Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Και γω το πίστεψα...

Κυριακή... Σχεδόν μεσημέρι... Κάποιοι ακόμα κοιμούνται κουρασμένοι απ'τη Σαββατοβραδυνή κραιπάλη. Κάποιοι επέστρεψαν μόλις τώρα ξυπνώντας σ'ένα ξένο κρεββάτι που χάρηκαν την ηδονή του αγνώστου. Ή του γνωστού. Κάποιοι ξύπνησαν εδώ και ώρες, για δουλειά, εκκλησιά, εκδρομή, ψηφοφορία, καφεδάκι, ραντεβού. Κάποιοι και πάλι δεν κοιμήθηκαν, ή κοιμήθηκαν πολύ λίγο, περιμένωντας ένα μήνυμα, ένα τηλεφώνημα, ή ακόμα και απλώς να δουν τον αγαπημένο τους στο facebook να ανεβάζει ένα τραγούδι και μια καλημέρα. Κάποιοι περιφέρονται μη έχοντας κάτι καλύτερο να κάνουν σκοτώνοντας την ώρα τους και θεριεύοντας τη μοναξιά τους. Κάποιοι προσπαθούν να καλύψουν το χαμένο έδαφος από χθες βράδυ από ένα ραντεβού που δεν έγινε ποτέ, μια ηδονή που δεν ήρθε ποτέ, ή ήρθε με κάτι πρόχειρο, ή κάτι κατώτερης ποιότητας. Κάποιοι απλά ήθελαν ένα ραντεβού μ'ότι λάχει και το είχαν. Κάποιοι απλά ξύπνησαν, ζώντας το ίδιο πράγμα, μια ίδια μέρα με διαφορετικό όνομα, πληγωμένοι από ένα όνειρο που δεν ολοκληρώθηκε. Τελικά το γέλιο τι είναι? Ένδειξη ευτυχίας ή διάλειμμα απ'τη δυστυχία? Η ηδονή τι είναι? Αποτέλεσμα ολοκλήρωσης σχέσης, ακόμα και μιας απλής επαφής και ικανοποίησης συναισθηματικών και σωματικών αναγκών ή αυτοσκοπός? Τι λείπει περισσότερο, μια ηδονή ή μια αγάπη? Γιατί ένα ψεύτικο σ'αγαπώ είναι προτιμότερο από την αλήθεια? Γιατί η λογική διαλύεται μπροστά στο συναίσθημα? Γιατί ξεχνάμε αυτά που λέμε και κάνουμε και θυμούμαστε αυτά που μας λένε? Γιατί δεν κάνουμε ότι λέμε? Γιατί πάντα θυμούμαστε ότι μας χαλά κι'όχι ότι μας χαροποίησε στις σχέσεις μας? Και γιατί όποιος δεν είναι όπως το σύνολο υποφέρει και εντός και εκτός συνόλου? Πολλά γιατί για μια Κυριακή. Ίσως τελικά ότι θέλει ο άνθρωπος να είναι αυτά που κατηγορεί. Ίσως τελικά η αγάπη και το συναίσθημα να προορίζεται μόνο για τους αδύναμους... Ίσως τελικά η επιβίωση και η ευτυχία και η επιτυχία να μη βρίσκονται στο μέρος της καρδιάς αλλά λίγο πιο κάτω. Ίσως τελικά η λογική να χρειάζεται ακριβώς για να διαχωρίζει αυτά τα δυο μέρη. Ίσως τελικά το νά'σαι φαινομενικά 'απάνθρωπος' και σκληρός να είναι αυτό που θέλει ο κόσμος, που θέλει η φύση, που θέλει η ζωή. Ίσως τελικά το να ξέρεις τι σου γίνεται να είναι πρόβλημα σ'ένα κόσμο που δεν ξέρει. Ίσως τελικά ο εγωισμός να είναι η σωτηρία σ'ένα εγωιστικό κόσμο. Ίσως τελικά η αγάπη να είναι κάτι πολύ απλό για να το καταλάβει και να το ζήσει ο κόσμος αφού η ευτυχία του βρίσκεται λίγο πιο κάτω απ'την κοιλιά, ανάμεσα στα σκέλια... Τόσο απλό όσο ένα κυριακάτικο χειμωνιάτικο παραμύθι... Και γω το πίστεψα ο ηλίθιος...

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ισως τελικα η αγαπη να ειναι μονον για ανοητους οραματιστες που πιστευουν οτι μπορουν να φτιαξουν αυτον τον αθλιο, σκληρο και χυδαιο κοσμο......δινοντας στους αλλους ευκαιριες για να νιωσουν την χαρα της προσφορας και της τρυφεροτητας που μπορει να τους δωσει ενα αληθινο συναισθημα..δινοντας τους μια αλλη οπτικη γωνια απ αυτην που γνωριζουν....για την ζωη...αλλα που σε τελικη αναλυση, τους ειναι μαλλον αχρηστη...μια και δεν ειναι σε θεση να καταλαβουν την διαφορα απο ενα καθημερινο μιζερο παρον...

Emperor είπε...

........

Ανώνυμος είπε...

Υπονοεις αντιρρηση με το "ειπε"...ενημερωσε με αν θελεις..

Emperor είπε...

:-)