Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Τετάρτη 3 Νοεμβρίου 2010

Έλειψα... Ίσως...

Η αγαπημένη μου ώρα... Γκαραβέλας στο ραδιόφωνο κι'εγώ με τις σκέψεις να παλεύουν πια θα πρωτοεμφανιστεί και τα συναισθήματα να βγαίνουν σπρώχνοντας για ν'ανασάνουν... Εδώ και καιρό λέω πως δεν πιστεύω καμιά γυναίκα απ'αυτά που λέει. Απλά βλέπω συμπεριφορά και κρίνω. Λάθος κρίση? Ίσως. Ίδιες συμπεριφορές για διαφορετικά πράγματα. Κι'όταν λένε σ'αγαπώ? Τότε τις πιστεύω. Αλλά ξέρω, δεν θα κρατήσει πολύ. Θα κρατήσει για πάντα. Αλλά θ'αλλάξει συμπεριφορά. Όπως κι'αν δεν στο πει. Η γυναίκα είναι πολύ περήφανο πλάσμα. Δεν της αρέσει να σε μοιράζεται, δεν της αρέσει να έρχεται δεύτερη, δεν της αρέσει να την φτύνεις, δεν της αρέσει να τη διώχνεις. Κι'ας κολλά περισσότερο όταν συμβαίνει. Απλά, όταν σου λέει 'Σ'αγαπώ' είναι δεδομένο. Σ'αγαπά για εκείνην. Όχι για σένα. Όταν δεν στο λέει? Τότε σ'αγαπά και για σένα. Πάνω απ'όλα εκείνη. Πώς θα την έχεις για πάντα δική σου? Απλά να είσαι άνδρας. Κάποτε παιδί, κάποτε μαλάκας αλλά πάνω απ'όλα άνδρας. Να ξέρει πως αν ξεπεράσει τα όρια που έθεσες θα σε χάσει. Να ξέρει πως την αγαπάς, την θες, αλλά όσο κι'αν σε ενοχλεί και σε πληγώνει αν την χάσεις, δεν θα δεκτείς γιουρούσια και επαναστάσεις. Μπορεί οι γυναίκες να μην είναι τρομερά έξυπνες αλλά έχουν ιδιαίτερη ικανότητα στο να κατανοούν πλήρως. Γι'αυτό άλλωστε και πάντα θέλουν οδηγίες και λύσεις. Πάντα.

Δε μιλάω γι'αγάπη απόψε, έ? Σας ξάφνιασα? Και τότε που μιλάω με πιστεύετε ή με καταλαμβαίνετε? Όχι βέβαια. Απλά το ξανάπα. Δεν φταίτε εσείς. Εγώ μιλάω για την αγάπη που έχω στο δικό μου μυαλό, στη δική μου ψυχή. Αλλά δυστυχώς, όχι μόνο δεν έχει σχέση με την αγάπη που έχετε στο δικό σας μυαλό, αλλά με πιάνω να επηρεάζομαι απ'αυτό αρνητικά. Και όχι, δεν είναι επειδή είναι αγάπη χωρίς ανταπόκριση, αγάπη από απόσταση κι'άλλα τέτοια. Είναι απλά γιατί έχω μεγαλώσει, έχω μάθει κι'έχω πάθει σαν κι'εσάς. Κι'όσο κι'αν έμαθα πλέον τα λάθη μου, τα κόμπλεξ μου, τα πάθη μου, δεν είναι εύκολο απ'τη μια στιγμή στην άλλη να τα διαγράψεις παντελώς.

Δε δικαιούσαι να έχεις παράπονο γι'αυτά που σου κάνουν όταν τα κάνεις εσύ σε άλλους. Ακόμα κι'αν δεν τα κάνεις δε δικαιούσαι πάλι να έχεις παράπονο. Γιατί κανείς δεν κάνει κάτι αν δεν το επιτρέψεις. Και αν το ν'αγαπάς χωρίς να σ'αγαπούν σε ενοχλεί, σκέψου πόσο ενοχλεί αυτές που σ'αγαπούν χωρίς να τις αγαπάς. Αλήθεια, τους τό'πες? Όχι? Γιατί? Φοβάσαι μήπως σ'αφήσουν και χάσεις τα τυχερά σου? Αλήθεια, σου τό'πε? Όχι? Ρώτησέ την. Όχι? Φοβάσαι την απόρριψη? Εκτός αν πάλι θες να τη ρωτήσεις βλέποντάς την στα μάτια. Χωρίς γυαλιά ηλίου. Τα μάτια δε λένε ποτέ ψέματα. Ποτέ δε βλέπουμε ακριβώς τι κάνουμε, ούτε τελείως καθαρά όταν μας το κάνουν. Γιατί και στις δυο περιπτώσεις κρίνουμε με το συναίσθημα. Μόνο όταν το κάναμε, μας το κάνανε και μετά βλέπουμε να το κάνουν σε άλλους ξέρουμε επακριβώς τι είναι.

Χάθηκα... Έλειψα... Ίσως... Και πάλι... Έχω πάρα πολλά να κάνω μέχρι το τέλος Νοεμβρίου. Κάπου μέσα στο Δεκέμβρη έχω και ταξιδάκι. Μετά συζύγου. Τα λέμε. Φιλιά...

Δεν υπάρχουν σχόλια: