, κι'ας ξαναγίνουμε παραμύθι, μακριά ο ένας απ'τον άλλο. Κι'ας δεν είμαι πλέον ο Μικρός σου Πρίγκηπας αλλά εγώ, κι'ας μην είσαι πλέον η Μαρουλίτα μου αλλά εσύ. Μπορεί το τώρα να ξεκίνησε χθες, αλλά το αύριο ξεκινά τώρα. Και θα υπάρχει μόνο επειδή υπάρχει τώρα. Άσε λοιπόν το τώρα να ζήσει. Και το αύριο θα έρθει. Κι'ας μην το φαντάζεσαι. Γιατί είναι εκεί και σε περιμένει να συναντηθείτε. Γιατί υπάρχει. Όπως εσύ κι'εγώ. Όπως ο μικρός πρίγκηπας κι'η μαρουλίτα...

Δεν υπάρχουν σχόλια: