Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Μετά τα 40...



Γράφω κείμενα. Στην αρχή σκέφτηκα πως αν βελτιωνόμουνα αρκετά θα μπορούσα να γίνω συγγραφέας και να τα κονομήσω. Σιγά σιγά κατάλαβα πως αν ποτέ γινόμουνα συγγραφέας δεν θα γινόμουνα για να τα κονομήσω αλλά για να μιλώ σ'ανθρώπους σαν και μένα. Έτσι κι'αλλοιώς για να γίνεις συγγραφέας πρέπει να μπεις σε καλούπια, όχι τόσο στο να γράφεις κατά παραγγελία όσο στο να γράφεις με δομή. Και γω γράφω όπως μιλώ και μιλώ όπως σκέφτομαι και νοιώθω. Ποτέ δε μ'άρεσεαν τα καλούπια, απ'τον καιρό που ήμουνα μωρό, κι'αυτό φαίνεται επηρέασε, θετικά ή αρνητικά δεν έχει σημασία, τη ζωή μου ολόκληρη. Μετά σκέφτηκα να γίνω δικηγόρος, κάτι που μου είπαν κάποιοι κατά καιρούς πως θα μου ταίριαζε, αλλά πάλι δε βόλευε η ηλικία μου. Στο τέλος σκέφτηκα να γίνω δημοσιογράφος. Τελικά η ηλικία μου δε βολεύει για τίποτα παρά μόνο για δύο πράγματα. Ή να κάτσω στα βραστά μου ή να γυρίσω τον κόσμο ανάποδα...

Όλοι οι ειδικοί λένε πως οι άνθρωποι διαμορφώνουν χαρακτήρα μέχρι τα 9. Άρα υπεύθυνοι για το χαρακτήρα μας είναι οι δασκάλοι κι'οι γονείς μας. Οι οποίοι διαμόρφωσαν χαρακτήρα μέχρι τα 9 τους. Για τον οποίο υπεύθυνοι ήταν οι γονείς και οι δασκάλοι τους και πάει λέγοντας. Κι'αν κάποιος δεν πήγε σχολείο, υπεύθυνοι ήταν αποκλειστικά οι γονείς του. Οι γονείς που ίσως δεν είχε, ίσως είχε αλλά ήταν κατώτεροί του και ποτέ δεν τον κατάλαβαν, είχε αλλά ήταν χάλια, τον έδερναν, τον έστελναν στη δουλειά, στη ζητιανιά κλπ. Η ζωή μας λοιπόν μέχρι τα 9 καθορίζει όλη τη ζωή μας απ'εκεί και πέρα. Γιατί απλά καθορίζει τη συμπεριφορά μας. Την οποία μπορούμε να αλλάξουμε διά μέσου των επερχόμενων χρόνων, αλλά ποτέ δεν θ'αλλάξουμε το χαρακτήρα μας. Κι'αν όταν ήμασταν μικροί μάθαμε να είμαστε βίαιοι, ψεύτες κλπ, θα είμαστε μια ζωή, είτε με το όπλο είτε με το γάντι. Κι'αν μάθαμε να είμαστε θύματα, καλόπιστοι, εξαπατημένοι, θα είμαστε μια ζωή...

Και η ζωή είναι ένα κατεστημένο. Ένα κατεστημένο αποτελούμενο από ρομποτάκια που έμαθαν να φοβούνται, να έχουν ανάγκη, να προσπαθούν να πετύχουν, να γίνουν καλύτεροι απ'τους άλλους, να κατηγορούν τους άλλους όταν είναι πιο επιτυχημένοι, όταν τους ξεγελάσουν, όταν τους εκμεταλλευτούν εκατέρωθεν και τελειώσουν το έργο τους, να προχωρούν στη ζωή με θεμιτά κι'αθέμιτα μέσα, με το 'έτσι κάνουν όλοι', φταίοντας για όλα όλοι οι άλλοι. Και κάποιοι να βρίσκονται να κατηγορούν το κατεστημένο, ξεφουσκώνοντας την αγανάκτηση τη δική τους αλλά και του κόσμου, ξεσηκώνοντας τον κόσμο για διαδηλώσεις, απεργίες, εναντιώσεις, που τελειώνουν στο πρώτο αίμα... Ποτέ ο κόσμος δεν έγινε καλύτερος σταματώντας στο πρώτο αίμα...

Όλη η ζωή μας, όλη η κοινωνία έχει μπει σε καλούπια. Είναι δεδομένο. Στα 40 δεν ξεκινάς τίποτα. Ούτε καν οικογένεια. Ναι, υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά ο κανόνας, το κατεστημένο, αυτό είναι. Στα 40 είσαι κατασταλαγμένος, έχεις ξεκινήσει ότι θα ξεκινούσες, και απλά εδραιώνεσαι. Ακόμα και καινούριο τίτλο ή δίπλωμα να πάρεις, θά'ναι σχετικό μ'ότι κάνεις, απλά για να αυξήσεις το εισόδημά σου, οδεύοντας ήρεμα προς την συνταξιοδότηση. Τα μόνα καινούρια που σου επιτρέπει να κάνεις είναι αυτοκίνητα, σπίτια, γκόμενες. Αναλώσιμα αγαθά δηλαδή, που απλώς επιβραβεύουν τη ματαιοδοξία σου. Ακόμα και οι καλλιτέχνες, που μέχρι τώρα ξέραμε πως αν μη τι άλλο δεν ήταν και τόσο νορμάλ ψυχολογικά ή διανοητικά, τώρα ξέπεσαν γεμίζοντας τον χώρο από ατάλαντους τεμπέληδες που θέλουν να γίνουν πλούσιοι και διάσημοι.

Είσαι διαφορετικός? Είτε το θες είτε όχι πρέπει πρώτα να επιβιώσεις μέσα στο κατεστημένο. Απ'εκεί και πέρα πρέπει να το εκμεταλλευτείς για να πετύχεις. Και μετά να το φτύσεις. Μέχρι όμως να πετύχεις για να μπορείς να το φτύσεις, δημιουργώντας τότε το δικό σου κατεστημένο, το μόνο που σου μένει μετά τα 40 είναι να αλλάζεις αυτοκίνητα και γκόμενες, μεγάλη επιτυχία αν είσαι και παντρεμένος. Όμως ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξεις. Το θέμα είναι αν τολμάς. Αν αντέχεις να δεις αίμα. Κι'αν θες να συνεχίσεις μετά το πρώτο αίμα. Γιατί τη δύναμη την έχεις...

4 σχόλια:

Bουλα. είπε...

που να καβαντζαρεις και τα 50..παει χαθηκες......σμουτς σματς καλο μου...

Emperor είπε...

Σματς Σμουτς χαζό μου!!! ;-)

Γαμάει και Δέρνει είπε...

Το θεμα είναι να τολμάς να αλλάζεις κάθε μέρα χωρίς ηλικιακούς περιορισμούς. Άλλωστε τι είναι ωριμότητα; Η ικανότητα να τολμάς να εξελίσεσε κάθε μέρα. Προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο δεν έχει τόση σημασία νομίζω όσο το να ρισκάρεις την αλλαγή.

Emperor είπε...

Να τολμάς είναι ένα πράγμα και το να επιλέγεις σωστά που θα ρισκάρεις είναι άλλο. Όμως ναι, όταν βλέπεις πως δεν πάει άλλο πρέπει να ξεβολεύεσαι και να τολμάς την αλλαγή...